પ્રતીક્ષા..રેખા પટેલ(વિનોદિની)
આ શબ્દમાં પ્રેમ સાથે વિરહ છે આશા અને નિરાશા પણ છે.

પોતાનું કોઈ દુર ગયું હોય તો તેની યાદ બેચેન બનાવી જાય છે. તેને ફરી મેળવવા, સન્મુખ જવા માટે હૈયું ઉતાવળું થાય છે. આવી ક્ષણોમાં પ્રતીક્ષાનો જન્મ થાય છે.

પ્રતીક્ષા કોઈ સ્વજન દુર હોય તોજ કરી શકાય તેવું નથી હોતું. સાવ અડોઅડ બેઠેલા બે હૈયા પણ એકમેકના પ્રેમની,સહકારની રાહ જોતા જોવા મળે છે. આવા લોકો નદીના બે કિનારા જેવા હોય છે. સાથે હોવા છતાં સાવ અલગ, અહી જો તેમની રાહ જોવાનો ક્ષણો લંબાતી જાય છે તો તેમની પ્રતીક્ષામાં નિરાશા જોવા મળે છે.

તેના બદલે એકબીજાને મળવા મેળવવા ઉત્સુક હૈયા દુર હોવા છતાં આશામાં રહેતા હોય છે કે તેઓ બહુ જલ્દી પાસે આવી જશે. કારણ તેમના પ્રેમમાં શક્તિ છે લાગણી છે, તો તેમની પ્રતીક્ષામાં આશા જોવા મળે છે.

પ્રતીક્ષાની ક્ષણો ક્યારેક જીવલેણ પણ નીવડે છે. આ નાનકડો શબ્દ જેને ખરેખર જીરવવો પડ્યો હોય તેની સ્થિતિ દયનીય બની જતી હોય છે. સામાન્ય લાગતો શબ્દ તેની ઉચ્ચ્તાની સ્થિતિમાં પીડાદાયક છે. હૈયું મુઠ્ઠીમાં ભીસાતું અનુભવાય છે. ભરી મહેફિલમાં એકલતા ભરડો લેતી જણાય છે. અને વ્યક્તિ મન સાથે તનથી પણ તૂટી જતો હોય છે.

” દરેક સ્થિતિને થોડો સમય આપવો જોઈએ, જે આવ્યું છે તે જરૂર પાછુ વળી જવાનું, માટે કોઈ પણ અવસ્થા આપણી ઉપર હાવી નાં થાય તે જોવાનું કામ આપણું પોતાનું છે.”

 

ચાલ,
આપણે કંઇક અલગ કરીએ.

આજ સુધી કાગળ ઉપર

સાથસાથ બહુ ચાલ્યા.

આજ, મનનો મૂંઝારો વટાવી

આવને શબ્દોને પેલેપાર મળીયે.

તારા માંથી તું જરા બહાર નીકળ,

આજ મને હું છોડીને આવું છું.

જો તું આવેને!

તો રોષ, જોશ મુકીને આવજે.

હું મારો બધો અહં છોડીને આવું છું.

સમયનો સુરજ હવે માથે ચડ્યો છે.

જીવન તળાવ સુકાય એ પહેલા,

તું આવે તો જરા ડૂબકી લગાવીએ,

પછી તું તારી મહી પાછો વળજે,

અને હું,

જળસમાધી લઈશ.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

ના હોય ચન્દ્રમાં આભમાં જ્યારે ગગન અંધાર દેખાય છે
સાચા અર્થે આ દીવડાની કીંમત જરૂરતમાં સમજાય છે

સાચો મળે સાથી સફર, કાંટા ભરી હસતાં કપાઈ જશે
વચમાં હશે જો પ્રેમ છોડી વૈભવ ઝુપડીમાં રહેવાય છે

માગ્યાં વિના આ સુરજમુખી જોઈ સુરજ બહુય મલકાય છે.
જો હોય હૈયે પ્રીત સાચી,કાયમી એ સબંધ સચવાય છે

મીંચો નયનને રોજ સપનામાં ઘણી હલચલ થઈ જાય છે
ભર નીંદરે યાદો બની જાળું બધે ચોતરફ ફેલાય છે

લખવા જરા બેસુ ગઝલ અને શબ્દ સાથે પ્રેમ ટંકાય છે
અંતરની ગાઢી પ્રીત હો તો મન ગુલાબી થઈને હરખાય છે.

વરસો વરસ વધતું રહે આ પ્રેમનું જે ઋણ કેમ ચુકવાય છે ?
દેજે પ્રભુ શક્તિ અમોને,પ્રેમથી જે જગને જીતાય છે.

-રેખા પટેલ(વિનોદિની)

ગાગાલગા-ગાગાલગા-ગાગાલગા-ગાગાલગા-ગાલગા

 

 

મને શોધવા નીકળું,એ મળી જાય રાહમાં
અભાવોના ફૂલો બધા ઊગતા જાય આંખમાં

મને ક્યાં હું શોધું? સવાલો ઉઠે જાત જાતનાં
એ મારી અવઢવ સમજી,મલકાતા જાય વાતમાં

અહીં હોઠ ફીક્કા થયાને ઢળી આંખ શર્મમાં
એ નટખટ સતાવે છે મને બંધ હોઠોની મ્યાનમાં

ને એ મારી રગોમાં એ પડઘાય લોહી બની જુઓ
કદી યાદની કરચ તોડે છે દિલ મારુ ખ્વાબમાં

થશે મારુ સપનું હવે સાચુ,બંધાઈ આશ જ્યા,
ખુલે આંખ ને આંસુ રેલાય છે મારા ગાલમાં

એ ક્ષણભરનું સુખ જિંદગીભરનું દુખ જો બન્યું હવે
વિરહમા દિવસ જાય વેરણ બને ઉંધ રાતમાં.
– રેખા પટેલ (વિનોદીની)

લગાગા લગાગા લગાગા લગાગા લગા લગા

 

Father’s Day

પિતાનું કવચ અને કડપ- રેખા પટેલ (વિનોદિની)

આજ સુધી લખાએલા એક હજાર પુસ્તકોમાં “મા” ઉપર ૯૦૦ પુસ્તકો કે નિબંધ મળી આવશે. જયારે પિતા ઉપર બહુ ઓછું લખાણ જોવા મળશે.

બાળક માના અસ્તિત્વનો ભાગ છે, તો એ પિતાનો અંશ છે. મા જન્મ આપે છે તો પિતા જીંદગી બક્ષે છે. મા ગુરુ છે તો પિતા હાથ ઝાલી રસ્તો સૂચવનાર જીવનરથનો સારથી છે. આપણા રથને યોગ્ય દિશામાં લઇ જવા માટે આ સારથી ક્યારેક ઢીલ આપે છે તો ક્યારેક લગામ કસીને ખેંચે છે. આપણે તેની ખેચાએલી લગામને પિતાની કડપ માની લઈએ છીએ. પરંતુ હકીકતમાં એ તેમની આપણા ભવિષ્ય પ્રત્યેની ચિંતા અને લગાવ માત્ર છે.

આખો દિવસ ઘર અને બાળકો માટે બહાર કમાણી કરીને આવતા પિતાને સાંજે આરામ અને શાંતિની જરૂર પડે. છતાં પણ એ પોતાનો થાક ભૂલી બાળકની દિનચર્યા ઉપર ઘ્યાન આપે સલાહ આપે કે પછી કડક વર્તન દાખવે એ શું અનહદ પ્રેમનું ઉદાહરણ નથી?

મા પોતે ભૂખી રહી બાળકને કોળીયો ખવરાવે છે ત્યારે એ ભૂલવું પણ ભૂલ ભરેલું હોય છે કે પિતા બાળકને ભૂખ્યો રાખી ખાઈ શકે છે. યુવાનીમાં જે પુરુષ પોતાના મોજશોખ અને રંગીનીયાને દુનિયા માનતો હોય છે તેજ એક પિતા બનતા સાવ બદલાઈ જાય છે. તેની સહુ પહેલી પ્રાથમિકતા તેનું બાળક બની જાય છે.

પિતાના પ્રેમ અને ત્યાગને જરાય ઓછું નાં આકવું. પોતાના બધાજ શોખને એક બાજુ મૂકી પિતા બાળક અને તેની જનેતાનું રક્ષણ કરે છે. તેમના સપના પુરા કરવામાં પોતાના સ્વપ્નાઓને રાખમાં ભંડારી રાખે છે.

નિરાશ હતાશ બાળકને પિતાના સાનિધ્યમાં હુંફ મળે છે. દુર બેઠેલો દીકરો કે દીકરી જ્યારે બાલ્યાવસ્થામાં હોય ત્યારે મુશ્કેલીમાં મા સાંભળે છે. અને તેજ બાળકો જ્યારે યુવાનીમાં પગલાં માંડે ત્યારે વિષમ પરિસ્થિતિમાં તેમને પ્રથમ પિતા યાદ આવે છે. તેના મનમાં કાયમી ભરોસો હોય છે કે ભલે બધા દુર જાય પરંતુ મારા પિતા ગમેતેવા સંજોગોમાં પણ મારો સહારો બની સાથે રહેશે. સારા કે ખરાબ પ્રસંગોમાં જેમના માથા ઉપર પિતાનો હાથ રહે છે તેઓ ખરા અર્થમાં નશીબદાર છે. એથીજ તો પિતાને ઘરનો મોભ કહેવાય છે. એક બાપનો ખભો બાળકોના ભારથી ક્યારેય ઝૂકતો નથી. હા બાળકોનું ઓરમાયું વર્તન અને બેજવાબદારી તેમને યુવાનીમાં પણ તોડી શકે છે. મા રડીને કે દુઃખ જાહેર કરીને મનનો ભાર હળવો કરી લેતી હોય છે. જ્યારે એક પિતા પુરુષ છે તેને રડવાનો અધિકાર નથી એમ કહેતા સમાજમાં તે સઘળું દુઃખ લાવાની માફક પોતાની અંદર છુપાવી રાખે છે. તેની એ સ્થિતિ ખરેખર વિચારવા જેવી છે.

બાળક નાનું હોય કે યુવાન બને પરંતુ તેમની માટે પિતાની સહનશક્તિ અમાપ હોય છે. એક નાનો દાખલો હું અચૂક વર્ણવીશ. મારા લગ્ન સમયે મારા પિતાની ઉંમર પચાસ વર્ષ હતી. લગ્નના આગલા અઠવાડિયે તેમની તબિયત અચાનક બગાડવા લાગી. છેલ્લા દિવસોમાં હું અને મમ્મી જ્યારે મારી શોપિંગ કરીને ઘરે આવતા ત્યારે પપ્પા ઓસરીમાં અત્યંત દર્દ સહન કરતાં જોવા મળતા. છતાં અમને જોઈ ” લાવ બતાવ શું લાવી તું? તારું ગમતું બધું મળ્યું ને ? એવા પ્રશ્નો પૂછી બધું દુઃખ સંતાડી ખુશ થવાનો પ્રયત્ન કરતા. ત્યારે હું એ વાત નહોતી સમજી શકી કે કેવા દર્દ માંથી તે પસાર થતા હશે. લગ્ન પછી બીજા દિવસે હું ઘરે આવી, મને જોઈ તરત એ પલંગમાં બેઠા થઇ ગયા અને મારા માથા ઉપર હાથ ફેરવી સહુ પહેલા એજ પૂછ્યું કે ” તું ખુશ છે ને? ત્યાં બધા તારી માટે પ્રેમ રાખે છે ને ? લગ્નના ચોથા દિવસે તેમને હોસ્પિટલ જતા રસ્તામાં પ્રાણ ત્યજી દીધા. આજે પણ એ દિવસો યાદ કરતા કંપી જાઉં છું. મારા વહાલા પપ્પાના દુઃખને નાં સમજી શકવાનું દુઃખ આજે પણ તીવ્રતાથી અનુભવું છું.

‘મારા લગ્નની ખુશી ડહોળાઈ ના જાય એ માટે બધું દુઃખ બહુ સિફતથી પચાવી ગયા હતા.’ મારી માટે પિતાનું મહત્વ હંમેશા વધારે રહ્યું છે… more read on pratilipi

 

“એક શબ્દ માત્રથી બમણી ખુશી”
રેખા પટેલ(વિનોદિની)

દરેક વ્યક્તિ તેના સ્વભાવની ગુલામ હોય છે. મનમાં રહેલી ઓછા વત્તા અંશની ઈર્ષા વૃત્તિ આપણા સુખની આડે આવે છે. બદલાની આશા વિના અપાતી કે લેવાતી ભાવના કાયમી સુખમાં વધારો કરે છે.

બધાને એક સાથે ખુશ રાખવા શક્ય નથી. પરંતુ કોઈને દુઃખ નાં પહોંચે એનું જો ઘ્યાન રાખવામાં આવે તો પણ ઘણું છે. બસ આટલુજ કરવામાં મોટાભાગના પ્રશ્નોનું સહેલાથી નિરાકરણ શક્ય બને છે. દરેક સવાર ગઈકાલની ભૂલોને સુધારવાની એક તક આપે છે, એ તકને કેટલા અંશે ઝડપી લેવી એ માત્ર આપણા હાથમાં રહેલું છે.

એક નાની અમથી વાતમાં સ્મિતાને, તેના બહુ જુના મિત્ર સાથે મન દુઃખ થયું હતું. અને દોસ્તીના એ રેશમી દોરામાં ગાંઠ પડી ગઈ. એક આવીજ સવારે તેને એ દોસ્તની અચ્છાઈ યાદ આવી. સહુ પહેલા સ્વસ્થ ચિત્તે તેણે બંને વચ્ચેની ગેરસમજ વિચારી લીધી. અને તે સમજી ગઈ અહી માત્ર સમજફેર અને આડાઈ હતી. પછી બધો અહં એક બાજુ મુકીને તેણે મિત્રને “કેમ છે” નો પત્ર લખી દીધો. અને તુટતો સબંધ બચાવી લીધો. આના કારણે સ્મિતાને બમણી ખુશી મળી ગઈ..

સાચી મિત્રતા હશે તો માત્ર “કેમ છે” થી જરૂર સંધાઈ જશે. એક શબ્દથી જો આટલી ખુશી મળતી હોય તો આનાથી વધારે નફો બીજો કયો હોઈ શકે?

 

જીવનમાં હજારો લોકો મળે છે. તેમાંથી બહુ ઓછા પસંદ આવે છે
બે ચાર સારા મિત્રો બને છે. તેમાંથી બહુ નશીબદારને સાચો જીવનભર સાથ નિભાવી જાય, દુઃખમાં હસાવી જાય તેવો કોઈ મિત્ર મળી આવે છે.
સાચો પ્રેમ મળવો સહેલો છે,પરંતુ સાચો મિત્ર મળવો મુશ્કેલ છે.
જો મળી આવે તો તેને ઓળખી, સાચવી રાખવો એ આપણી જવાબદારી સાથેની જરુરીઆત છે
રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

સ્વ-શક્તિ…રેખા પટેલ(વિનોદિની)

આપણે જો આપણીજ શક્તિઓ વિષે શંકાશીલ રહીશું તો લઘુતાગ્રંથી ક્યારેય આપણો પીછો નહિ છોડે.અને સ્વશક્તિનો અહેસાસ કદીયે નહિ થાય. માટે દરેક વ્યક્તિએ પોતાની અંદર રહેલી શક્તિઓને ઓળખવી જરૂરી છે.
લઘુતાગ્રંથીથી પીડાતી વ્યક્તિ અને ઘડીયારના લોલક વચમાં ખાસ કોઈ ફર્ક નથી. સમય આગળ વધતો જાય છે પરંતુ વારંવાર પોતાની લક્ષ બદલતું, સતત ચાલતું લોલક ક્યારેય ક્યાંય પહોચતું નથી. આમજ હારી થાકીને વારંવાર પોતાનું લક્ષ બદલનાર વ્યક્તિ પોતાની શક્તિ, અને સમયનો બગાડ કરે છે..
કોઈ પણ ઉચ્ચતમ સ્થાન ઉપર પહોચવાને આપણે કાબિલ નથી એ વાત જો સમજાઈ જાય તો આપણી સ્થિતિ અને શક્તિ પ્રમાણેનું લક્ષ નક્કી કરી ત્યાં સુધી પણ ખુશીથી પહોચવા પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. જો આપણે ખુશ હોઈશું તોજ બીજાને ખુશી વહેચી શકીશું. લઘુતાગ્રંથી થી પીડાતો માણસ કોઈ બીજાને સુખ આપવા શક્તિમાન નાં હોઈ શકે. ” જીવનનો સાચો આનંદ તોજ માણી શકાય કે આપણી હાજરીથી બીજાઓ પણ ખુશી મેળવે.

 

વરસાદી સાંજ”- રેખા પટેલ(વિનોદિની)

ગોરંભાએલુ એ આભ બધી વેદનાઓ ઠાલવતું વરસી રહ્યું હતું. નોકરી ઉપરથી ઘર તરફ પાછો ફરતા આકાશે ફોરાથી બચવા સીટી સ્ટેન્ડના છાપરાં હેઠળ સ્કુટર ઉભું રાખ્યું. ચહેરા ઉપરથી રેલાતાં પાણીને લુછતા તેની નજર બાજુમાં ઉભેલી યુવતી તરફ ગઈ. “ઓહ આરસી”! એતો બેધ્યાન રહી નીતરતાં કપડામાં થરથર ધ્રુજતી હતી. કઈ પણ બોલ્યા વિના આકાશે ડેકી માંથી પાતળી શાલ બહાર કાઢી તેને ઓઢાડી દીધી. આરસીએ ચમકીને તેની તરફ જોયું. બંનેની નજર એક થઈ ત્યાંજ વીજળીનાં ભયંકર ચમકારા સાથે વાદળ ગરજી ઉઠ્યા. આરસી ભયને કારણે આકાશને વળગી પડી.

વિખુટા પડ્યાનાં દસ વર્ષની તરસ બે પળના આલિંગનમાં ભડકી ઉઠી.. જે અધુરી આગ આજ સુધી ધુમાળા ગોટા વેરતી હતી ત્યાં એક ચમકારો પ્રજ્જ્વળી ગયો. જે ઈચ્છા કદીયે પૂરી થાય તેમ નહોતી તે આ વરસાદી સાંજે વીજળીના એક કડાકાએ પૂરી.કરી. આભની વેદના તો શાંત થઈ ગઈ હતી પરંતુ એ હવે આ બંનેની આંખોમાં ઉતરી આવી હતી. સીટી બસ આવતાં આરસી આંખોમાં આવેલા પાણીને જેમતેમ સાચવી રાખી ચડી ગઈ.

આકાશ તેની પત્નીની સાલ ઓઢીને જતી આરસીને પાછળથી જોઈ રહ્યો. તે જાણતો હતો કે આ સાંજ કદાચ ફરી ક્યારેય નહિ આવે.
” લગજા ગલેસે કે ફિર એ હસી શામ હો નાં હો, સાયદ ફિર ઈસ જનમમે મુલાકાત હો નાં હો.” ✍🏼

 

સાચા અર્થમાં પ્રેમને જીવવા સહજીવન જરૂરી છે… રેખા પટેલ(વિનોદિની)

લગ્ન પહેલાનાં પ્રેમમાં પ્રેમી હંમેશા પ્રેમિકાને માટે મરવા મારવાને તૈયાર થઇ જતો જોવા મળે છે. વાત વાતમાં મિલનની પળોમાં “હું તારી માટે કંઈ પણ કરી શકું, તું કહે તો હસતાં જાન પણ અર્પી દઉં જેવી કવિતાઓ ગાતો જોવા મળે છે.

આજ પ્રેમીઓને જ્યારે કોઈ કપરા સંજોગોમાંથી પસાર થવાનો સમય આવે ત્યારે મોટાભાગના પ્રેમીઓનો પ્રેમ વરાળ થઇ ઉડી જાય છે. અને મજબુરી નામનો ચહેરો ચહેરા ઉપર આવી જતો હોય છે.

લગ્ન પછી પતિ પત્ની વચ્ચે આવા કોઈ રોજીંદા સંવાદો કે કવિતાઓ હોતી નથી. કોઈ આભનાં તારા તોડવાની વાતો હોતી નથી. છતાં પણ મુશ્કેલીના સમયમાં પતિ પત્ની એકબીજાના અડીખમ સહારા બની ,હસતાં મ્હોએ સઘળાં દુઃખ પોતાના કરી અપનાવી લેતા હોય છે. સાચા અર્થમાં ” દો જિસ્મ એક જાન” બની જતા હોય છે. ✍🏼