સતત મારી ઉદાસીમા મજા ભરતો રહે છે

સતત મારી ઉદાસીમા મજા ભરતો રહે છે
એ ચ્હેરો ડાયરાની મૌજ થઇ સજતો રહે છે

બધા ઘોંઘાટ વચ્ચે રોજ જે શાતા મળે છે
એ ચ્હેરો મૌનમાં રંગત બની રમતો રહે છે

કદી ખાલી પડેલા મનમા ખખડે પણ ખરોએ
એ ચ્હેરો રંગ થઇ એકાંતમા ચડતો રહે છે

સિમા રેખા બધી તોડી ઘુસણખોરી કરી છે
એ ચ્હેરો રોજ બળજબરી કરી મળતો રહે છે

નથી ગમતા આ ઝરણાઓ,નદી,નાળા,તળાવો
એ ચ્હેરો રોજ દરિયો થઇ મને ગમતો રહે છે

તૂટી જાશે કદી આ મૌનનુ તાળું મુખેથી
એ ચ્હેરો દ્રાર પર આવી મને છળતો રહે છે

તમારા સ્પર્શની મૌસમ સજાવી શબ્દ રૂપે
એ ચ્હેરો શબ્દ દેહે કાયમી અડતો રહે છે

નહી ભૂલી શકુ હું જિંદગીભર નામ તારૂ
એ ચ્હેરો રોજ કાવ્યો ને ગઝલ લખતો રહે છે

-રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

छोड़ के सारी फ़िक्र नये साज सजाले हम..

छोड़ के सारी फ़िक्र नये साज सजाले हम..
कल का भरोसा क्या आज मौज मनाले हम

कुछ वक्त के लिए थाम लो तुम मेरा हाथ
तुम्हारे नाम की महेंदी हाथोमें रचाले हम

इश्क का थोडा नशा जब हो जाये तैयार
आंखो के दो मैयखाने मे तुम्हे बीठाले हम

भुला दे कुछ देर सारों रश्मो रिवाज आज
तेरे ख्यालो को कुछ पल गले लगाले हम

कुछ और नही तो राज दिलके खोलेंगे हम
शर्मो हयां के परदे कुछ पल हटाले हम

तनहाईओ में अकसर देर तक जागते रहे
कुछ ऐसा करे अब तेरी निंद चुराले हम

यु तो सितम होता नहीं वफ़ा ऐ ईश्क में
चलो आज फिर जि भर तुम्हे सताले हम

गीत गज़लों से अब दिल नही भरता मेरा
हाल दिलो का रूबारूं होकर जताले हम

चांद,सुरज की रोशनी पे गुरुर मत करनां
कुछ देर अपने चहेरे से नकाब हटाले हम

शराफत की शाख पे खिले फूल जैसे हम
जीद पे आ गये तो दिनमें तारे दिखाले हम

-रेखा पटेल (विनोदिनी)

 

गर इश्क है तो इसको तरीके से जताकर तो देखो

गर इश्क है तो इसको तरीके से जताकर तो देखो
किसी के दिलमें प्यारका एक चराग जलाकर तो देखो

मुज से भी अच्छे लोग तुम्हे मिलेंगे इस कायनात मे
धर से मिले फूरसत तो बहार निकल कर तो देखो

घोंसलो से निकलो तुम घटाओं में नहा कर भी देखो
ज़िन्दगी के मुक्कमल तजुरबे को उठाकर तो देखो,

बस शराब में ही नशा हो ये बात लाझमी नही है दोस्त
कीसी के आखो से गीरते आंसुओ को पिकर तो देखो,

पत्थर की तरह ख़ुद को बहोत छीलकर तराशा है,
तुम पथ्थर को मेरी तरहा इन्शान बनाकर तो देखो,

पकड़ना है खुशीयो को मुस्कुराकर हाथ अपना बढालो
किसी के विरान दिल मे एक चमन बसाकर तो देखो

इक ग़ज़ल तुज पर लिखने को दिल चाहता है बहुत,
मेरे अलफाझ को अपने दिल मे सजाकर तो देखो

तुम्हे तो फूरसत नही है मेरे लिए,ओ मेरे हमनशी
छोड़कर चाँद को मेरी इक तरसती नजर तो देखो

मुसलसल तेरी याद के संमंदर मे कब तक भीगती रहुं मे
कभी बनके दरिया मुजे मौजो संग उछालकर तो देखो

मेरी सोला मिजाजी उस के सिवा किसी को रास ना आयेगी
दम है तो,उसी की तरह मेरे नखरे उठाकर तो देखो
-रेखा पटेल (विनोदिनी)

 

જીવનમાં પુસ્તકો અને સકારાત્મવૃતિની હાજરીથી જિંદગીને બહુ નજીકથી માણી અને જાણી શકો છો..

જીવન ની સફરમાં …
ઉત્તમ પુસ્તકોને આપણે જીવનનું જરૂરી અંગ બનાવવું જોઈએ.પુસ્તકોના નિયમિત વાચનને કારણે મન હમેશા જાગૃત રહે છે  સારાં પુસ્તકો આપણી પાસે હોય તો તે મિત્રરૂપ બનીને મદદ કરે છે અને સાચો રસ્તો બતાવે છે, અને જીવનપંથ પર આગળ વધવામાં આત્મવિશ્વાસ અને સાથ આપે છે

પુસ્તકો મનને એકાગ્ર કરવા અને સંયમિત બનાવવા માટેનાં સરળ અને હાથવગું સાધન છે. કેટલાકનું માનવું છે કે સતત તલ્લીનતા થી અભ્યાસ કરતાં મનુષ્યને  જીવનની સમાધિની સ્થિતિ પ્રાપ્ત થાય છે……
”  એકવાર લોકમાન્ય તિલકનું ઓપરેશન થઈ રહ્યું હતું, એને માટે એમને કલોરોફોર્મ સુંઘાડીને બેભાન કરવાના હતાં, પરંતુ એને માટે તેમણે ડોકટરને ના પાડી અને કહ્યું, “મને એક ગીતાનું પુસ્તક લાવી આપો હું એને વાંચતો રહીશ અને તમે ઓપરેશન કરી નાંખજો. ગીતા લાવી આપવામાં આવી લોકમાન્ય એનો અભ્યાસ કરવામાં એવા તલ્લીન બની ગયા કે ડોકટરોએ ઓપરેશન કર્યું ત્યાં સુધી જરા પણ હાલ્યા પણ નહીં તેમજ તેમને જરાય દુ:ખ માલુમ પડ્યું નહીં. પુસ્તકો વાંચવામાં આવી એકાગ્રતા થાય છે, ( ક્યાંક વાચેલું ) ”

પ્રગતિશીલ જીવનમા ઉચ્ચ વિચારો સચોટ માહિતી ધરાવતા પુસ્તકો જીવનમાં પ્રેરણાદાયક બની રહે છે.
તમે જ્યારે પણ કોઈ એક સારા પુસ્તકને વાંચો ત્યારે તેમાં કેટલીક હદે ઓતપ્રોત થઇ જવું પડે છે અને જો આમ ના થાવ તો તેના ભાવ અને તેના તથ્ય સુધી પહોંચી શકાતું નથી  , આમ વાંચતી વખતે આપોઆપ આપણે એ લેખકને તેના વિચારને તેની લેખનકળાને તેટલા સમય માટે આપણામાં અનુભવીએ છીએ , માટેજ સારા પુસ્તકોનો સાથ વ્યક્તિને બીજા સામાન્ય મનુષ્ય કરતા અલગ પાડે છે

જેમ સત્તા, સંપતિ,વઘે તેમ જીવન જીવવાની શૈલી બદલાય છે , તેમજ જેમ જ્ઞાન વધતા એક કુદરતી નમ્રતા વાણી અને  વિચારોમાં પડઘાય છે.અને કીર્તિ પણ આપોઆપ વધે છે તેની માટે દેખાડા કે આડંબરની જરૂર પડતી નથી
ક્યારેક કોઈ લેખની માટે અભ્યાસી અનુભવસ્થળ ઉપર પહોચવા આપણે શક્તિમાનનાં હોઈએ તેવી સ્થિતિમાં પુસ્તક વડે પ્રવાસ કરી લેવાય છે

આથીજ સાહિત્યને જ્ઞાનનું હાથવગું હથિયાર કહી સકાય છે …

સાહિત્યની સફર હવે ઈન્ટરનેટ અને કોમ્પ્યુટર ના કારણે વિશ્વવ્યાપી  બની ગઈ છે અને આજ કારણે જે વાંચન મેળવવું અઘરું હતું તે હવે આજે ઘર આંગણે પીરસાવવા લાગ્યું છે તો જ્ઞાનની આ વહેતી ગંગામાં ડૂબકી લગાવવામાં ખચકાટ શા માટે રાખવો ?
મને નાનપણ થી વાચનનો બહુ શોખ હતો ,પહેલા ટુકી વાર્તા પછી નોવેલ વગેરે બહુ ગમતું ,21 વર્ષની ઉમરે થી અહી અમેરિકા આવી ગઈ પણ શોખ હજુ પણ તેજ હતો પરંતુ અહી લાઈબ્રેરીમાં ગુજરાતી પુસ્તકો ક્યાય જોવા મળતા નહિ , એક સમય હતો કે મારે કોઈ પણ પુસ્તક માટે વર્ષો રાહ જોવી અને તેપણ ઇન્ડીયાથી લાવીએ ત્યારે વાંચવા મળતું।  પણ આ ઈન્ટરનેટ ના કારણે હવે કોઈ પણ વાચન સામગ્રી હાથવગી લાગે છે …..

બટકબોલા વાત વાત માં વ્યંગ કરીને બીજા કરતા પોતાની જાતને વધારે આગળ છે તેમ બતાવતા લોકો સાવ અલગ તરી આવે છે …  આવા લોકો પોતાની વાણીનો ઉપયોગ લોકોનું દિલ દુભાવવા માટે વધારે કરતા હોય …તો ઓછાબોલા ,મિતભાષી લોકો,પણ જયારે બોલે ત્યારે ખુબ સમજી વિચારીને બોલે …એમના શબ્દોનું મહત્વ લોકો સુધી પહોચે છે તેમનું બોલાએલું કામનું ગણાય છે. આ ગુણ પણ વાંચન થી વિકસે છે !!

જે કોઈ વ્યક્તિ નાનપણથી બહુ ગુસ્સે હોય જેને આપણે સોર્ટ ટેમ્પર કહીએ છીએ ,તે પણ તેની રોજીંદા કાર્ય સાથે વાંચનની કળા જો વિકસાવે તો તેના આ દુર્ગુણ માંથી તે જલ્દી છુટકારો મેળવી લે છે ,બીજાને સાભળવા સમજવાની શક્તિમાં નોધપાત્ર વધારો થયેલો જોવા મળે છે

એનું જીવંત ઉદાહરણ હું પોતે છું , નાનપણ થી મને ગુસ્સો બહુ જલદી આવી જતો નાની વાતને હું મન ઉપર લઇ લેતી , પરંતુ સતત વાંચન ના કારણે મારી સમજ શક્તિ એટલી હદે વિકસી છે કે હવે ખાસ કારણ વગર ગુસ્સો નથી આવતો , કોઈના કહ્યાની મન ઉપર ઝાઝી અસર પણ નથી થતી ,હું હવે મારી જાતને બરાબર સમજુ છું અને આથી કરીને આજુબાજુના પરિબળો મારી માટે ગૌણ બની ગયા છે

સફળતાની એક બીજી ચાવી છે આત્મવિસ્વાસ;
આપણો જેવો દ્રષ્ટિકોણ હોય જેવા વિચારો હોય તેવુજ વાતાવરણ આપણને મળે છે ઘણીવાર અઘરા લાગતા રસ્તા ઉપર ચાલવાનું શરુ કરીએ ત્યારે સમજાય છે કે કેટલો સરળ રાહ મળ્યો છે ,કારણ શરૂવાતથી આપણ ને જાણ હતી કે આ માર્ગ અઘરો છે , પરંતુ જો સાવ સીધો સરળ રસ્તો માની ચાલવાનું શરુ કરીએ અને વચમાં જરા અડચણ આવી જાય ત્યારે નાની અડચણ બહુ મોટી લાગે છે

મુશ્કેલીઓ માંથી પાર ઉતારવા સંઘર્ષ જરૂરી છે ,પરંતુ સમજ્યા વિનાનું સંઘર્ષ મહેનત બધું નકામું છે ,ક્યારેક બળ થી ની કળથી કામ સરળતાથી પાર ઉતરે છે।  આત્મવિસ્વાસ સાથે માનસિક સંતુલન જરૂરી હોય છે ક્યારેક આધળું સાહસ વિનાશ નોતરે છે
હમેશાં તમારા અંતરાત્માનો અવાજ સાંભળો. જો તમે શ્રેષ્ઠ ન બની શકો કઈ વાધો નહિ પરંતુ બીજા કરતાં થોડા અલગ જરૃર બનો…..

સકારાત્મક ઉન્નતિ માટે પોતાના નિર્ણયો જાતે લેતા શીખવું જોઈએ એક ભૂલમાંથી તમને આગળ વધવાનો સહેલો માર્ગ જાતેજ સમજાઈ જાય છે ,ડાહ્યા માણસો ભૂલનું પુનરાવર્તન થવા દેતા નથી કારણ દરેક વખતે જીંદગી બીજા બીજા ચાન્સ નથી આપતી
દરેક વ્યક્તિએ આત્મવિશ્વાસ અને વધારે પડતા આત્મવિશ્વાસ વચ્ચેની ભેદરેખા સમજવી જોઈએ,ક્યારેક આ નાનકડી વાત તમને જીવન નો મોટો પાઠ ભણાવી જાય છે..
આજે મારો પોતાનો અનુભવ અહી મુકું છું

ત્રણ વર્ષ પહેલાના ઉનાળાની આ વાત છે , મારા ઘરની નજીક એક રેલ્વે ટ્રેક જાય છે જ્યાં ફક્ત માલગાડી કે ઓઈલ ટેન્કરજ પસાર થાય છે તે પણ મોટાભાગે રાત્રેજ , અહી ફાટક જેવું ખાસ હોતું નથી બસ ટ્રાફિક લાઈટ ને ફોલો કરવાની હોય છે

મને આજ પહેલા ક્યારેય અહી લાલ લાઈટ નડી જ નહોતી તેથી હું પુરેપુરી કોન્ફીડન્ટ હતી કે અહી લાઈટ નડેજ નહિ
બપોરમાં 1 વાગ્યો હતો માથા ઉપર તપતો સુરજ અને મારી ખોટો વિસ્વાસ મેં લાલ થયેલી લાઈટ સામે જોયુજ નહિ અને ફાટક ઉપર મારી કાર આવી  ત્યાજ ઘસમસતી આવતી ટ્રેનનો હોર્ન સંભળાયો હું પાટો ક્રોસ કરુના કરું ત્યાજ પાછળ થી સડસડાટ ગાડી નીકળી ,હું બેક મિરરમાં જોતીજ રહી ગઈ,

એક ઘાત આવીને પસાર થઈ ગઈ પણ મને શીખવી ગઈ ક્યારેય વધારે પડતા આત્મવિશ્વાસ માં નાં રહેવું જોઈએ।
કોઈ પણ બનાવને હળવાશથી લઇ હકારાત્મક વલણ અપનાવી હસતા હસતા જિંદગી જીવી લ્યો અને જાત પર વિશ્વાસ મૂકીને આગળ વધશો તો ક્યાંય દુઃખ નહિ રહે.પ્રગતિ અને ખુશી કદમોમાં હશે

રેખા પટેલ ( વિનોદિની )

 

જે શોધું છુ મુજને ગમતો એ ભાગીદાર મળે

જે શોધું છુ મુજને ગમતો એ ભાગીદાર મળે
દરિયાદિલ થઇ સધળુ દે એવો જોડીદાર મળે

અવરિત ચાલે એવી મારી ખૂશીની સફરમા
આજીવન જેના ખંભે મારા સરનો ભાર મળે

શબ્દો કેરા સથવારા સાથે એવો પ્યાર મળે
છેડે જે દિલની તરજો એવો સાજીદાર મળે

જેની આંખોમા સૂરજ ચાદાં સમ બેજોડ હોય
આંખોમાં એની ચમકીલો મારો અણસાર મળે.

ઊગતી સાંજે ફેલાતાં શમણા જેવો સાથ ભળે
મારા દિલ પર શાસન કરતો એ સૂબેદાર મળે

મારા નાજોનખરાને હસતા હસતા જેલતો એ
સીધો સાદો પણ નરબંકો એવો દિલદાર મળે

-રેખા પટેલ(વિનોદિની)
ગાગાગાગા ગાગાગાગા ગાગાગાગા લગાલ

 

किसने कहे दिया फुलोसे ही गुलदस्ता बनता है

किसने कहे दिया फुलोसे ही गुलदस्ता बनता है
तुम्हारे आने से आलम सारा फूलो सा महेकता है

जब अपनो का साथ हो हर दर्द दवा बनती है
दिलोमे हो प्यार तो हर झर्रा खूश्बु से भरता है

जहां भर की भले ही हमने शेरो शायरी की है
मगर तेरे अलफाज मे परिन्दा चहकता है

सुना है लोगो तेरे घर को चमन समज लेते है
फुल,पती,तितलिओ का तेरे धर डेरा सजता है

निहायत मासूमियत तेरे चहेरे से जब बिखरती है
हो पूर्णिमा फिरभी जलनसे चाँद सावला लगता है

तुजे बनाके शिद्दत से खुदाने चेन की सांस ली है
इस लिये जन्न्त की हुर से चहेरा तेरा मिलता है

पहेचान हमारी तुम्हारे नाम से ऐसे जुद गइ है
कोई भी पुकारले दिल आवाज तुम्हारी सुनता है

फासलो की अब मत सोचो रीश्ते दिल से जुडते है
प्यार सच्चा है तो जुदाइ मे भी अकसर बढता है
-रेखा पटेल (विनोदिनी)
1/24/14

 

તને શબ્દોમાં કેમ સમજાવું.

કહેવા ન કહેવાની મથામણમા
અસમંજસમાં અટવાય છે મન
આ તો નજરથી નજરની વાત,
દિલથી દિલની આ વાતોને બોલ
તને શબ્દોમાં કેમ સમજાવું.

તને મેળવી ચૂક્યો એ સત્યને
તને ખોયા પછી સમજાય છે
ને પાછા મળ્યા પછી તારા
પ્યારનો મતલબ સમજાયો એ
તને શબ્દોમાં કેમ સમજાવું.

રણ તરસે હાંફી રહ્યું છે ને
ક્યાંક મૃગજળ ઠેબા ખાય,
તારી તરસ તોયે અંકબંધ
અટકે ના લાગણીના કારવા
તને શબ્દોમાં કેમ સમજાવુ.

દરિયો બેય કાંઠે છલકાય છે,
તોય નદી માટે તરસ્યો થાય?
મીઠાસ ને ખારાસનો સઘળો મર્મ
આજ પીધા બાદ સમજાય.
હવે શબ્દોમાં કેમ સમજાવું.
-રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

 

પ્રિયે મારું નામ લખેલું તારૂ આ કવર આવે

પ્રિયે મારા નામ સરનામાં વાળું તારૂ કવર આવે
અંધારી રાત પછી જાણે સુરજ લઇ સવાર આવે .

ફોડું ટપાલ ત્યાં મહી ગુલાબ પંખડી ઝરતી આવે
મારાકદમો જાણે પાસે ઝૂમતો તારો પ્યાર આવે .

પત્ર ખોલું ત્યાં તને સ્પર્શી બીડાઈ એ સુવાસ આવે
જીવંત અહેસાસ નજર સામે જો અક્ષરે અક્ષર આવે .

પહેલું સંબોઘન પ્રિયે,પછી તારું અઢળક વહાલ આવે
લખાએલી વાત વચવચમાં વિરહની ક્રમવાર આવે .

ઉગતો ને ડૂબતો સુરજ તારી યાદમાં લાલ થઇ આવે
તમે થોડામાં ઘણું સમજી લો એ વાત વારંવાર આવે.

છેલ્લે લી.પછી સબ્દોમાં પ્રસરી સાહી દેખાઈ આવે
જાણે આવજો લખતા આંખોમાં કેટલા નીર આવે .

એ લખેલ સબ્દો ચૂમતા મારે નયનોમાં પ્યાસ આવે
હવે આવે પત્ર નહિ, બસ મારો સાજન પાછો ઘર આવે.
રેખા વિનોદ પટેલ
( વિનીદીની )

 

નશાથી વધારે નશો આંખ મળતા ચડે છે

નશાથી વધારે નશો આંખ મળતા ચડે છે
સુરાલય જતા ઘર તમારું નજરમાં ચડે છે.

નથી કોઇ જન્નતનુ સપનું અમોને જગતમાં
તમારો જ સહવાશ મન્નતથી ગમતો જડે છે

બહારો ગણાવે ઈજારો મસ્તીનો અમારો
તમે છો રસ્તામાં રહેબર અમોને મળે છે.

તરંગો ઉડાવે ચમનમાં હદેપાર વાતો
વહેતા સમીરે તમારી ચર્ચા ગોટે વળે છે

ભલે જીંદગીમાં સતત લૌ જલે છે સજાની
તમેછો અહી તો સજા પણ મજા થઈ ફળે છે

ભલેને ફળીભૂત નાં થાય ઇચ્છા મિલનની
છતા પણ અમારૂ હતું દિલ ચડે છે પડે છે.

-રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

રૂપ એજ અભિશાપ ( published in margi magazine – Jan-2014 )

રૂપ એજ અભિશાપ (પાંચમી વાર્તા )

————————————-
રાનીપુર એટલે ખોબા જેટલું ગામ.શહેરની હવાથી દૂર કુદરતની ગરીમાને સાચવતું ગામ..લીલીકુંજાર કેડીઓ અને માટીની મ્હેક,હર્યાભર્યા ખેતરો અને મહેનતકશ ખેડુતોનુ ગામ. 
પણ આ ગામની એક બીજી ઓળખ હતી “રૂપા” 

રૂપા,એટલે એક ગરીબના ખોરડામાં સોનારૂપાની ઝણસ,એની ઉગતી જવાની એટલે સુર્યના કીરણો પાણીમાં પડે અને જે ચમક દેખાય એવી ચમકીલી,કોઇની પણ આંખો અંજાય જાય એવી પાણીદાર અને આવી ચમક થોડી ઢાંકી એ છતાં ચમકી ઊઠે.અને આ ગરીબની છોડીનું થનથનગતું પાણીદાર વછેરી જેવું યૌવન જોઇને યુવાનો તો ઠીક ચાર્-પાંચ દશકા વટાવી ગયેલા પાકટ પુરુષોને અસ્વારી કરવાનાં સપના આવતા હતાં 

ગરીબાઈમાં રૂપ બહુ મોઘું પડતું તે ગરીબ માં બાપ જાણતા હતા પણ આ ઉછરતી વછેરીનું યૌવન હણહણાટી કરતું હતું.
રૂપાને સમજાતું નહી કે માં એની કૅડ ઢંકાઇ જેટલી લાંબી પછેડી ને ઓઢણું પણ માથા ઉપર રખાવે છે ,કેમ કુવે પાણી ભરવા વહેલી સવારે મોકલે કાં છે,જ્યારે બધી સખીઓ તો દી’ ચડે પછી જાય છે?
રૂપાને વિચાર આવતો,”મારો ફૂમતાં ભરેલો કમખો ઢંકાઈ જાય ને,મારા કેડનો કંદોરો એમાં સંતાઈ જાય છે!!!

રૂપાની માં મંગુ જાણતી હતી કે એની છોડી સાપનો ભારો બની ગઇ છે,ગામના બજાર વચ્ચોવચ બેસતા નાના મોટા સહુની નજરમાં વાસના અને લોલુપતાનાં સાપોલિયાં સળવળ થતા એ જોતી હતી,ને એમાંય ગામનાં જમીનદારનો છોકરો તો એના બાપ કરતાય ચાર ડગલા આગળ હતો! મંગુ જ્યારે નવી નવી પરણીને આવી ત્યારે જમીનદાર નજર બગાડી બેઠો હતો.જમીનદાર મુઓ ના ફાવ્યો તો જાણે એનો બદલો લેવો હોય એ રીતે જમીનદાર છોકરો ખાઈ-ખપુચીને રૂપાની પાછળ પડ્યો હતો.
રસ્તામાં,ગામનાં પાદરે ઇંધણા વીણવા જતી ત્યારે,ખેતરે એનાં બાપુને કામમાં હાથ દેવા જાતી ત્યારે,જમીનદાર છોકરાએ આંતરી છે,નાં સંભળાય એવા બોલ રૂપાને બોલ બોલી જતો. 
રૂપના આ ઉગતા યૌવનના સુરજને એકા’દી વાદળીની ઓથે ક્યાં સુધી સંતાડી શકો..ને એવામાં શ્રાવણ મહીનો આવ્યો.ને ગામના પાદરથી બે ગાંઉ છેટે વહેતી રાની નદીના કિનારે આવેલા રામજીના મંદિરનાં પટમાં મેળો ભરાયો !!!

શ્રાવણીયો મેળાની ગામનાં છોકરા છોકરીઓ કાગનાડૉળે રાહ જોતા હોય,સતર વરસની રૂપાનું મન મેળામાં મહાલવા લલચાયું.પહેલા તો મંગુએ મોરા વરસનું બહાનુ કાઢીને મેળામાં જવાની ના પાડી…પણ બહેનપણીઓની વાતો સાંભળીને મંગુએ, રૂપાનાં બે ભાઈઓ સાથે મેળામાં જવાની છૂટ આપી! મંગુએ કડક ચેતવણી આપી કે,”સાંજ પડે પેલા કાશીની હાયરે ઘરે પાછી આવતી રે’જે..ને ઓઢણું માથે ઢાંકીને રાખજે ને છેડૉ કેડમાં સરખો ભરાવીને રાખજે”…..મેળામાં જવા માટે રૂપાનું થનગનતું મન મગુંની વાત સાંભળી ના સાંભળી…”હા,માં”…..”હા,માં’ કહેતી રૂપા મંગુની આંખો સામેથી ઓઝલ થઇ ગઇ. 

જતા જતા તેની માંએ ફરી ટોકી ” છોડી માથે ઓઢણું રાખજે 

ગામડા ગામનો મેળો એટલે જુવાન હૈયાઓને વરસદાડે મનગમતા સાથીદાર શોધવાનો રૂડો અવસર… 

“યૌવન હિલોળે ચડ્યું હોય.. આ નિર્જન પ્રદેશમાં ભરવાડ ને રબારીઓ આવે.ભરવાડણ અને રબારણ આંખી રાત રાસડા લે.નક્ક્કર ધીંગી કાયાઓનાં કામણ રેલમછેલ થતા હોય..જાણે એક રૂપનગરી.તસતસતા કાપડા ને કસો,લાલ રંગે રંગાયેલા દાંત, બલોયા,કાંબી ને કડલા હાંસડી ને પોખાનિયુ પહેરીને રંગબેરંગી લિબાશોમાં ગામડાગામ છોડીયું અને બાયુ હેલારે ચડી 
હોય.જેની રગોમાં જુવાન લોહી ફાટાફાટ થાતું હોય એ રૂપાનો જીવ ચકડૉળે ચડ્યો…એનું તો મન બસ મેળામાં જ ભળી ગયું.

સાંજનો પ્હોર માથે ચડી આવ્યો..સૂરજ નારાયણ એનો સંતાપ ઓછો કરીને સુલુણી સંધ્યાને હવાલે પહોર ધરી દીધો. 
રૂપાના નાના ભાઇઓ થાક્યા અને કાશીને પણ ઉતાવળ થવા લાગી..એટલે રૂપાનો હાથ જાલીને કહે છે,”હાલ્ય મારી માડી,હવે ઘર ભેગા થાય,ઘીરે પોગતા પોગતા રાત પડી જાશે..”

રૂપાનું મન મેળામાં અટવાય ગયું હતુ,રૂપા વળતો જવાબ દેતા કહ્યું,”કાશી,તું ને બેઇ ભાઇ નીકળૉ હું મારી બેનપણી હાયરે આવી જઇશ..” કાશીએ ધણી મનાવી પણ રૂપા એકની બે ના થઇ..

સાંજ ઠળી ગઇ..રૂપા એની ગામની એની બીજી બેનપણીને શોધે…ગામની એકેય છોકરી દેખાણી નહી ફફડતા જીવે રૂપા એકલી ઘરે જવા નીકળી.. 

રાતના ઑળાની જેમ રૂપાની પાછળ પાછળ ત્રણ ખેચાતા જતા હતા..રૂપા બીચારીને ભાન પણ ક્યાં હતી…થોડા વાર પછી એના શા હાલ થવાના છે? 

એક નિર્જન કેડી આવતા અચાનક રૂપાના મોઢા પર ડુચો દઇને કંઇ સમજે તે પહેલા તો એને ત્રણ માણસોએ ઉચકી લીધી અને બાજુનાં નિર્જન ખેતરમાં પડેલા સુકા ઘાસ ના ભારા 
ઉપર પટકી….રૂપા કંઇ સામનો કરે એ પહેલા ત્રણે જણા એનાં ઉપર બાજની જેમ ઝપટી પડયા….રૂપાનાં મોઢા ઉપર એની પછેડી કસીને બાંધી દીધી….તરફડીયા મારૂતું યૌવન ખીલ્યા પહેલા પીંખાય ગયું…ત્રણે નરાધમો એની હવશ સંતોષી અંધારામાં ઓગળી ગયા..

માંડ માંડ હોંસ આવતા રૂપાં ઉભી થઇ..ઘાસમાં વીખેરાઇ ગયેલા ફૂમતાનાં મોતી…ફાટેલી ઓઢણી,તુટેલી બંગડીની કરચો જોઇને મોટેથી પોક મુકી….આ નિર્જન વગડામાં એની ચીખ કોણ સાંભળે….ઢસડાતી ઢસડાતી લોહીલુહાણ હાલતમાં રૂપા ઘરે પહોચી અને આંગણા ફસડાય પડી..

ધબ્બાક અવાજ સાંભળાત જ મગું દોડતી આવીને દીકરીને કેડેથી જાલીને બાથમાં લઇ લીધી….અને રૂપાને બાપુને બોલાવતી કાન ફાડી નાખે એવી ચીસ નીકળી ગઇ

“રૂપાનાં બાપુ……..” 

રૂપાનાં બાપુ અને બેઇ ભાઇ હાફળા ફાફળા મંગુની ચીસ સાંભળીને બહાર આવ્યા…

ગામમાં કોઇને ખબર ના પડે એ રીતે રાતોરાત રૂપાને બાજુનાં શહેરની હોસ્પીટલમાં લઇ ગયા….ચાર દાડા પછી રૂપા ઘરે આવી……દેખાવ તો એવો ને એવો જ હતો..પણ અંદરથી તુટેલા કાચની કરચો જેમ વિખેરાઇ ગઇ હતી…….આંખો દિવસ ધરના એક ખૂણામાં સૂનમૂન બેસી રહેતી….મન પડે તો મંગુને ક્યારેક કામમાં હાથ બટાવતી..ઘણીવાર અડધી રાતે ઉંધમા “બચાવો-બચાવો”ની બુમો પાડતી રૂપા સફાળી જાગી ઉઠતી અને પછી ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડતી..કુમારીકાના કુમળા માનસ પર અસહ્ય પીડાદાયક ઘટનાની ગહેરી ચોટ લાગી હતી….જે એને શાંતિથી ઉંઘવા નહોતી દેતી. 

માં હોવાના લીધે મંગુથી રૂપાની આ હાલત જોવાતી નહોતી. 

મંગુ અને તેના વર બંને નક્કી કર્યું કે વાત બહાર જાય એ પહેલા રૂપાને પરણાવી દેવી !!
થોડા દિવસમા રૂપાના ભાઈની મહેનતથી ઓછા સમયમાં અને સાવ લેણદેણ ઓછી કરવી પડે એવો એક બીજવર મળ્યો…અને ઝટપટ રૂપાને વળાવી દેવાની તૈયારી શરૂ કરી દીધી 

ગામનાં લોકોને કોઇ અણસાર આવે એ પહેલા તો રૂપાની જાન ગામમાં આવી પહોચી..અને ગામ આખામાં ચણભણ શરૂ થઇ ગઇ કે ગામનાં જુવાનીયા મરી ગયા હતા કે રૂપનાં કટકા જેવી રૂપાને એક બીજવર સાથે પરણાવી છે… 

અને બીજવર કેવો?રૂપાથી અઢાર વર્ષ ઉમરમાં મોટૉ..રૂપાનો કોઇ પ્રતિકાર જ ના થયો…એ ગભરૂ તો એમ જ માનતી રહી કે મારા બા-બાપુ જે કાંઇ કરે છે એ મારા સારા માટે જ કરે છે.. 

જાનને વિદાઇ થયી જોઇને કોક બોલ્યું કે,”ખાધે પીધે રૂપાનો વર સુખી લાગે છે”

એક ખાટસ્વાદીયો બોલ્યો,જે થતું એ સારૂં થયું,આપણા ગામમાંથી એક ભાર ઓછો થયો.” 

બીજા એક જણાએ ટાપસી પૂરાવતા કહ્યું,”આખો દાડૉ નવરાં છોકરા રૂપાના ધર પાસે આટાફેરા મારતા હતા એના લીધે આપણા ગામની છોડીઓ બદનામ થતી હતી!”
રૂપાના બા-બાપુએ અને ભાઇઓએ રાહતનો શ્વાસ લીધો…અને ઉપરવાળોનો આભાર માન્યો.

આ બાજુ રૂપાની સુહાગરાતની તૈયારી હતી.રૂપા માટે તો એક કટોકટી ભરી રાત હતી..એક વાર પુરુષના હાથે પીંખાઇ ગયેલા દેહમાં પુરુષના પડખા સેવવાના વિચારથી શરીરમાં ભયનું લખલખુ પસાર થઇ જાય.રૂપા માટે સુહાગરાત નું સુખ તેના માટે અભિશાપ હતું,થરથર કાપતું મન અને તન લઈને રૂપા ઓરડાના એક ખૂણામાં ટુંટયું વાળીને થરથર કાંપતી હતી.

શંકર બારણા વાટે અંદર આવ્યો અને બારણું વાંસ્યુ.એની નજર પંલગ પર પડતા પલંગ ખાલી જોતા ઓરડાની ફરતે ફરી વળી.રૂપાને ખૂણામાં ભરાએલી જોઈને પાકટ વયનો શંકર સમજી ગયો કે સમજાવટથી આ કાંચી કુવારી છોડી સાથે કામ લેવું પડશે.

રૂપાની લગોલગ બેસીને એના બરડે હાથ ફેરવીને કોઇ નાના બાળકને સમજાવવાની કોશિશ કરી…..પુરુષનાં સ્પર્શથી ફફડી ઉઠેલી રૂપાની આંખમાં બોરબોર જેવાં આંસુડા દડી પડયા ને મોટેથી પોક મુકી…પાકટ અને ઠરેલ મગજનો શંકર પણ સમજી ગયો અને રૂપાને એક મૃદુ અવાજમા કહ્યું,” “જો રૂપા તું ગભરાઈસ નહી તને ઠીક ના લાગતું હોય તો સુઈજા આપણે કાલે વાત કરીશું”

રૂપાનો કશો પ્રતિભાવ ના મળતા છેવતે શંકર રૂપાને ત્યાં જ ખૂણામાં બેસવા દઇને,પોતે પંલગ ઉપર સુવા ચાલ્યો ગયો…..એક કુંવારી છોકરી જેનું શીયળ નરાધમો લૂટીં લીધું હોય એને ક્યાંથી પંલગ ઉપર એક પુરુષનું પડખુ સેવવાવાનાં ધખારા હોય…..જેનાં થનગનાં અરમાનોની કૃપણૉ ઉગતાની સાથે મસડી નાખી હોય,એને પુરુષનો હાથનો પાણીદાર સ્પર્શ થાય તો એને વિકસવાના કોડ ક્યાંથી જાગે…….એક કૃપણ જેને મુળસોતી ઉખેડી નાંખી હોય એ થોડી બીજી ધરા પર ઉગવાની છે..?

આમને આંમ રૂપાએ ખૂણામાં પડી રહીને અર્ધજાગૃત અવસ્થામાં રાત ગુજારી નાખી. 

સવારે શંકરની આંખો ખુલી અને ખૂણામાં જોયું તો રૂપા ત્યાં ના હતી.શંકરે ઓરડાની બહાર નીકળી જોયું તો રસોડામાં રૂપા સ્ટવ પાસે બેસી ચા મુકવાની કોશીસ કરતી હતી અને બાજુમાં બેઠા બેઠા ફોઈબા તેને સલાહ સૂચનોના ફૂલો ચડાવતા હતા 

શંકર મનમાં હસ્યો,”ચાલો ફોઈબાને એક નવું કામ મળ્યું.

ત્યા તો શંકરના પહેલા ઘરવાળા થકી જન્મેલો દીકરો સની તેની હાફ ચડ્ડીમાં ત્યાં આવી પહોચ્યો અને બોલ્યો,”બા મારી ચા ક્યા છે?”

ફોઈબા બોલ્યા “હવે આ તારી નવી માંને પૂછ હું તો આવતા અઠવાડિયે જાત્રા કરવા જાઉં છું …”

રૂપા એ માથે ઓઠેલી સાડીનો છેડૉ સરખો કરતા સની સામેં જોયું અને એના હાથ પગ ગભરાહટના કારણે ધ્રુજવા લાગ્યા,હાથમાં સાંણસી હતી એ છુટી ગઇ અને તરફડીયા મારતી એક ઘવાએલી હરણીની માફક ત્યાજ ઢળી પડી.

શંકર અને ફોઇબાને કશું સમજાયું નહી કે રૂપાને અચાનક બેહોશ થઇ જવાનું કારણ શું હશે? જ્યારે યુવાનીમાં પગ મુકી ચુકેલા સનીના પગ તળેથી જમીન સરકવા લાગી.સની તો ચા પીધા વીના સડસડાટ એના ઓરડા તરફ વળ્યો..રૂપાનાં સભાળવાના કામમાં સનીની આ હરકત તરફ ફોઇબા કે શંકરનું ધ્યાન ના ગયું. 

દીવસ દરમિયાન રૂપાની હાલત ઠીક થતા સાંજની વેળાએ ફોઇબા મંદિરે જવા નીકળ્યા અને શંકર કોઇ કામસર ગામાં ગયો..એ દરમિયાન સની રૂપાનાં ઓરડા તરફ વળ્યો..સનીને જોતા રૂપા કબુતરીની માફક ફફડાવા આગી અને એક દમ જોરથી ચીલાઇ ઉઠી….”મહેરબાની કરીને મારાથી આધા રેજો….નહીતર જોર જોરથી બુમો પાડીને બધાને બોલાવીશ.”

સની ઝડપથી રૂપાનાં પગ પાસે ગોઠભેર બેસી ગયો અને બે હાથ જોડી,રડમસ ચહેરે રૂપાને આજીજી કરવા લાગ્યો,”મહેરબાની કરીને મારા બાપુ કે ફોઇબાને મેળા વારી વાત ના કહેતા,મારા ભાઇબંધોની ઉશ્કેરણીથી તમારી સાથે હું ના કરવાનું કરી બેઠૉ”
રૂપા જડવત બનીને સની સામે જોવા લાગી,આંખોમાં લાલાશ ઉભરી આવી,શરીર આખું ખેંચાવા લાગ્યુ…..અને સની ગોઠણભેર બેઠો હતો એને લાત મારીને કહ્યું,”નાલાયક મારી નજર સામેથી આધો ચાલ્યો જા….અને ફરીથી ક્યારેય મારી સામે આંખ ઉંચી કરીને જોયું છે તો તારા બાપુ ને ફોઇને બધી વાત જણાવી દઇશ….”

રૂપા મનોમન પોતાના ભાગ્યને કોશવા લાગી…..હું દુનિયાની કેવી સ્ત્રી છુ,જેનો દેહ પોતાના ઘણીના પહેલા ઘણીના સંતાન ચુથીને ભોગવ્યો હોય…..આ કઈ જાતની રમત આદરી છે ઇશ્વર તે મારી સાથે…દ્રૌપદીને પાંચ પતિ હતા…એ સતી તરીકે પુજાય છે..અને મારી વાત જાહેર થાય તો લોકો મને”કુલટા”,”હલકટ”,રાંડ જેવા કેવા કેવા નામ આપવામાં આવશે…..શું સ્ત્રીના ચરિત્રની કિંમત કાંઇ જ નહી…”

પોતાની જાતને અને પોતાનાં ભાગ્યને કોશતી રૂપા અંદરથી આપમેળે થોડી ઉભી થઇ…એને સમજણ અચાનક આવી ગઇ કે મારે બેધારી તલવાર પર ચાલવાનું છે..

આમને આમ સમય વીતવા લાગ્યો,રામપુર આખામાં રૂપાના રૂપની ચર્ચા થવા લાગી.જરૂરવાળા તો ઠીક,જરૂર વગરનાં માણસો પણ હવે શંકર નાં ઘરે આવતા જતા થયા 
અચાનક સનીના મિત્રોની આવન જાવન ધરે વધવાલાગી..સની અને રૂપા વચ્ચે એક ઊંડી ખાઈ હતી ,છતાય સનીની નજરો રૂપાની સતત ચોકી કરતી રહેતી.જમાના ની ખાધેલ ફોઈબાની આંખો આ બધું જોતી હતી..માટે હંમેશા રૂપાને ટોક્યા કરતી માથે ઓઢેલું રાખો, કામ વગર ઓશરીમા બેસવાનું નહી,ને બને ત્યા સુધી વહુવારૂઓએ એના ઓરડામા જ રહેવાનું….ને કામ હશે તો હું બોલાવી લઇશ..”
એક દી તો ફોઇબાએ રૂપાને ઠોકીવગાડીને કહી દીધુ,”આ સનીડાને તો તારાથી આધો જ રાખજે,ને રખેને કાંઇ આડુઅવળું થયું તો તમારી ખેર નથી..જુવાન વહું છો, જાતને સાચવીને રે’તા શીખો..” રૂપા બીચારી શું બોલે….નીચું મો રાખીને ચેતવણી સાથે ફોઇબાનાં ઠપકાને નીચી આખે પચાવી ગઇ. 

રૂપાની હાલત ઘરમાં જ કેદી જેવી હતી..એક જ સહારો હતો. એ હતો શંકરનો સુંવાળો સ્વભાવ અને એની સમજદારી ભરી રૂપાની સંભાળ….શંકરના સતત સારપભર્યા સહવાશના કારણે રૂપા પણ થોડી જીવન અને સમાજની નજીક આવતી ગઇ. 

પણ અંદર લાગેલા કાંટા ચુભતા હોય એવી વેદના થતી હતી…સતત સનીની ચોકી કરતી નજર અંદરથી અકળાવતી હતી..બને ત્યાં સુધી પોતાની જાતને એકલી ના પડવા દેતી…પરિણામે જ્યારે ફોઇબા મંદિરે જતા ત્યારે એ પણ ફઇબા સાથે જવા લાગી…અને ફઇબાને આટલું જ જોઇતું હતું.. 

રૂપાના કારણે ઘરમાં સુખ શાંતી,અને થૉડી ચહલ પહલ જેવું થવા લાગી…રૂપાએ ઘરનું મોટાભાગનું કામ પોતાના ઉપર લઇ લીધું હતું…શંકરને હવે તન અને મનથી રૂપાએ સ્વીકારી લીધો હતો,પરિણામે રૂપાનાં શરીર ઉપર અસર દેખાવા લાગી….પણ ઇશ્વરે કાંઇક જુદો જ ખેલ વિચાર્યો હતો….જાણે રૂપા અને નસીબને દુશ્મની હોય એ રીતે.એકદીવસ રૂપાના દુશ્મન એના નસીબે પોતાનો ખેલ કર્યો.

લગ્નના બરાબર બે વર્ષ થયા હતા અને માર્ગ અકસ્માતમાં શંકર બુરી રીતે ધાયલ થયો..જે હોસ્પીટલમાં બધા ઘાયલો અને મૃતકો રાખ્યા હતા,ત્યાં રૂપા,ફોઇબા અને સની તાબડતોબ પહોંચી ગયાં,હાફળાફાફળા માંડ શંકર સુધી પહોચ્યા તો રૂપાની માથે જાણે તૂટી પડયું….રૂપા એ જોયું તો લોહી નીંગળતી હાલતમાં શંકરનો દેહ હોસ્પીટલનાં ઓપરેશન થીયેટર બહાર સ્ટ્રેચર ઉપર તરફડીયા મારતો હતો..છતા પણ મજબૂત મનનો શંકર પોતાની જાતને સતત ભાનમાં રાખવાનો પ્રયાસ કરતો હતો..ઘરના સભ્યોને જોતા શંકરમા જાણે જાન આવી હોય એ રીતે સ્ટ્રેચર પર બેઠો થઇ ગયો..જેવી રૂપા એની નજીક ગઇ,શંકરે રૂપાનો હાથ પકડી લીધો….જાણે એને ખબર પડી ગઇ હશે કે આ મારી આખરી ઘડીઓ ગણાઇ રહી છે…..

તૂટક તૂટક અવાજે રૂપાના હાથમાં ફોઇબા અને સનીનો હાથ મુકીને કહે કે”હવે હું આ જગતમાં રહુ કે ના રહું તમારે ત્રણેએ સાથે મળીને રહેવાનું છે.”

રૂપાને ઉદેશીને કહે કે,”હું ના હોઉ તો મારા સની માટે તારા જેવી જ રૂપાળી ને ડાહી વહુ લઇ આવવાની તારી જવાબદારી છે..”

આટલીવાત કરી ત્યાં તો શંકરને ઓપરેશન થીયેટરમાં લઇ જવામાં આવ્યો…ડૉકટરોની કલાકોની મથામણ પણ શંકરનો જાન બચાવી ના શક્યાં..

શંકરના પાર્થિવ દેહ સ્મસાનમાં અગ્નિદાહ દીધા પછી ડાઘુઓ બધા ધરે પાછા વળ્યા..આને રૂપાને તો હવે ધર જ સ્મસાન જેવુ લાગવા મંડ્યું….ત્રણ મહિના પછી શંકરની વરસી વાળવામાં આવી…આ બાજુ સનીની કોલેજ નિયમિત થઇ ગઇ..ખાધે પીધે સુખી ઘરમાં રૂપાને અન્ય વસ્તુઓની કમી નહોતી…..પણ જે હતી કમી હતી એ ખલતી હતી શંકરનો હેતાળ સ્વભાવ અને બાળકની જેમ સાચવણી કરવાની આવડત….છતા પણ કાળજુ કઠણ રાખીને રૂપાને બધું ભૂલીને જીવનને સામાન્ય બનવાવવાની કોશિશ કરતી રહી..
રૂપાની ખરી કસોટીની શરૂઆત થઇ .કેળનો કંદોરો,ફૂમતાવાળા ભરેલા કમખા અને કસો,હાથની બંગડી,પગનાં રણઝણતા ઝાંઝરા,લાલ ચટાક ચાંદલો,અને રંગબેરંગી કાપડાઓ એના માટે ભૂતકાળ બની ગયા હતા…..એ ભૂતકાળ ના દેખાય માટે બરફ જેવી, એષણા અને શરીર બંનેને ઠંડીગાર રાખે એવી વૈધ્વયની સાડી રૂપે ચાદર ચડી ગઇ હતી.

શ્રીંગાર હોય કે વૈધ્વય હોય…..જે રૂપની માલિકણ હોય એ બંને સ્વરૂપના રૂપમાં આંખે અડકતું હોય છે…શંકરની વિદાઇ પછી રૂપાની ખબરખત લેવાવાળા લોકોને રૂપાને પુછવાનો મોકો ચુકતા નહોતા..રૂપા હવે પુરુષોનાં લહેકાની પાછળ મર્મને ઓળખતા શીખી ગઇ હતી…કોઇ જ્યારે એમ કહેતું કે,”કાંઇ કામ-કાજ હોય તો અડધીરાતે યાદ કરજો હું હાજર થઇ જઇશ.. 

આ સમય દરમિયાન ઉમરમાં નહીવત ફર્ક હોવાનો લીધે સનીની અંદર રહેલો પુરુષ રૂપાની એકલતાનો જોઈ ઉશ્કેરાતો હતો…..પરિણામે રૂપાને કોઇ પણ બહાને રીઝવવા માંગતો હતો…..બસ એમાં બાધા હતી તો એ ફોઇબા. 

એક દિવસની વાત છે.રૂપા નહાવા ગઈ હતી,ફોઈબા દેવસેવામાં તલ્લીન હતા,સની ઉઠીને આવ્યો,અંદર નો ઉછરતો યુવાન તેને પેલા દિવસની જેમ જ ઉશ્કેરી રહ્યો હતો અને તેને બાથરૂમનાં વેન્ટીલેસનને ઉચું કરી અંદર રૂપાને જોવા માટે કોશીસ કરી ત્યા જ,દેવસેવાંમાંથી પરવારેલા ફોઈબાનું ત્યાંથી પસાર થવું..ફોઇબાની અનુભવી આંખો સનીની આ હરકત જોઇને ચોકી ગઇ..
સનીને આડે હાથે લીધો અને કહ્યું કે,”શું હળાહળ કળજુગ આવ્યો છે,આજનાં છોકરાઓને માંના દેહ અને ગામની છોડીનાં દેહ વચાળે કાંઇ ફર્ક નથી દેખાતો…ક્યાં તારા બાપ શંકરની ખાનદાની અને ક્યાં તું…ખબરદાર બીજીવાર આવું કરતા જોયો તો તારી ખેર નથી….સની સમયને પારખીને ફોઇબા પાસે માફી માંગી અને કહ્યું કે એ બીજી વાર આવું નહી કરે…

પણ જમાનાની ખાધેલ ફોઇબાએ સાચી સજા તો રૂપા માટે નક્કી કરી લીધી..

એક દીવસ રૂપાની લટ ઉતારવાની વિધિ કરવાની બાકી રહી ગઇ છે એવું કહીને રૂપાને કહ્યું કે,”રૂપા વહું પાટલે બેસો એટલે તમારી લટ ઉતારવની વિધિ બાકી છે એ પુરી કરીએ..”

આ વિધિથી અજાણ રૂપા તુરત પાટલે બેસી ગઇ અને ફોઇબાએ રૂપાનાં લાબા વાળને પકડીને કાપડ કાપવાની કાતરથી આખા જથ્થાને પળભરમાં માથા પરથી અલગ કરી નાખ્યો….પોતાનાં વ્હાલસોયા લાંબાવાળને જમીનદોસ્ત થયેલા જોઇને રૂપાનાં મોઢામાંથી ચીસ નીકળી ગઇ અને કાંપતા અવાજે બોલી,”બા…..આ શું કર્યુ,મારામાં સૌથી વધું એને ગમતા લાંબા વાળને જ મારાથી અલગ કરી નાખ્યા…”

ફઇબા એના અસલ ગામડાશાહી મિજાજમાં રૂપાને બાવળેથી પકડીને કહે,”મારા છોકરાને તો તું ભરખી ગઇ ચુડેલ,હવે મારા પોતરાને પણ તારે ભરખી જાવો છે….ભારે પગી છે તું..” આટલું કહીને રૂપાને હડશેલો મારી,માસી બબડતા નીચે પડેલા રૂપાને વાળ પર પગ મુકીને ચાલતા થયા…

રડતી રડતી રૂપા પોતાના ઓરડા તરફ દોટ મુકી અને અરીસા સામે ઉભી રહીને પોતાના વૈધવ્યને ક્ષુબ્ધ થઇને જોતી રહી……..મિનિટૉની ખામોશી પછી રૂપાએ ચીસ નાંખી…ફોઇબા સાંભળે એ રીતે,”હું શું તમારા પોતરને ભરખી જવાની હતી,મારા લગ્ન પહેલા જ તમારા પોતરાની અંદર રહેલા હેવાન મને ભરખી ગયો હતો….પુછો ફોઇબા તમારા વ્હાલા પોતરાને…..”

રૂપાના રૂમની બહાર ફોઇબા અને સની ચુપ ઉભા હતા….
અંદર રૂપા ફરી એ જ ખૂણામાં ટુટયુ વળીને પડી હતી,જ્યારે લગ્નની પહેલી રાતે પડી હતી એ રીતે….ફર્ક એટલો જ રહ્યો…ત્યારે એ દુલ્હનના જોડામાં હતી અને વૈધ્યવમાં ખોળામાં

-રેખા વિનોદ પટેલ (વિનોદિની )
ડેલાવર(યુએસએ)