ચિલ્ડ્રન કાઉન્સીલીન્ગ શો “લેટ્સ ટોક “
આજના આધુનિક અને દેખાડા ભર્યા યુગમાં અનેક મહત્વકાંક્ષાઓ વચ્ચે પોતાના માન અને મોભાને સાચવી રાખવા કે પછી ઘર સંસારની જરૂરીઆત પૂરી કરવા માટે કામ કરતાં પતિ અને પત્નીને તેમની ખુશીઓ સાથે સમયનું પણ બલિદાનકરવું પડે છે.આવી સ્થિતિમાં સહુથી વધારે બાળકો પીસાય છે.
“આજની નવી જનરેશનનું થીંકીંગ માતા પિતા કરતા અલગ હોય છે. આવી પરિસ્થિતમાં તેમને ઘણું કહેવું કે પૂછવું હોય છે પરંતુ કોને પૂછે? જ્યારે આમ નથી બનતું ત્યારે તેઓ મનોમન કોચવાય છે અને ક્યારેક દેખાદેખીથી લીધેલા માર્ગમાં ખુદ અટવાઈ જાય છે”.
પહેલાનાં સમયમાં મા કે દાદા દાદી ઘરમાં કાયમ હાજર રહેતા આવા વખતમાં બાળકો પોતાને સલામત અનુભવતા અને મનમાં જાગતા દરેક પ્રશ્નોને તરત પૂછી અને એનું નિરાકરણ મળી જતું. આજે બહારથી એક લાગતી બે પેઢી વચ્ચેનું અંતર વધતું જાય છે. અને તેમની વચ્ચે આ જનરેશન ગેપ નામની દીવાલ મજબુત બનતી જાય છે. પરિણામે બાળકો માબાપને,અને માબાપ બાળકોને સમજી શકતા નથી. આની વધારે પડતી અસર બાળકોના મગજ ઉપર પડતી જાય છે .
થોડા સમય પહેલા પેન્સીલવેનિયામાં બનેલા બનાવની વાત કરું તો,વેલ્ઘી અમેરિકન ક્રિશ્ચિયન ફેમીલીનો એકનો એક દીકરો હતો,શોન જે સારું ભણ્યો હતો. પરંતુ તેને કોઈ ગલફ્રેન્ડ નહોતી તેથી પેરેન્ટ્સને કઈ અજુગતું લાગતું હતું. તેથી તેની ઉપર લગ્ન માટેનું દબાણ વધાર્યું. માં બાપ અજાણ્યા હતા કે તેમનો દીકરો શોન ગે હતો. ત્યારે આજના જેવી હોમેસેક્સ્યુઅલ રીલેશનની છૂટ નહોતી. અને મનની વાત માબાપને કહી શકતો નહોતો, સાચી સ્થિતિ સમજાવવામાં તે નિષ્ફળ ગયો અને કોઈ ઉગ્ર માનસિક સ્થિતિમાં તેણે આત્મહત્યા કરી લીઘી.
જ્યારે તેના માબાપને આ વાત જાણવા મળી ત્યારે તેઓ પોતાને પણ દોષી માનવા લાગ્યા. પરિણામે તેમણે એક ફાઉન્ડેશનની રચના કરી. જેનાં પગલે તેઓએ ઘણી બધી સ્કુલોમાં એક અનોખા પોગ્રામ “લેટ્સ ટોક” ની શરૂઆત કરી.
આજ પ્રોગ્રામ હેઠળ પેન્સીલવેનિયાના ગાર્નેટવેલીની મિડલ સ્કુલના બાળકોને એકઠાં કર્યા. એક રૂમમાં 20 બાળકો સાથે ૧૦ પેરેન્ટ્સ મુક્યા. તેઓ આ બાળકોને જાણતા નહોતા. જે બાળકો પોતાના મનની વાત પોતાના પેરેન્ટ્સ ને નથી કહી શકતા તે બધુ જેમ કે ગુસ્સો ,દુઃખ,મૂંઝવણ અહી અજાણ્યા સામે આસાનીથી વ્યક્ત કરી દેતા.
આ “લેટ્સ ટોક” ના પ્રોગ્રામમાં હાજર મારી ફ્રેન્ડના જણાવ્યા પ્રમાણે એક બાર તેર વર્ષના છોકરાને પૂછવામાં આવ્યું કે ” તને સ્ટ્રેસ થાય તો શું કરે છે?” ત્યારે તેનો જવાબ આવ્યો કે ” હું શાવર લઉં છું, ક્યારેક તો બે ત્રણ વાર શાવરમાં જાઉં છું અને આમ કરવાથી મને ગુડ ફિલ થાય છે.” આ ઉપર થી આપણે પણ સમજી શકીએ કે બાળકો આમ કેમ કરે છે.
એક ભારતિય છોકરીને સવાલ કરવામાં આવ્યો કે “તું ઘરે તારી રૂમ બંધ કેમ રાખે છે” ? તો જવાબમાં તેને કહ્યું કે “મારા માબાપ હું કોની સાથે વાત કરું કોને મેસેજ કરું છું એ બધા ઉપર બહુ ધ્યાન રાખે છે. તેમને ખબર હોય છે હું મારા ફ્રેન્ડસને જ મેસેજ કરું છું છતાં પછી વારેવારે પૂછે કે કોણ છે? આ બધાથી બચવા હું ડોર લોક રાખું છું.”
તો એક બીજી છોકરાની મનોવ્યથા કઈ અલગ હતી. સ્કુલમાં તેના કોઈ મિત્રો નહોતા કારણ તે કોઈ સાથે સરખી રીતે વાત કરી શકતો નહોતો, દરેક વખતે તેને એવું ફિલ થતું કે બધા તેની સાથે ચિટીંગ કરે છે. કારણ તેના પેરેન્ટ્સના ડિવોર્સ થયા હતા ત્યારે તે પાંચ વર્ષનો હતો અને ત્યારે બંને વચ્ચે થતા ઉગ્ર ઝગડાઓ તેના મગજ ઉપર અવળી અસર કરી ગયા હતા.
આ બધી વાતો સાંભળીને તેમને યોગ્ય સલાહ આપવામાં આવે છે અને આ રીતે એમના પ્રોબ્લેમ્સ અને મુંઝવણનું સોલ્યુશન થાય છે. અહી દરેક સ્કુલમાં ચિલ્ડ્રન કાઉન્સેલર એપોઇમેન્ટ કરાએલ હોય છે. તેની અલગ ઓફીસ હોય છે. જ્યાં બાળકો પોતપોતાની નાની મોટી સમસ્યાઓ લઈને જતા હોય છે અને ત્યાં તેમને શાંતિથી સાંભળે છે અને તેમને ગાઈડ કરે છે. અહી બાળકો પોતાની સ્ટડીથી લઇ ફ્રેન્ડસ સાથેના ઝગડા કે ઘરનાં નાનામોટા દરેક પ્રશ્નો વિષે ખુલ્લા મને ચર્ચા કરી શકે છે.
આ બધી વાતો સાવ સામાન્ય લાગે છે પરતું આજની જનરેશનને જાણવી સમજાવી હોય તો તેમની પાસે જવું જોઈએ. પહેલાનો સમય અલગ હતો કે તેમને ધાકધમકીથી કાબુમાં રાખી શકતાં હતા. હવે તો સમજણા થતા બાળકોને મારવું કે સજા કરવું તો ઠીક ઉંચા અવાજે કહીએ તો પણ અમેરિકામાં ” મેન્ટલી ટોર્ચર” નો ગુનો બની જાય છે. આ જનરેશનગેપ નામની ખાઈને પાર કરવા તેમના જેવું બનવું અને તેમને સમજવા જરૂરી છે.
-રેખા વિનોદ પટેલ (યુએસએ)
ચ્હા સાથે ચાહ : રુચિ અરુચિ
મોડર્ન દેખાવ સાથે વિચારોની આઘુનિકતા વિચારોમાં પણ બહુ જરૂરી છે
વિનોદીની.. 