RSS

Monthly Archives: December 2017

“વાતો દેશ વિદેશની”

“અમેરિકાનું સ્મોલ વન્ડર ડેલાવર સ્ટેટ” – રેખા વિનોદ પટેલ.
ચાર વર્ષ પછી ફીલિંગ્સ સાથે ફરી જોડાતા ખુબ આનંદની લાગણી અનુભવું છું. આજથી ફીલિંગ્સ ઇન્ડિયા અને યુએસએ ખાતે મારી એક નવી ઉત્સાહી કોલમ “વાતો દેશ વિદેશની” શરુ થઈ રહી છે. ઉત્સાહી એટલા માટે કહીશ કે અહી મને મનગમતા શોખ મારા પ્રવાસ વર્ણનના અનુભવો ટાંકવા મળશે. અત્યાર સુધી જે ફોટોગ્રાફીમાં અને ડાયરીમાં ટપકાવી રાખતી એ બધું હવે લખાણ દ્વારા વાંચકો સુધી પહોચી શકશે.
આજે જ્યારે આ કોલમને હાથમાં લેવાનું બન્યું ત્યારે સહુથી પહેલા બાળપણ યાદ આવી ગયું. ઉનાળાની રજાઓ પૂરી થયા પછી નિબંધમાં પ્રવાસ વર્ણન વિષે લખવાનું બનતું. ત્યારે વર્ણનાત્મકશક્તિ અને યાદશક્તિની કસોટી થતી. બરાબર હવે પણ એજ બનવાનું બસ જોડે થોડી કલ્પનાશક્તિ ઉમેરાઈ જશે. ખરા અર્થમાં પ્રવાસ એટલે રખડવાનું મન થયું અને બસ નીકળી પડ્યા. જોકે આમ વિચારવું સહેલું છે પણ આવું થતું નથી. પ્રવાસ માટે પહેલેથીજ પ્લાન કરવા પડે છે.
અમેરિકા બહુ વિશાળ દેશ છે. સાથે બધાજ કામ ધંધામાં વ્યસ્ત રહેતા હોય છે. માટે વેકશન લેવા માટે પહેલેથી પ્લાન કરવો પડે છે. દુર જવાનું હોય તો પ્લેનની ટીકીટ થી લઇ હોટલનું બુકિંગ વગેરે પહેલેથી નક્કી કરવું જરૂરી બની જાય છે. બધુ નક્કી હોય તોજ વેકેશનની મઝા માણી શકાય છે. છતાય ક્યારેક કોઇપણ પ્રી-પ્લાન વગર જંગલો પહાડો ખુંદવાની અગમ્ય ઈચ્છા જોર મારી જાય ત્યારે નજીકમાં વિકેન્ડ પુરતું જઈ આવવું કઈ ખાસ મુશ્કેલ નથી લાગતું.

આમતો ફરવાનો શોખ દરેકને હોય છે. જો મારી વાત કરું તો મને પણ હતો. છતાં લગ્ન પહેલા ઇન્ડીયામાં ગુજરાત રાજસ્થાન ઉત્તરપ્રદેશ સિવાય બાકીના સ્થળોએ ફરવાનો ખાસ મોકો નહોતો મળ્યો. હા લગ્ન પછી અમેરિકા આવ્યા પહેલા ઘણી જગ્યાઓ જોવાનો મોકો મળ્યો હતો.. હું મારી જાતને નશીબદાર માનું છું કે મારા પતિ વિનોદ પટેલને જુદીજુદી જગ્યાઓ જોવાનો, ફરવાનો ખુબજ શોખ છે. જેના કારણે મને અમેરીકા સાથે દુનિયાના અલગઅલગ દેશોમાં જવાનો મોકો મળતો રહે છે. પરિણામે દરેક વસ્તુને અલગ રીતે જોવાની માણવાની મારી સમજ એક વટવૃક્ષની માફક વિસ્તરી ચાલી છે. આ બધા મારા દેખ્યા અનુભવોને ટુંક સમયમાં આ કોલમ દ્વારા આપ સહુ સમક્ષ આલેખતી જઈશ.

જોયેલા જાણેલા અનુભવોને શબ્દોમાં ટાંકવા એટલે ફરીફરી એ સ્થળોની શબ્દદેહે સુખદ મુલાકાત. આ પહેલા આર્ટીકલને શરુ કરવાની ક્ષણે હું સીધી પચ્ચીસ વર્ષ પાછળ ધકેલાઈ ગઈ. હું એટલે રેખા પટેલ. બાવીસ વર્ષની ઉંમરે નવેમ્બર મહિનાની ઠંડીમાં અમેરિકાની ઘરતી ન્યુયોર્કના જ્હોન એફ કેનેડી” જેએફકે” એરપોર્ટ ઉપર પગલું મુક્યું હતું. જેટલું પતિને મળવા મન ઉતાવળું હતું એનાથી બમણાં ઉત્સાહથી તેમણે મને આવકારી હતી. ત્યાંથી ૧૪૫ માઈલ દુર આવેલા ડેલાવર સ્ટેટમાં આવીને વસવાનું બન્યું.

ડેલાવર એટલે મીડ એટલાન્ટીક ઓસનનાં કિનારે આવેલું અમેરીકાનું સ્મોલ વન્ડર ગણાતું સ્ટેટ. આને ડાયમંડ સ્ટેટ કે ફસ્ટ સ્ટેટ પણ કહેવામાં આવે છે. કારણ અમેરિકા આઝાદ થયુ ત્યારે પહેલી કોલોની રચાઈ હતી. તે વખતે ફેડરલ બંધારણની શરૂઆત સહુ પ્રથમ ડેલાવરમાં શરુ કરાઈ હતી. આ આખા રાજ્યની વસ્તી ૯૫૨,૦૭૦ જેટલી છે. અહીનું કેપિટલ ડોવર અને સહુથી મોટી સીટી વિલ્મીંગટન છે, જે ધંધાકીય રીતે વિકાસ પામેલું સીટી છે.. ઉત્તર અને પૂર્વમાં પેન્સિલવેનિયા અને ઉત્તરમાં ન્યુજર્શી, પશ્ચિમ અને દક્ષિણમાં મેરીલેન્ડમાં. આમ ત્રણ રાજ્યો સાથે જોડાએલા આ સ્ટેટ આમ પણ મહત્વનું છે. મોટાભાગના રાજ્ય સરકારની કામગીરી રાજયમાં ડોવર સ્થિત છે. ન્યુજર્સી અને ડેલાવરને જોડતો બ્રીજ ” ડેલાવર મેમોરીયલ બ્રીજ” જાણીતો છે.

ડોવરમાં કાર રેસીંન્ગનું પ્રખ્યાત ડોવર ડાઉન સ્ટેડીયમ આવેલું છે. જ્યાં વિશ્વવિખ્યાત ડેટોના રેસટ્રેક જેવી પ્રખ્યાત કાર રેસ યોજાય છે. આ સ્ટેડીયમને કારણે અહી હોટેલ્સ અને મોટેલ્સનાં બિઝનેસ સારા પ્રમાણમાં જોવા મળે છે. ડેલાવર સ્ટેટમાં લાસ્ટ પાંચ વર્ષથી જુન મહિના ના એન્ડમાં ” ફાયર ફ્લાય મ્યુઝીક ફેસ્ટીવલ યોજાય છે આ ફાયરફ્લાય એક મ્યુઝીકલ પ્રોગ્રામ છે જેમાં સો કરતા પણ વધુ ફેમસ બેન્ડ પોતાની આર્ટ દર્શાવવા અહી એકઠાં થાય છે .
આ ફેસ્ટીવલ કેપિટલ “ડોવર”માં આવેલા કાર રેસના ગ્રાઉન્ડની 105 એકરની જગ્યામાં યોજાય છે ,આ ફેસ્ટીવલ શરુ થવાનો હોય તેના ત્રણ ચાર દિવસ પહેલા મ્યુઝીકના શોખીન લોકો આજુબાજુની મોટેલ્સ માં આવીને રોકાઈ જાય છે અથવા તો કેટલાક લોકો આજુબાજુની ખાલી પડેલી જમીનમાં ટેન્ટ બાધી પોતાની રહેવાની વ્યવસ્થા કરી લેતા હોય છે , હજારો લોકો આ ઇવેન્ટનો લહાવો લેવા દુરદુરથી આવે છે.

ગયા વર્ષે લાખથી પણ વધુ લોકો અહી એકઠા થયા હતા. આ ફેસ્ટીવલ દરમિયાન ૧૨,૦૦ માણસોને જોબ મળતી હોય છે.
આ યોજાતા પ્રોગ્રામમા અહીના પોપ્યુલર બેન્ડ , સિંગર્સ અને મ્યુઝીસિયન પોતાની કળા પ્રદર્શિત કરતા હોય છે ,દરેકની સ્ટેજ ઉપર અવવાની અલગ અલગ રીતો પણ મઝાની અને આકર્ષક હોય છે ,કેટલાક તો હેલીકોપ્ટર થી દોરડા વાટે નીચે સ્ટેજ ઉપર ઉતરતા હોય છે. 201૭ માં ૧૦૦ કરતા વધારે બેન્ડ અહી ભાગ લેવા આવ્યા હતા.

તેની એક બોર્ડર મેરીલેન્ડ, એક ન્યુજર્સી,અને પેન્સીલવેનિયા સ્ટેટથી જોડાએલી છે. આમતો અહી ખાસ કશુજ જોવા લાયક સ્થળ નથી છતાંય અમેરિકામાં આ સ્ટેટ જાણીતું છે. તેનું ખાસ કારણ છે કે અહી ખરીદારી ઉપર સેલ ટેક્સ નથી આપવો પડતો. એટલેકે આ ટેક્સ ફ્રી સ્ટેટ છે. અમેરિકાની મોટાભાગની કંપનીઓ તેમના કોર્પોરેટને અહીનાં એડ્રેસ ઉપર રજીસ્ટર કરાવે છે કારણે તેમને લોઅર ટેક્સ ભરવાનો રહે છે. જેના કારણે સારી એવી બચત થઈ જતી હોય છે. વધારામાં અને બહુ નજીવી કિંમતનાં રોકાણ ઉપર પણ કોર્પોરેશન રજીસ્ટર થઇ શકે છે. ઉપરના ત્રણ પાડોશી સ્ટેટ્સ કરતા સરખામણીમાં ડેલાવરમાં પ્રોપર્ટી ટેક્ષ ઘણો ઓછો છે. આજ કારણે અહિયાં રહેવા આવવાનું લોકોમાં ઘણું આકર્ષણ રહેલું છે.

લાંબી ચાવી જેવા સ્ટેટના સાઉથના ભાગમાં નાના મોટા બીચ આવેલા છે. જ્યાં બેથનીબીચ, રીહોબોથબીચ, ડુઈ અહીના જાણીતા છે. ઇસ્ટ કોસ્ટમાં શિયાળો બહુ ઠંડો રહે છે તદુપરાંત સ્નો પણ પડતો હોય છે. આ કારણે પાનખરની શરૂઆત દરમિયાન બીચ નહાવા માટે બંધ કરાય છે અને મેં મહિનાના પહેલા વીકમાં પબ્લિક માટે ખોલી દેવાય છે. આ બધી અહીની ભૌગોલિક વાતો છે.

હું મારી વાત જો આગળ વધારું તો જેમ શરૂઆતના દિવસો જેમ દરેકની માટે મુશ્કેલીઓ ભર્યા હોય છે. છતાં વિનોદે મારા આવતા પહેલા ઘણી તૈયારીઓ કરી રાખી હતી. પરિણામે બે જણનાં સંસારને વસાવતા બહુ તકલીફ ના પડી. સાથે આવેલી બેગો માંથી મસાલા અને વાસણો વડે ઘરસંસાર શરુ કરી દીધો. અહી નીચે અમારો કન્વીનીયન સ્ટોર હતો. અને ઉપર અમે રહેતાં હતા.
૨૦૯૨માં હું આવી ત્યારે અમે ડેલાવરનાં જે એરિયામાં રહેતા હતા ત્યાં નવા આવેલા ઇન્ડિયનો તો ઠીક ધોળીયા પણ આવતા ડરતા હતા. આખું નેબરહુડ આફ્રિકન અમેરિકનથી ભરેલું હતું. અહી ત્રણ ચાર માઈલ સુધી કોઈ ખાસ કોઈ ધોળિયા રહેતા નહોતા,ચારે બાજુ આફ્રિકન અમેરિકન લોકો અને તે પણ કોઈ ખાસ સારી જોબો વાળા નહોતા.મોટાભાગના બેકાર ફરતા રહેતા.અને ગવર્મેન્ટના ફૂડ સ્ટેમ્પ ઉપર જીવતા હતા. કેટલાક તો ડ્રગ્સના ધંધામાં હતા કોઈક માફિયા હતા. અહી ક્યારેક ગનનો પણ ખુલ્લે આમ ઉપયોગ થતો જોવા મળતો. ઇન્ડીયાથી બે વર્ષ પહેલા આવેલા વિનોદને ક્યાંકથી તો શરૂઆત કરવાની હતી આથી ઓછા પૈસે ખતરનાક એરિયામાં ધંધો લેવા તૈયાર થઇ ગયા. તેમનામાં હિંમત અને બુદ્ધિ ભારોભાર હતા પહેલેથી જ દિવસથી આવા કોઈ તત્વો સામે ડર કે બીક નહોતી. પોતાની આવડત અને મીઠાશને કારણે બધા સાથે મિત્રતા કેળવી લોધી હતી. આ કારણે બધા તેમને માન અને પ્રેમથી બોલાવતા હતા.
હું દેશમાંથી સાવ નવી આવેલી, આવા જાયન્ટ આફ્રિકન અમેરિકન કદી જોયા પણ નહોતા છતાં બધા સાથે બહુ જલ્દીથી ટેવાઈ ગઈ. જોકે શરૂઆતમાં મને બધાથી બીક લાગતી પછી તો હું પણ તેમની સાથે હાય હલ્લો કરતી થઇ ગઈ હતી. બહારથી બિહામણા લાગતા હતા પરંતુ નજદીકી કેળવાતા તેમની અંદરનું ભીરુ હૈયું પણ મને જોવા મળતું હતું. સ્ટોરની ભલે બહાર ગમે તેવી ભાષા વાપરતા પણ સ્ટોરમાં દાખલ થતા તેમની નજર નીચી રહેતી, રીસ્પેકટ આપતા. જે દેશમાં ગંદી નજરે તાકી રહેતા યુવાનોની સરખામણીમાં ત્યારે પણ સુખદ લાગતું.

બહુ ટૂંકા સમયમાં હું અહી બરાબર ગોઠવાઈ ગઈ હતી. અજાણ્યા દેશમાં મને ગમવા માંડ્યું હતું. છતાય દેશની યાદ રોજ આવતી. તે સમયે હિન્દી ગુજરાતી ટીવી ચેનલ નહોતી આવી, આથી વાંચન મારી માટે બધુજ હતું. દર વર્ષે ઇન્ડીયા જવાનું બનતું અને બેગમાં વધારે કરીને પુસ્તકો લઇ આવતી.
આ દરમિયાન મારા પતિએ લીકર બિઝનેસમાં ઝંપલાવ્યું. ડેલાવરના લીકર બીઝનેસ વિષે જાણવા જેવું ખરું. ૨૪ વર્ષથી લીકરના ધંધામાં સફળ રહેલા મારા પતિ સાથેની વાતચીત દરમિયાન મળેલી આ બીઝનેસ અંગે થોડીઘણી જાણકારી લખું તો …..

૩૦ માઈલ પહોળું અને ૯૫ માઈલ લાબું આ નાનકડાં સ્ટેટમાં આશરે ૩૩૦ જેટલા લીકર સ્ટોર છે. જેમાં ૩૦૦ જેટલા ઈન્ડિયન્સની માલિકીના છે. નવાઈની વાત એ છે અહીના મોટાભાગના ઓનર્સ ચરોતરના પટેલ છે. ડેલાવર બહારના કોઈ પણ સ્ટેટના વ્યક્તિ સાથે વાત કરો તો એ પહેલો પ્રશ્ન પૂછશે, “ગુજરાતી છો?” અને જો હા કહો તો બીજો પ્રશ્ન પૂછે, ” તમારે લીકર સ્ટોર છે?”.

આમ ચરોતરની સોનું આપતી જમીનોના પટેલો અહી દારૂના ધંધામાં કમાણી કરી રહ્યા છે. અમેરિકામાં દારૂનું વેચાણ ખુલ્લેઆમ અને વધારે પ્રમાણમાં થાય છે. પાર્ટીઓમાં ધૂમ દારુ પીવાય અને પીવડાવાય છે. તેવીજ રીતે અહીના બંધાણી બની ગયેલાઓ રોજ ઘરમાં પણ એટલુજ ડ્રીંક લેતા હોય છે. દુઃખમાં, એકલતામાં કે ડીપ્રેશનમાં તેમની માટે દારુ સહારો બની જાય છે. મારા પતિના જણાવ્યા પ્રમાણે એક ડોલર થી લઈને ૧,૦૦૦ ડોલર્સ સુધીની એક બોટલ મળે છે. અહી બધા એકજ બિઝનેસમાં હોવા છતાં એકબીજા માટે કોમ્પીટીશનનો કોઈ ખોટો ભાવ નથી આમ તેઓ ગર્વપૂર્વક જણાવે છે. વારે તહેવાર બધા એકજ ફેમિલીની માફક વર્ષોથી એકઠાં થઈ આનંદથી પ્રસંગ ઉજવે છે. વળી એકબીજાને ખૂટતી વસ્તુઓ પણ પ્રેમથી આપે છે. પરદેશમાં આટલી એકતા હજુ પણ એકજ ધંધામાં રહેલાઓ વચ્ચે સચવાઈ રહી છે તે નોંધવા લાયક ગણાય. લીકર સ્ટોર્સની એકતા જળવાય અને સ્ટેટના બંધારણની લોબીમાં પણ મહત્તા રહે તે હેતુથી લીકરનું એક એસોસીએશન પણ રચ્યું છે. બહુમતીને કારણે લીકર લોબીમાં પણ ગુજરાતીઓનું ખાસ્સું વર્ચસ્વ છે.

ડાઉન ટાઉનના એરિયામાં એક એક બ્લોકમાં લીકર સ્ટોર આવેલા છે જેમાં ૯૮ ટકા બધાજ ગુજરાતીઓના સ્ટોર છે. તે પણ મોટાભાગના ચરોતરના પટેલો. આ બધું જોઈએ ત્યારે પ્રશ્ન થાય કે શું અમેરિકામાં છીયે કે ગુજરાતના કોઈ ગામમાં આવ્યા છીએ?

UD “યુનિવર્સીટી ઓફ ડેલાવર” અહીની પ્રખ્યાત યુનિવર્સીટી છે. જેની શરૂઆત ૧૭૪૩માં થઇ હતી. અહી આશરે ૧૯,૦૦૦ અન્ડરગ્રેડ્સ સ્ટુડન્ટસ(બેચરલ) અને ૪,૫૦૦ જેટલા ગ્રેજ્યુએટ સ્ટુડન્ટસ (માસ્ટર્સ) એજ્યુકેશન લઈ રહ્યા છે. બહારથી હજારો સ્ટુડન્ટસ અહી સ્ટડી માટે આવતા રહે છે. આ યુનિવર્સીટીમાં ઘણા ઇન્ડીયન સ્ટુડન્ટસ સ્ટડી કરી રહ્યા છે જેઓએ (IGSA) ઇન્ડિયન ગ્રેજ્યુએટ સ્ટુડન્ટ એસોસિએશન બનાવ્યું છે. જેઓ ઇન્ડીયન કલ્ચરલ પ્રોગ્રામ્સ કરતા હોય છે. આ સિવાય વિલ્મીંગટન યુનિવર્સીટી પણ આવેલી છે. ભારતથી ભણવા આવતા ઘણા વિદ્યાર્થીઓ અહી શિક્ષણ લઇ રહેલા છે. તેમાય આંધ્રપ્રદેશ અને તામીલનાડુના ઘણા વિદ્યાર્થીઓ જોવા મળે છે. તેનું કારણ અમેરિકાની બીજી યુનીવર્સીટીઓ કરતા તેનું ફીનું ધોરણ પોષાય તેવું છે.
અમેરિકા હોય એટલે ચર્ચ તો હોવાનાજ. પરંતુ આપણા હિંદુ મંદિરો પણ ઘણા છે જેમના મુખ્ય સ્વામિનારાયણ બીએપી એસ, સ્વામિનારાયણ સોખડા સંપ્રદાય, હિંદુ ટેમ્પલ, સાંઈ ટેમ્પલ, શીખ ગુરુદ્વારા, ક્રિશ્ના ટેમ્પલ વગેરે છે. અહી હોળી ધુળેટી, દિવાળી જેવા મુખ્ય તહેવારો ધામધુમથી ઉજવાય છે. આ સાથે ઘણી બધી ઇન્ડીયન રેસ્ટોરન્ટસ આવેલી છે. આમ આ સ્મોલ વન્ડર ખરેખર અલગ અને રહેવા માટે મઝાનું સ્ટેટ છે.
(ડેલાવર,યુએસએ)

 

સૌદર્યને સદાય સમજતાં શીખો
રૂપ કાયમી નથી એ માનતા શીખો

.
કાયા કામણગારી કરમાઈ જવાની
નાં જુવાની કાયમ જાણતા શીખો.
આ રાહ જીવનની જટિલ ઘણી છે,
સુખ પચાવી, દુઃખમાં હસતાં શીખો.
માંગવાથી માન કે પ્રેમ મળતો નથી,
ઊંચી કરણીથી નામ કમાતાં શીખો.
ખટાશ બની ખીર બગાડે શું મળશે

સત્કર્મોથી એ તૂટેલું સાધતાં શીખો.
છેવટ અભિમાન બધું ઉતરી જવાનું
ચાર ખભા જોઈશે સમજતાં શીખો.
રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

आसमान को छूना है मुझे
धरतीपे रहकर उड़ना है मुझे
सबका ज्यादा प्यार पाना है
तू जो दोस्ती में साथ दे.

सुना है बहुत मशहूर है तु,
साथ और बात निभाने में.
छूना है आसमाँ को मुझे
तू जो दोस्तीका रुख दे.

सब दुःखोंसे लड़ना है मुझे
कभी ना गिरने देना तु मुझे
बिना गिरे बहुत दूर जाना है.
तू दोस्तीकी सच्ची शिख दे.

सूना है वादोंपे मगरूर है तु,
साथ हारे को हौंसला देने में.
सब दुःखोंसे लड़ना है मुझे
तू दोस्तीका जो सुख दे.

रेखा पटेल ( विनोदिनी)25660331_1796401713727918_6646523681387347600_n

 

શાંત જળમાં એક કાંકરી કેટલા વમળ કરી જાય છે
મીઠા દુઘને ખાટું કરવા જ ખટાસ ભળી જાય છે.
જીવનભર આવકાર આપી, જેને સાચવ્યાં કર્યા
કોઈ નાની સરખી વાત બને જાકારો દઈ જાય છે.
એ આખું રણ ભલે છલકાતું ઝાંઝવાના જળથી.
તરસ્યાને નાની વિરડીમાં જીવન મળી જાય છે.
અહી સબંધો જળમાં જઈ ચહેરાઈ જતા ચહેરા છે
કાંટાળા થોર વચમાં,કો’ મીઠું સ્મરણ જડી જાય છે.
ચાહત સાથે શંકાએ બહુ સગપણ રાખવું સારું નાં,
જીવનભરનો પાકો સ્નેહ પળવારમાં સરી જાય છે.
રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

“સંતોષની પરિભાષા એટલે આપણા અંતરનો આનંદ”- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
સાચો આનંદ બનાવટથી પરે, અને સહજતાથી સંઘરાએલો હોય તોજ ટકશે. અને ત્યાંજ સચવાશે જ્યાં કોઈના આગમનથી આનંદ થાય પણ દુર ગયાનું ઝાઝું દુઃખ ના રખાય. એમજ જાણે કે ઉત્સવની ઉજવણી કરવી અને શોકને લાંબો સમય પાળવો નહિ.
સુખી રહેવા સામેથી આવે તેનો સ્વીકાર કરવો, ના આવે તેની કોઈ ઝંખના રાખવી નહિ. જે પોતાનું નથી તેને પરાણે પકડી રાખવાની કુટેવ સામેથી અસંતોષ અને દુઃખને નોતરે છે.
ભૂલોને ભુલવામાં જ મઝા છે. જો આટલું કરીશું તો સંતોષ સદાય આપણો થઈને રહેશે.
બાકી આ જગતનાં મોટાભાગના તત્વો હાનીકારક સાબિત થશે તેમાં કોઈ અતિશયોક્તિ નથી. માણસ સગવડીયો છે તે જગ જાહેર છે. જો ભગવાનને પણ પોતાના સમયે જગાડે,જમાડે અને સુવડાવી દેતો હોય તો બીજાઓ માટે આમ કરે તેમાં કોઈજ નવાઈ નથી. પોતાની જરૂરીયાત મુજબ એ ચોક્કસ વર્તવાનો છે. આ વાત સુખી રહેવા દરેક વ્યક્તિએ સ્વીકારવી રહી.
કાલ સુધી તમારી જાહેરમાં પ્રશંસા કરતી વ્યક્તિ ક્યારે તમને ધક્કો મારી છેક નીચે ગબડાવી દેશે તેની ખબર પણ નહિ રહે, માટે ખોટી પ્રસંશામાં ભોળવાયા વિના પોતાને ગમતી પ્રવૃત્તિમાં મસ્ત રહેવું જરૂરી છે.

 

Rashtra Darpan.
“કવિતા એટલે જોયેલી જાણેલી ઊર્મિઓનો અક્ષરદેહે સાક્ષાતકાર”
ભીની ભીનાશ ભરી લઈશ, ભલે તું ઝાકળ જેવું વરસે;
હેલીમાં મન મૂંઝાશે મારું, અને એકાંતે એવું તરફડશે.
આઈના સાથે વાતો કરી, કોઈ ખડખડ કેટલું હસશે,
સામસામે તાલી લેવા–દેવાને આંગળીઓ તરવરશે.
સ્મરણની મોસમ ભલે અકબંધ હો, યાદોમાં ખૂટશે,
મૃગજળના સરોવરમાં ભીંજાઈને કોણ કેટલું તરસશે.
લાગણી વિના ચિરાશે હૈયાં, ના ગમતી સુગંધી ફૂટશે;
ફણગી ઊઠશે તપતી ધરા, જો વરસાદ જરા ઝરમરશે.
હોય મંજિલ કે સફર સહરાની ના સાથી વિના ગમશે,
મળી જાય અજવાસ પ્રેમનો તો મનમંદિર જેવું રહેશે.
Rekha Patel

 

ટકળ- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
કોલેજના છેલ્લા વર્ષમાં ભણતી શ્રુતિ જેટલી દેખાવડી હતી એટલીજ મેઘાવી અને તેજસ્વી હતી. તેના રૂપ અને ગુણથી અંજાઈ ગયેલા કેટલાય પતંગિયાઓ જાણે સળગતા દીવડાની આજુબાજુ ફનાહ થવા મંડરાતા રહેતા. શ્રુતિ કોઈને પણ મચક આપતી નહોતી. હા તેનું મિત્ર વર્તુળ ભારે હતું વધારામાં મઝાના રમતિયાળ સ્વભાવને કારણે બધામાં ખાસ્સી લોકપ્રિય પણ હતી.
શ્રુતિને ગ્રેજ્યુએટ થયા પછી આગળ આઇએસઆઇ માટેની ઈચ્છા હતી. આઝાદ વિચારોની તે માનતી કે સ્ત્રી અને પુરુષ વચમાં કોઈજ ઝાઝો ફર્ક નથી. એ દરેક કામ સ્ત્રી કરી શકે છે છે જે પુરુષ નથી કરી શકતો. વધારામાં બાળકને જન્મ આપવાનું ગૌરવ માત્ર સ્ત્રીનાં મસ્તકે લખાએલું છે. તો આ ગણતરીમાં સ્ત્રી આગળ ગણાય.
મિત્રોનાં પ્રેમનાં ગળાડૂબ રહેતી શ્રુતિ જીવનને મસ્તીથી જીવતી હતી. આ છેલ્લા વર્ષ પછી કોલેજ જીવનને ટાટા બાય કહેવાના દિવસો નજીક આવતાં હતાં. એવામાં હિન્દીનાં પ્રોફેસર મીસીસ વ્યાસને મેટરનિટી લીવ ઉપર જવાનું બન્યું. તેમના બદલામાં થોડા સમય માટે ભોપાલથી આવેલા યુવાન પ્રોફેસર સુબોધ મહેતાએ ચાર્જ સંભાળ્યો.
હિન્દીનાં એ સમયે ચાલી રહેલા કાલીદાસ મેઘદૂતનાં મહાકાવ્યને સુબોધની આગવી છટામાં વંચાતા ત્યારે માત્ર છોકરીઓ જ નહિ છોકરાઓ પણ દિલ ઉપર હાથ મૂકી સાંભળી રહેતા.
“આભમાં કાળા વાદળાઓ એકઠાં થઈ ધરતીને ભીંજવી દેવા આતુર બને, વનમાં નાચતા મયુર ટહુકા ભરે જોઈ તેમની અદા નિરાળી ઢેલડીઓ મદહોશ બને….” હવામાં ઉછળતી લટોમાં ઘેરા મદહોશી ભર્યા અવાજમાં સુબોધ મેઘદૂતને સમજાવી રહ્યો હતો. તેની પ્રણય નીતરતી વાતોમાં શ્રુતિ પલળતી ચાલી. વર્ષા ભીજવે ઘરતીને અને મને ભીજવે તું ” બબડતી શ્રુતિ ક્યારે સુબોધના પ્રેમમાં ઝબોળાઈ ગઈ તેનો તને ખ્યાલ સુધ્ધાં ના રહ્યો.
પ્રેમભર્યા પાઠ ભણાવનાર સુબોધ પણ પ્રેમની મૂર્તિ સમી શ્રુતિથી દુર રહી શક્યો નહોતો. તેને પણ શ્રુતિ આકર્ષી રહી હતી.
સુબોધની મધ ઝરતી વાણીમાં શ્રુતિ લપેટાઈ ગઈ હતી. એક નાનકડાં શ્લોક વિષે વધારે જાણવાની ઉત્કંઠા લઈને એક દિવસ શ્રુતિ સુબોધને મળવા સ્ટાફ રૂમમાં પહોંચી ગઈ.
” સર મને જરા આ વિષે વિસ્તારથી સમજાવશો”
સાવ લગોલગ અને જરા નીચે વાળીને પૂછી રહેલી શ્રુતિના શરીરની વિશેષ સુગંધ અને લાંબા વાળની લહેરાતી લટોના હળવા સ્પર્શે સુબોધના મનનો સાગર બેવળી ગતિથી ઉછળવા લાગ્યો.
” શ્રુતિ અત્યારે તો મારે બીજા ક્લાસનો સમય થવા આવ્યો છે. પરંતુ તું કોલેજ પછી મને મળેલા સ્ટાફ ક્વાટર્સમાં આવી શકે છે હું તને બરાબર સમજાવી દઈશ.”
શીખવા શીખવાડવાનું તો નજીક આવવાનું બહાનું માત્ર હતું. એ પછીની બેચાર મુલાકાતોમાં જ
” હવે તું મને સર કહેવાનું છોડી માત્ર સુધીર કહે તો વધુ ગમશે. આમ પણ હું તારા કરતા માંડ પાંચ વર્ષ મોટો છું.” કહી સુધીરે શ્રુતિને નજીક આવવા આહવાન આપ્યું અને બંને થોડાજ દિવસોમાં ખાસ્સા નજીક આવી ગયા.
આજ સુધી પ્રેમ અને લાગણીઓથી દુર રહેનારી એ હવે પ્રેમમાં ડૂબવા લાગી અને સુબોધ સાથે લગ્ન કરી જીવન વસાવવાના સ્વપ્નો જોવા લાગી. સુબોધે પણ બહુ ચતુરાઈ થી અને શ્રુતિને પ્રેમના બધાજ પાઠ ભણાવી દીધા.
આ બધાની વચ્ચે શ્રુતિને સુધીરના ફેમિલીમાં કોણ છે,તેનું ભવિષ્ય કેટલું સધ્ધર છે તે વિષે જાણવાની જરૂરીઆત લાગી નહોતી. ચોરી છુપીથી મળતી ક્ષણોને બંને પ્રેમની લેવડ દેવડમાં વિતાવી દેતા. એક દિવસ શ્રુતિને તેના શરીરમાં થતા ફેરફારો વિષે ચિંતા થવા લાગી. ચોરી છુપીથી બાજુના કેમિસ્ટની દુકાનેથી લાવેલી પ્રેગનેન્સી કીટ દ્વારા પોતે મા બનવાની છે નાં એંધાણ આવી ગયા. ગઈ. થોડીક ક્ષણો જાણે એ બેસુધ બની ગઈ. કાનમાં લોકોના અટ્ટહાસ્ય ગુંજવા લાગ્યા. બધુજ પડતું મુકીને તે સીધી સુધીરના ઘરે દોડી.
“સુધીર હવે શું કરી શું? તું બધું સંભાળી લઈશ ને?” સુધીરના બંને હાથ પકડીને શ્રુતિ આદ્ર સ્વરે પૂછવા લાગી.
” જો શ્રુતિ હું પરણેલો છું, મારાથી મારી પત્ની અને બે વર્ષના બાળકને તેમના કોઈ વાંક ગુના વગર કંઈ છોડી નાં શકાય. મારું માની તું પણ બધું ભૂલી અજન્મ્યા ગર્ભનો નિકાલ કરાવી દે.હજુ કઈ ખાસ મોડું થયું નથી.”
” પણ મને આ વાત વિષે તે કદી જણાવ્યું નથી. મારી સાથે આટલી મોટી છેતરપીંડી?” શ્રુતિ માથે હાથ દઈને ઢગલો થઇ ગઈ.
” જો તને મેં છેતરી નથી, આ વિષે તે પહેલા કદીયે મને પુછ્યુ જ નથી. અને મેં તારી સાથે કોઈ બળજબરી પણ નથી કરી. માટે તું મને કોઈજ પ્રકારનો દોષ નાં દઈ શકે. તને મારી માટે આકર્ષણ હતું અને મને તારી માટે. તો હવે કોઈને દોષ આપવો જોઈએ નહિ.” કહીને સુબોધ શ્રુતિને એકલી રડતી મૂકી અંદરના રૂમમાં ચાલ્યો ગયો.
સુબોધના યૌવનના આવેગને પ્રેમ સમજી જીવનનું સર્વસ્વ સોંપી દેવાની ભૂલ કરીને શ્રુતિ તેના જીવનમાં મોટો ઝંઝાવાત લઇ આવી હતી. તેને આજે ભૂલ સમજાઈ રહી હતી ,પરંતુ હવે ઘણું મોડું થઈ ગયું હતું.
આજે શ્રુતિને સ્ત્રી અને પુરુષની વચ્ચેનો આ મોટો ભેદ સમજાઈ રહ્યો હતો. એક પુરુષ હાથ ખંખેરી ચાલી નીકળ્યો હતો. જ્યારે એક સ્ત્રી એ પ્રેમ સબંધના બીજને પોતાના તન મનમાં કાયમી સ્થાન આપી ચુકી હતી. “સાચી વાત હતી કે સ્ત્રી અને પુરુષની બરોબરી કદીયે થઈ શકે નહિ”.
બીજા દિવસે કોલેજમાં “સુબોધ સર અચાનક નોકરી છોડી કેમ ચાલ્યા ગયા? શું થયું હશે ?” ના અટકળ ચાલવા લાગ્યા. એકલી શ્રુતિ જાણતી હતીકે એક કાયર પુરુષ કેમ ભાગી ગયો.
ત્રણ મહિનાં સુધી છુપાવી રાખેલી વાત હવે વધારે સમય સંતાડી રાખવી શક્ય નાં લાગતા એક રાત્રે શ્રુતિએ મમ્મીના ખોળામાં માથું નાખી હળવી કરી નાખી. થોડી બુમાબુમ રોકકળ વચ્ચે છેવટે ” હવે સમાજમાં શું મ્હો બતાવીશું? આ છોકરીએ આપણી આબરૂ કાઢી.” નાં કકળાટ વચ્ચે માં બાપે બળજબરીથી શ્રુતિનું અબોર્શન કરાવી દીધું. સ્ત્રીના જીવનનું અતિ અમુલ્ય એવું માતૃત્વનું સુખ શ્રુતિને જીવનમાંથી પરાણે દુર કરવું પડ્યું.
બહારથી બધું સામાન્ય થઇ ગયું. માં બાપની આબરૂ બરાબર સચવાઈ ગઈ. માત્ર એનેસ્થેસિયાના વધારે પડતા ડોઝને કારણે શ્રુતિના મગજને અસર થઇ ગઈ. બહુ લાંબી સારવાર પછી પણ તેની માનસિક અવસ્થામાં કોઈ ઝાઝો સુધારો થયો નહિ અને એક તેજસ્વી તારલો ઘૂમકેતુ બની ગયો. એક પ્રતિભાશાળી અને મહત્વાકાંક્ષી યુવતી શૂન્ય બનીને રહી ગઈ.
આજે તેને પોતે ક્યા છે શું કરે છે તેનું કોઈ તેને ભાન રહેતું નથી. માત્ર ક્યારેક મેઘદૂતની કાવ્ય પંક્તિઓ હજુ પણ એકલી બેસીને ગુંચાઈ ગયેલા વાળમાં આંગળીઓ ખોસીને બબડતા ગણગણતી જોવા મળે છે.
શ્રુતિ જાણનારા બધાને એક વાતનું આશ્ચર્ય થયા કરે છે કે “આને અચાનક શું થઈ ગયું? શું કોઈ આ સુંદર ખીલતા ફૂલને ક્રુરતાથી કોણ મસળી ગયું હશે? કોણે તેની આવી અવદશા કરી હશે” સમાજમાં ફરી આવી અટકળ ચાલવા લાગી…
ડેલાવર (યુએસએ)24862424_1781272555240834_7062838241025046880_n

 

આજ સંબંધોને ફરી તરોતાજા કરી જોઉં,
કારણ ગણાવી ફરી મળવાની કરી જોઉં.
સબંધો બધા બે હાથની તાલી છે દોસ્ત,
તોડતાં પહેલાં એમાં સાંઠગાંઠ કરી જોઉં.
ખરતા પાનને એજ આશે હું ફરી લટકાવું,
કે વિરહી ડાળને ફરી જીવતી કરી જોઉં.
દોસ્તીમાં હાલ છપ્પનિયો દુકાળ ચાલે છે,
કેમ છો કહી હું થોડી આપમેલ કરી જોઉં.
યાદો કંઈ ગોફણ જેવી નિશાનેબાજ છે,
દૂર ફેંકવા એને બમણું ખેંચાણ કરી જોઉં.
રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

જાતને,વાતવાતમાં ટોકવાનું રહેવા દઈએ તો સારું,
આ સારું એ ખોટું, તોલવાનું જાવા દઈએ તો સારું.
ચડતાંને પકડી લોક ઉપર ચડે, ના પડતા સાથ પડે,
પકડાપકડી છોડીને,આગળ વધવા ચડિયે તો સારું.
કાચાં ફળ ખવાય નહિ,ને પાકાં પડી રહે એ ગંધાય,
કહોવાયેલું કાપી,બાકીનું બચાવવા સહીએ તો સારું.
દરિયો અફાટ છલકાય, ને મૃગજળમાં જળ વર્તાય,
કૂવાથાળ તરસ્યાને ખોબામાં પાણી પાઈએ તો સારું.
ધર્મના નામે ધતિંગ ને, પ્રભુ સામે અન્નકૂટ વેડફાય,
ભૂખ્યા પેટનો ખાડો અન્નથી પૂરવા દઈએ તો સારું.
નક્કી થયેલી ક્ષણો મહીં આ જીવન અટકી જવાનું છે,
અટક્યાં પહેલાં સાચું જીવન જીવતાં જઈએ તો સારું.
રેખા પટેલ ‫(વિનોદિની

 

🍁 My Article published in “ Rashtra Darpan “
“પોતાની ઓળખ”- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
મને મારી એ સાચી ઓળખ કોણ આપશે?
હું મને પ્રથમ જાણું પછીજ બીજા જાણશે …
“સ્વ-શક્તિ” આપણી અંદર રહેલી શક્તિઓની ઓળખ સહુ પ્રથમ આપણેજ કરવી રહી. અને તોજ તેની બહાર જગતમાં કદર થશે. દરેક માણસમાં અલગ ખાસિયત અને શક્તિઓ છુપાએલી રહે છે. જેની ઓળખ તેણે જાતેજ કરવાની હોય છે. કેટલાકની અંદર બુદ્ધિ શક્તિ પહેલેથી જ ભરી પડી હોય છે. તો કેટલાંકને એ મહેનત દ્વારા વિકસાવવી પડે છે. પરંતુ આ બધાની વચમાં જરૂરત છે પોતાને મનગમતી સર્જનાત્મક શક્તિનો વિકાસ કરવાની. આપણે જો આપણીજ શક્તિઓ વિષે શંકાશીલ રહીશું તો લઘુતાગ્રંથી ક્યારેય આપણો પીછો નહિ છોડે. અને સ્વશક્તિનો અહેસાસ કદીયે નહિ થાય.
લઘુતાગ્રંથીથી પીડાતી વ્યક્તિ અને ઘડીયારના લોલક વચમાં ખાસ કોઈ ફર્ક નથી. સમય આગળ વધતો જાય છે પરંતુ વારંવાર પોતાની લક્ષ બદલતું, સતત ચાલતું લોલક ક્યારેય ક્યાંય પહોચતું નથી. આમજ હારી થાકીને વારંવાર પોતાનું લક્ષ બદલનાર વ્યક્તિ પોતાની શક્તિ, અને સમયનો બગાડ કરે છે..
કોઈ કહે કે મને કોઈ શોખ નથી તો એ વાત નવાઈ પમાડે તેવી લાગશે. કોઈ પણ શોખ કે સર્જનાત્મક વિચારો વિના માણસનું જીવન નીરસતાથી ભરેલું લાગે છે. જેના જીવનમાં જિંદગી પ્રત્યેનો પ્રેમ ઓછો છે એવું પાસે જનારને જણાઈ આવશે. જીવનને જીવનરસથી છલોછલ ભરેલું રાખવા ઈચ્છા શક્તિનું હોવું ખાસ જરૂરી છે.
શોખ નાં હોય તો તેને વિકસાવવો એ કઈ મોટી વાત નથી. જરાક પણ મનગમતું કાર્ય હોય તેને ખુશીથી હાથમાં લો અને સમય આપો તો એનો વિકાસ થતા વાર નહિ લાગે. સહુથી સહેલા અને બિનખર્ચાળ શોખમાં કુદરતનું સાનિધ્ય, બાગકામ, વાંચન સંગીત અને તેનાથી આગળ વધીને જરૂરિયાત હોય તેને મદદ કરવાના છે. આમાં બુદ્ધિ શક્તિના ઉપયોગની જરૂર નથી પડતી અને નાં કોઈ ખર્ચ કરવાનો હોય છે.
શોખની જરૂરીઆત ત્યારે સમજાશે જ્યારે આપણી પાસે કરવા જેવું કશુજ નહિ હોય. એકલતામાં સર્જનાત્મક શક્તિ વહારે આવશે. તેમાય ખાસ જ્યારે આપણી સંસારિક જવાબદારીઓ ઓછી થશે અને શરીર પણ દોડધામમાં થાકી જશે ત્યારે પગ વાળીને બેસવાનો સમય મળે છે ત્યારે મગજ પોતાની ગતિ થી ચાલતું રહે છે. હવે જો તેને તરત રોકી દેવામાં આવે તો કાં વિચારોનો ધોધ છલકાઈ જશે અને આજુબાજુ રહેનારને ચીડિયાપણાના સ્વભાવનો અનુભવ કરાવશે અથવા તો વિચારો રૂંધાઇ જશે અને ડીપ્રેશન જેવી બીમારીમાં ઘેરાઈ જશે.
આવા સંકટોને ટાળવા માટે એકજ સહેલો રસ્તો છે. સર્જનાત્મક શક્તિનો જે આપણી અંદર છુપાઈને રહેલી હોય છે. કોઈ પણ જુના શોખને જાગૃત કરવાનો પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. જેનાથી પોતાની સાથે બીજાઓને પણ ખુશી મળવી જોઈએ. આમ કરવાથી જીવનશૈલી સાથે વિચારો પણ બદલાઈ જશે.
સરોજ અને કનકને બે દીકરા હતા. તેમનો સંસાર સુખરૂપ ચાલતો હતો. ગવર્મેન્ટમાં નોકરી કરતો કનક ઉચ્ચ પોસ્ટ ઉપર હતો. બંને બાળકોની જવાબદારી સરોજ બાખૂબી નિભાવતી હતી. બાળકો અને ઘર તેનું સર્વસ્વ હતું. આ દરમિયાન તેણે બહારનાં સબંધો બહુ માપસરના રાખ્યા હતા.
સમય જતા બાળકો મોટા થઇ અલગ અલગ શહેરોમાં પોતપોતાના સંસારમાં ગુંથાઈ ગયા. કનક રીટાયર્ડ થઇ તેના જવા મિત્રો સાથે પાર્ક અને ક્લબમાં વધારાનો સમય વ્યતીત કરવા લાગ્યો. ઢળતી જતી ઉમરે શરીર વૃદ્ધ થાય પણ મનના ભાવ અન વિચારો વૃદ્ધ બની અટકતાં નથી. આ દરમિયાન સરોજ ભારે એકલતા અનુભવવા લાગી. સમય એવો આવ્યો કે જીવવાની ઈચ્છા લગભગ ઘટવા લાગી હતી. તેણે પોતાની આજુબાજુ એકલતાનું કોચલું બનાવી દીધું જેમાં પુરાઈને તે રહેવા લાગી.
આ આવા સમયે સરોજની ઓળખાણ સુમિત્રાબેન સાથે થઇ. તેના કરતા ઉંમરમાં આઠ દસ વર્ષ મોટા અને વિધવા સુમિત્રાબેન શરીર સાથે મનથી તંદુરસ્ત જણાતા હતા. હકારાત્મક વિચારોનો જાણે ધોધ હતા. તેમને સરોજને શીખવ્યું કે તારી અંદર રહેલા કોઈ પણ જુના શોખને બહાર લાવ અને તેને અનુરૂપ જીવવાનો રસ કેળવ. જેમ કનક અત્યારે મરજી મુજબ ગોલ્ફ રમે છે યોગ કરે છે અને મિત્રો સાથે રમી રમે છે અને ખુશીથી સમય પસાર કરે છે. બસ એમજ તું દિવસનો થોડો સમય તારી માટે જીવતા શીખ.
સરોજે મનને ટટોલી જોયું. અને તેને યાદ આવ્યું કે નાનપણમાં તેને અવનવી ફેશન સાથેનાં ડીઝાઈન કરેલા કપડાં પહેરવાનો ગજબનો શોખ હતો. બાને તે જાતે ડીઝાઈન કરીને આપતી અને બા તેના કહ્યા પ્રમાણે બધા કરતા અલગ કપડાં સીવી આપતા. સરોજે સહુ પહેલા બે મશીન વસાવ્યા સાથે સોસાયટીમાં રહેતી આવાજ શોખ ધરાવતી બે યુવતીઓને ટ્રેનીંગ આપવા માંડી. આમ જોતજોતામાં ઘરે રહી ફેશન ડીઝાઈનીગના ક્લાસ શરુ કરી દીધા. તેની આત્મશક્તિમાં વધારો થયો સાથે તેનું નામ પણ જાણીતું બન્યું. એક માત્ર સ્વ-શક્તિની ઓળખ તેને બીજાઓ કરતા અલગ ઓળખ અપાવી ગઈ.
એક વાતનો ખાસ ખ્યાલ રાખવો જરૂરી છે કે “કોઈ પણ ઉચ્ચતમ સ્થાન ઉપર પહોચવાને આપણે કાબિલ નથી એ વાત જ્યારે પણ સમજાઈ જાય ત્યારે ખોટા દિવાસ્વપ્નો છોડી આપણી સ્થિતિ અને શક્તિ પ્રમાણેનું લક્ષ નક્કી કરી ત્યાં સુધી પણ ખુશીથી પહોચવા પ્રયત્ન કરવો જોઈએ.” જો આપણે ખુશ હોઈશું તોજ બીજાને ખુશી વહેચી શકીશું. લઘુતાગ્રંથી થી પીડાતો માણસ કોઈ બીજાને સુખ આપવા શક્તિમાન નાં હોઈ શકે. ” જીવનનો સાચો આનંદ તોજ માણી શકાય કે આપણી હાજરીથી બીજાઓ પણ ખુશી મેળવે.”
ડેલાવર (યુએસએ)