RSS

Monthly Archives: June 2014

જો આવ્યું એક વાદળ કોરુકટ વરસાદ હું ક્યાંથી લાવું?

જો આવ્યું એક વાદળ કોરુકટ વરસાદ હું ક્યાંથી લાવું?
વરસતા મૃગજળમાં ,કાયમી ભીનાશ હું ક્યાંથી લાવું?

અભાવોના ઉગ્યાં છે ફૂલ ઇચ્છા હચમચાવી જ્યાં સઘળી
ને લીલીછમ બધી યાદોની એ લીલાશ હું ક્યાંથી લાવું?

ચમકતો કાચનો ટુકડો હિરા જેવો દિસે અજવાળામાં
ને અંધારાથી લથપથ આભમાં અજવાશ હું ક્યાંથી લાવું?

લે ગંજીપાની બાજીમાં મે ચણ્યો મ્હેલ રૂપાળો આખો
સતત જીતે તું એવી બાજીની એ તાસ હું ક્યાંથી લાવું?

તું સામે હોય તો ગમતુ રૂપ મારૂં આયનાંમાં ઉભરે છે
વિના તારા,ચહેરા પર નવી લાલાશ હું ક્યાંથી લાવું?

તમારી છે તો એ કાયમ તમારા હાથમાં સચવાઇ જાશે
હથેળીમાં નવી રેખાનો એ આભાસ હું ક્યાંથી લાવું ?
-રેખા પટેલ(વિનોદીની)

 
Leave a comment

Posted by on June 28, 2014 in ગઝલ

 
Image

મારા વિચારો

 

ભીખારીનું સુધરેલુ અમેરીકન સ્વરૂપ -” “હોમલેસ પિપલ”..અમેરીકા અમેરીકા લેખમાળા.લેખનં-૫

દુનિયાભરનાં લોકોને અમેરીકાનું ઘેલું છે..અને આજની તારીખે અમેરીકામાં દુનિયાભરની વિવિધ પ્રજાતિઓ આવીને વસતી રહે છે..બધાનાં મનમાં એક જ વિચાર સ્ફુરે છે,કે અમેરીકા એટલે સપનાઓનો દેશ જ્યાં સપનાઓ સાકાર કરી શકીએ એવી તમામ શક્યતાઓ ઉપલબ્ધ છે.”અમેરીકા એટલે એક ડ્રીમલેન્ડ.”

અમેરિકા એક ડ્રીમલેન્ડ..જ્યારે આવી ટેગલાઇન ધરાવનારા દેશમાં “હોમલેસ” એટલે “ઘરવિહોણા”  શબ્દ સાભળીયે ત્યારે આપણી વિચારોમાં ખળભળાટ મચી જાય છે.આપણે મોટાભાગે ગરીબ કે પછાત દેશોમાં આવા હોમલેસ એટલે ધરવિહોણાં ભિખારીઓની વાત આવતા દરેક સુઘરેલા દેશ સુધરેલા સમાજના નાકના ટેરવા ચડી જાય છે. જ્યારે અમેરીકાની ગણતરી જગતનાં સૌથી આગળ પડતા સુધરેલા દેશમાં ગણતરી થાય છે.

જ્યારે પરદેશમાંથી હિંદુસ્તાનમાં આવતા આપણા જ દેશી ભાઇઓ  રસ્તા ઉપર ભીખ માંગતા ભિખારીઓને જોઈને નાકનું ટીચકુ ચડાવે છે અને આ બાબતની ટીકા અવશ્ય કરતા જોવા મળે છે.પરતું પરદેશમાં આવા ભિખારીઓને એક સુધરેલું અને મજાનું નામ ” હોમલેસ ” આપી આખી વાત સંકેલાઈ દેવાય છે.

આપણે ત્યાં કહેવત છે કે,”ગામ હોય ત્યાં ઉકરડો હોય”.તો સુધરેલા દેશમાં પણ ગામ અને નગર તો હોય જ છે.બસ આપણે એજ વાતનો ખ્યાલ રાખવો જોઈએ કે તે ઉકરડો સમાજમાં ગદકી નાં ફેલાવે તે માટે તેને રોકવો દરેક ની ફરજ બને છે

અમેરિકા સમૃદ્ધ દેશ છે તેમાં જરાય અતિસયોક્તી નથી.અહીની લાઇફ સ્ટાઈલ સુરુચિ પૂર્વકની છે.અહીની ગવર્મેન્ટ પોતાની નાણાકીય તાકાત કરતા વધુ ડોલર ખર્ચીને ગરીબી રેખા નીચે જીવતા લોકોને તેમની જિંદગીભર મદદ કરે છે.જે આપના દેશમાં શક્ય નથી.તે છતા ભીખ માગતા ભીખારીઓ અમેરીકા હોય કે યુરોપિયન દેશોમાં પણ ઠેરઠેર જોવા મળે  છે..અને મોટે ભાગે અંડર ગ્રાઉન્ડ સ્ટેસન અને અન્ય જાહેર જગ્યાઓ આવા લોકોની હાજરી અવશ્ય જોવા મળે છે.

અન્ય પછાત અને ગરીબ દેશોની જેમાં અહી પણ આવા હોમલેસ પીપલ(ભિખારીઓ)નું ટોળું સ્ટોરમાંથી તફડાવેલી વસ્તુઓ,કપડા,ઓઢવાનું અને બીજો પરચૂરણ સામાન લઈને ફરતા હોય છે.રાત્રી નિવાસ માટે ઝાડી ઝાખરામાં સુવા જેવી જગ્યા કરીને પડ્યા રહે છે.

અહીની સરકાર બીજા દેશોની સરકારની સરખામણીમાં આવા લોકો પ્રત્યે વધુ સહાનુભૂતિ ધરાવે છે.અને આ વાતનો ફાયદો આવા લોકો બરાબર ઉઠાવે છે.કારણકે અહીની હોસ્પિટલોમાં ગરીબ કે ધનવાન જોયા વીના એક વખત સારવાર શરુ કરી દેવાય છે.આ સુવિધાનો લાભ લેવા અહીના હોમલેસ માણસો બીમારીનું બહાનું કરી એક બે દિવસ માટે સારુ ખાવાનું અને શાંતિ થી સુવાનું મળે એટલા માટે હોસ્પીટલમાં ભરતી થઇ જાય છે.

અહીયાંનાં શીયાળાની ઠંડી હાડગાળી નાખે એવી કાતિલ હોય છે.એવા સમયે આ હોમલેશ લોકો જાણીજોઇને નાના મોટા ગુના કરી જેલમાં પણ પોતાના રહેવાની વ્યવસ્થા કરી લેતા અચકાતા નથી.કેટલીક વખત જોવા મળે કે જેલમાંથી પરત ફરેલા આવા હોમલેસ ભીખારીઓ પહેલા કરતા શરીરે વધુ શસક્ત દેખાતા હોય છે.બહાર ખુલ્લી હવામાં જ્યારે ખાવાના સાંસા પડતા હોય ત્યારે અહીની જેલમાં બે ટાઈમ સારું ખાવાનું અને રહેવાનું મળે.ઉપરાંત અહીની જેલોમાં સામાન્ય ગુનાઓ કરેલા કેદીઓને માટે રમત ગમત અને જીમની પણ વ્યવસ્થા મળતી હોય છે આથી થોડા દીવસ માટે તેમને ખાઈ પીને તેઓ તગડા બની જાય છે.

હમણાં થોડા સમય પહેલા મારે કેસીનોના શહેર લાસવેગાસ જવાનું થયું ત્યાંની સ્ટ્રીટમાં ફરતા ફરતા એક નવાઈ પમાડે તેવું દ્રશ્ય નજરે પડ્યું.રાત્રીના બે વાગે એક હોમલેસ માણસ હાથમાં એક બોર્ડ લઈને બેઠો હતો જેના ઉપર લખ્યું હતું”નીડ હેલ્પ ફોર વીડ” અર્થાત તેને ડ્રગ લેવું છે માટે ભીખ આપો.આ માણસને ડ્રગ્સ લેવાની આદત હતી.અને આ ખરાબ જાન લેવા આદત માટે ભીખ જોઈતી હતી. તે છતાં વધુ નવાઈ ત્યારે લાગી કે રાહદારી લોકો તેણે મુકેલા ડબ્બામાં સિક્કા આપતા જતા હતા.આવું દ્રશ્ય અમેરીકા સિવાય  સિવાય બીજે ક્યાય જોવા નહિ મળે.હિંદુસ્તાનમાં કોઇ ભીખારી”મારે શરાબ પીવો છે”એવું પાટીયું મારીને ભીખ માંગવા બેસે તો હરામ એક માણસ એને શરાબ પીવા માટે ભીખમાં પૈસા આપે ઉપર થી ગાળો આપે.

ગરીબ હોય કે તવંગર હોય દરેકની માણસની જીંદગી કીમતી હોય છે.પરંતુ હિંદુસ્તાન હોય કે અમેરિકા હોય કોઇ પણ દેશનાં સમાજમાં ગરીબની કોઈ કીમત નથી.આ વાત સાચી ઠરે છે.
આપણે ત્યાં ફૂટપાથ ઉપર ટુટુયું વાળીને પડેલા ભીખારીઓ ઉપર કોઈ અમીરની બેફામ આવતી કાર ચડી ગયાના કેટલાય દાખલા જોવા મળે છે.અને આવા અકસ્માત પછી તેમને કોઈ સજા મળ્યાના ખાસ કોઈ પુરાવા નથી મળ્યા કે એ ભીખારીનાં મૃત્યુ માટે એના પરીવારને મુઆવજાની રકમ આપવામાં આવી હોય.આ આપણી કાનુન વ્યવસ્થા કહો કે પેલા અમીરની પહોચ કહો કે જે કે પેલા ગરીબ ભીખારીના પરિવારનું મ્હો બંધ કરવા આ અમીર લોકો શક્તિમાન હશે?

જ્યારે અમેરિકામાં કાનુન વ્યવસ્થા બહુ મજબુત છે.અહી દરેકની જીંદગી કીમતી હોય છે.અહીંયા પણ અકસ્માત બની જતા હોય છે.

થોડા સમય પહેલા બનેલી કાળજું કંપાવતી વર્ણવું છું

જાન્યુઆરીની કાતિલ ઠંડી આખાય અમેરિકામાં તેમા ખાસ કરીને ઈસ્ટ કોસ્ટને થીજાવી દેતી હોય છે.આવી પરિસ્થિતિમાં અહીયા વસતા હોમલેસ માણસો દિવસ આખો તો જેમતેમ રખડીને કે ભીખ માગીને વિતાવે છે અને ભીખમાં મળેલા ડોલરથી બર્ગર ને એકાદ પેગ  સસ્તી બ્રાંડીનો ચડાવી પૂરો કરી લતા હોય છે.પરંતુ રાત્રીનો કપરો કાળા એમના માટે અસહ્ય બની જાય છે.

અહી દરેક લીકર સ્ટોર (દારૂની દુકાન) કે કન્વીનીયન ગ્રોસરી સ્ટોરની પાછળ મોટા કોમર્સિયલ ગાર્બેજના કન્ટેનર(કચરો જમાં કરવાનાં લોંખડનાં ચોરસ બકસા) રાખવામાં આવે છે.જ્યાં સ્ટોરમાંથી ખાલી થતા પુંઠાના ખોખાઓને અલગ રાખવામાં આવે છે.જેનો નિકાલ કરવા અઠવાડિયાનાં નિશ્ચિત કરેલા દિવસે ગાર્બેજની ટ્રક આવે છે જે આખા કન્ટેનરને મશીન વડે ઉઠાવી તેમાના કચરાનાં જથ્થાને પીલીને નાનું પેકિંગ બનાવીને લઇ જાય છે.

આવી જ એક ઠંડીની કાળજું કંપાવતી રાતમાં અમેરિકાના ડેલાવર સ્ટેટમાં એક હોમલેસ માણસ આવા જ એક લોખંડના કન્ટેનરમાં પુંઠાની પથારી કરી સુઈ ગયો. કદાચ નશામાં હશે કે કોણ જાણે!! પણ વહેલી સવારે ગાર્બેજ લેવા આવેલી ટ્રકનો અવાજ એને સંભળાયો નહી અને પુઠાઓના ખોખા સાથે એ માણસ પીસાઈ ગયો.આ પ્રકારની કેટલીય ધટનાઓ બનતી રહેતી હોય છે.

આટલો પ્રગતિશીલ દેશ હોવા છતાં પણ અહીયા અંધેર ચાલતો હોય છે.કારણકે આ પ્રકારનાં  હોમલેસ લોકો કાઉન્સીલના વોટર રજીસ્ટરમાં નથી હોતા કે ના કોઈ નામ સરનામાં હોય છે.એના કારણે આ હોમલેસ લોકોને મત આપવાનો અધિકાર સુધ્ધા હોતો નથી.કારણ કે
તેમને રહેવા કોઈ સ્થાન કે જગ્યા નિશ્ચિત હોતી નથી.આથી સેવાઓ આપતી સરકારી કે બીન સરકારી કાઉન્સીલ દ્વારા તેમને એક સ્થળેથી બીજા સ્થળે,જ્યાં જ્યાં જગ્યા મળે અને ત્યાના રહેવાસીઓની પરવાનગી મળે ત્યાં તેમને ફેરવવામાં આવે છે.

આવી હોમલેસ યુવતીઓ દ્વારા અહી દેહનાં વહેપાર પણ પુરજોશમાં ચાલતા હોય છે.અહીયા પણ મોટેભાગે ટ્રક ડ્રાઈવરો અને ઘરબારથી દુર રહેનારા શ્રમજીવીઓ માટે આવી યુવતીઓ સરળતાથી હાઇ-વે પર ઉપલબ્ધ હોવાથી આ બદી દિવસે દિવસે વધતી જાય છે.મજાની વાત એ છે કે અહીની પોલિશ પણ આંખ આડા કાન કરતી જોવા મળે છે

આવા રખડતા લોકોના કારણે અહી ડ્રગ્સનું પ્રમાણ પણ વધતું જાય છે આથી ક્યારે હોમલેસ ઉપર માફીયાઓને હાથ રહેતો હોય છે.તે છતા એમની અને એમનાં બાળકોની રોજીંદી જરૂરીયાત માટે અહી ગવર્મેન્ટ ઘણું કરતી હોય છે.એ સિવાય ચર્ચ અને બીજી કેટલીક સરકારી એજન્સી દ્રારા રોજનું મફત ખાવાનું,દવા વગેરેની વ્યવસ્થા પણ કરવામાં આવે છે.

ગમે તેમ હોત પણ આ બાબતે અહીની ગવર્મેન્ટ આપણી ભારતની સરકાર કરતા ઉદારવાદી બની હોમલેસ લોકો  માટે કઈક કરવા પ્રયત્નશીલ રહેતી હોય છે.

આવા લોકોને ભીખ નહિ પણ કામ આપવું જોઈએ તેવું હંમેશા મારું માનવું રહ્યું છે ”

રેખા પટેલ(વિનોદિની)
યુ.એસ.એ-ડેલાવર

 

“ન્યાયતંત્ર” ..અમેરીકા-અમેરીકા …લેખમાળા લેખનં-૪

અમેરિકાનું  ન્યાયતંત્ર સામાન્ય રીતે ભારત કરતા સુવ્યવસ્થિત અને કડક વલણ અપનાવનારું છે, આ કહેવામાં જરાય અતિશયોક્તિ નથી …..
યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ,ઓફ  અમેરિકા પચાસ રાજ્યોની બનેલી ફેડરલ( સંઘીય ) ગવર્મેન્ટ છે ,અહી સરકારી માળખાનું બંધારણ પ્રજાસત્તાક છે. અને સામાન્ય રીતે અધિકારીઓની નિમણૂંક વહીવટી તંત્ર  દ્વારા થાય છે અને તેને સેનેટ/ કોંગ્રેસ મંજુરી આપે છે, તેમ છતાં કેટલાક રાજ્યોમાં ન્યાયમૂર્તિઓ અને અધિકારીઓ લોકોના મતથી પણ ચુંટાય છે.
આમ જોવા જઈયે તો આર્થિક વિકાસ માટે લોકશાહી રાજકીય પદ્ધતિ શ્રેષ્ઠ છે કારણ કે તેમાં લોકોને સંપૂર્ણ સ્વતંત્રતા અને અધિકારો અને  સામાજિક ન્યાય મળે છે.
મોટાભાગના વિકસિત દેશો લોકશાહી દેશો  છે તેના પરથી પણ સિદ્ધ થાય છે કે લોકશાહી પ્રથા દેશના આર્થિક પ્રશ્નો ઉકેલીને ઝડપી વિકાસ કરવા માટે  અનુકૂળ છે.

ભારતમાં જેમ સંસદ સર્વોપરી છે અને સંસદમાંથી જ સરકાર બને છે , તેમ અમેરિકામાં પ્રમુખશાહી લોકશાહી, વ્યવસ્થા છે તેમાં પણ પ્રમુખને આપખુદ સત્તા નથી તેમને પણ સંસદ દ્વારા મંજૂરી અને સ્વીકૃતિ મેળવવી જરૃરી છે.અહી પણ  ડેમોક્રેટીક અને રીપબ્લીકન બે મજબુત પક્ષો છે, જે તે પોતાની બહુમતી સરકાર રચવા હમેશા એક બીજાને પછાડવા યોગ્ય અયોગ્ય પ્રયત્નો કરતા હોય છે

લોકશાહી દેશોમાં લાગવગ, સગાવાદ,  લાંચ-રૃશ્વત સૌથી મોટું દુષણ છે જે ભારત અને  પૂર્વના દેશોમાં ઘણી હદ સુધી પ્રવર્તતું જોવા મળે છે
છતા પણ અમેરિકામાં આ બધી બદી બીજા દેશોની સરખામણીમાં ઘણા ઓછા અંશે જોવા મળે છે . અહીનું ન્યાયતંત્ર ઝડપી અને સ્પષ્ટ હોય છે,
સહુ પ્રથમ નંબરમાં અહીની પોલીસ વ્યવસ્થા આવે છે …. અમેરિકા જેવા દેશમાં પોલીસતંત્રની વ્યવસ્થા અને તેનું નેટવર્ક એટલું સક્ષમ અને સુબદ્ધ રીતે રચાએલું છે કે ક્યાંય પણ કોઇ દુર્ઘટના ઘટે કે પાંચમી મિનિટે પોલીસ હાજર થઈ જાયછે . મોટાભાગના ઘરોમાં જ્યાં એલાર્મ સિસ્ટમ નખાએલી હોય છે ત્યાં એલાર્મ અમુક સેકન્ડ કરતા વધુ સમય માટે ચાલુ રહે તો તરત તેમના કાર્યાલય માંથી ફોન આવી જાય છે અને જ્યાં સુધી પોલીસ તમારા ઘરે નાં પહોચે ત્યાં સુધી તે ફોન લાઈન તમારી સાથેનો સંપર્ક ચાલુ રાખે છે , જેથી તેમને પળેપળ ઘટતી વાત વિષે ખ્યાલ આવી શકે અને વધુમાં વધુ પાંચ ,સાત મીનીટમાં તો પોલીસ ઘટના સ્થળે આવી પહોચે છે
આટલી બધી શિસ્તબધ્ધતા અહીજ શક્ય બને છે.

અમેરિકાની ટ્રાફિક વ્યવસ્થા બીજા દેશોની સરખામણીમાં બહુ વ્યવસ્થિત અને સુરુચિ પૂર્વકની હોય છે અહીના રસ્તાઓ ની બાંધણી અને રચના એવી હોય છે કે તમે 100 માઈલ ની ઝડપે જાઓ તો પણ પેટનું પાણી ના હલે છતાય સામાન્ય કક્ષાના માણસથી લઇ મોટા મીલીઓનર સુધીના કે એક અદના માણસથી લઇ મીનીસ્ટર નાં હોદ્દા સુધીના દરેક સ્પીડ બાબતે ખ્યાલ રાખતા  હોય છે  અને રસ્તાની બાજુમાં મુકેલા સ્પીડ લીમીટનાં  પાટીયાને અનુસરીને કાર ચલાવે છે .

તેનું  કારણ એજ કે અહી જગ્યા જગ્યા ઉપર પોલીસની કાર સ્પીડ મોનીટર વડે દરેક કારની સ્પીડ જોતી હોય છે ,જરૂર કરતા વધારે ઝડપથી કોઈ કાર ચલાવે તો તરત કાર ઉપર આવેલી લાલ ભુરી લાઈટો ચાલુ કરી તેને ત્યાજ રસ્તાની સાઈડમાં રોકી લેછે અને દંડ રૂપે મોટી રકમ વસુલ કરે છે . વાત આટલેથી અટકતી નથી આ ટીકીટની અસર તેના કાર ઇન્સ્યોરન્સ ઉપર પણ પડે છે ,તેનો ઇન્સ્યોરન્સ મળતી દર ટિકિટે મોટા આકડે વધે છે અને આવી ત્રણ ટીકીટો મળે તો તેનું લાયસન્સ પણ અમુક સમય માટે રદ કરી દેવાય છે . અહી કાર વિના દરેક ની હાલત અપંગ જેવી થઈ જાય છે માટે બધાજ આ બાબતે બહુ સાવચેતી રાખે છે  જેથી નકામા એકસીડન્ટ નિવારી શકાય છે.

હવે તો ભારે ટ્રાફિક વાળા જંકશનો ઉપર છુપા કેમેરા પણ ગોઠવાએલા જોવા મળે છે જે તમારી જાણ બહાર તમારી સ્પીડને કેમેરામાં આબાદ રીતે પકડી શકે લે છે અને નક્કી કરેલ ટીકીટ તમારા ઘરે મેલ દ્વારા આવી જાય છે .
 આથી દરેક આપમેળેજ પોતાની કારની સ્પીડ જાળવી રાખે છે ,આ ઉપરાંત દરેકને પોતાની લાઈનમાં રહીને જ કાર ચલાવવાની હોય છે જો કોઈ આડેઘડ કાર ચલાવે તો તેને પણ આવીજ ટીકીટ મળી શકે છે
જોકે હવે આપણા દેશમાં પણ બહુ લાઈન વાળા એક્સપ્રેસ હાઈવે બન્યા છે બસ ત્યાં જરૂર છે આવીજ કઇક ટ્રાફિક વ્યવસ્થા ઉમેરવાની.
આવી વ્યવસ્થા જો  દેશમાં કરવામાં આવે તો ટ્રાફિકના ઘણા પ્રોબ્લેમ્સ અને તેમાં થતા અકસ્માતો નિવારી સકાય ,પરેતુ આ  વ્યવસ્થામાં પોલીસ તંત્રનું પ્રમાણિક થવું બહુ જરૂરી છે.
હવે વાત આવે છે રસ્તાઓ ઉપર થતા એકસીડન્ટ વિષે ….  સામાન્ય રીતે આપણાં દેશમાં જો રસ્તા ઉપર કોઈ અકસ્માત થાય તો આવતા જતા લોકો ખાસ દરકાર કરતા નથી કારણ તેમને નકામી ઝંઝટમાં પડવું ગમતું નથી .  તેનું મોટું કારણ છે આપણા દેશનું પોલીસતંત્ર,  જે કઈક અલગ દિશામાં જ કામ કરે છે. જ્યાં જરૂરી નથી હોતું  ત્યાં કારણ વગર સખ્તાઈ થી વર્તે છે…ઘાયલની યોગ્ય સારવાર પ્રથમ જરૂરીયાત છે ત્યારે તેને બદલે પોલીસકેસ ની પંચાતમાં ઘણો સમય ગુમાવે છે તેમની પૂછપરછમાં તેને લઇ આવનાર સામાન્ય માણસ પણ અટવાઈ જાય છે, આ બધી તપાસ જરૂરી હોય છે પરંતુ તે ઘાયલને સહુ પ્રથમ ડોકટરી સારવાર આપ્યા બાદ પણ કરી શકાય છે.

અમેરિકામાં નાનો કે મોટો કોઈ પણ એકસીડન્ટ થાય છે તો ત્યાંથી પસાર થનાર કોઈ પણ વ્યક્તિ તરત સાઈડમાં કાર પાર્ક કરી 911 ને ફોન કરી દે છે અને ગણતરીની ક્ષણોમાં તો એમ્બ્યુલન્સ સાથે પોલીસ કાર અને જરૂરીયાત પ્રમાણે ફાયરબ્રિગેડ પણ હાજર થઇ જાય છે ,વધું ખરાબ એકસીડન્ટ લાગે તો હેલીકોપ્ટર દ્વારા ઘાયલને હોસ્પિટલ પહોચાડી દેવાય છે …આ બધું સાવ ગણતરીની ક્ષણોમાં બની જતું હોત છે ,આ સારવાર દરમિયાન  અહી જોવામાં નથી આવતું કે ઘાયલ કોણ છે તેની પાસે આ ખર્ચને ભરવા જોગવાઈ છે કે નહિ કે તે અહીનો રહેવાસી છે કે નહિ?. આ બધી બાબત એક જિંદગી આગળ ગૌણ બાબત બની જાય છે. જોકે અહી મોટાભાગે થતા કાર ના અકસ્માત કાર વીમાં કંપનીઓ ભરપાઈ કરતી હોય છે માટે અહી દરેક વાહન ચાલકે કારનો  વીમો એટલેકે કાર ઈન્સ્યોરન્સ લેવો જરૂરી બને છે ,

જોકે હવે ભારતમાં પણ આ બાબતે સુધારો આવતો જાય છે હવે અહી પણ મોબાઈલ વેનની વ્યવસ્થા ઉપલબ્ધ બની છે જેના કારણે તાત્કાલિક રીતે ઈજાગ્રસ્તોને સેવા ઉપલબ્ધ થાય છે,છતાં પણ આ સેવાઓ બધે ઉપલબ્ધ નથી હોતી પરિણામે બચાવી લેવાય તેવી જિંદગીઓ પણ કમોતે મરી પરવારતી હોય છે
આમાં ફક્ત સરકારને દોષી નાં ઠેરવતા લોકોએ પોતાની જવાબદારી જાતે સમજવી જરૂરી છે ,કારમાં બેસનારે સીટ બેલ્ટ અને ટુ વ્હીલર વાળા દરેકે માથે હેલ્મેટ પહેરવી કાયદાની રુએ જરુર્રી હોવા છતાં લોકો આ કાયદા સામે આડી નજર રાખે છે , જયારે અમેરિકામાં આ બાબતે કોઈ બાંધછોડ કરી શકાતી નથી .
હવે બીજુ મહત્વનું  પાસું છે અહીના ન્યાયતંત્ર વિષે ……
જ્યાં ભારત અને અમેરિકાની કોર્ટ અને ચુકાદા વચ્ચે એક મોટો તફાવત જોવા મળે છે .જેમકે વ્યક્તિગત ઝગડો હોય કે સિવિલ સુટ (દીવાની દાવો )નો દાવો હોય અમેરિકાની કોર્ટમાં આનો નિવેડો બહુ જલ્દી આવી જતો હોય છે
માલમિલકત ની ભાગીદારી ની વાત હોય કે ઘંઘાકીય મતભેદો માં થતા ઝગડાઓ હોય આ બધાનો ઉકેલ અહી બહુ જલ્દી આવી જાય છે , જેમકે મકાનમાલિક ધંધા માટે પોતાની જગ્યા કોઈને લીઝ (ભાડા )ઉપર આપે છે અને તેની સમય મર્યાદા પૂરી થતા તે કોઈ પણ મુદત કે ઝગડા વિના ભાડુવાતને ખાલી કરાવી શકે છે અને જો વાત ભૂલ થી પણ કોર્ટ સુધી જાય તો કોર્ટના આદેશ મુજબ ત્યાર સુધીનું ભાડું તે પણ પેનલ્ટી (દંડ)સાથે તુરત ભરવું પડે છે અને આવા કેસનો નિવેડો પણ બહુ ઓછા સમયમાં આવી જાય છે
જ્યારે ભારતમાં આવી રીતે કોઈને ઘર ખાલી કરાવવું પડે તો મકાનમાલિકને નાકે દમ આવી જાય છે અને જો કોર્ટમાં કેસ ચાલે તો નિવેડો આવતા વર્ષો લાગી જાય છે ક્યારેક તો એમ પણ બને કે કેસ નોઘાવનાર સ્વર્ગવાસી પણ બની જાય છે ,ક્યારેક સામસામી ભાડુતી ગુંડા પણ રોકાવાય છે , આ બધું આજના પ્રગતિશીલ ભારત માટે કલંકરૂપ લાગે છે . ન્યાયને સમય ગુમાવ્યા વિના તોળવો જરૂરી છે.
ભારતમાં મોટાભાગે બળવાન જીતે છે અને અમેરિકાના ન્યાય તંત્રમાં સાચો જીતે છે.

ક્યારેક વધારે પડતી ન્યાયપ્રિયતા સમાજમાં મુશ્કેલી પણ લાવી દેતી હોય છે.
જેમકે આપણે ત્યાં નાના બાળકોને તેમના ભલા માટે માં બાપ થોડી ઘોલ ધપાટ કરે તે સ્વાભાવિક છે તેમાં કાયદો વચમાં પડતો નથી.

પરંતુ અમેરિકાના કાયદા પ્રમાણે તમે બાળકો ઉપર હાથ ના ઉપાડી શકો, જરૂર કરતા વધુ સખ્તી અહી ગુનો ગણાય છે અને આ વાત નાના બાળકોને સ્કૂલ માથી જ સમજાવવામાં આવે છે જેના પરિણામે સાવ નાના બાળકો પણ જો માબાપ ઘમકાવે તો સામે કહેતા સંભળાય છે કે હું  911 ને ફોન કરી દઈશ , આ ફક્ત અમેરિકન બાળકો કહે છે તેવું નથી તેમને જોતા સમજતા આપણા દેશી પરિવારોમાં પણ આવું બને છે…….અને આવા વખતે બાળકોના ઉજવ્વળ ભવિષ્ય માટે રાત દિવસ એક કરતા મા બાપ ના મન ઉપર ઊંડી અસર કરી જાય છે .
આવા કાયદા સામે ક્યારેક નિર્દોષ પણ દંડાઈ જાય છે , તાજેતરમાં બનેલો એક બનાવ હું અહી રજુ કરું છું .
ડેલાવર સ્ટેટ માં રહેતા એક ગુજરાતી પરિવારમાં ચાર વર્ષનું નાનું બાળક જે તેના મા બાપની આંખનો તારો હતો ,એક દિવસ તેની મમ્મી નહાવાના ટબમાં પાણી ભરી તેને રમાડતી હતી ત્યાજ કઈક કામ યાદ આવતા તે કિચનમાં ગઈ અને અણસમજુ બાળકે ભૂલ થી ગરમ પાણીનો નળ ખોલી નાખ્યો .
અહી ગરમ પાણીનો નળ ખોલતાં તરત બહુજ ગરમ પાણી આવી ગયું , આવું ઉકળતું પાણી એ બાળક ઉપર પડતા તેનો પાછળનો ભાગ દઝાઈ ગયો , અને તે ચીસ પાડી રડવા લાગ્યો ત્યાજ તેની મમ્મી દોડતી આવી તરત બહાર કાઢ્યો અને પાવડર લગાવી કપડા પહેરાવી દીધા.
તે વખતે તો તેમને ખબર ના પડી કે બાળક આટલું દઝાયો છે ,પરંતુ તેનું રડવાનું બંધના થતા તેની મમ્મીએ  કપડા ઉતારીને જોયું તો દાઝેલા ભાગમાં ફોલ્લા નીકળી આવ્યા હતા તે તરત નજીકની હોસ્પિટલમાં લઈ ગઈ.
અહી હોસ્પીટલમાં ડોક્ટર અમેરિકન હતો તેને લાગ્યું કે તેની મોમની લાપરવાહી ના કારણે આવી દશા થઈ છે
તેમને નાના બાળકને ફેરવી ફેરવી સવાલો કર્યા ,નાનું બાળક માંડ અંગ્રેજી સમજતું હતું મોટાભાગના સવાલોમાં તે તેની મમ્મીનું નામ લેતું હતું આથી શંકાસ્પદ લાગતા ડોકટરે પોલિસને ફોન કર્યો અને તે આવીને બાળકને ગવર્મેન્ટ દ્વારા ચાલતા ચાઈલ્ડ કેરમાં લઇ ગઈ ,ત્યાંથી મા બાપને બાળક પાછું ઘરે લાવતા બે દિવસ નીકળી ગયા તેની માટે વકીલ પણ રોકવો પડ્યો
આવા વખતે થાય કે  દેશમાં સારું કે આપણા બાળકોને કેવી રીતે ઉછેરવા તે આપણે નક્કી કરી શકીએ છીએ
છતાં પણ એક જોતા અહી બાળકોની શોષણ થતું નથી આ વાત નોઘવા જેવી છે ,બાળકો તેમનું બાળપણ પૂરી આઝાદી અને આનંદ થી જીવી સકે છે ,બાળમજુરી અહી જોવા મળતી નથી આ વાતનો મને પૂરો સંતોષ છે , અહી ચાઈલ્ડ વેરફેર પ્રોગ્રામ બહુ મહત્વનો છે જ્યાં ગરીબી રેખાથી નીચે જીવતા કુટુંબો માટે અને ખાસ તો તેમના બાળકો માટે ગવર્મેન્ટ સારો એવો વાર્ષિક ખર્ચ માથે લેતી હોય છે.કારણ અહી માનવામાં આવે છે આજના બાળકો આવતી કાલ નું ભવિષ્ય છે
આ વાત આપણા દેશવાસીઓએ તથા દેશ ચલાવવા ખુરશીઓ ઉપર બિરાજમાન સત્તાધારીઓએ સમજવા જેવી છે.
આપણે ભારત વાસીઓ હંમેશા મહાત્મા ગાંધીજીની અહિંસાને ગળે વળગાડી ચાલીયે છીએ તે સારું છે છતાં પણ જ્યાં જરૂરી હોય ત્યાં માથું ઉચકવું આવશ્યક બની જાય છે  . અમેરિકાની નીતિ આ જોતા આપણે પણ એક વાત સમજવી જોઈએ કે ન્યાય અને દેશના ગૌરવ  માટે  ધર્મયુધ્ધો લડવા પડે તો તે માટે તૈયારી રાખવી જોઈએ,  શાંતિપ્રિય હોવું સારું છે પણ ઘરમાં ઘુસી આવતા અનિષ્ટો  સામે ના લડવામાં કાયરતાના દર્શન થાય છે .
હાલ ભાજપની  મોદી સરકાર આવ્યા પછી ઘણા હકારાત્મક ફેરફારો નોધાયા છે ,જેમાં ઔધોગિક ક્ષેત્રે ઝડપી વિકાસ અર્થે  સુધારા કર્યા થયા છે. દેશમાં મુડી રોકાણ માટેનાં આકર્ષણ વાળી યોજનાઓ મુકાઈ રહી છે. દેશમાં વિદેશી મૂડી રોકાણ માટેનું જરૂરી વાતાવરણ પૂરું પાડવાના પ્રયત્નો થઇ રયા છે અને રોકાણને લગતા અવરોધો દૂર થાય તે માટે શ્રી નરેન્‍દ્ર મોદી સરકાર પણ બનતા પ્રયત્નો કરી રહી છે
છતાં પણ સહુથી મહત્વની નોધ લેવા જેવી બાબત છે કે આપણા દેશના કેટલાક કાયદા અને આપણું શીથીલ ન્યાયતંત્ર વિદેશી મૂડી રોકાણકારો નાં માર્ગ અવરોધે છે . આ બાબત ખાસ ઘ્યાનમાં લેવા જેવી છે.
હવે દેશમાં ખાસ કરીને ગુજરાતમાં સરકાર દ્વારા ઓનલાઇન સર્વિસની શરૂવાત થઇ છે જ્યાં સામાન્ય જનતા ઓનલાઈન સર્વિસ ધ્વારા પોતાની તકલીફોને કાર્યકર્તા  સુધી પહોચાડી શકે છે અને આમ કરવાથી તેમના પ્રશ્નો નું ઝડપી નિરાકરણ શક્ય બને છે,ગુજરાતમાં મુખ્ય મંત્રી શ્રીમોદી દ્વારા શરુ કરાયેલ  ‘ઓનલાઇન જનફરીયાદ નિવારણ પ્રોજેકટ ” દ્વારા ઘણાના વણ ઉકલ્યા પ્રશ્નો નું સમાધાન થયું છે .
પરંતુ આ સેવા ત્યારેજ સંપૂર્ણ રીતે સફળ બનશે જ્યારે જનતા સાથે અધિકારીઓ પણ પોતાની જવાદારી સમજે ,કેટલાક જવાબદાર કાર્યકરો તો આ સેવાને માત્ર કાગળ ઉપર છપાવી રાખે કે પછી પોતાના અંગત ઉપયોગ માટે વાપરે છે ,આમ ના કરતા દરેકે પોતાના હોદ્દાને અનુરૂપ જવાબદારીઓ નિભાવવી જોઈએ ,જો દેશનો સાચો વિકાસ કરવો હોય તો બધાએ યોગદાન આપવું જરૂરી બને છે માત્ર એક સરકાર દેશને ચલાવવા સમર્થ નથી હોતી …….
“જય હિન્દ , ગોડ બ્લેસ અમેરિકા ”
 રેખા વિનોદ પટેલ
ડેલાવર યુએસે
 
Image

 

એક કથા ગીત …….
આવ્યું વહેતું મઝાનું બાળપણ એક છોકરી ને એક છોકરો.
હાથમાં હાથ લઇ બેઉ ઝુલતા,ખુંદતા ગામ પાદર ને વગડો.
થોડા રીસામણા થોડા મનામણા મસ્તીમાં ચડી ખેચાતો ચોટલો.
એક ચહેરો ખીલતો જોવાને, બીજો જાણીને બુજીને હારતો.
આખો દિવસ તોફાને ચડી જતો સાંજે ભેગો ખવાતો રોટલો.
એક છોકરી ને એક છોકરો….

જૂવો થનગનતી આવી જુવાની એક છોકરી ને એક છોકરો.
નજરોએ લાજ શરમનાં તોરણ બાંધ્યા પ્રેમ આંખોની ભાષા બોલતો
છોકરી ખોબે દરિયો ઉલેચતી, સાથી સપના ભેગે ભેગા ચણતો.
નજરોમાં ગુપચુપ થાતી વાતો ,શૈશવ આવી નખરાં ચાળા કરતો.
ઉન્માદે ચડીને ટેરવા જોડાતા, ત્યારે મનનો ટહુકતો મોરલો
એક છોકરી ને એક છોકરો…..

મનની સઘળી વાતો મનમાં રાખી એક છોકરી ને એક છોકરો.
સમજણ આવી માથે ચડાવ્યો ,સહિયારા શાણપણનો ટોપલો.
જૂની ઘટ્ટ થયેલી લાગણીઓને સમય નશીબની કરવતે વહેરતો.
ઢોલ ઢબુક્યા ગીતો ગવાયા,રડતી આંખે મહીયરનો છૂટ્યો ઓટલો.
ભીતરે ફૂટી ટશરો ગીતો લખાયા,ચીતરાયો જગભરમાં આખો ચોપડો.
એક છોકરી ને એક છોકરો….

ના પ્રીત બંધાઈ,ના માયા વછૂટી, જીવનનો કેવો ગૂંચાયો કોયડો
હૈયાની દાબડીમાં બે મોતી રૂંધાયા,એક છોકરી ને એક છોકરો.
એક છોકરી ને એક છોકરો….
રેખા પટેલ ( વિનોદિની). 6/22/14

 

હાઈકુ

ફરવા જાઉં
થોડો વિશ્રામ કરું
યાદ રાખજો

વસંત આવી,
ખુલ્યું તાળું ચમને
ફેલાઈ ખુશ્બુ .

તને બતાવું
એટલું તું જાણે છે,
બાકી રહ્યું તે ?

યાદોના મૂળ
ઊંડે સુઘી દિલમાં
ફેલાઈ રહ્યા.

બસ આવજો,
સાચવ્યો હતો સાથ
રહેશે યાદ.

જીવન ભર
પૂર્યા હતા હૈયામાં
ખોવાયા શ્વાસ

હાઈકુ સાથે
મનની કરી વાત
ગમી કે નહિ ?
-રેખા પટેલ (વિનોદિની )

 
 

સ્કુલ કોલેજ અને બાળકોની કેળવંણી (“અમેરીકા – અમેરીકા” લેખમાળાનો લેખ નં ૩ )

સ્કુલ કોલેજ અને બાળકોની કેળવંણી
————————————————–

થોડા વરસો પહેલાની વાત યાદ અપાવુ છુ.જ્યારે આપણાં દેશમાં ગરીબી,બેકારી, વસતીવધારો અને તેના ઉપર દેશમાં પ્રવર્તતા ભ્રષ્ટાચારના કારણે દેશની પ્રજાની સાથે સામાન્ય જીવન જરૂરયાતની વસ્તુઓ,માળખાકિય સુવિધાઓ જેવી અને બાબતને નુકશાનકારક હતી..સાથે સાથે દરેકની પ્રગતિ રુંધાય જાતી હતી.આવી પરિસ્થિતિમાં સૌથી વધું વિઘ્યાર્થીઓ નાં જીવન ઉપર પડે છે.અને આ જ કારણસર એક સમયે ભારત દેશનાં અભ્યાસ અવલ દરજ્જાના સ્નાતકો વિદેશમાં નોકરી અર્થે સ્થાયી થવા તરફ દોટ મુકતા હતા…જોકે આજે પરિસ્થિતિ જરા જુદી છે..આજે ઘણા ખરા ખાનગી અને સરકારી ક્ષેત્રોમાં પગાર ધોરણ અધધ કહી શકાય એટલું ઉચું આવ્યુ છે…છતાં પણ વિદેશમાં મળતી સ્થિરતા અને લકઝુરિયસ અને મુકત લાઇફ સ્ટાઇલના કારણે પહેલા કરતા થોડુ ઓછુ યુવાધન વિદેશ તરફ આકર્ષાતા રહે છે..

છતા પણ માણસ ગમે તેટલી મહેનત કરે,પણ જ્યારે તેમને તેમની મહેનતનું ફળ મળતું નથી ત્યારે એ નાશીપાસ થઇ જાય છે.આજે પણ  આપણાં દેશમાં ભણતરના બદલામાં તેમને યોગ્ય વળતર મળતું નથી.અને આવાજ બધા પરિબળોને કારણે આપના સમાજમાં એક માન્યતા મજબુત થતી જાય છે કે પરદેશમાં તેમાય અમેરિકા કે ઓસ્ટ્રેલીયા જેવા દેશમાં સ્નાતક થયા પછી જે તે દેશમાં નોકરીની શક્યતાઓ વધુ છે.અને એક રીતે આ વાત સાચી પણ છે અહી ભણેલો દરેક માણસ મહેનત અને યોગ્યતાના દરે ભણતરનું વળતર મેળવી શકે છે.અને પોતાના ઉજ્જવળ ભવિષ્યની આશાઓ પરીપૂર્ણ કરી શકે છે.

હુ અમેરીકામાં રહુ છુ એટલે અમેરીકાની વાત કરૂ છુ.પરતું ક્યારેય વિચાર્યું છે આપના ભારતિય  બાળકો જ્યારે અહીની સ્કૂલો કોલેજોમાં અમેરિકન ગોરાઓ કાળાઓ વચ્ચે ભણવા જાય છે ત્યારે તેમની મનોદશા કેવી હોય છે?

મારા એક લેખમાં જણાવ્યા પ્રમાણે પારકા દેશમાં જ્યાં પગ મુકીને ઉભા રહેલી જમીન પણ પોતાની નાં હોય તેવી પરિસ્થિતમાં એકડેએકથી શરુ કરીને આંકડા વઘારવામાં જીવનનો સોનેરી સમય ખર્ચાઈ ગયો હોય તેવા માં બાપ જ્યારે દીકરા દીકરીઓને અહીની સ્કુલમાં પહેલું પગથીયું ચડે છે ત્યારે જેટલા ખુશ હોય છે એટલા જ એના માબાપ ચિંતિત પણ હોય છે.તેનું એક  કારણ હોય છે કે,એક તો પોતાનું બાળક પહેલીવાર માં બાપની આંગળી છોડી નવી દુનિયામાં પગ મુકતું  હોય અને એમા પણ ઘરમાં ગુજરાતી બોલવાના આગ્રહી માં બાપ હોય તો એ બાળકને પૂરું અંગ્રેજી બોલતા પણ આવડતું નથી હોતું  ત્યારે માં બાપને તેમની ચિંતા થાય તે સ્વાભાવિક છે.આવા સમયે બાળકોની મનોસ્થિતિ કેવી હશે ?

આવા બાળકોને ક્યારેક તો બાળક બાથરૂમ જવું કે પાણી પીવું છે જેવા સામાન્ય શબ્દો પણ અંગ્રેજીમાં બોલી શકતા નથી.ત્યારે આવી સ્થિતિમાં જ્યાં બધા જ અમેરિકન બાળકો હોય ત્યાં આખો દિવસ તેમની વચ્ચે એક થઇને રહેવું તે બાળકો માટે ચેલેન્જ રૂપે હોય છે….

અને નાના બાળકોનાં મન સ્વચ્છ હોય છે તે વાત સાચી,પરંતુ તે બાળકો પણ સમજી શકે  છે કે તેમની ભાષા બીજા કરતા અલગ છે.રંગ અને રહેણીકરણી બીજાઓ કરતા અલગ છે અને વધારામાં નાના બાળકોમાં નાની નાની વાતોને સમજવાની શક્તિ પણ ઓછી હોય છે.મસ્તી તોફાનમાં પણ  અમીરીકન બાળકો કરતા અલગ પડતા આ ભારતિય બાળકોની અમેરીકન બાળકો વારેવારે મજાક ઉડાવતા હોય છે.તેમની સાથે દોસ્તી કરતા અચકાતા હોય છે.આવી પરિસ્થિતિમાં આ કાચીવયના બાળકોના માનસપટ ઉપર આ બધી વાતોની ઉલરી અસર નાં પડે એ જોવાનું અને સમજવાનું કામ બાળકના માબાપનુ હોય છે.

ત્યારે આ બધું ટાળવા માટે બાળકને ગુજરાતી કે પોતાની માતૃભાષા સાથે સાથે અંગ્રેજીનું જરૂરી શિક્ષણ આપવું બેહદ જરૂરી બની જાય છે.બાળકના માં લધુતાગ્રંથીનાં ઉદભવે તેનું ખાસ ખ્યાલ રાખવો જરૂરી છે.

મિત એના માંબાપનો લાડકો દીકરો હતો.ઘરમાં દાદા દાદી હતા તેથી ધરમાં બધા ગુજરાતી ભાષા બોલતા હતા..સંપુર્ણ ગુજરાતી બોલાતા માહોલમા ઉછેરેલા ચાર વર્ષના મીતને પહેલી વખત સ્કુલમાં દાખલ કરાયો ત્યારે એને અંગ્રેજીના બે ચાર શબ્દો સિવાય અંગ્રેજી ભાષા વિશે કોઇ જ્ઞાન નહોતું.

પહેલાજ દિવસે મિતને બાથરૂમ જવું હતું તે છતા એનાં ક્લાસની ટીચર મિસ એબીને જણાવી નાં શક્યો અને પોતાની જાત ઉપર કંટ્રોલ ના રહેતા ક્લાસમાં જ તેનાં કપડા ભીના થઇ ગયા.આ ઘટના બાદ એના ક્લાસ રૂમમાં તેના નાના નાના મિત્રો તેની મજાક કરતા હતા.અને મિતને અભ્યાસની શરૂઆતમાં અંગેજી બરાબર બોલી નાં શકવાને કારણે તે કોઈને કશુ જ સમજાવી પણ શકતો નહોતો.પરિણામે તે અન્ય એના કલાસના છોકરાઓ સાથે ભળી શકતો નહોતો.

આ વાતને લીધે શરૂવાતમાં મિત સ્કુલમાં નાં જવા રોજ રડતો હતો.પરંતુ તે કઈ ચાલે તેમ નહોતું તેથી માતા પિતા સમજાવીને તો ક્યારેક ડરાવીને સ્કુલ મૂકી આવતા.હવે ઘરે બહુ સ્માર્ટ અને ચબરાક લાગતો મિત ધીરે ધીરે ચુપ રહેવા લાગ્યો અને એકલવાયો થતો ગયો.છેવટે આ વાત મિતનાં  ટીચરના ઘ્યાનમાં આવી જતા એના માર્ગદર્શનના કારણે મિત ઘીમેઘીમે આ પરીસ્થીતીમાંથી બહાર આવી શક્યો.

જે ઘટના મિત સાથે બની એ ઘટનાં તમારા કાળજાના ટુકડા જેવા તમારા બાળકો સાથે બા બને એની ખાસ જવાબદારી અહી માબાપની હોય છે.

અમેરીકા હોય કે ભારત હોય મોટે ભાગે પરિવારમાં  બાળકો ને આપણે આપણી પોતાની રીતભાત પ્રમાણેનો ઉછેર આપવા માગીએ છીએ તેથી તેમને નાનીમોટી દરેક વાતમાં ટોક્યા કરીએ છીએ.”જેમ કે આપણે અમેરિકન નથી”..”આપણાથી આ ના થાય તે ના થાય.”અમેરીકન જેવા બહુ ટુકા કપડા ના પહેરાય”..”વાળ ખરાબ થાય છે તેલ નાખો.” જેવી અનેક નાની મોટી ટકોર આપણા બાળકો ઉપર સતત ચાલુ રાખીએ છીએ.

જ્યારે અમેરિકન બાળકો માટે આ બધું સહજ હોય છે.તેઓ ક્યારે પણ વાળમાં તેલ નથી નાખતા.અને મોટે ભાગે તેઓ પંરંપરાવાદી ના હોવાથી બાળક રોજિંદી ટકોરમાંથી બાળક મુકત રહી શકે છે.જ્યારે આપણ બાળકો આવી સ્થિતિમાં જુદા પડે છે.ઘરે માં બાપ સામે કશું કરી બોલી શકતા નથી અને બહાર જમાના સાથે તાલમેલ મિલાવી શકતા નથી..

વિદેશમાં રહીને આપણા દેશને દેશની સંસ્કૃતિને કે વિશિષ્ટતા  કે સમૃદ્ધિ  ભૂલી જાઓ તેમ હું નથી કહેતી..પરંતુ બાળ માનશ સમજી તેમના ઉપર દબાણ રાખો તો જ તેનો અર્થ સરે છે.આથી જેવો દેશ તેવો વેશ અપનાવી બાળકોને સમજવા જોઈએ

હવે જ્યારે આ જ બાળકો જયારે ઉમરલાયક  થાય છે ત્યારે પરીસ્થિત કઈક અલગ રૂપ ઘારણ કરતી જોવા મળે છે.પરદેશમાં નવા જમાના સામે તાલમેલ મિલાવતા યુવાન થતા બાળકો ભૂલી જાય છે કે તેમને આ પ્રગતીના પંથ ઉપર દોરી લાવવા આટલા કાબેલ બનાવવામા એના બાપનો ફાળો કેટલો મહત્વનો હતો?

જે માબાપને પૂરું અંગ્રેજી બોલતા નહોતું આવડતું કે જેઓ એ આખી જિંદગી નોકરીની    બહારની દુનિયા જોઈ નથી અને આખો દિવસ ગઘ્ઘા વૈતરું કરી ચાર પૈસા ભેગા કર્યા પછી પોતાનું કહી શકાય તેવું ઘર કર્યું હોય એવા માબાપથી આ અમેરિકન રહેણી કરણીમાં રહેતા યુવાનોને શરમ આવે છે.

અને જ્યારે આ યુવાનોના અમેરીકન  મિત્રો આવે ઘરે આવે ત્યારે તેમને પસંદ નથી આવતું કે માબાપ ઘરમા હાજર રહે..આ પણ એમના અમેરીકન માનસની એક લઘુતાગ્રંથી જ કહી શકાય.આવી ઘટના બને છે ત્યારે આ અમેરીકામાં ઉછેરેલા ભારતિય બાળકોને ભારતિય કુટુંબ પ્રણાલી અને સંસ્કૃતિની ચોક્કસ યાદ આવે છે.અને લગ્ન કરેલા બે છોકરાઓના બાપ થયેલા પુત્ર પણ આજે ભારતમાં માબાપની આમાન્યા એટલી જાળવે છે..

કોલેજમાં આવતા આ ઘટના ક્રમ ઓછાવધતા અંશે જોવા મળે..અને કોલેજમાં આપણા દેશમાંથી ભણવા માટે ભારતિય ભાઈ બહેનો અહી આવે છે ત્યારે તેમની મુશ્કેલીઓનો પાર રહેતો નથી. એક તો નવી જગ્યા અને નવા લોકોની નવી રીતભાત.તેમા પણ રહેવા અને જમવામાં પડતી પારાવાર મુશ્કેલીઓ..સુખી ઘરના બાળકો હોય તો  દેશમાંથી રૂપિયા માંથી ડોલરમાં ફેરવીને મૂડી સાથે લઈને આવે છે.પરંતુ સામાન્ય ઘરના બાળકોને અહી એક એક ડોલરની ગણતરી કરવી પડે છે.એક ડોલરનો પાસ બચાવવા બે માઈલ ચાલવું તો અહીં સામાન્ય ગણાય છે.

અહી જન્મીને મોટા થયેલા આપણા બાળકો આ ભારતિય નવા નવા આવેલા યુવાનોને   “ફાબ ” જેવા ઉપનામ આપીને અપમાન કરે છે.ત્યારે આવા બાળકોને પરદેશમાં સાથ આપવા વાળું કોઇ નથી એવો અનૂભવ થાય છે..પંરતું છેલ્લા પાંચ કે દસ વર્ષમા ભારતમાં કોન્વેન્ટ સ્કુલમાં અભ્યાસ કરીને અહીં આવેલા કડકડાટ શુધ્ધ અંગેજી બોલતા બાળકો
સામે અહીંયા અમેરીકન યુવાનો દેશી લાગે છે…તમે સાંભળ્યુ અને વાંચ્યુ હશે કે ભારતિય યુવાનોને મોટી મોટી નોકરીમાં પહેલી તક આપવામાં આવે છે..

પહેલા ભારતિય શહેરની મોટી કોલેજોમાં શહેરી વિધ્યાર્થીઓ ગામડામાંથી આવતા યુવાનોને હાસ્યાપદ સ્થિતિમાં મુકીને તેમના ઉપર મજાક બનાવાય છે અને ક્યાકતો રેગીંગના બહાને એટલી  હદે તેમનો મજાક થતી કે  કાચાપોચા મનના બાળકો આત્મઘાત સુધી પહોચી જતા અચકાતા નહોતા.જોકે ભારતિય સરકારે રેગીંગ જેવા દુષણ ઉપર પ્રતિબંધ મુક્યાં પછી આવી ઘટનાઓ જવલ્લે જ બને છે.

જ્યારે બધું દુષણ અહીયા નથી.અહી ભલેને તમને કશો ખ્યાલ નાં હોય પણ તમે જો સામે ચાલી કોઈને છંછેડો નહિ તો કોઈ સામે  ચાલીને કોઇ હેરાન નથી કરતુ..જોકે આજકાલ ભારતથી આવતા યુવાનો અમેરીકન યુવાનોને શરમાવે એવા સ્માર્ટ બની ગયા હોવાથી…કોઇ રેગીંગનાં બહાને એને પરેસાન કરી શકતાં નથી

બસ જરૂર છે પ્રથમ આપણે જ આપણી જાતને કેળવીએ.અને આપણા અમેરીકન બાળકોને એની શરૂઆતી જરૂરયાતને ધ્યાનમાં રાખીને એનો ઉછેર કરીએ.

રેખા પટેલ વિનોદીની
ડેલાવર ( યુએસે)

 

અમેરિકા એટલે સુખ સમૃદ્ધિ અને સપનાંની દુનિયા(“અમેરીકા-અમેરીકા” લેખન શ્રેણી – લેખ નંબર -૧ )

અમેરિકા એટલે સુખ સમૃદ્ધિ અને સપનાંની દુનિયા
-અમેરિકા એટલે સુવિકસીત માળખાગત સુવિધા ધરાવતો દુનિયાના દરેક દેશની પ્રજાને આકર્ષતો દેશ.આકાશની ઉચાંઇએ અડતી ઈમારતો, અતિ આધુનિક કહી શકાય એવી હાઈટેક સુવિધાઓ ધરાવતો દેશ.સંસ્કૃતિનાં બંધન વિના વિશ્વભરની આધુનિકતાને સ્વેચ્છાએ અપનાવતો દેશ..હાઈટેક જીવન અને સ્વચ્છતાનો આગ્રહી દેશ.કાળા લીસા કાચની ઉપમા આપી શકાય તેવા ચોખ્ખા પાનની પિચકારી વિનાના સ્વચ્છ રસ્તાઓ અને બંને બાજુ ઉભેલા મકાનોમાં જીવાતા  શિસ્તબદ્ધ જીવનનો દેશ…અને ભારતિયોને સૌથી મોટુ આકર્ષણ  એક ડોલરમાં રૂપિયાનો એકસઠ રૂપિયાની આસપાસ ભાવ.

વિચારવામાં આ બધું બહું રૂપાળું લાગે છે.એટલે તો આ દુરથી ચમકતું સોનું ભલભલાને તેમની તરફ આકર્ષે છે. એટલા માટે જ  દરેક દેશનું સાચું યુવા ઘન આ ચમકથી અંજાઈને દેશ છોડી પરદેશ જવા તલપાપડ થતું જોવા મળે છે.અને હક્કીતમાં આ વાત સાચી છે.અહી બધુજ છે ખનખનતા ડોલર.અહીં આઘુનિક જીવનમા જ્યાં દરેક પોતપોતાનામાં મસ્ત થઇને જીવે છે.આવતી કાલની ચિંતા મુક્ત જીવન.અને મુકત જીવનશૈલી..આ બધું હોલીવુડની ફિલ્મો અને ટીવી ચેનલોમાં જોઇને દરેક દેશના યુવાદિલમાં અમેરીકા જાણે એક સપના દેશ હોય એ રીતે જોવાતો હોય છે.

પરતું કહેવત છે કે”પીળું એટલુ સોનું નથી હોતું” અંદરખાને જુઓ તો અમેરીકા માટે આ કહેવત સાચી ઠરે છે.
અહી પરદેશમાં પોતાનું એક ઘર વસાવવા માટે જે રીતે આપણા દેશમાં મજુરી કરવા માટે માઠે બે ગાંસડી મૂકી જેમ આદિવાસી મજુરો આવે છે.. બસ આવી જ દશા પરદેશમાં જનારા આપના દેશી ભાઈ બહેનોની હોય છે..દેશમાં કહેવાય કે પરદેશ ગયો એટલે હવે તેમને લહેર… પણ ક્યારેક પાસે બેસાડી હકીકત પૂછો તો જાણવા મળશે  કે બે છેડાં ભેગા કરવા માટે કેટલી તકલીફ માંથી તેમને પસાર થવું પડે છે.અહીયાં રોજ કમાવું અને રોજ ખાવું.કેટલાક લોકોનો વહેલો જોબ શરુ થાય તે છેક રાત્રે પૂરો થાય છે.કોઇ બાર બાર કલાક કામ કરે તો કોઈ ફેકટરીમાં કે કોઈ દુકાનોમાં કામ કરે છે.અને આ બધા માટે સૂર્યનો તાપ જોવો એક લ્હાવો બની જાય છે.

ક્યારેક તમે આવા લોકોને પૂછજો કે સગવડ અને જલસા કોને કહેવાય ?

આજે અમેરિકાની કેટલીક જાણીતી કેટલીક છુપાતી વાતો જે ક્યાયને ક્યાંક બનતી હોય છે તે એક સ્ત્રીની નજરે વર્ણવું છું…..

પતિ સાથે લગ્ન કરી એક જ્યારે નવવધુ આ દેશમાં પગલું મુકે છે ત્યારે કેટકેટલા સ્વપ્નાનું ભાથું એની પોટલીમાં બાંધીને સાથે લઈ આવે છે.જો કે જોવાતા આ બધા સ્વપ્ના કઈ હકીકતમાં નથી બદલાતા,પરંતુ તેને સાચા કરવા માટે તનતોડ મહેનત અને યુવાનીના એક પ્રિમિયમ ટાઇમ કહી શકાય એ ટાઇમનું બલિદાન આપવું પડે છે.

એક કોડભરી કન્યા અમેરીકા એટલે આવી હોય કે અહીંયા આવીને સુખ સાહ્યબીમા જીવન જીવવા મળશે.એક મોટું ધર હશે..અને એ ઘરમાં બધી સગવડતાના સાધનો હાજર હશે.. આધુનિક મોટરકાર હશે..પણ જ્યારે અહીં આવી પરમેનેન્ટ સિટીઝનશીપ મળતા કોઇ સ્ટૉર્સ કે મોલ કે એને જે લાગું પડતી હોય એવી નોકરી કરવી પડે છે અને એ પણ ઓવરટાઇમની સાથે…અને નોકરીની સાથે ધરની જવાબદારી પણ સંભાળવાની હોય ત્યારે આ કોડભરી કન્યાના અમેરીકાના સપના ચકનાચુર થઇ જાય છે..અને બસ પછી બાહ્ય રીતે અમેરીકન હોવાની દેખાવ જારી રાખીને અંદર એક નખશિખ ભારતિય કન્યાને ઢાકી રાખે છે.

આપણા દેશમાં કોઈ સ્ત્રી માતા બનવાની હોય ત્યારે ગર્ભાવસ્થા દરમિયાન તેની કેટલી કાળજી રાખવામાં આવે છે.જ્યારે અહીયા ગર્ભવતી થયેલી સ્ત્રીઓનાં ડીલીવરીના છેલ્લા દિવસોમાં પણ આઠ આઠ કલાક ઉભા રહીને કામ કરતી જોવા મળે છે.જ્યારે ડીલીવરી પછી જ્યારે આપણા દેશમાં મહિનો બે મહિના સુધી અડદિયા ગુંદરપાક ખાઈને માથે સ્કાર્ફ પગે મોજા પહેરી ફરતી જોવા મળે છે.જ્યારે આ દેશમાં બાળકના જ્ન્મ પછી અઠવાડીયા કે બે અઠવાડીયા પછી નવજાત બાળકને કોઈ કેરટેકર(બાળસંભાળ ગૃહ)પાસે મુકીને કામ ઉપર નીકળી જાય છે..અને એ બાળક ભુખ્યું કે માના દુધથી વંચિત નાં રહે તે માટે છાતીએ મશીન લગાવી. પોતાના જ દુઘને બોટલોમાં ભરીને કામ ઉપર જવા નીકળી જાય છે

દેશ હોય કે પરદેશ માની મમતા બધેજ સરખી હોય છે.બસ આ મજબુરી મનને મક્કમ બનાવે છે..છલકતી આંખે અને છાતીએ પથ્થર મુકીને જ્યારે મા બહાર કામ કરે ત્યારે તેની શારીરિક અને માનસિક સ્થિતિ વિશે એક વાર વિચાર કરી લેજો કે ત્યારે તમને દેશમાં બેઠા બેઠા પણ પરદેશની આ માં બહેનો વિષે અનુકંપા જાગી ઉઠશે.

છતા પણ એનો અર્થ એ નથી થતો કે બધા અહી દુઃખી હોય છે..જ્યારે આટલું સહન કર્યા પછી કોઈ પણ મહેણા ટોણા વિનાનો સંસાર ઝોળીમાં આવે છે ત્યારે દરેક સ્ત્રી બધું ભૂલી સુખનો કોળીયો ભરે છે… બાકી દેશમાં પ્રવર્તતી અજ્ઞાનતા અને અંધ શ્રધ્ધા ના કારણે કેટકેટલી સ્ત્રીઓ દુઃખી હોય છે એ પ્રકારનું માનશીક પીડન અહી હોતું નથી.અને”હું ભલી  ને મારું ઘર ભલું ” આ અહીનું મારું એક મનગમતું વાક્ય છે.

કામ કરતી સ્ત્રી એટલે વર્કિંગ વુમન તરીકે અહીયાં સ્ત્રીઓની દશા વધુ દયનીય બની જતી હોય છે.ખાસ તો નાના બાળકો હોય ત્યારે મા તરીકે જવાબદારી સાથે નાના બાળકોને બીજાને હવાલે કરી આખો દિવસ કામ માટે બહાર દોડવાનું સાંજે ઘરે આવતા બાળકોને પીક અપ કરી આપણી ગુજરાતી કે ભારતિય  રસોઈ બનાવાવની હોય જે બીજા અમેરિકન ફૂડ કરતા વધુ સમય લેતી હોય છે.વળી ભારતીય સંસ્કારો ભરેલા પતિદેવ જે હમેશા પત્ની ઘરનું કામ કરે તેવી આગ્રહ રાખતા હોય છે.એટલે આવી પરિસ્થિતિમાં સ્ત્રીને પોતાની માટે સમય રહેતો નથી …..

હા અહી વર્કીગ વુમનને એક વાતની શાંતિ રહે છે.કે આપણે ત્યાં જે છેડતી કે કામ ઉપર શારીરિક કનડગત નો ભોગ બનવું પડે છે તેવું અહી ખાસ હોતું નથી.અહી સ્ત્રીઓનું માંન સચવાય છે બરાબરીનો હોદ્દો અપાય છે.આપણે ત્યાં બજારમાંથી પસાર થતી સ્ત્રી ને કેટલીય નજરો તાકી રહે છે પછી ભલેને તેનું આખું શરીર ઠંકાએલું હોય.પણ અમેરિકામાં ભલેને ટુંકા વેસ્ટર્ન કપડા પહેર્યા હોય પણ સ્ત્રીને એવી ખરાબ નજરે કોઈ જોતું નથી

અહી ઘરે રહેતી સ્ત્રીઓ જે હાઉસ વાઇફ છે..જેના પતિ એટલા સધ્ધર હોય કે જેને બહાર કામ કરવાની જરૂર હોતી નથી..એવી સ્ત્રીઓની  સ્થિતિ કઈક અલગ જ હોય છે. ઘરના સભ્યો બહાર પોતપોતાના કામોમાં બીઝી રહેતા હોય છે.આ સમયે ઘરમાં સ્ત્રી એકલતા અનુભવે છે.કેટકેટલા સ્વપ્નાઓ લઈને તેને આ ઘરતી ઉપર પગ મુક્યો હોય છે અને જ્યારે આ સ્વપ્નાઓ નંદવાઈ જાય છે ત્યારે તેની અસર શરીર કરતા મન ઉપર વધુ થાય છે ત્યારે મેન્ટલી ડીસ્ટર્બ પણ થઇ જતી હોય છે.અધુરામાં પુરું અહીનો કાતિલ શીયાળૉ..ચારથી પાંચ મહિના ચારે તરફ બરફની ચાદર સિવાય કશું નજરે ચડતું નથી.અને મોટે ભાગે અહીંયાં કાતિલ શીયાળા દરમિયાન ઘરમાં રહેતી સ્ત્રીઓની માનસિક સ્થિતિની પરિક્ષા થાય છે.

જ્યારે આપણા દેશમાં હંમેશા પોતાના લોકો વચ્ચે ઘેરાયેલી રહેતી સ્ત્રી હંમેશા ઉલ્લાસ પૂર્વક જીવતી હોય એવી સ્ત્રી અહીયા આવી એકલતા અનુભવે છે..જ્યારે દેશમાં વારેવારે આવતા તહેવારો હંમેશા તન અને મનને જીવંત અને તરોતાજા રાખે છે.આપણા દેશમાં દરેક પ્રસંગોમાં કપડા દાગીનો શોખ પુરો થાય છે.એ જ સ્ત્રીઓનો સૌથી મોટો આ શોખ કપડા અને દાગીનાનો  અહીની બીઝી લાઈફમાં ક્યાય ખોરવાઈ જાય છે.

પણ ધીરે ધીરે અહી દિવસો બદલાયા છે.હવે અમેરિકામાં પણ એક મીની ભારત ઉભું થઇ ગયું છે.અહીંયા દરેક તહેવારો નાના મોટા પાયા ઉપર ઉજવાય છે.પણ જેમની પાસે સમય અને પૈસા હોય તેમને આ બધો શોખ પોસાય છે.પણ સ્ટ્રગલ કરનારા અને નાની મોટી જોબ કરનારા માટે  આ બધું સ્વપ્ન સમાન રહે છે. પરદેશમાં શરૂવાતમાં જ્યારે જીવન નિર્વાહ માટેની દોડાદોડી હોય અને બે છેડા માંડ ભેગા થતા હોય ત્યારે અહીયા ઉજવાતા તહેવારોમાં ભાગ લેવાનું ક્યાંથી વિચારાય.. બસ આ મનની વાત મનમાં રાખી જીવવુ પડે છે.

એક બીજી બાજુ એ પણ એ છે કે,આ દેશમાં એક અલગ પ્રકારની માનસિક શાંતી અવશ્ય મળે છે.અહી કુટુંબના નાના મોટા પ્રશ્નો માટે સવાલ જવાબો આપવા લેવાના ખાસ હોતા નથી આથી સ્ત્રીનું સ્વાતંત્ર જળવાઈ રહે છે,અહી એનું માન પણ સચવાય છે.અને મોટે ભાગે સાસુ અને નણંદના કે ઘરના સભ્યોનાણ મેણાટૉણા સાંભળવા પડતા નથી.કદાચ આજ કારણ હશે કે આટલી વિટંબણા ઓ વચ્ચે પણ  સ્ત્રીઓ અહી ખુશ રહે છે.આ દેશના ઉધાર પાસા સામે આ જમા પાસું બહુ મોટું ગણાય છે.

છતા પણ સાવ એવુ નથી..હજુ પણ અમેરીકા બહું જુજ ઘરો એવા છે..જ્યા સાસુઓની અને જેઠાણીઓની ઇજારાશાહી ચાલી આવે છે..અને એક બીજી વાત ખાસ ધ્યાનમાં લેવા જેવી છે..એ છે ધાર્મિકતા…એ અમેરીકા હોય કે ભારત…એક સરખી જોવા મળે છે..ઉલટાનું અહીંયા લોકો વધુને વધું ધાર્મિક થતા જોવા મળે છે..

તે છતા “જ્યાં વસે ગુજરાતી ત્યા ત્યા એક ગુજરાત” કંઇક મેળવવા કંઇક ગુમાવવુ પડે એ સુત્ર યાદ રાખીને દુનિયાના કોઇ પણ ખૂણે વસતો ગુજરાતી જે તે દેશની પરિસ્થિતિ અને સંસ્કૃતિને અનૂરૂપ ઢળીને જીવન જીવે છે….

રેખા પટેલ (વિનોદિની
ડેલાવર ( યુએસે)————————————————————-

 

 

અપેક્ષાઓનાં તાણાવાણામાં ગૂંચવાતો પ્રેમસંબંધને

અપેક્ષાઓનાં તાણાવાણામાં ગૂંચવાતો પ્રેમસંબંધ

================================

“આશ થોડી,પ્યાસ થોડી ને,ઉમેરી એમા ધીરજની સોડમ
વાયદાનો એક સરખા ભાગ સાથે મોકલું છુ સબંધો

ભૂખ ભાંગી જાય હૈયાની તો,રાહત નામની છે અહીંયાને
પછી ચાહતની થોડી હાશ સાથે મોકલું છુ સબંધો ”
-રેખા પટેલ ( વિનોદિની )

ઘણી વાર સંબંધોમાં થતા લાગણીઓના ચઢાવ ઉતારને કારણે જ્યારે દિલમાં દુઃખે છે.ત્યારે માનવીના ધરબાયેલું જુનું પુરાણું બધું મનમાં ગોટે ચડી બહાર આવે છે.અને ત્યારે મજબૂત એવા સંબંધોમાં ઉદભવેલી કડવાશને સંબંધનાં ઈમારતના પાયાને હચમચાવી નાખે છે..આવા સમય આવે ત્યારે બંને પાત્રોએ ઘીરજ ધરીને સબંઘોને જકડી રાખવાની પ્રક્રિયાને પહેલુ પ્રાધાન્ય આપવું જોઇએ.ફરી એક વાર તેનાં પાયા ચકાસી લો કે તેને ચણવામાં ક્યાંક કચાસ નથી રહી ગઈ ને?અને જો જરા પણ કચાશ જેવું લાગે તો તુરત જ એમાં મરામત કરવી જરૂરી છે.

સંબંધોને સતત સાચવ્યા પછી પણ જો તમને એવું લાગ્યા કરે કે,આ સબંધ માત્ર અપેક્ષાઓ સંતોષવા માટે જ બનલો છે..તો આવા સબંધ માત્ર અને માત્ર દુઃખ સિવાય કશું જ આપી શકે નહી.આ વખતે આવા સંબંધોમાં સાથે લાગણીઓ સાથેનો છેડો ફાડી નાંખો. નહીતર ગૂંચવણભર્યા મનની સીધી અસર તમારી રોજિંદી જીંદગી ઉપર પડશે.

મોટે ભાગે લોકો એમ કહે કે વધું પડતી અપેક્ષાઓ સંબંધને ગુંગળાવી નાખે છે..મારૂં માનવું છે કે અપેક્ષા વિનાનો સંબંધ હોય તો એ સંબંધમાં કોઇ પાત્રની મહતા તમે જાણી ના શકો…હા !! અપેક્ષાઓ હોવી જોઇએ એ હમેશાં અપેક્ષિત હોવી જોઇએ અને કોઇ પણ પાત્રની અનૂકૂળતાને માફક આવવી જોઇએ..અને હમેશાં નાની નાની અપેક્ષાઓ સંબંધોને તાજગી બક્ષતી રહે છે. ક્યારેક કોઇ પણ એક સાથી તરફથી ઠંડો અને શુષ્ક પ્રતિભાવ મળે છે.ત્યારે મોટે ભાગે સામેનું પાત્ર પોતાના તર્ક વિતર્કો ને કામે લગાડે છે..તો આવા સમયે પોતાના તર્ક વિતર્કો ને કામે લગાડ્યા વિના એ જાણવાની હ્રદયપૂર્વક કોશિશ કરો કે આ નિરસતા પાછળ કયું કારણ જવાબદાર છે.અને કોઇ વખતે કારણ ના જાણવા મળે તો આ સમયે બહુ સાવચેતી અને ધીરજ પૂર્વક આગળ વઘો.આ નિરસતા પાછળ શારીરિક, માનસિક કે અન્ય ઘણા કારણો હોઈ શકે.અને એવું જરૂરી નથી કે તેમાં તમારી સાથેનો સંબંધ માત્ર હોઈ શકે.

હા સાથી મિત્રની નિરસતા હોય કે એના ઉષ્માભર્યા વર્તનની સીધી કે આડકતરી અસર સામેના પાત્ર ઉપર ચોક્કસ પડવાની જ છે..ત્યારે આ વાતને મન ઉપર લીધા વિના થોડૉ એને સમય આપો.જ્યા સ્નેહ અને ધીરજ હશે તો આ બધી મુશ્કેલીઓનો સુખદ અંત લાવી શકાય છે. ઘણી વાર એવું બને છે કે સામેની પાત્રની જરૂરીયાતો અને અપેક્ષાઓ આમ કરતા રોકી લેતી હોય છે.અને આવા વખતે મોટાભાગે દરેક વ્યક્તિ પોતે નક્કી કરેલા માપદંડ વિશે વિચારતી થઇ જાય છે.બસ! ત્યારે આ સમય સબંધોની કટોકટી નો બની જાય છે.અને આવી પરિસ્થિતિમાં અપેક્ષાઓનાં તાણાવાણામાં ગૂંચવાઈને ભલભલો પ્રેમસંબંધ તુટવાની અણી ઉપર આવી જાય છે.

આવા સમયે જો વ્યવહારો પણ ગૂંચવણભર્યા હશે તો પરિણામ સીધું તમારા સંબંધ પર પડશે.અને પછી તું તું મેં મેંના આક્ષેપો શરુ થઇ જતા વાર નહી લાગે..અને જેને પ્રેમ કરતા હોય.જેનું તમારી જિંદગીમા અનેરૂ મહત્વ છે,એ જ વ્યક્તિને આપણે સુખ આપવાને બદલે વધુ દુઃખી કરીએ છીએ.. આમને આમ આ એક દુષ્ચક્ર ચાલતું જ રહેશે.

આવા સમયે ખરેખર પ્રેક્ટીકલ બની દરેક વ્યક્તિએ સામાની મનોસ્થિતિને સમજવાનો પ્રયત્ન કરવો જોઈએ..અને સાથી શકય એટલી નરમાશ પેસ આવીને સાચું કારણ જાણવાની કોશિશ કરો…આ પ્રક્રિયામાં સામેનો પાત્રનો વિશ્વાસમાં લઇને એની આ મનોસ્થિતિને સામાન્ય બને એવી કોશિશ કરવી જરૂરી છે..કારણકે મોટે ભાગે એવું બને છે આવી ઘટનાંમાથી પસાર થઇ રહેલું સામેનું પાત્ર પોતાની મનોસ્થિતિનું સામે અસર ના થાય એની તકેદારી રાખતા એમ સમજીને ખૂલ્લીને પોતાની વાત જણાવી શકતું નથી….સંબંધોમાં આ એક એવો તબક્કો છે જે ભલભલાની ધીરજ સાથે પ્રેમ લાગણી અને લગાવની કસોટી કરી શકે..જો આ સમયે તમારી ધીરજવૃતિ પર કાબુ ના રાખી શકો તો તમને જે તે સાથીની પડખે ઉભા રહેવાનો કોઈ હક નથી..

ક્યારેક સંબંધોમાં એવું બનતું હોય છે કે જે તે વસ્તુ કે પરિસ્થિતિ આપણને સામાન્ય લાગતી હોય છે.એ જ સામેવાળા માટે બહુ મોટી અને પીડાજનક લાગતી હોય છે!આવી પરિસ્થિતિ ઉદભવે ત્યારે શું થશે?

ત્યારે તમારું મન હૃદય સ્વીકારવા તૈયાર નાં હોય તેના ઉપર તમે બળજબરી કરી નથી શકતા નથી અને આ નક્કર સત્ય છે..અને માત્રને માત્ર આટલુ જ સત્ય છે આવા સમયે તમારા સાથી મિત્રનું હૈયું દુભાશે અને એની લાગણીઓ ઉપર ઘા થશે.અને એ ઘવાએલી લાગણીઓ બળવો કરી ઉઠશે.આવા સમયે તે તમને કદાચ ના કહેવાના બે ચાર કડવા શબ્દો પણ કહી શકે છે.ત્યારે તમારી ફરજ બને છે કે તેના ઉશ્કેરાટને સહજપૂર્વક સ્વીકારી લઇ પ્રેમની સાથે અંત્યત મૃદુતા ભર્યા વ્યહવારની સાથે સમજાવટથી કામ લેવું જોઈએ..સાચા સંબંધોની સમજણ બહુ જરૂરી બને છે..કારણકે બંને પાત્રો જાણે છે કે ગમે તેવી પરિસ્થિતિમાં આ સંબંધ તોડવો નથી. . આ દુનિયામાં સંબધ એવું બંધન છે જેને જોડતા બહુ વાર લાગે છે..અને જોડી લીધા પછી સતત માવજત પણ એટલી જ જરૂરી છે અને વરસો સુધી ચાલતી લાંબી પ્રક્રિયા છે.પણ વરસો જુનો સ્નેહથી સીચેલો સંબદ તોડવો હોય તો મારે એજ બે કડવા શબ્દો અને એકાદી ગોઝારી ક્ષણ પુરતી હોય છે.અપેક્ષા, અણસમજ ગમે તેટલા ઊંડા પ્રેમને વિભાજીત કરી દેતા હોય છે.આવા સમયે દેખીતી રીતે સંબધોમાં સામેના પાત્રની સાથે સાથે તમારું પણ નુકસાન થશે અને તેનું પરિણામ તમારે પણ ભોગવવું પડશે.

એક નાનો દાખલો આપુ છુ.- સાગર અને સરિતા બંને નાનપણથી ગાઢ મિત્રો હતા.અને સાથે જ મોટા થયા હોવાથી બંને વચ્ચેનાં ઘનિષ્ઠ સબંધોમાં ક્યારેય કોઈ ત્રીજી વ્યક્તિનો પ્રવેશ નહોતો થયો.જેથી કરીને સાગરને સરિતાની જરૂર હોય ત્યારે સરિતા હાજર થઇ જતી.સરિતા પોતાના બાળપણના વ્હાલા સાથી તરીકે સરિતા સાગરને બહુ સ્નેહળાતાથી પ્રેમ કરતી હતી અને એ કારણે જ તેની બધી જોહુકમી હસતા હસતા સ્વીકારી લેતી હતી. સમય એનું કામ કરતો હતો અને થોડા સમય સરિતાના લગ્ન લેવાતા વાજતે ગાજતે પરણીને એ પરદેશ ચાલી ગઈ!! આ બાજુ સરિતા પરદેશ જતાં સાગરને અહેશાસ થયો કે તે સરિતાને એક મિત્ર કરતા વધુ પ્રેમ કરતો હતો..પરતું દિલની વાત ના કહી શકવાથી સરિતા સાગરના હાથમાંથી નીકળી ગઈ હતી.

અને રહી રહીને સાગરને સરિતાની કમીનો અહેસાસ દિન પ્રતિદિન વધતો રહ્યો..પરતું તેના મનને કોણ સમજાવે..તે છતા સરિતા ઉપર જે સાગરનો અધિકારભાવ હતો તે હજુ પણ યથાવત હતો.

સરિતા માટે એક તો પરદેશ અને ત્યાની નવી જગ્યા અને નવા લોકો અને ખાસ કરીને પૂર્વ પશ્ચિમનો ક્લાકોના તફાવતનો ટાઈમઝોન..તે છતા સરિતા નક્કી કરેલા સમયે સમયની ચોરી કરી સાગર સાથે નિયમિત સંપર્કમાં રહેતી હતી હતી..અને જ્યાં સુધી સરિતા પાસે પોતાના રોજિંદા ગૃહજીવનમાંથી સમય ચોરવાની સવલત હતી સાગરને એ મળી લેતી હતી.

આ બાજુ સમય વિતતાં સરિતા ઉપર બાળકોની જવાબદારી બધી અને સરિતા ગૃહ્સ્થીમાં કરોળિયાના જાળાની માફક ગુથાતી ગઈ..પરિણામે એને સમયની ખોટ પડતી ગઈ હવે તે સાગરના સમય હોય ત્યારે મળી શકતી નહોતી.પરિણામે ઘુઘવાએલો રહેતો સાગર વારે વારે સરિતાને ટકોર કરતો રહેતો.જેમ કે “તું બદલાઈ ગઈ છો,તું પહેલા આવી નહોતી ,હવે તને મારી પડી નથી,તું અભિમાની થઈ ગઈ છો ” વગેરે શબ્દોની વર્ષા વારેવારે સરિતા માથે કર્યા કરતો રહ્તો…અને સાગર એક પુરુષ હોવાને લીધે સરિતાનો આ બદલાવ એના પ્રત્યેની ભાવનામાં કમીના કારણે નહી પણ સરિતાં ગૃહસ્થમાં જીવનમાં સરિતાની જરૂરયાત વધતાને કારણે આવ્યો હતો.એ વાતને સમજવામાં કાચો પડયો.

આ બાજુ સરિતા કેટલો સમય ચુપ રહી શકે?એને સાગરની મિત્રતા બહુ વ્હાલી હતી. પરંતુ તેની ગૃહસ્થીને બદલે તો કોઇ પણ સંજોગે નહી.સરિતાનું પ્રથમ પ્રાયારીટી એનો પરિવાર હતો.જ્યારે તેની જરૂર હોય ત્યારે તેની સંપૂર્ણ પ્રાયોરીટી તે ફેમીલી માટે આપતી હતી અને તે માટે તે સાચી હતી..અને એવું પણ નહોતું કે સાગર સરિતાને દુઃખી કરવા કે જોવા ઈચ્છતો હતો.પરંતુ બસ તે આ વાત સમજવા તૈયાર નહોતો.એ તે સરિતાનો ઝંખતો હતો…આ ઝંખનાઓ અપેક્ષા દિનપ્રતિદિન વધી જતાં બંનેના મીઠા મિત્રતા ભર્યા સબંઘોમાં કડવાસ આવી ગઈ

કારણ કે રોજ આવા મહેણાં સાંભળવા નાં પડે તે માટે તે સાગરનો ફોન કે ઓનલાઈન ચેટીંગથી દુર રહેવા લાગી.અને અંતમાં આવા મધુર સબંધનો કરૂણ અંત આવી ગયો.કોઇ પણ સંબંધોમાં આવી ઘટના ના બને એટલા માટે બંને પાત્રોએ એક સમજણ કેળવવી જોઇએ કે જ્યારે એક બીજાને સ્પેસની જરૂર હોય ત્યારે સમય અને એક બીજાને અનૂરૂપ આવે સ્પેશ આપવો જોઇએ.આવા સમયે લાંબા ખૂલાશાઓ બદલે વિશ્વાસ પૂર્વક બોલાયેલી ફકત બે લાઇન સામેનાં પાત્રને પરિસ્થિતિ સમજાવવા માટે કાફી છે…કારણકે વિશ્વાસ એ સંબંધોનાં પાયાને સૌથી વધુ મજબૂતી દેનારો પથ્થર છે.

સાચો પ્રેમ હોય કે કોઇ પ્રકારનો સબંઘ હોય બંને પક્ષે સમજ અને પરસ્પરના વિશ્વાસથી સચવાઈ રહે છે.એ બાહ્યસુંદરતા કે પૈસાથી આકર્ષતો નથી.આ એક અનુભૂતિ છે જીવનભર એકબીજાને સમજવાની,એકબીજાને હુંફ આપવાની..અને જીવનભાર સંબંધના બાગને મહેકતો રાખવાની..

સંબંધ તો આંબાનું ઝાડ છે…જે તમારી ધીરજ અને માવજતની પરિક્ષા લે છે અને જો તમે એમાં સફળ થાઓ તો જ તમોને એમાંથી મીઠા ફળ ચાખવા મળે છે. રેખા પટેલ ( વિનોદિની ) ડેલાવર (યુ એસ એ)