ભારતિય કલાકારો

હીન્દી ફિલ્મો નો ઇતિહાસ લગભગ ૧25 વર્ષ જુનો છે ,સૌ પ્રથમ સળંગ ફિલ્મોને બદલે ટુકડા-ટુકડામાં વહેંચાતી મુંગી ફિલ્મોથી શરુઆત થઇ.
મુંગી અને બ્લેક એન્ડ વ્હાઈટ ફિલ્મો થી શરું થયેલા ચલચિત્રો સમયના બદલાવ સાથે ઇસ્ટ્મેન કલર અને સાઉન્ડ સિસ્ટમથી વધુ આકર્ષક બન્યા. ત્યાર બાદ વધુ લોકો ફિલ્મ જોતા થયા અને થિયેટરો ઉભરવા લાગ્યા અને ટેકનોલોજી નાં સાથ વડે ફિલ્મોમાં મહત્વના ઉમેરા થયા સાથે સાથે ધણું બધું બદલાતું ચાલ્યું.છેવટે આજની કરોડોની કમાણી કરતી આઘુનિક અને મોર્ડન ફિલ્મો આવી.આનો સહુ થી વધુ ફાયદો નવા-જુના કલાકારોને મળ્યો અને દેશ વિદેશમાં તેમની બોલબાલા વધી….

હીન્દી ફિલ્મોનો આપણા લોકમાનસ ઉપર અભૂતપૂર્વ પ્રભુત્વ છે. આપણે જે કલ્પનામાં વિચારીએ તેનું પ્રતિબિંબ જ્યારે ફિલ્મોમાં જોઈએ ત્યારે તે ફિલ્મ આપણી પોતાની લાગે અને તેજ કારણે તેમાં કામ કરતા હીરો હિરોઈનને પણ આપણે આપણા સ્વજનો હોય તેમ પ્રેમ કરવા લાગી જઈયે છીયે.
1882 માં જ્યારે કુલી ફિલ્મના શુટિંગ દરમિયાન અમિતાભ બચ્ચન જ્યારે મોતના મુખમાં પહોચી ગયા હતા ત્યારે તેમનાં સ્વાસ્થના રક્ષણ કાજે દેશના કરોડો લોકોએ પ્રાર્થનાઓ, દુવાઓ કરી હતી ,કારણ હતું તે સહુને શ્રી બચ્ચન સાહેબ પોતાના સ્વજન લાગતા હતા.
આ તરફ આજ અરસામાં અમેરિકામાં દર દાયકે ભારતોયોની સંખ્યા વધતી હતી આથી તેઓ દિલમાં દેશ પ્રેમ સાથે અહીની સંસ્કૃતિ, શોખ અને પોતાના ગમતા ફિલ્મ સ્ટારોની યાદ સાથે લઈને વિદેશમાં વસતા હતા.

1990-2000 પછી પૈસેટકે સુખી અને ફિલ્મોના શોખીન ભારતીયોના કારણે બોલીવુડ ના કલાકારોનું આકર્ષણ વિદેશોમાં વધતું ચાલ્યું,અને તેના પરિણામે ફિલ્મસ્ટારોના સ્ટેજ શો અમેરિકાની ઘરતી ઉપર આયોજાવા લાગ્યા
અહી કલાકારોને મુખત્વે ફાયદો થતો હતો જેમાં તેમને મળતી રકમ ડોલરના ભાવમાં હતી જે દેશનાં રુપિયા સામે ઘણો આગળ હતો અને દેશમાં ભરવા પડતા ઇન્કમટેક્ષ માં પણ ઓછા વાતા અંશે ફાયદો થઈ જતો હતો ,બીજી ખાસ એ વાત હતી કે અહી કલાકારીની સિક્યોરીટી સચવાતી .જો દેશમાં આવા સ્ટેજ શો કરે તો તે વખતે ઘણી  ગેરવ્યવસ્થા સર્જાતી આના કારણે કલાકારોને કટુ અનુભવોનો સામનો કરવો પડતો.
અમેરિકામાં ખુબજ શિસ્ત પૂર્ણ અને સુંદર વાતાવરણ પૂરું પડતું હોવાથી ફિલ્મી કલાકારોને તેમનો પ્રોગ્રામ કરવામાં આસાની થતી.અમેરિકામાં મોટા મોટા સ્ટેડીયમ ,હોલ અને કસીનોમાં બોલીવુડના ભારે સફળ શો આયોજિત થયા છે  જેમાનો 1999 માં મેડીસન સ્ક્વેર ન્યુયોર્કમાં થયેલો શ્રી અમિતાભ બચ્ચનનો શો આજે પણ યાદ છે જ્યાં તેમના હજારો ચાહકોએ તેમને બહુ અંગત સ્વજનની જેમ પ્રેમ થી વઘાવ્યા હતા,અને આમ જોતા તે દિવસો તેમની આર્થિક કટોકટીના હતા ત્યારે આવા શો તેમને આર્થિક રીતે સપોર્ટ કરતા પણ હતા .

નજીકના ભૂતકાળમાં ટામ્પામાં યોજાએલો આઈફા “IIFA” નું કુલ ખર્ચ ત્રીસ મિલિયન ડોલર કરતા વધારે હતું ,આ સૂચવે છે કે અહી બોલીવુડ નું અત્યંત મહત્વ છે કારણ એજ કે અહી વસતા ભારતીઓના મનમાં અહી પણ દેશ અને દેશ માટેનો પ્રેમ સલામત છે
અમેરિકામાં ભારતીય ડોક્ટરોની સંખ્યા પણ સારી માત્રામાં છે તેમની સંસ્થા આપી” AAPI” અને ભારતીય હોટેલ મોટેલની સંસ્થા આહોઆ “AAHOA ”  તેમના વાર્ષિક સમારંભોમાં મોટામોટા ગાયકો અને ફિલ્મી કલાકારોને તગડી રકમ ચૂકવે છે,
જેમકે આ વખતના આહોઆ ના વાર્ષિક સમારંભમાં કરીના કપૂરને 45 મીનીટના ડાન્સ પેટે 1,60.000 ડોલરની રકમ ચૂકવવામાં આવી હતી એમ કહેવાય છે જે આશરે એક કરોડ રૂપિયા થાય..

તેના અગાઉના  વર્ષે ફિલાડેલ્ફિયામાં AAPI દ્વારા યોજાએલ વાર્ષિક સમારંભમાં સોનું નિગમને આશરે 40,000 ડોલર ચુવવામાં આવ્યા હતા
અહી આવેલા કલાકારોને માન સાથે રૂપિયા પણ અઢળક મળે છે, તેનાજ કારણે દર વર્ષે કલાકારો અમેરિકાની ઘરતી ઉપર પોતપોતાના ગ્યુપ લઇ સ્ટેજ શો કરવા ઉતરી આવે છે જેને અમેરિકન ભારતીઓ દિલ થી વધાવે છે .રેખા વિનોદ પટેલ (ડેલાવર યુએસએ )

 

હું નીચે ઉતરી આવી

આજ તહેવારનો દિવસ હતો એટલે

મારા સ્વભાવ પ્રમાણે

હુ તેમની મનગમતી સાડી પહેરી સજી ધજી તૈયાર થઇ.

ખબર નહી આજે આ અરિસો પણ

રોજ કરતા બહુ વહાલો લાગ્યો, થોડી વધારે વાર ત્યાં ચીટકી રહી.

સેથીમાં સિંદુર ભરતા અચાનક થોડીક છાટ

નાક ઉપર આવી પડી

સેથીનો સિંદૂર એટલે પતિના વ્હાલની

નિશાની એ વાત યાદ આવી.હોઠ અકારણ હસી પડ્યા.

આજે તેમની રાહ જોતા લાગ્યુ કે મારા સમયની ચાલ બહુ ઘીમી છે.

સમયના એ બહુ પાક્કા છે તો કેમ આજે આવવામાં આટલી વાર લાગી ?

ત્યાં એમની કારનો હોર્ન સાંભળ્યો અને

મારા ધબકારા તેજ ચાલવા લાગ્યા

હું બારી તરફ લપકી,જરા નીચી નમીને જોવા લાગી

એ જ્યારે આવે ત્યારે આ રીતે જોવાનું બહું ગમતું

પણ આ શું?

એમના જે હાથમાં હંમેશા મારી માટે ગુલદસ્તો રહેતો અને હોઠો ઉપર મંદમંદ મુશ્કાન.

આજે એ જ હાથ સાથે કોઇના અંકોડા ભીડેલા હતા, મુશ્કાન તો યથાવત હતી.

કદાચ એ આ નિર્ણય લેવામાં જ મોડા પડ્યા હશે.

મારા તેજ ધબકારા અચાનક બંધ થતા લાગ્યા …

તેમની ઉપર આવવાની રાહ જોયા વિના હું નીચે ઉતરી આવી.

“ઘરમાં અને તેમના હ્રદય માંથી એક સાથે. “

-રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

“લીમ્કા બૂક ઓફ રેકોર્ડ”

“લીમ્કા બૂક ઓફ રેકોર્ડ”
હ્યુસ્ટન ખાતેની ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતામાં શરુ થયેલ પ્રયોગાત્મક સહિયારુ સર્જનમાં ૨૫ સર્જનો ( નવલકથા, કાવ્ય સંગ્રહ અને નિબંધો) નો લીમ્કા બુક ઓફ રેકોર્ડ ૨૦૧૫ માટે શ્રી વિજય શાહનાં નામે નોંધાયો.

કુલ ૩૫ જેટલા નવોદિતો અને સિધ્ધ હસ્ત લેખકો દ્વારા થયેલ આ નવતર સર્જન પ્રકારને “લીમ્કા બૂક ઓફ રેકોર્ડ” માં સ્થાન મળ્યું છે તે માનનીય સિધ્ધિ છે. વિજયભાઈની આ સિદ્ધિ સરાહના યોગ્ય છે

નીચે આપેલી લીંક ઉપર તમે અહી ભાગ લેનાર લેખકોના મંતવ્ય અને ટીમની કૃતિઓને જાણી સકશો
www.gadyasarjan.wordpress.com

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

मैने खुदा से पूछा जिंदगी का असली मज़ा कहाँ है ?

मैने खुदा से पूछा जिंदगी का असली मज़ा कहाँ है ?
तो वो बोले दिलो को अपनेपन से जीतना.

मैंने फिर उससे पूछा खूबसूरती क्या है?
वो बोले दिलमे नेकी और आखोमे नमी रखना.

मैंने खुदा से पूछा सच्ची दुआ क्या है?
वो बोले, दूसरों के दुखोंमे शामिल होकर साथ देना.

प्रभु विश्वास किस चीज का नाम है ?
वो बोले अपनो के सँग घुपमे भी चलते रहना.

मैने पूछा असली पूजा क्या है?
तो वो बोले किसी दुखी लबो पर मुश्कान देना

प्रभु सबसे बडी मिठास किसमे है?
जवाब मिला जहाँमें प्यारका अहसास जगाना.

मने पूछा प्रभु सच्ची शान्ति कहा है?
तो वो बोले तुम अपने दिलमें कुछना छुपाना.

रेखा पटेल (विनोदिनी)

 

કાળીચૌદશ સ્પેશ્યલ : “સાચું વશીકરણ”

કાળીચૌદશ સ્પેશ્યલ : “સાચું વશીકરણ”

હું કેટલાય દિવસ થી કાળીચૌદશની રાત્રિની રાહ જોઇ રહ્યો હતો ,
સાભળ્યું હતુ કે આ રાતે તાંત્રિકોની જેમ વિધિ કરવાથી વશીકરણ અને ધાર્યુ કામ કરવાની તાંત્રિક શક્તિ મળે છે.

આ દિવસે સવારથી જ સ્મશાન આખું ખાલીખમ હતું . રાતના સમયે તો અહી ભલભલા વ્યક્તિઓ ડર અનુભવતાં હોય છે. કાળીચૌદસની રાત્રે ખાલી અડકાવેલા સ્મશાનના દરવાજાને મેં હળવો હડસેલો માર્યો …..કિચુડ નાં અવાજે મને ઉપર થી નીચે સુધી ધ્રૂજાવી નાખ્યો. હું હાથમાં પૂજા અને તંત્રમંત્રની સામગ્રી સાથ સ્મશાનમાં અંદર પ્રવેશ્યો .
હાશ દુર ખૂણામાં બે ત્રણ જુદીજુદી જગ્યાએ કોઈ ભુવાઓ અને તાંત્રિકો ભૂતપ્રેતને રીઝવવા માટે જાત જાતની સાધનાઓ કરતા હતા. જે હોય તે કમસે કમ મને અહી કોઈ માણસ છે એનો અહેસાસ થોડી તાકાત આપી ગયો.
હું ભૂલી ગયો કે મરેલા કરતા જીવતા મનુષ્યનો ડર વધુ હોય છે.

આગલા મહિનાથી પંચમહાલના એક આદિવાસી જેવા તાંત્રિક પાસે થી શીખી લાવેલી વિદ્યા અજમાવી મારા મનસૂબાને પુરા કરવા હું ઉતાવળો હતો.
આમ તો હું ખાસ અંધશ્રદ્ધાળું નહોતો પરંતુ મારા લાખ પ્રયત્નો છતાં પણ જે મારૂ નહોતું થઇ શક્યું તેને મારું કરવા માટે આજે આ છેલ્લો દાવ અજમાવી લઉં તે આશાએ આજે હું આવા અજુગતા લાગતા કાર્યને હાથ ઉપર લેવા પ્રેરાયો હતો.
આંખોમાં મેંશ આજી હું આજે અહી વશીકરણ માટે આવ્યો હતો.

બે હાથમાં પણ બાથમાં ના ભરાય તેવા એક વૃક્ષના થડીયા પાછળથી મને ભયંકર અંઘકાર ચીરીને આવતો ગણગણાટ સંભળાયો ,અજાણતા મારા પગ સાથે કાન ત્યાં દોરાયા.

“બસ આજની રાત નીકળી જાય પછી તું અને હું કાયમ માટે એક થઈ જઈશું, આપણે આજે ઘરેથી ભાગી આવ્યા છીએ ,કાલે મારા મામા આપણને મદદ કરવા આવી જશે ,અને જો એમ નહિ થાય તો આ સ્મશાન આપણને એક કરતા ક્યા રોકવાનું છે ” એક યુવકનો સ્વર સંભળાતો હતો.
“સુરજ તું મારા જેવી અપંગને ખાતર તારો જીવ કેમ ખતરામાં નાખે છે તેજ મને સમજાતું નથી, તું એવું તે શું જોઈ ગયો છે કે મુજ અપંગ માટે આટલું દુઃખ સહન કરે છે ” એક ઝીણો સ્ત્રી સ્વર સંભળાયો
“નીરજા તારો મીઠો સ્વભાવ તારી મારા પ્રત્યેની મમતા ,લાગણી મારા ઉપર વશીકરણ કરી ગયો છે મને તારા પ્રેમપ્રાસમાં બાધી ગયો છે,
હવે તુજ કહે વશીકરણમાં જકડાઈ ગયેલો માણસ કેમ કરીને છૂટે ”
મારા હાથમાં થી તંત્ર મંત્રની બધી સામગ્રી નીચે પડી ગઈ એક મજબુત નિર્ણય મનમાં ઉગી આવ્યો
બસ હવે મારા સ્નેહ અને ધીરજથી હું પ્રીતિને કાયમને માટે મારી બનાવી લઈશ એજ “સાચું વશીકરણ” હશે

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

હવે બાકી રહ્યાં એ શ્વાસ રહેવા દો

હવે બાકી રહ્યાં એ શ્વાસ રહેવા દો
જુની યાદોનાં એ આવાસ રહેવા દો

અહી કૂમળા ફૂલોમાં છે ધણા કાંટા
નજીવી આખરી નરમાશ રહેવા દો

છે કોયલડી તો રંગે રૂપમાં કાળી
તમારા રાગમાં મીઠાશ રહેવા દો

જુદાઈને મિલન તો સાથમાં ચાલે
નયનમાં આંસુની ભીનાશ રહેવા દો

દિવો થરથર ભલેને કાંપતો રાતે
જરા અંતરનો એ અજવાસ રહેવા દો

તહેવારો તો આવે ને જતાં રહેશે
જગતમાં પ્રેમનો સાંરાંશ રહેવાદો

હથેળીમા બધાને સરખી “રેખા” હોય
તમે પ્હેચાન મારી ખાસ રહેવા દો
-રેખા પટેલ(વિનોદીની)

 

આંતરીક સૌંદર્યની ઝાંખી

પ્રિય કોકિલા,
આજે તારો પત્ર મળ્યો.
“તું લખે છે હવે હું તારે લાયક નથી રહી,કારણકે ઘરમાં અજાણતા લાગેલી એક આગનાં જવાળાની ઝપટે આવી જવાને કારણે મારું સૌદર્ય ઝંખવાય ગયું છે. મારા ગુલાબી ગાલ ઉપરના એ તારા પ્રિય કાળા તલને બદલે એક મોટો સફેદ ડાઘ સદાને માટે જગ્યા લઇ ચુક્યો છે.”

પ્રિયે, હું તારા રૂપને ચાહતો હતો તે વાત સાચી છે પરતું હકીકતમાં તારા રૂપ કરતા તારા અંદર રહેલી આંતરીક સૌંદર્યની ઝાંખીને કારણે તું મને વધુ આકર્ષી ગઈ છે.

તને પહેલી વાર મેં જ્યારે જોઈ હતી ત્યારે કોઈ ભૂખ્યા બાળકને જોઈને તે તારું ટીફીન બોકસ તેની આગળ ખાલી કરી દીધું હતું.
બીજી વાર રસ્તાની એક બાજુ ઉપર પડેલા એક નાના કુરકુરિયાને બચાવવા તારે બસ ગુમાવવી પડી હતી.
ત્રીજી વાર એક વૃદ્ધાને ઘક્કો દેનાર કોઈ છેલબટાઉ યુવાન સાથે તું અકારણ ઝગડી પડી હતી.

હા પ્રિયે તારું આ રૂપ મને બહુ આકર્ષી ગયું હતું .હું આજ રૂપ પાછળ પાગલ થઇ ગયો હતો.
હું જાણું છું મારું એ ગમતું રૂપ આજે પણ એવુંને એવુ જ જીવંત છે અને તું સદા કાળ યૌવનવંતી રહેવાની છો.
સાચું સૌંદર્ય તારી આંતરિક સુંદરતા છે.તેના જ પ્રત્યાઘાત રૂપે બાહ્ય સુંદરતા નીખરી ઉઠે છે.

પ્રિયે,મુજ અમીરને આમ અધવચાળે ગરીબ ના બનાવ.
તારો એક માત્ર અમીર સાથી
રેખા પટેલ (વિનોદિની )

 

મન રે !

મન રે !
આટલા બધા પ્રેમને થઈ નનમસ્તક સ્વીકારી લઉં
સ્નેહે સહુને વધાવવા છે …

દરિયા પાસે થી એની દરિયાદિલી જઈ ઉધારી લઉં,
સહુને દિલમાં આવકારવા છે…

ખીલતાં ફૂલોની કોમલતા મારા ચહેરા પર સજાવી લઉં,
સપના સુગંધથી સહેલાવા છે…

ઉગતા સુરજની લાલીને મારા સેથામાં સરકાવી લઉં,
તેના કિરણોને સમાવવા છે…

તોડી લઉં આભે તારલિયા ને ઓઢણે ચમકાવી લઉં,
મારે તારા તોડી લાવવા છે..

કેદ કરૂ હું ચાંદની ને, શીતળતા એની પહેરી લઉં,
સપના એવા સજાવવા છે…

નિર્દોષ શિશુની સરળતા મારા હાસ્યમાં ભરાવી લઉં,
બની પંખી પંખ ફેલાવા છે…

એથી વિશેષ શું છે ? હું મનમાં મંદીર બનાવી લઉં,
મારે સપના એવા સજાવવા છે…
રેખા પટેલ(વિનોદીની)

 

જો હું તારી સંગમાં શોભી ઊઠી વૈભવ બની.

જો હું તારી સંગમાં શોભી ઊઠી વૈભવ બની.
ફૂલ થઈને એકદમ ખીલી ઊઠી ઊત્સવ બની.

રેશમી તારું સ્મરણ ઘેરી વળે છે આજ પણ,
હું છવાઈ જાઉં છું ધરતી ઉપર પગરવ બની.

જો તને ચૂમ્યા પછી પાગલ હવા અડતી મને,
હું લહેરાઈ જઉં મદહોશ ને માર્દવ બની.

પાસ આવી જો પિયુ હૈયે લગાવી દે જરા,
વીંટળાઈ જાઉં હું પણ આ વખત પાલવ બની.

પ્રીયતમ વરસાદ થઈને નેહનો વરસી પડે
તો વહેતી રહુ હુ મીઠા જળ તણું આસવ બની.
– રેખા વિનોદ પટેલ
ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગા.

 

એક મૌન કવિતા…

એક મૌન કવિતા…
તું અને હું જોને છેક વનમાં પ્રવેશી ગયા ,
તેનો પુરાવો સંતાડી રાખેલી સફેદ લટો આપી જાય છે.

આપણા સબંધને પણ ચાર દાયકા થયા,
તેનો પુરાવો શબ્દો વિનાની અવિરત વાતો આપી જાય છે.

આજે અચાનક આપણું મળવું થયું ,
હવા સ્થિર થઈ ગઈ,સમય પોરો ખાવા રોકાઈ ગયો.

ચોતરફ મંડરાતો તારા હોવાનો આ અહેસાસ,
મને વન માંથી ઉપાડી અઢારની વસંતમાં ઉચકી ગયો.

પળોની કેટલી બધી નિશબ્દ ખામોશી ,
છતાં કેટકેટલી વાતોનો ગુંજારવ કલરવી ઉઠ્યો.

એકબીજાની અંગુલીઓનો આછડતો સ્પર્શ,
બંનેને ગાઢ આલિંગનનું સુખ અને ઐશ્વર્ય અર્પી ગયો.

આખરે મેં મૌન તોડ્યું “હું નીકળું આરતીનો સમય થયો”
છેવટે તે પણ મૌન તોડ્યું “પણ મળતી રહેજે …
આમ કઈ પણ આપ્યા વીના અઘઘઘ આપવા માટે “.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)