નથી તારૂં એ તારા હાથમા કઇં રીતથી આવે?

નથી તારૂં એ તારા હાથમા કઇં રીતથી આવે?
જે તારું છે એ તારી પાસ શોધે તો જડી આવે

અભાવો હોય ત્યારે પ્રેમની કૃપણ ખરતી રહેવાની
ને ભીની આંખમાંથી પાનખર નામે નદી આવે

બગીચો પાન વિના ક્યાંથી રૂડો લાગવાનો છે? .
સુકા ફૂલોની ખૂશ્બૂ નાકમાં ત્યારે ચૂભી આવે

અમાસે ઘોર અંધારું ઘણુ લાગે છે ત્યારે પણ
ગગનમા બીજ રેખા ચાંદની નોખી તરી આવે

આ સંબંધોને દિવડા મીણના જાણી ના સળગાવો
કદી મુળ રૂપમાં ધારો તોય પાછા ના ઢળી આવે

તમારી છે તો એને હાથમાં બાંધીને રાખો
કદી તકદીરમાં રેખા નવી થઇને નહીં આવે
-રેખા પટેલ(વિનોદીની)
લગાગાગા-લગાગાગા-લગાગાગા-લગાગાગા

 

मंजिल का पता मुजे देकर दीवाना कर गये हो

मंजिल का पता देकर दीवाना कर गये हो
तुम मेरी नींदे उड़ाकर दीवाना कर गए हो

आंखो में डालकर आखें मैख़ाना भर गए हो
प्यारका मय पिलाकर ,दीवाना कर गए हो

तन्हाई के बीच भी जहां आबाद कर गए हो
दर्द को ही दवा बनकर दीवाना कर गए हो

मेरे साथ अपनी पहचान खुद बना गए हो
मुजको तुममें समाकर दीवाना कर गए हो

इस जान का क्या करूँ दिल तुम ले गए हो
उलझन में हमे डालकर दीवाना कर गए हो
रेखा पटेल ( विनोदिनी )

 

અમેરિકા “લેન્ડ ઓફ ઓપર્ચ્યુંનીટી’

 

અમેરિકા “લેન્ડ ઓફ ઓપર્ચ્યુંનીટી’

લોકશાહી મતલબ પ્રજાતંત્ર ,પ્રજાના અવાજનુ એક વજન જે તે દેશની રાજકીય વ્યવસ્થા પર પડે છે.લોકશાહીએ આપેલી સહુથી મોટી ભેટ એ દેશની પ્રજાને વાણી સ્વતંત્રતા અને વૈચારિક સ્વતંત્રતા.

સ્વતંત્રતાને નામે કોઈની લાગણીઓ ના દુભાય એવી રીતે વાણી સ્વાતંત્રતાની માનસિકતા વિચારસરણીનું ઘડતર કરે છે.અને તેનો યોગ્ય રીતે જો ઉપયોગ કરવામાં આવે તો ગમે તેવા જટિલ લાગતા પ્રશ્નોનો ઉકેલ આવી શકે છે.લોકશાહી ધરાવતા ધણા દેશ આ દુનિયામાં છે…આજે અમેરિકાની વાણી સ્વતંત્રા વિશે થોડી વાત કરવી છે.જેને પશ્ચિમનાં દેશોમાં એને
“ફ્રીડમ ઓફ સ્પીચ”કહે છે

અમેરિકાનું એક સહુથી મોટું જમા પાસું હોય તો એ છે.”ફ્રીડમ ઓફ સ્પીચ”

અહી વસતી નાની હોય કે મોટી દરેક વ્યક્તિને પોતાના વિચારો રજુ કરવાનો સમાન હક છે.અહીં વાણીસ્વતંત્રા બાબતે અમીર કે ગરીબનો કોઇ ભેદ નથી.એક સામાન્ય માણસ પણ ઉચી પોસ્ટ ઉપર બેઠેલા અધિકારીને પોતાની વાત અને વિચારોને બેધડક એની સમક્ષ રાખી શકે છે.

આ સવલત આપણા ભારત દેશની લોકશાહીમાં શક્ય નથી.મોટા ભાગે આપણે ત્યાં નાનો ગરીબ માણસ જો ભૂલથી પણ કોઈ અધિકારીને તુકારો કરે કે તું નકામો છે.એવું કહે તો બિચારા તે ગરીબ માણસને એના વર્તન બદલ કેટલાય કડવા અનુભવોનો સામનો કરવો પડે છે.આ જ વાત ભારત અને અમેરિકાનાં ગરીબ અને અમીર વચ્ચેનો ફર્ક બતાવે છે.

જ્યારે અમેરિકામાં અહી કોઈ સામાન્ય માણસ પણ જો અધિકારી ફોલ્ટમાં”વાંકગુનામાં ” આવે તો યુઝલેસ એટલે કે “નકામો” છે એવું એની સમક્ષ કહે તો.અને બદલામાં જે તે અધિકારી “થેક્યું” કહી ચુપ રહે છે.

લોકશાહીએ દેશની દરેક વ્યકિતને એ અબાધિત અધિકાર નથી આપ્યો કે,કોઈના દિલને ઠેસ પહોંચે,પરંતુ કોઈના અભદ્ર વર્તન કે દાદાગીરી સામે પડકાર ફેકવો જરૂરી છે જે અમેરિકાનાં દરેક નાગરીકને અન્યાય સામે અવાજ ઉઠાવવાનો અબાધિત અધિકાર આપ્યો છે.અહી નાનામાં નાના માણસની વાતને ધ્યાનમાં લેવામાં આવે છે.જે અમેરિકા જેવા દેશમાં જ શક્ય બને છે.

અમેરિકાનું એક બીજી જમા પાસુ એ છે કે અમેરિકાને “લેન્ડ ઓફ ઓપર્ચ્યુંનીટી’ પણ કહે છે.
એનું ખાસ કારણ એ છે કે,અહી ભલેને ખાલી ખીસ્સે ભલે આવ્યા હોય.પરંતુ જો તમારામાં આવડત હોય અને કામ કરવાની તાકાત હોય તો ખિસ્સાને ભરાતા વાર લાગતી નથી.

એવા તો હજારો ઉદાહરણ જોવા મળે કે ખાલી હાથે આવનારા માણસો આજે મોટી મોટી કંપનીના માલિક બની ગયા છે કે મોટી ફાઈવસ્ટાર હોટલોના માલિક બની ગયા છે.આ બધું આ જ દેશમાં શક્ય બને છે.

જ્યારે આપણા દેશમાં ખાલી હાથે ગામડામાંથી શહેર આવેલો સામાન્ય માણસને બે ટંક રોટલા અને એક છત મેળવવા માટે આખી જિંદગી પૂરી કરી દેતો હોય છે.જ્યારે અહી સાવ પારકા દેશમાં પારકી ભૂમિ ઉપર આવેલો માણસ જેની ભાષા રહેણી કરણી બધુ જ સાવ અલગ છે.છતા તે અહીંયા બહુ જ થોડા સમયમાં અહીનો થઈને રહી જાય છે અને ભળી જાય છે જાણે દૂધમાં સાકાર હોય તેમ…. આનું કારણ છે કે આ દેશ જુદા જુદા દેશમાંથી આવેલા અલગ અલગ જાતના અને અલગ ધર્મના માણસોને પણ પ્રેમથી અપનાવી લે છે.

જ્યારે આપણા દેશમાં ગામ આખું હિંદુઓનું ગામ હોય ત્યા જ કોઈ પર જ્ઞાતિ અથવા મુસ્લિમ સમાજનું કોઈ આવે કે મુસ્લિમ સમાજમાં કોઈ હિંદુ આવીને વસે કે કોઈ ધંધો કરે તો સામાન્ય રીતે બહુમતી ધરાવતા સમાજને અંદરથી નહીં ગમે.જ્યારે અહીયાં તો સાવ અલગ ખંડમાંથી આવેલા લોકોને પણ પ્રેમ અને આદરથી અપનાવી લેવાય છે.અને એટલુ જ નહી,એને ડૉલર કમાવાની પુરેપુરી છૂટ આપવામાં આવે છે

અમેરિકા એક એવો દેશ છે જ્યાં ઉંચ નીચ જેવું કઈ નથી.અલગ અલગ દેશોની પ્ર્જાતિ વાળા લોકો એક સાથે રહેતા હોય છે.આ દેશ પાસેથી અલગ અલગ પ્રાંતો માટે લડતા લોકોએ આ શીખવા જેવી બાબત છે.

અહી ઝીરોમાંથી સર્જન કરવું હોય તો શક્ય બને છે,એનું કારણ એ છે કે અહી કોઈ પણ કામ કરવામાં નાનાપ અનૂભવવી પડતી નથી.એટલે સુધી કે આપણા દેશમાંથી આવેલો માણસ ત્યાં ગાડી અને ડ્રાઈવર રાખી ફરતો હોય છે.પરંતુ અહી આવી નવેશરથી જીવન ગોઠવવા માટે મોટેલમાં કામ કરવું પડે તો તે બેધડક કરે છે. મોટેલમાં કામ કરવું એટલે રૂમની સફાઈથી માંડી બાથરૂમ સાફ કરવાથી લઇ કચરો કાઢવાનું દરેક કામ આવી જતું હોય છે ,આ કામ કોઈ જાતની શરમ વગર તે કામ કરી શકે છે.

જ્યારે આપણા દેશમાં સમાજ શું કહેશેની બીક હોય છે એવી બીક અહી હોતી નથી.અને આ જ પહેલું પગથીયું છે મનમૂકીને અમેરિકામાં કામ કરવાનું.

અમેરિકાના મોટામોટા સ્ટોરના માલિકો પણ પોતાના સ્ટોરનેમાં જાતે સફાઈ કરે છે.એટલે સુધી કે માણસ કદાચ નાં આવ્યો હોય તો બહાર પાર્કિંગલોટ પણ જાતે સાફ કરી નાખે છે આ કામમાં શરમ હોતી નથી.

જેમ આપણા દેશની માફક અમેરિકામાં સરકારી કે અર્ધ સરકારી ઓફિસમાં કોઈ પ્યુન કે નોકર જેવું સ્થાન હોતુ નથી. અહીના દરેક કર્મચારીને પોતાના કામ જાતે કરે છે.પાણી પીવું હોય કે કોફી કે ચા પીવી છે તો જાતે જઇને લઇ આવવું પડે છે.જ્યારે આપણા દેશમાં મોટો માણસ એની નીચેનાં કર્મચારીઓનો સાહેબ બની જાય છે.પાણીનું સ્ટેન્ડ પાસે હોવા છતાં એક ગ્લાસ પાણી માટે બીજા માણસને બુમ મારીને બોલાવે છે.” પોતાના કામ જાતે કરતા સીખીયે તો સારું”.પણ એક રીતે જોઇએ તો આપણા દેશમાં આ બહાને ઓછું ભણેલા કે અભણ માણસોને રોજી રોટી તો મળી રહે છે.

એવી જ રીતે અહીંના ઘરોમાં કામવાળી બાઇઓ કે રામા નથી હોતા.. મિલિયોનર કહી શકાય એવા માણસને પણ પત્નિ સાથે ખભેખભા મિલાવીને ઘરનાં મોટા ભાગનાં કામ જાતે જ કરવા પડે છે.જ્યારે અહીંયા ભારતિય નારીની જેમ ધરનાં કામ નારીએ જ કરવા પડે એવું નથી ,એનું કારણ પણ છે મોટે ભાગે અહીયાં પતિ પત્ની બંનેએ ઘર ચલાવવા નોકરી કરવી પડે છે.સમયનો અભાવ અને ફકત સ્ત્રીઓને પુરતી સ્વતંત્રતા મળે એ બહાને અહીના પુરુષોનાં ઘરનાં કામ કરવામાં નાનપ અનૂભવતા નથી.
જોકે હવે ભારતમાં પણ મોટા શહેરોમાં જ્યાં પતિ પત્ની બંને કામ કરતા હોય ત્યારે એકબીજાના સાથ સહકાર થી ઘરકામ કરતા જોવા મળે છે.

સ્ત્રી અને પુરુષો વચ્ચે જાહેર કે ખાનગી ઓફિસમાં આપવામાં આવતી સમાનતા અમેરિકાનું એક જમા પાસુ છે અહી નોકરી કે કામ માટે સ્ત્રી અને પુરુષોને સરખું પ્રાધાન્ય આપવામાં આવે છે. જો કે હવે દરેક જગ્યાએ સ્ત્રીઓ પુરુષોને સમોવડી ગણાય છે છતાં પણ ઘણા એવા દેશ છે.જ્યાં પ્રમોશનની વાત આવે ત્યારે પુરુષોને આગળ રખાય છે તેમની કાર્યદક્ષતાને અંકાય છે.
જ્યારે આ દેશમાં આ પ્રકારની સવલત પુરુષ કર્મચારીઓને મળતી નથી. સ્ત્રીઓને પણ પુરુષોના સમાન હોય એવા તમામ હક આપવામાં આવેલા છે.

અમેરિકામાં રીટાયરમેન્ટની ઉંમર ભારત કરતા લાંબી હોય છે.અને રીટાયરમેન્ટ પછી માણસ સશ્કત હોય અને શારીરિક અને માનસિક રીતે કામ કરી શકે એવો હોય તો સામાન્ય રીતે કંપનીઓમાં ઉંમરલાયક થવા છતાં કામ કરી શકે છે. મહેનત અને લગન આ દેશનું પહેલું સુત્ર છે.

ધારો કે અમેરિકામાં તમારી પાસે ખાસ મૂડી ના હોય તો પણ તમે આસાનીથી બેંકમાંથી લોન લઇ પોતાનો કોઈ ધંધો શરુ કરી શકો છો.અહી લીગલ એટલે કે અમેરિકન નાગરીકતા મેળવેલ દરેક વ્યક્તિને સોશ્યલ નંબર આપવામાં આવેલા હોય છે.જેથી કોઈ પણ સ્ટેટનાં કોઇ પણ શહેરમાં એ નંબર નાખતા કોમ્પ્યુટરમાં જે તે વ્યક્તિની સંપુર્ણ માહિતી મળી આવે છે.અને તેનાં ઉપરથી તેને નાની લોન તરત મળી જાય છે.જો કે હવે છેલ્લા કેટલાક સમયથી ચાલતા રીસેશનના(નાણાકિય કટૉકટી)કારણે લોન મળતા તકલીફ પડે છે. છતાં પણ ભારત કરતા વધુ આસાનીથી અને ઓછા વ્યાજે લોન મળી શકે છે.

પહેલા ભારત દેશમાં વ્યાજનાં દર બહુ ઉંચા હતા.એક સમયે બેંકમાં વાર્ષિક ચોવીસ ટકા જેવું વ્યાજ વસુલ કરવામાં આવતા.ધીરે ધીરે વ્યાજ દર ધટતા આજે દસથી પંદર ટકાના દરે લોન મળી રહે છે.છતાં પણ સામાન્ય માણસને લોન આપવામાં ધીરાણ સંસ્થાઓ આજે પણ ગલ્લાતલ્લા કરે છે.જ્યારે અમેરિકામા સામાન્ય માણસને લોન લેવી હોય અને ધંધો કરવા માટે એને સ્વપ્ન હોય ત્યારે સામાન્ય માણસને અહીની ધીરાણ સંસ્થાઓ આસાની લોન આપી શકે છે, અહી લોન પણ માત્ર પાચ ટકા વ્યાજના ધોરણે મળે છે.

અમેરિકામાં જુદા જુદા દેશના લોકો આવીને વસ્યા છે.અલગ અલગ સંસ્કુતિથી બનેલો આ દેશ ઉદારવાદી નીતિ અપનાવે છે.અહી આવેલા બધાને અપનાવી પોતાના બનાવી લેવાની કળામાં આ દેશ માહેર છે. તેથી જ બહારના દેશોમાંથી ભણેણું યુવાધન અમેરિકામાં રહેવાનું કે સ્થાઈ થવાનું પહેલું પસંદ કરે છે.અહી તમારી બુદ્ધિનું અને હોશિયારીનું પૂરેપૂરું વળતર મળે છે. જો કોઈ માણસ કોઈ નવીન વસ્તુની શોધ કરે અને તેની પેટર્ન બનાવે તો આ દેશમાં તેની શોધ અને પેટર્નનું નામ સાથે એને વળતર મળે છે.

આપણા દેશમાં ભણેલા તેજસ્વી લોકોને તેમના ભણતરનું કાબેલીયતનું એટલું વળતર મળતું નથી જેટલું અમેરિકામાં મળે છે.આથી સાયન્ટીસ્ટ હોય કે ડોક્ટર્સ હોય તેમની નજર અમેરિકા જેવા ધનાઢ્ય દેશો તરફ જ દોડતી હોય છે.અમેરિકામાં નવી નવી પ્રેક્ટીસ શરૂ કરતા ડોક્ટરો પણ વર્ષે દહાડે એક લાખ ડોલર એટલે પચાસ લાખ રૂપિયા આસાનીથી કમાઈ શકે છે.આટલી કમાય ભારતમાં શક્ય નથી. આજે અમેરિકામાં કુલ જેટલા ત્રીસ ટકાથી વધુ ડોક્ટર્સ ભારતીય છે.જે ભારતિય લોકો માટે એક ગૌરવ પણ કહી શકાય.માઇક્રોસોફટ જેવી ગ્લોબલ કંપનીમાં ભારતિય લોકોનાં એક મોટૉ હિસ્સો કામ કરે છે.

આ રીતે લેન્ડ ઓફ ઓપરચ્યુનીટી કહેવાતા અમેરિકા જે તે દેશનું સાચું ઘન ઘસડી જાય છે અને આ ખોટ જે તે દેશ માટે મોટી કહેવાય છે.હવે ધીમેધીમે ભારતમાં પણ ઘણા સુધારાઓ થવા લાગ્યા છે.જે સામાન્ય જનતાના હિતમાં હોય છે.આ સુધારા જરૂરી છે.નહી તો દેશનું યુવાન શિક્ષિત ઘન બહુ આસાનીથી પરદેશમાં જઈને વસી જશે.અને આનો ફટકો દેશને પડતો રહેશે.

Citizenship is the common thread that connects all Americans. We are a nation bound not by race or religion, but by the shared values of freedom, liberty, and equality.

-રેખા પટેલ
ડેલાવર(યુ.એસ.એ )

 

“આવ” મે એક મીઠો આવકારો આપ્યો,

 

“આવ” મે એક મીઠો આવકારો આપ્યો,
“પણ કેમ આજે આટલી મોડી પડી?”
તરત પ્રશ્ન સર્યો …
“ઓહ આજે હું થાકી ગઈ છું જરા આરામ કરવા દે!”
તેના મુખેથી એક મીઠો ટહુકો ઝર્યો।

“ઓહ! પ્રિયે આવ મારી હથેળીને ઓશિકું બનાવીને સુઇ જા”
અને એ મારી લંબાવેલી હથેળી ઉપર
તેનું કમળ જેવું સ્નિગ્ધ મુખ છુપાવીને ચુપચાપ સુઈ ગઈ,
એની કમળની પાંખડી જેવી બે આંખો બિડાઈ ગઈ

અપૂર્વ શાંતિ તેના ચહેરા ઉપર છવાતી હતી,
એક સંતોષની આભા એના ચહેરા પર તરવરતી હતી.
એના ચહેરા પર અજબ સુખનું ઐશ્વર્ય છલકતું હતું.

હું પણ ખુશ હતો કારણકે એ જ્યારે પણ થાકી જતી
ત્યારે મારી પાસે આવી આ રીતે થોડી વાર સુઈ જતી
મારી હથેળીમાં તેને મળતું સુખ મારું અહોભાગ્ય હતું,

હું તેને અમીનેષ જોયા કરું છું
ફેલાયેલા વાળની વચ્ચે ગૌર ચહેરો
ગુલાબની પાંખડી જેવા સ્નિગ્ધ હોઠ

આસ્તે રહી જાણે કાળા વાદળોમાં છુપાયેલો
પુનમનો ચાંદ ડોકાય એમ જ એની બિડેલી આંખો ધીમેથી ખુલે છે,
અને પુનમી ચાંદ જેવી કીકીઓમાંથી વર્ષે છે અનરાધાર અમીવર્ષા
જેમાં હું નખશિખ ભીજાતો રહું છું.
અને આ અનૂભૂતિનો હું એકલો માલિક છું
એને આળસ મરડી અને મારી આસપાસ ખૂશ્બૂ ફેલાય ગઇ

અને પછી શરૂ થાય આખી રાત પ્રેમભરી વાતોનું સંવનન,
છેક સવાર સુધી મખમલી અહેસાસોની આપલે થતી રહે છે
બારી વાટે વહેલી પરોઢે બાળસુર્યના જ્ન્મ થતો દેખાય છે

એને જવાનો સમય થાય છે ……..
જાતી વેળાએ ફરી એકના એક શબ્દોનું અનેકવાર ઉચ્ચારણ થાય છે.
“જાવાનું મન નથી, જા નથી જાવું ” તેની એક મીઠી હઠ
“તારે જાવું તો પડશે ને! તું જઈશ તો જ પાછી આવશે ને !”
“સપનાંઓને બંધ આંખોમાં રાતે જ રહેવાની છૂટ હોય છે,
અને સવાર થતા આંખને છોડીને એને જવુ જ પડે છે”

મારા સ્વરમાં પ્રેમ સાથે ટપકતી મજબુરી તે સમજી ગઈ
બસ પાછું જોયા વિના
મારા હાથમાં સરકતી એની હથેલી,
મારી આંગળીઓનો છેલ્લો સ્પર્શ આપી સરકવા માંડી
ત્યાજ મારા મુખે થી શબ્દો સારી પડ્યા.

“પ્રિયે આમ આવતી રહેજે રોજ આંખો વાટે
મારા જિંદગીમાં જીવનરસ ભરવા,
મારા એકાંતને ખૂશ્બૂદાર બનાવવા
કિસ્મતથી આગળ બે ડગલા વધીને
મારી સુની હથેળીને સજાવવા “

તું આવતી રહેજે પ્રિયે…..
રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

આભે ચડયો ઉન્માદને વરસી પડ્યો વરસાદ થૈ

આભે ચડયો ઉન્માદને વરસી પડ્યો વરસાદ થૈ
ભીંજવતી યાદોમાં તું ટપકી પડયો વરસાદ થૈ

યાદોની ચમકી વીજળી ને ઝળહળી ગઇ રાત પણ
ફરિયાદનાં ફોરામાં તું ઝઘડી પડયો વરસાદ થૈ

શ્રાવણ ને ભાદરવાનું ભારણ તો છે બારેમાસનું
હૈયા નિતરતા સ્નેહથી લપકી પડયો વરસાદ થૈ

ડુસકાઓ ભરતા વાદળૉ સાથે તરસ પણ ગાય છે
રિમઝિમ સૂરે ધરતી ઉપર સરકી પડયો વરસાદ થૈ

લીલી એ ચોમાસાની વાતો આકરી લાગે મુજને
ને લીલની જેવો મને વળગી પડ્યો વરસાદ થૈ

મારા સજનના દેશમાં મારી ખબર દઈ આવજે
પરદેશમાં વિરહે ઘણો લપટી પડયો વરસાદ થૈ
-રેખા પટેલ(વિનોદીની)
ગાગાલગા-ગાગાલગા- ગાગાલગા-ગાગાલગા

 

મને વ્હાલો ઓસરીમાં ઝરમરતો વરસાદ બહુ

ચોમાસાની રસઝરતી ઋતુમાં આભે છલકાતાં વાદળાં હોય અને ખોરડામાં મદઝરતી નવી આવેલી પરણેતરના રૂપ છલકતાં હોય, ત્યારે પરણ્યાના મનના ભાવ કંઈક આવાજ હોય છે ….

મને વ્હાલો ઓસરીમાં ઝરમરતો વરસાદ બહુ
બહુ વ્હાલી લાગે ખોરડામાં રૂમઝૂમતી મારી વહુ
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

ધરતીની સોડમાં લો જઈને ભરાય વરસાદ બહુ
મારા પડખામાં લપાઈને શરમે સંતાતી મારી વહુ
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

કદીક બેચાર છાંટા છાંટી સંતાય છે વરસાદ બહુ
હૈયે અગન લગાવીને દુરથી સતાવતી મારી વહુ.
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

ટીપટીપ કરતો સહુના હૈયા તડપાવે વરસાદ બહુ.
મારા ઘરમાં મીઠા પાયલ ખનખનાવતી મારી વહુ.
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

વિરહી હૈયાની આગને ભડકાવે છે વરસાદ બહુ.
મારા જીવનની હર ક્ષણોને સજાવતી મારી વહુ
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

માટીમાં ભળી ભીની સોડમ ફેલાવે વરસાદ બહુ.
અને રાતે ઓરડામાં મોગરા મહેકાવતી મારી વહુ
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

તડતડ કરતો છાપરે સંગીત રેલાવે વરસાદ બહુ
પિયર જાતી વેળાએ આંખો છલકાવતી મારી વહુ.
બહુ વ્હાલો લાગે છે વરસાદ …..

રેખા પટેલ (વિનોદિની)
7/19/14

 

एक कविता…… अनछुए रिश्ते.

एक कविता…… अनछुए रिश्ते.

आज मुझसे मिलने ये कौन आया ?
शायद कुछ रिश्ते थे लेकिन बेनाम थे
लगते वो ख़ास थे ,कुछ पास भी थे 
खो जाये उससे पहले अपना बना लु
अपना बनाके कोई मनपसंद नाम दू
आज सोचा कुछ नाम रख ही दूँ.…

कभी हो खट्टे मीठे, नमकीन कहे दू
अगर वो मीठा है तो सहद नाम दू
अगर है कड़वा तो ज़हर कहें दू
जो है वो ठंडा तो कुछ बर्फ नाम दू
अगर वो है जलद अंगार कहें दू
आज सोचा कुछ नाम रख ही दूँ…..

वो अनछुए रिश्तो को मैने छूना चाहा
अगर वो सुकोमल है फूलोका नाम दू
है वो कठोर दर्दीले दर्द,जख्म कहें दू,
कुछ रिश्ते मौन है उसे अंजान नाम दू
दूर रहकर भी चमकते है चाँद कहे दू
आज सोचा कुछ नाम रख ही दूँ.…

रिश्तो को दुनियाकी नज़र से बचाना चाहा
जो कीमती है तो दिलमे छुपाकर रख दू
हो अगर जो ख़ास उन्हें पलको पे रख दू
वो जो अनमोल है,आखोंमे सजाके रख दू
मिले जो स्वर्ग उस रिश्तेको प्यार नाम दू
आज सोचा कुछ नाम रख ही दूँ.…

रेखा पटेल ( विनोदिनी )
7/21/14

 

 

પ્રેમ માત્ર પ્રેમ છે( ફિલિંગ્ઝ મેગેઝિનનાં ૧૫ જુલાઇમાં પ્રકાશિત વાર્તા )

પ્રેમ માત્ર પ્રેમ છે
—————–
થોડા મહિનાઓ પહેલા જ મારી બદલી થતા આ નવા શહેરમાં નવી જોબ અને નવી જગ્યાનો પરિચય થયો…શહેર નાનુ અને માણસો મળતાવડા હોવાને કારણે અહીંયા નોકરી સાથે આરામદાયક મોહોલ જીવવાનું મજા હતી…ઓળખાણના કારણે એક સરસ મજાનો,હવા ઉજાશવાળૉ એક ફલેટ ભાડે મળી..નાના શહેરમાં એકલા માણસને બે રૂમનો ફલેટ એટલે મોકળાશ અને થોડી એકલતા બંનેનો મિશ્ર અનુભવ થાય….થોડા મહિના આવુ ચાલ્યું..પણ રોજ વિશીનું ખાઇને એમ થતું કે ઘરનું જમવાનું મળે..

એટલે ગામડે એકલી રહેતી માંને અહીંયા તેડી લાવ્યો..કુંટુબના નામે જુઓ તો હું અને મારી માં…બાપુજી તો વરસો પહેલા પરલોક સીધાવી ગયા હતા. નાનું શહેર અને વૃક્ષોની સરસ વાવણીને કારણે અમારો વિસ્તાર એકદમ સાફસુથતો અને લીલીતરી ભર્યો ભર્યો લાગતો હતો…જગ્યા બહુ સરસ હતી બીજા માળા ઉપર મારો ફ્લેટ હતો અને બરાબર સામે એક બીજો ફ્લેટ હતો,મારા બેડરૂમની સામે જ બીજા ફ્લેટની બારી પડતી હતી અને બારીની લગોલગ એક પંલંગ હતો

જોબ પરથી સાંજે ઘરે આવું ત્યાં રોજ એક રૂપાળું દ્રશ્ય સર્જાતું.એક બાજુ ઢળતો સુરજ તેની લાલાશ પ્રસરાવતો અને તેજ લાલાશ સામેની બારી ઉપર ફેલાય જતી.ત્યા એક બહુ રૂપાળી નાજુક નમણી યુવતી કઈક વાંચતી હોય.ત્યારે ધવલ ચહેરા પર ઢળતો સૂરજ એની લાલિમાની લાલાશે ભરી દેતો,જો એની અધખુલ્લી અને અલ્લડ આંખોથી એ સૂર્યને ડારો દેતી કે હવે તારી આ તોફાન-મસ્તી થોડી ક્ષણોની મહેમાન છે સંધ્યાની સવારીમાં રજની રૂમઝુમ કરતી આવશે એની શ્યામ ઘટાઓમાં મને છુપાવી દેશે……

હવે આ કાર્ય જોવાનું મારી આંખોને વ્યસન પડી ગયું..કલાકો સુધી હું હાથમાં ચાનો કપ લઇ તેને તાક્યા કરતો,અને ક્યારેક આ કાર્યના કારણે ચા પણ ઠંડી થઇ જતી…ખબર નહી પણ ક્રિયાથી મારા દિવસ આખાનો થાક ઉતારી જતો..

હવે મારી નજરમસ્તીની કિમત બારી પાસે બેઠેલી યુવતીને સમજાય ગઇ હતી..એને પણ ખબર પડી ગઇ કે ફકત એને નિરખવા માટે હું સાંજે અહીંયા બેસું છુ…એક બીજાનું નામ જાણવાનું કે પરિચયની કોઇ વિધિમાં પડ્યા વિનાં અમોને સ્મિતની આપ લે શરૂ કરી દીધી.

ક્યારેક મારી મસ્તીમાં હાથ હલાવીને અભિવાદન કરતો હતો….ત્યારે પોતાનો એક હાથ હલાવીને મારૂં અભિવાદન જીલતી હતી….જેમ હાથ નીચે જતો એમ એની નજર પણ ઠળી જતી હતી…અને ચહેરા એક ખૂબસૂરત સ્મિત અનાયાસે આવી જતું…અને હા…એક ક્રિયા તો અચુક મને ગમતી હતી…પોતાના આગળ આવી ગયેલા વાળને હળવેકથી એ કાન પાછળ સરકાવતી હતી..

ઘણી વખત એવું બનતુ કે બારી ખૂલતી નહી..ત્યારે એમ લાગતું સાંજની મારી અતિપ્રિય ગતિવિધિ પર કોઇએ બળજબરી બ્રેક લગાવી હોય…અને બેચેની બળજબરીથી મારા મન પર કબજો જમાવી દેતી….ક્યારેક એ કારણે મારૂં જમવાનું પણ ટાળ્યું હતું..

અને એક દિવસ કાયમી એ બારી બંધ થઇ ગઇ.થોડા દિવસ તો સખત બેચેની અનૂભવી અને થતું કે એ ધરમાં જઇને હડસેલો મારી બારી ખોલી આવું..પણ મારાથી આવું થઇ ના શકયું અને આ જ સમય દરમિયાન મારે ટેઇનીંગ માટે છ મહિના બેંગ્લોર હેડઓફિસે જવાનું થયું…મા પણ આ દિવસોમાં ગામડે ચાલી ગઇ…બધું ઉતાવળે થયું,અને મેં કદી આ છોકરી વિશે પાડૉસી પાસે જાણકારી મેળવવાની પણ તસ્દી ના લીધી….છ મહિના પછી ફરી પાછો મારા અસલ વિસામે આવી પહોચ્યો.

ટ્રેઇનીંગમાંથી આવ્યા બાદ તુરત જ મારૂ પ્રમોશન થયું…એટલે આજુબાજુનાં પાડૉસીઓમાં મે મીઠાઇ વહેચી હતી..ત્યારે સામે રહેતા એના ઘરનાં દરવાજે “ધીમંતભાઇ ઓઝા”ની નેમપ્લેટ જોઇ..લાગ્યું કે ઘર તો નાગર ખાનદાનનું છે…અંદરથી ત્યારે મને સારૂં લાગ્યું.ઘરમાં પ્રેવેશી મીઠાઇ ઔપચારિક વાતો કરીને હું વિદાઇ થયો…પણ એ ધરમાં એ છોકરી દેખાઇ નહી…જતા એ રૂંમ પર નજર કરી તો દરવાજો બંધ હતો..મનોમન એમ થયુ કે કદાચ બહારગામ ગઇ હશે?

બીજે દિવસે સવારે ચા પીતા પીતા મારી માંએ કહ્યું,”મે તારા માટે એક છોકરી પસંદ કરી છે.”

મેં વળતો જવાબ આપતા કહ્યું કે,”મા,થોડા મહિના જવા દે,હજું મારૂં નવું નવું પ્રમોશન છે,હું તને સામેથી કહીશ…પછી એ છોકરીના વડીલો સામે વાત ચલાવજે..”

કારણકે મારા દિલોદિમાગમાં તો સામે વાળી છોકરીનો ખ્યાલ છવાય ગયો હતો…દીવાળીનો તહેવાર નજીક હતો…અને ફરી તહેવારોની શૂભેચ્છા આપવને બહાને હું મીઠાઇ આપવા જવાનો વિચાર આવ્યો…દિવાળીની સવારે ત્યાં જવાનું નક્કી કર્યું…એક હાથમાં મીઠાઇનું બોકસ લઇને એના દરવાજા પાસે ઉભો રહ્યો….અને મનમાં વિચાર આવ્યો કે કાશ!!આજે મારા હ્રદયની રાણી જ દરવાજો ખોલે….અને મે દરવાજે ટકોરા માર્યા….થોડી વારમાં દરવાજો ખુલ્યો…સામે અદલ એના જેવી દેખાતી એની નાની બહેન અસ્મિતાએ દરવાજો ખોલ્યો અને મને એના મોહસ સ્મિતથી આવકારો આપ્યો.

થોડી વાતો થઇ એ દરમિયાન મારી નજર એનાં રૂમ પર પહોચી જતી હતી…દરવાજો ખુલ્લો હતો અને અંદર કશીક ચહલ પહલ થતી હોય એવું લાગ્યું…અંતે ના રહેવાયું અને મારાથી પુછાય ગયું કે,”પંકિત કેમ દેખાતી નથી.”

એની નાની બહેને મલકાતા મલકાતા જવાબ આપ્યો કે,”પંકિતબહેન તો બહાર ગયા છે,થોડી વાર પછી આવશે..”

જવાબ સાંભળીને મારી ઉદાસીને મારા સ્મિત પાછળ છુપાવી વિષાદભાવે પંકિતનાં ધરમાંથી વિદાય થયો..

“પંકિતઃ…આહા….કેવું મજાનું નામ…!!!મારા હ્રદયના પાનેપાનાંમાં અંકિત થયેલી પંકિત ધીરેધીરે ના કહેવાયેલા શબ્દોનું એક ઉર્મિસભર મહાકાવ્ય બની ગયું હતું.

બે દિવસ ગયા અને જોંઉ છું તો પંકિતનાં ધર પર તાળું મારેલું હોય છે..મેં માને પુછ્યું કે સામેવાળા ઓઝા સાહેબનું ધર કેમ બંધ છે?,માં એ જવાબ આપતા કહ્યું કે એ લોકો થોડા મહિનાઓ માટે એના મુંબઇ ગયા છે..કોઇ હોસ્પીટલનું કામ છે..”

મેં પુછ્યું કે,”કોઇ માંદુ છે એમનાં ધરમા”?
બાએ ટુંકમાં જવાબ આપ્યો,”કશી જાણ નથી,આડાસી પાડોસીને પણ એ લોકોએ કશી જાણ કરી નથી.”

આટલા મહિનામાં આજુબાજુનાં લોકો સાથે માત્ર ઉપરછલ્લો પરિચય હોવાને કારણે પંકિત વિશે માહિતિ મેળવવા માટે મારે કોની પાસે જવુ..?અને એની માહિતિ સચોટ આપે એવી વ્યકિત કોણ હોઇ શકે એ પણ જાણકારી મારી પાસે નહોતી. હજું તો પંદર દિવસ ના થયા અને એક દિવસ સાંજે માં કહે,”જલદી તૈયાર થઇ જા,અને મારી સાથે ચાલ..પેલા છોકરીવાળા લોકો અહીંયા એનાં સગાને ઘરે આવ્યા છે અને છોકરી પણ સાથે આવી છે…એટલે આપણે ત્યાં જવાનું છે..છોકરી તને ગમે તો વાત આગળ વધારીશું.”

અમે છોકરીવાળાના સગાને ઘરે પહોચ્યા…એક સુંદર યુવતી ચા સાથે નાસ્તો આપી અને મારી સામે મંદ સ્મિત વેરતી ચાલી ગઇ..એ યુવતીનુ નામ મીતા હતું…અમે એક અઠવાડીયામાં જવાબ આપવાનું જણાવીને ધરે જવા નીકળ્યા રસ્તામાં માં તો બસ એક જ રઢ લઇને બેઠી હતી કે,”આવી સરસ છોકરી જોઇને માણસ પળમાં હા પાડી દે તો અને એક તું છે કે એને જેને હજી અઠવાડીયું વિચારવા માટે જોઇશે..”

હું મનોમન વિચારૂં કે માંને કેમ સમજાવું કે મારા દિલમાં પંકિત સજ્જડપણે લીપાઇ ગઇ છે…આમને આમ છ દિવસ વિતી ગયા…અને રાતે માં મારી પાસે આવીને પુછ્યું,”બેટા,શું નક્કી કર્યુ..?

મેં જવાબ આપતા કહ્યું,”માં,થૉડા મહિનાં પછી લગ્ન કરૂં તો તને કોઇ વાંધો છે..”

માંએ થોડા ગુસ્સા સાથે કહ્યું,” કે મારો જુવાનજોધ દીકરો હજું લગી વાંઢૉ છે.”

હું હસવા લાગ્યો,એ જોઇને માં વધું ભડકી ઉઠી,ને કહેવા લાગી કે,”આપણા સમાજમાં આવી સુંદર છોકરી દીવો લઇને શોધવા જઇશું તો મળશે નહી,તારે શું કોઇ અપ્સરા સાથે લગ્ન કરવું છે?.”

મને હસતો જોઇને માં કહે,”છોકરીને હજું ૬ મહિનાં ભણવાનું બાકી છે,તારે ક્યાં હમણાને હમણા એની સાથે લગ્ન કરી લેવાના છે…તું કહે તો વાત પાકી કરી નાખીએ..વિધિ ભલે આપણે એનું ભણવાનું પુરું થાય પછી કરીશુ..”

મેં થોડું વિચારીને કહ્યુ,”જો માં,વાત પાકી નહી કરવાની,પણ તું કોઇ રીતે વાત સમજાવ કે,જ્યાં સુધી એનું ભણવાનું પુરું ના થાય ત્યાં સુધીમાં અમે પણ અમારી રીતે વિચારી લઇએ..”

માંડ માંડ માંને સમજાવી..માં જમાનાની ખાધેલ અને અતિ વહેવારકુશળ હોવાથી કોઇ પણ રીતે મીતાનાં ઘરનાં લોકોને સમજાવી દીધા…

બે મહિનાં થયા…પંકિતનાં ધરે હજુ પણ તાળુ લાગેલું હતુ..ક્યારેક એનું ઘર સવારે ખુલ્લુ જોવા મળતું…એક દિવસ ખુલ્લુ ઘર જોઇને એના ઘરે ગયો..બારણું ખુલ્લુ જ હતું..મે ટકોરા માર્યા તો એક સાફસફાઇ કરનારી બાઇ આવી…એને પુછયું તો,”કહ્યું કે મોટાબેનનું ઓપરેશન છે એટલે હજુ આવતા મહિને આવશે…હું તો બે ચાર દાડે અહીં સાફસુફ કરવા માટે આવું છું..”

હવે મારી ધીરજની સાચી કસોટી હતી…અને રોજ રાતે આંખો મીચાતા પંકિતનું સ્વપનવત થઇ એમાં આવી જવું…કેવી કેવી કલ્પના અને ઝંખનાઓનો ગુંજારવ મારા સપનાઓને પંકિતમય બનાવતો હતો…અને એક દિવસ માંની સચ્ચાઇભરી જીદ સામે મારા સપનાઓ ઝૂકી ગયા…માંની મમતાની સામે અંતે મારે ઝુકીને મીતા માટે હા પાડવી પડી.

ઝટ મંગની અને પટ શાદી થઇ ગઇ…

મીતા સુંદર સંસ્કારી અને ભણેલી નાના શહેરમાં રહેતી સરળ યુવતી હતી તેને ના કરવાનું કોઈ કારણ નહોતું, અને મને પણ એની સાથેની પ્રથમ મુલાકાતમાં લાગ્યું કે તે મારું અને માંનું બહુ પ્રેમ થી ઘ્યાન રાખી શકશે..બસ આજ ખ્યાલ સાથે મારી હા થઇ ગઇ.

હવે મારા ઘરમાં મીતના મીઠડા સ્વભાવ સાથે તેના પગના ઝાંઝર અને બંગડીનો રણકાર ગુંજતો થઇ ગયો હતો.તેના આ ત્રિવેણી સ્વર સંગીતે મારા જીવનને મધુર કરી દીધું હતુ. છતાંય પંકિતની બારી મારો પીછો છોડતી નહોતી ક્યારેક થતું અહી થી દુર ચાલી જાઉં પરંતુ પહેલા પ્રેમને ભૂલવાની તાકાત મારામાં ના હતી

હવે મારા આ ઘરમાં અમે ત્રણ જીવો રહેતા અને સાથે જીવતી હતી પંક્તિની બારી ….

અચાનક એક દિવસ સાજેં આવીને જોયું તો પંક્તિનાં રૂમની બારી ખુલ્લી હતી..એ જ સંધ્યાનાં સૂર્યની લાલિમાં હતી… ફર્ક એટલો પડ્યો કે હવે બારી અને મારી વચ્ચે એક પાતળો પડદો લાગી ગયો છતાય તેની પેલે પાર બે તાકતી આંખો હજુય હૈયા સોંસરવી ઉતરી જતી હતી

મારા મન ઉપર નવા નવા લગ્નનો નવો ઉન્માદ ચડ્યો હતો,એક રજાના દિવસે સવારે હું સ્નાન પતાવી બાથરૂમની બહાર નીકળ્યો અને મારી નજર લાબા કાળા છુટ્ટા વાળ સવારતી પડી ,નાહીને તૈયાર થયેલી મીતાને જોઈ મારું મન મસ્તીએ ચડ્યું,અને મારા તાજા બોડીસ્પ્રે લગાડેલા ભીના શરીરથી તેને જકડી લીધી ,મારી બાહુપાશ માંથી છૂટતા ખોટા ગુસ્સા સાથે બોલી “શું કરો છો બસ તમને તોફાન જ સૂઝે છે મારે માં સાથે સામેના ફ્લેટમાં ઉપર વાળાને ત્યાં બેસવા જવાનું છે ”

અને તેનો આ ફ્લેટ શબ્દ મારો બધો ઉન્માદ પળવાર માં ઓગાળી ગયો !!!!!

હું કશું બોલ્યા વિનાં સ્થિતપ્રગ્ન અવસ્થામાં ઉભો રહી ગયો…ક્યારે મીતા મારા બાહુપાશમાંથી છુટીને માં સાથે ઓઝાસાહેબ ત્યાં જવા નીકળી ગઇ એ ધ્યાન પણ ના રહ્યું.

લગભગ એક કલાક પછી મીતા પાછી આવી..પોતાની સાડી બદલાવતા બદલાવતા મારી સાથે વાતો વળગી..

તમને ખબર છે!પંક્તિ બહેનને આજે પહેલી વાર મળી.કેવા રૂપાળા છે,અને આંખો જોઇને હું તો એની પર મોહી પડી….એકદમ પાણીદાર અને ચમકીલી..કાશ!! આવી આંખો ભગવાને મને આપી હોત…..અને એ આંખોમાં તમને ડુબાડી દેત..

મારી હડપચી પકડીને મીતા કહે હવે મારી આંખોમાં જુઓ અને મારી વાત ધ્યાનથી સાંભળૉ..

હું ફકત એટલું બોલી શકયો,” હા……..બોલ..”
પંકિતબેનને બે વર્ષ પહેલા એક અકસ્માત નડ્યો અને એના ગોઠણથી નીચેના બે પગ ગુમાવી દીધા છે…અને હજુ પણ ઘરે રહી “એમ એ” કરે છે.કેટલી મહેનતથી જાતે આગળ વધે છે..”

“હમણા એને પ મહિના માટે એને મુંબઇ સારવાર માટે લઇ ગયા હતાં..સતત ત્રણ ઓપરેશન કર્યા છતા પણ એના પગમાં કશો ફર્ક ના પડયો..આખી જિંદગી હવે એને વ્હિલચેરના સહારે વિતાવવી પડશે…”

મીતાએ એની વાત આગળ વધારતા કહ્યું..”જેવી હું એની પાસે ગઇ..એ બહુ ખુશ થઈ ગયા હતા પછી કોણ જાણે એને શું થયું મને એની પાસે બેસાડી,અને મારો હાથ એના હાથમાં મજબૂતીથી પકડીને અને બીજો હાથ મારા ઉપર મારા ચહેરા ઉપર પ્રેમથી ફેરવી અને મને ગળે લગાવી બોલ્યા કે,”આ સુગંધ થી મને મહેકાવવા આવતી રહેજે કઈ સુધી મારો હાથ પકડી રાખ્યો અને અને મારી આંખોમાં જાણે કઈક શોધતા હોય તેમ કેટલીય વાર સુધી મને તાક્યા કરી..જતા જોયું તો પંકિતબેનની આંખોમાં ઝળઝળિયાં હતા.”

હું કઈ પણ બોલ્યા વિના મીતાથી નજર જુકાવીને સાંભળતો રહ્યો..ક્યાંક મારી નજરના ઝળઝળીયા મીતાની નજરે ચડી ના જાય !!

બને તેટલી સ્વસ્થતા રાખી ને હું એટલુ જ બોલી શક્યો “તારા જવાથી તેને કદાચ અંગત લાગતું હશે તો બસ હવે ત્યાં કાયમ જતી રહેજે ! અને જા મારા માટે એક કપ ચા બનાવી લાવ અને હા સાંજની ચા હવે થી હું અહી રૂમમાં જ લઈશ.”

જતા જતા મીતા કહી ગઇ કે, મે પંક્તિબેન ને કહ્યું છે કે હવે જ્યારે સાંજે મારા મિસ્ટર ઘરે આવે પછી હું તમને મારા ઘરે કયારેક તેડી જઇશ….તમોને એની સાથે વાતો કરશો તો મન ઘણું હળવું થશે…અને પણ તમારી જેમ વાંચનનો બહું શોખ છે…એટલે તમારી સાથે વાતો કરવી એને ગમશે…”

હવે પંકિત ઘણીવાર ઘરે આવે છે……રૂંમમાં આવે છે ખૂબ વાતો કરે છે….ક્યારેક મીતા વાતોમાં જોડાય છે…..જ્યારે પંકિત કંઇ બોલતી હોય ત્યારે મીતા એના વાળને અડકે કે અથવા એની વ્હિલચેરની પાછળ જઇને એના ગળે પોરવીને અમારી વાતોમાં સાથ પુરાવે છે…

પ્રેમ માત્ર……પ્રેમ છે…..એનું કોઇ નામ નથી હોતું….શરીરથી પામવું અને મન પામવું……પ્રેમનાં આ બે અંતિમ તબક્કા છે….મૈત્રિ અને પ્રેમનાં બે સ્તર છે…એક બૌધ્ધિક લેવલ પર થતો પ્રેમ અને દોસ્તી….અને માત્ર દેહાઆકર્ષને કારણે કરેલી દોસ્તી કદી પ્રેમનાં અંતિમને પામી શકતી નથી….

મીતા ચોપડી વાંચતા વાંચતા બોલી….”આ લેખકે કેટલી સરસ વાત કહી છે…..”

મીતનું ધ્યાન ચોપડીમાં હતુ….અચાનક પંકિતની હથેળી મારા હથેળીને સ્પર્શી…પંકિતની આંખોના કિનારે એક શાંત જળાસય સ્થિર હતું…
-રેખા પટેલ (વિનોદિની)
-ડેલાવર

 

એક ઝંખના કાવ્ય…

એક ઝંખના કાવ્ય…
વહેલી પરોઢે સપના આંખોને છોડી ફરવા નીકળ્યા
ઝાકળનાં બિંદુઓ પણ ફૂલની પાંખડીઓ પર ટપક્યા
બાળ સૂર્યના જન્મના વધામણાં આવ્યાને આભ ખુશીઓ થી રંગાઈ ગયું.
બહાર આંગણામાં ર્લીમડો હાલ્યો માથે એક કાગડો બોલ્યો.
ઝાંપે લટકેલી મધુમાલતી ડોલી,જુહીની વેલીએ સુર પુરાવ્યો.
સુકાઈ ગયેલા ફૂલોને જીવતર મળ્યું, જાણેકે મહેકવા બહાનું જડયું
અંતરમાં પહેલીવાર આનંદના એધાણ લાગ્યા હું સમજી ગઈ કે તું આવ્યો
રાત જોયેલા સપના સાકાર થયા જીવનમાં ખુશીઓને આવકાર મળ્યો
જીવનમાં કેટલા પડકાર ઝીલ્યા બદલામાં પ્રેમનું વાવેતર મળ્યું ….

પવનનું એક ઝોકું આવ્યુંને માથાની બધી સફેદી ચમકી.
બારસાખે ટેકેલો હાથ ધ્રુજ્યો અને આંખોને ઝાંખપ વળી
ઉંમર આખી વિરહમાં ગઈ હવે જાતી વેળાએ ઇચ્છાઓ ટપકી.
ઓ સમય ! તું પાછો જા થોડું મનભરી જીવી લઉં તેના હાથને હાથમાં ગ્રહી લઉં.

રેખા પટેલ ( વિનોદિની )
7/3/14

 

મારી બંને દીકરીઓને અર્પણ મારી કવિતા .

કવિતા – આપણું સહિયારું….

કોઈ લેણદેણની વાત નહી કુદરતનું સર્જન નોખું આપણું સહિયારું
લાગે પ્રથમ નજરે અલગ તોયે જીવન કેવું અનોખું આપણું મજિયારું

તારું મારું કહી ના કોઇ કજીયો કરીએ, બધું લાગે છે સહિયારું.
પરસ્પર પ્રેમની લ્હાણી કરતું, મહેકતું ઉપવન આપણુ મજિયારું

સ્નેહ લીપેલી ઘરની દીવાલો બારી બારણાં, આંગણ છે સહિયારું
કરતા પુરા કામ, હાથમાં મિલાવી હાથ ,સઘળું આપણું મજિયારું.

તને શીખવું હું, તું મને નવીનત્તમ બતાવે ,ભાવ ભર્યું સહિયારું.
સ્નેહની સરવાણીઓ થી ઘરમાં સંગીત ગુજતું,આપણું મજિયારું.

શરણાઈના સૂરે સાથ છુટશે, ને છુટશે આંગણ આજનું સહિયારું.
આપણી ધમની શીરામાં,એકજ લોહી વહેતું રહેતું આપણું મજિયારું.

અલગ થશે રહેઠાણ આપણુ રહેશે અંતર તારું મારું સહિયારું
છે માના આશીર્વાદ દીકરી પૂરું કરજે સપનું આપણુ મજિયારું.

રેખા પટેલ (વિનોદિની ) 7/7/14
મારી બંને દીકરીઓને અર્પણ મારી કવિતા .