ગમતી બધી ક્ષણો મહી નાં સઘળું ગમતું જાય છે.
બાળક જેવા બનીએ, મન આપણું રમતું જાય છે

ભૂલો બીજાની ભૂલવી આ વાત જો સચવાય છે
તો હરેક દિલમાં આપણું ઠેકાણું જડતું જાય છે…

હિજરાતી પળોમાં પણ મિલનનો મહિમા ગવાય છે
સુખ દુઃખના દરિયામાં મન આપણું હસતું જાય છે

રસ્તાઓ મળતાં જશે જેને સમજણ સાથે પ્રીત છે
ઘીરજ સાથે શોધખોળ મહી સધળું મળતું જાય છે.

ઢળતાં ઢોળાવે વહેતા પાણી, ડુંગર આભે ખેચાય છે.
જોઈ કુદરતની આ કરામત મસ્તક નમતું જાય છે

રેખા પટેલ ( વિનોદિની )

 

 

આર્ટીકલ

 

લાગણીનાં પડીકે બાંધી
મેં યાદ મોકલી.
એમણે થોડી રાખી બાકી પાછી મોકલી.

જોડે બદલામાં ખુલ્લી ફરિયાદ મોકલી. …
“આ નદી નાળા યાદ કરે છે
પાદર પણ ફરીયાદ કરે છે
એકલી યાદને શું કરવી
સંન્મુખ આવો મન સાદ કરે છે “

મેં પણ હસતાં ચહેરે એ યાદ વધાવી.
ચૂમી ભરીને ગળે લગાવી
એ યાદ સાથે સ્પર્શ હતો
જે આજે પણ મહેકતો હતો.

રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

કોણ કહે મને તારા વિના અહીં એકલું લાગે
આ તેલ વિના દીવો જલે ખાલી એટલું લાગે

બંધ આંખો પાછળ તારી આભા સાવ નજીક
હાથ લંબાવું તો દૂરતામાં આભ જેટલું લાગે

જનાર પાછળ જે જીવનને જીવતા શિખે,
એને તો યાદો સાથે પણ કાયમ બેકલું લાગે

ફૂલ જાય તો ભલે જાય ફોરમ રહેવી જોઈએ
વિના સુવાસ એ અત્તરને પછી કેટલું લાગે?

ના કરો તમારા મહીથી યાદોની બાદ-બાકી
નહીંતર પડછાયા સાથે પ્રેમ કર્યો એટલું લાગે

રેખા પટેલ ( વિનોદિની

 

મને,
તારા વગરની એક સાંજ આપ
તો હું જરા મને ગોતી દઉં.
આ રેશમી કોશેટો જો ઘડીક છૂટે,
તો હું આળશ મરડીને મને જોઉં. …
મુક્ત આકાશ અને પંખ છે ખુલ્લાં,
જો મન છૂટે તો આભ આંબી લઉં.
આ સ્નેહની સાંકળ શું મજબૂત!
સઘળું જોર પછી હાર માની રહું.
મારી હારમાં જ તારી જીત છે,
આ વાત ને હું ગળે લગાવી જઉં
રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

આવો અહીં પહેલા પ્રેમની વાત લખું
આંખોમાં થઇ હતી એ મુલાકાત લખું

જાગતી આંખોએ જોયા સપના બધા
આજ સાચા એ સપનાની હું વાત લખું

હતી ઝરણું ને છતાં કિનારા સાચવતી
કેવી એ દરિયામાં ભળી ગઈ જાત લખું

મારું ત્યજી સહિયારી જે રીત અપનાવી
હવે લાગણીઓ આપણી દિન રાત લખું

જેને મળવું ગમે ને પછી મહી ભળવું ગમે
એ કમળમાં ઘેરાતા ભ્રમરની ઘાત લખું

રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

दिलकी किताब से निकालकर रचाई गई ग़ज़ल
वो सुगंघ जब फैली सबको मस्त कर गई ग़ज़ल.

ख़ुशी के आलममें जब यारोंको सुनाई गई ग़ज़ल,
उनकी पनाहमें फिर खुब चुलबुली बन गई ग़ज़ल.

ख़ुशीकी बात या गमकी कहानी दोहराई गजल,
कभी बारिस तो कभी घुपमें गुनगुनाई गई ग़ज़ल

भरकर सब्दोके रंग नूर नए यूँ रोज सजाई ग़ज़ल
लो बिना कागज कलम दिलोंको सजा गई ग़ज़ल

सब उम्मीद और इच्छायें शब्दो संग बहा गई ग़ज़ल
ज़िंदगी के पन्नोको आज फिर जिन्दा कर गई ग़ज़ल

रेखा पटेल ( विनोदनी )…

 

ઝંખનાઓ જીંદગીમાં ચોકકસ ઘણી ફળી નહિ
અફસોસ એજ રહ્યો કે જે માંગી પળ મળી નહિ

મોંધી જણસ સમજીને જીવનભર સાચવી રાખી
શોઘવા બેઠી જ્યારે તે કશે ફરી મને જડી નહિ…

સવાર થી સાંજ સુધીની બધી પળો ફંફોસી જોઈ
ક્યાંક જઈ છુપાઈ હશે,એ ક્યાંય ગણગણી નહિ

વર્ષો વીતી ગયા, પડેલ ઘાવ હજુય લીલાછમ છે
યાદોથી વહેરાતી કરવતે એને શુષ્કતા ચડી નહિ

ફૂલોની સુગંધે મહેકતી, જે પંખીને ટહુકે ચહેકતી
એ બધી લાગણીઓ હવે નક્કર બની, રડી નહિ

રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

 

વેલેન્ટાઇનની મીઠાશ

વેલેન્ટાઈનની મીઠાશ ….રેખા પટેલ (વિનોદિની)

શરદભાઈને અમેરિકામાં આવ્યાને ચાલીસ વર્ષ થઇ ગયા છે. આવ્યા ત્યારથી તેઓ ન્યુજર્શીમાં આવેલ જર્સી સીટી એરિયામાં રહે છે. એન્જીનીયર હોવાને કારણે આવીને તરત સિટીમાં સારા પગારની જોબ મળી ગઈ હતી. શરદભાઈને ઓછું બોલવાની ટેવ હતી છતાં પરગજુ હોવાને કારણે મિત્રો અને સગાસબંધીઓની કદીયે ખોટ પડતી નહોતી. તેમના પત્ની રમાબેન પણ સ્વભાવે સંતોષી અને હેતાળ હતા.

શરદભાઈના લગ્ન થયા ત્યારથી લઇ આજ સુધી દર રવિવારની સવારે ઇન્ડિયા હતા ત્યારે એક કિલો અને અમેરિકા આવ્યા પછી પાઉન્ડ જલેબી ઘરે લાવવાનો અતુટ નિયમ રહ્યો હતો. આ કારણે બધા જાણતા હતા કે શરદભાઈને જલેબી બહુ ભાવે છે.

ઉંમરનાં તકાજાને કારણે તેમને ડાયાબિટીસ બોર્ડરમાં આવ્યો. આથી દીકરો અને બે દીકરીઓ સાથે રમાબેન તેમને દર વીકે આમ જલેબી નાં લાવવી એમ સમજાવતા. જોકે લાવ્યા પછી તેઓ ભાગ્યેજ તેમાંથી અડધી ખાતા, બાકીની ઘરમાંજ ખવાઈ જતી. છતાંય કોઈનું સાંભળ્યા વીના તેમના આ નિયમને તોડતા નહોતા. છેવટે બધાયે તેમને ટોકવાના છોડી દીધા હતા.

શરદભાઈ અને રમાબેનનો સંસાર મધુરતાથી ચાલતો હતો. છતાય ક્યારેક રમાબેન બર્થડે કે વેલેન્ટાઈન જેવા દિવસોમાં દીકરીઓ સામે અફસોસ વ્યક્ત કરતા કે તમારા પપ્પાને પ્રેમ વ્યક્ત કરતા નથી આવડતો, કદીયે મારા માટે ગીફ્ટ નથી લાવતા કે આઈ લવ યુ કે હેપી વેલેન્ટાઈન જેવા મીઠા બે શબ્દો નથી ઉચ્ચારતા.

સમયની ચાલને કોણ રોકી શકે છે. પચાસ વર્ષના દાપન્ત્ય જીવન પછી ઉંમરના છેલ્લા પડાવે રમાબેને ટુંકી માંદગીમાં શરદભાઈનો સાથ છોડી સદાને માટે આંખો મિચી ગયા. બહારથી નોર્મલ લાગતા શરદભાઈ હવે સગા સબંધીઓની વચમાં રહીને પણ એકલતાનો અનુભવ કરી રહ્યા હતા જે એમના વાણી વર્તન ઉપરથી કળાઈ આવતું.

છેલ્લા પચાસ વર્ષોનો દર રવિવારે જલેબી લાવવાનો ક્રમ અચાનક સદંતર બંધ થઇ ગયો. ઘરમાં બધાને ખુબ નવાઈ સાથે દુઃખ પણ થતું. તેમને ખુશ કરવા વેલેન્ટાઈનના દિવસે દીકરીઓ જલેબીનું બોક્સ લઈને તેમને મળવા આવી.

” પપ્પા આજ સુધી તમે અમને જલેબી ખવડાવતા હતા, હવે અમે તમને જલેબી ખવડાવીશું. આવો વેલેન્ટાઇનના દિવસે સાથે બેસીને નાસ્તો કરીએ”

” બેટા જેની માટે હું ખાસ દર વીકે જલેબી લાવતો હતો તેતો હવે આપણી વચમાં રહી નથી, લગ્નનાં બીજા દિવસે તારી મમ્મીને મેં કોઈને કહેતા સાંભળી હતી કે તેને જલેબી બહુ ભાવે છે. તો બસ તેની માટેજ હું લાવતો હતો.મારી માટેતો તેનો સાથ રોજ વેલેન્ટાઇન હતો”. આટલું બોલી શરદભાઈ રૂમમાં ચાલ્યા ગયા.

દીકરો વહુ અને દીકરીઓ બધા એકબીજાની સામે ચુપચાપ તાકી રહ્યા. દરેકના મનમાં એકજ સવાલ હતો કે ” પપ્પા કાશ આ વાત મમ્મીને મોઢામોઢ કહી હોત તો તેમને છેવટ સુધી આ એક વસવસો નાં રહ્યો હોત કે તમારા પપ્પાને પ્રેમ વ્યક્ત કરતાં નથી આવડતો.

“હેપી વેલેન્ટાઇન”

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

આભેથી વરસે વરસાદ હું થોડું ઝૂમી લઉં.
જળ ચૂમે કેમ ધરતીને તને થોડું પૂછી લઉં

આ ઝરમરતાં ફોરાંની છે ભાષા બહુ અજીબ
મદહોશીમાં લઇ આવે મને તારી સાવ નજીક …
વાતો પ્રણયની આવ તને સઘળી પૂછી લઉં
બે નેહ વરસતી આંખોને હોઠેથી લૂછી લઉં

કોણ મને આજ ભીંજવે સાજન કે વરસાદ?
ખબર નથી શું કહેવા ચાહે આ આજે વરસાદ
ધરતીની તરસ છીપી એ જોઈ સમજી લઉં
વાત વાતમાં સાજન તને હું થોડું ચૂમી લઉં

આભેથી વરસે વરસાદ હું થોડું ઝૂમી લઉં.
જળ ચૂમે કેમ ધરતીને તને થોડું પૂછી લઉં
રેખા પટેલ ( વિનોદિની)✍