तुम्हारा मन महकता गुलाब था
लेकिन! तुमने कभी.
इजहार नहीं किया !!

प्यार जताते नहीं
महसूस करते है!
तुमने यही सोचकर ….
मनके मीठे भावों को
मौन तले दबा कर रख दिया .

धीरे धीरे …
वो मौन वटवृक्ष बनकर
अपनी जड़ को
मजबूती से फैलाता गया !!
साथ वो प्यार भी ,
मेरे अंतर्मन की गुफामे
धसता चला गया !

समयको साक्षी मानकर
मैंने अपने ही हाथो ,
गुफाका द्वार बंद कर दिया !!!
जहा मैंने मन को,
बड़ी शिद्दत से छुपाया था,
कल रात वहा से आह सुनाई दी,
गौर सुना,
छोटा सा एक सपना
अबभी छटपटा रहा था
दो लब्जोको ढूढ रहा था.

रेखा पटेल(विनोदिनी

 

 

સ્ત્રીની સાથીદાર સ્ત્રી”- રેખા પટેલ(વિનોદિની) ડેલાવર (યુએસએ)
કાવ્યાને લગ્ન કરીને સાસરીમાં આવ્યાને બે વર્ષ થવા આવ્યા હતા. ચંચલ હસમુખી કાવ્યાનાં મનમાં શરૂઆતના દિવસોમાં અઢળક સપનાઓ હતા. ઘરમાં મનોજ પોતે અને સરીતાબેન જેવા સ્નેહાળ સાસુ, જીંદગી મઝાથી જશે તેવું વિચારતી કાવ્યાને થોડાજ દિવસોમાં સમજાઈ ગયું કે જેવું વિચારતી હતી તેનાથી અહી ઘણું બધું ઉલટું છે. માત્ર સાસુના સ્વરૂપમાં મા મળી એ વાત સાચી હતી. મનોજ કાવ્યાને પ્રેમ તો ઘણો કરતો હતો છતાં નાની વાતમાં પણ ગુસ્સો કરવાની તેને ખરાબ આદત હતી. શક્કી અને મિજાજી મનોજના ડરને કારણે કાવ્યા ખુલ્લા મને હસતાં પણ ડરતી હતી. તેના સાસુ સરીતાબેનની નજરથી આ બધું કઈ અજાણ નહોતું. એ પણ મિજાજી દીકરાના ગુસ્સાથી બચવા માટે , અને નાકમાં દીકરા વહુના સંસારમાં ડખલ નાં કરવું વિચારી આ બધાથી દુર રહી પોતાના કાર્યમાં વ્યસ્ત રહેવાનો ડોળ કરતા રહેતા. છતાં નવી પરણીને આવેલી પારકી દીકરી માટે તેમનો જીવ બળતો હતો. મનોજના ઘરથી બહાર જતાની સાથે તે કાવ્યાને કામકાજમાં પુરતો સહકાર આપવાનો પ્રયત્ન કરતા. પરંતુ એ ખીલતા ફૂલ જેવી કાવ્યા અકાળે મુરઝાઈ ગઈ હતી.
એક દિવસે નાનકડી ભૂલને કારણે મનોજે પોતાનો સંયમ ગુમાવી દીધો અને કાવ્યાને તડાતડ બે લાફા લગાવી દીધા. સરીતાબેનને લાગ્યું હવે પાણી માથાથી ઉપર જઈ રહ્યું છે, તે દિવસે તો તે કશુંજ બોલ્યા વિના ત્યાંથી દુર ખસી ગયા. તે પછી કાવ્યા ખુબ રડી હતી.
બીજા દિવસની સાંજે મનોજ નોકરી ઉપરથી પાછો આવ્યો ત્યારે કાવ્યા તેની પથારીમાં બ્લેન્કેટ ઓઢી સુતી હતી.
” કેમ આજે શું થયું? તું બહાર નથી આવી, ચાલ ચા બનાવી લાવ.” મનોજને ઘરે આવતાની સાથે કાવ્યા સામે આવીને ઉભી રહે તેવું ઈચ્છતો. તેમાય ગઈકાલની બીના બન્યા પછી મનોજને પણ પસ્તાવો હતો. આથી તે કાવ્યાને ખુશ કરવા તેના ભાવતા સમોષા અને ચટણી લઈને આવ્યો હતો.
ત્યાંતો સરીતાબેન ત્યાં આવી ઉભા રહ્યા “મનોજ કાવ્યા સવારે બાથરૂમમાં લપસી પડી હતી. તું કામમાં વ્યસ્ત હશે વિચારી હું જાતેજ તેને હોસ્પીટલમાં લઇ ગઈ હતી. એક્સરેમાં જાણવા મળ્યું છે કે કમરમાં ઝીણી ક્રેક પડી છે માટે હમણાં તેને સંપૂર્ણ આરામની જરૂર છે. હવે તું પણ કાલથી વહેલો ઘરે આવવાનું રાખજે. મારી એકલીથી ઘરનું અને કાવ્યાનું કામ નહિ થાય, હવે મારી પણ તબિયત બહુ સારી નથી રહેતી”.
આ લગ્ન પછીના બે વર્ષમાં મનોજે રાજાશાહી ભોગવી હતી. તેના બદલે હવે ઘરે આવતાની સાથે કાવ્યાની દેખભાળ કરવાનું રહેતું ઉપરાંત માને પણ થોડી મદદ કરવાની થતી. બે અઠવાડિયામાં મનોજ થાકી ગયો હતો.
” મા આ કાવ્યાને ક્યારે સારું થશે? હું તો થાકી ગયો. કાવ્યા સાજી નરવી હતી ત્યારે આપણે કેટલી શાંતિ હતી. મને પાણી માંગતા દૂધ મળતું હતું. અને હવે મારે તેની સેવા કરવી પડે છે”. મનોજ કાવ્યા માટે દુઘ ગરમ કરતાં બોલ્યો.
” હા બેટા સાચી વાત છે. જ્યારે તે સાજી હતી ત્યારે હું પણ તેની મહત્તા સમજી શકી નહોતી. હવે લાગે છે કે એ છોકરી કેટલું કામ કરતી અને તોય તું તેની ઉપર ચિડાતો રહેતો. આજે સમજાય છે કે તેના વગર આપણા સંસારની ગાડી ડગમગવા લાગી છે”.
સાચી વાત છે મા મને લાગે છે હું પણ કાવ્યા સાથે ખરાબ વ્યવહાર કરતો હતો. કદીયે તેની ઈચ્છા સમજવા પ્રયત્ન નથી કર્યો. આજે મને ભૂલ સમજાય છે.”
મનોજ ચુપચાપ ગરમ દુધ લઈને કાવ્યા પાસે ગયો ” કાવ્યા ચાલ આ દૂધ જલ્દીથી પૂરું કરી લે”.
” મનોજ પ્લીઝ મને દૂધ નથી ભાવતું”.
” ડીયર તું જલ્દી સાજી થઇ જા તારા વિના હું અધુરો છું, તને આમ પથારીમાં પડેલી જોઈ લાગે છે હું પણ બીમાર થઈ ગયો છું.” કાવ્યાના માથા ઉપર સ્નેહથી હાથ ફેરવવા લાગ્યો.
બીજા દિવસે મનોજના નોકરી ઉપર ગયા પછી કાવ્યા રસોડામાં આવી ” બા હવે મને લાગે છે આપણે આ નાટકને બંધ કરી લેવું જોઇયે, મારી બીમારીના કારણે મનોજ બહુ દુઃખી લાગે છે. અને તેમને આમ જોઈ મને બહુ દુઃખ થાય છે.”
” બસ બેટા બે દિવસ વધુ. આજે કહીશું ડોક્ટર પાસે જઈને આવ્યા હવે સારું છે. પણ જોયુંને બેટા મારો મનોજ કેવો સુધરી ગયો”. કહી સરીતાબેન હસવા લાગ્યા.
“હા બા તમારા વિના આ ક્યા શક્ય હતું, તમારા સાથને કારણે હું મારા સંસાર સુખને પામી શકી છું”.
” બેટા સ્ત્રી જો સ્ત્રીની સાથીદાર બને તો સઘળા દુઃખ હસતાં દુર કરી શકાય છે. ચાલ હવે મઝાની ચાય બનાવી સાસુ વહુની ટીવી સિરિયલોની મઝા માણીએ”…..
અને આખું રસોડું બંનેના ખીલખીલાટથી ભરાઈ ગયું.

 

વળતો પ્રહાર- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
આ શબ્દ અલિપ્ત જેમ બોલવામાં સરળ નથી તેમ તેને અનુસરવું પણ ક્યાં સરળ છે?” કહેવા માત્રથી જો સંપુર્ણપણે અલિપ્ત થઇ શકાયું હોય તો હું ક્યારની આ બધાથી દુર જઈને બેઠી હોત. છતાં પણ બદલાવની શરૂઆત હવે ક્યાંયથી તો કરવીજ પડશે. કારણ અતિશય આસક્તિ માત્ર અને માત્ર દુઃખ આપે છે.” વિચારોમાં ખોવાએલી ધ્વની પડખું ફરી ગઈ.
કારણ બાજુમાં નસકોરા બોલાવતા મંથનથી બને તેટલું દુર જવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતી હતી. એકાદ આંચકો કે અણગમતો અનુભવ વિચારોને ફેરવી જવા પુરતો છે. લગ્ન થયા ત્યારથી મંથનની બીજી સ્ત્રીઓ સાથેના સબંધોની વાતો તેના કાને અથડાતી રહેતી. શરૂઆતમાં આ બાબતે પતિ સાથે થોડી ચકમક ઝરતી હતી. પરંતુ તેની વિરોધમાં મંથન સાવ નફફટ બની જવાબ આપતો
” જો ધ્વની હું તો બિન્દાસ જીંદગી જીવવામાં માનું છું. તને તારી રીતે જીવવાનો હક છે. તું તારે મસ્તીથી જીવ. તને અહી કોઈ તકલીફ નહિ પડે. બસ મારી લાઈફમાં દાખલ અંદાજી કરી આપણા સહજીવનમાં આગ ના લગાવીશ.”
છેવટે થાકી હારીને ધ્વનીએ આંખ આડા કાન કરવાનું શરુ કરી દીધું. ઊંડે એક આશા પણ હતી કે સમય જતા સમજણ પરિપક્વ થશે, તેમાય બાળકો થતા પરિસ્થિતિ થાળે પડી જશે. પરંતુ એવું કઈ થયું નહિ. આર્થિક રીતે વધારે સધ્ધર થતા તેની બહાર રખડવાની વૃત્તિઓ પણ વકરવા માંડી.
ધ્વની વધારે કરી બાળકોની પાછળ સમય વ્યતીત કરતી અને બાકીના સમયમાં નજીકની ફ્લાવર શોપમાં ફ્લાવર એરેન્જમેન્ટ માટે જતી. આ તેનો ગમતો વિષય હતો. સમય સરતો જતો હતો. બાકી બીજી કોઈ રીતે ધ્વનીને દુઃખ નહોતું,
બે દિવસ પહેલા મંથન સાથે એક મિત્રની મેરેજ એનીવર્સરીની પાર્ટીમાં જવાનું થયું. અને ત્યાં બનેલી એક ઘટનાથી ધ્વનિની વિચાર શક્તિ બદલાઈ ગઈ. ચારેબાજુ ઉલ્લાસનો માહોલ હતો. તે પોતે પણ ખુબ ખુશ હતી. તેમાય આજે તે વધારે સુંદર રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી. આથી દરેકની નજરમાં અહોભાવ વાંચી તે પણ મનોમન પોરસાતી હતી.
ધ્વનિની જોડે ઉભો રહીને વાતો કરતો મંથન અચાનક બારણામાં પ્રવેશતી એક મોર્ડન ડ્રેસમાં તૈયાર થયેલી યુવતીને જોઈ તે તરફ ધસી ગયો. તેને ગળે લગાવી હાય મિન્ટી કહી હાથ પકડી પાર્ટીના યજમાન તરફ દોરી ગયો. ત્યારબાદ તે યુવતીની ઘણા બધા સાથે ઓળખાણ કરાવતો રહ્યો. આ તરફ ધ્વની વિચારમાં પડી ગઈ, કે કોણ હશે આ યુવતી જેને તેનો પતિ આટલું બધું મહત્વ આપી રહ્યો છે. છેવટે તે સામે ચાલીને તેમની તરફ ગઈ. સામેથી ત્યાં આવેલી જોતા મંથન માત્ર એટલું બોલ્યો
” મિન્ટી આ ધ્વની છે.” બસ ધ્વની! તેના હૈયે ચીરો પડી ગયો. તે વધુ ઓળખ આપવા જાય ત્યાતો તે તેને બીજા મિત્રો સાથે મૂકી આવ્યો. આજે બહુ વખત પછી ધ્વનીને ફરી લાગી આવ્યું હતું. ઘરે પાછા ફરતા તેણે આ વાતને ફરી ઉખેળી.
“જો ધ્વની તારે સંતોષ માનવો જોઈએ કે રાત્રે ઘરે તો હું તારી સાથેજ આવું છું. બાકી બહાર જે કોઈ મળે તે મારી અંગત વાત છે. બાકી મે તારો પરિચય કરાવ્યો જ હતો. મારે ઘરની અંદર કોઈ આવે તેની સાથે તારી ઓળખાણ કરાવવાની હોય! બાકી તને સાથે પણ પત્ની તરીકે જ લઇને ગયો હતો ને!” આમ તેણે વાતને ત્યાજ ચુપ કરાવી દીધી.
તે રાત ધ્વ્નીએ પડખાં ફેરવતા કાઢી નાખી. બીજા દિવસની સવારે બધું પરવારી ફ્લાવર શોપ ઉપર પહોચી ગઈ. બાળકો વેકેશન હોવાથી મમ્મી પપ્પાને ઘરે ગયા હતા. છેક સાંજ પડી ત્યારે શોપના માલિકના નાનાભાઈને ઘરે મુકવા આવવા તેણે રીક્વેસ્ટ કરી. સામાન્ય રીતે અડધો માઈલ દુર તે ઘરે ચાલતાં આવી જતી. આટલી મોડી સાંજે તેને કોઈ હેન્ડસમ યુવાન તેની બાઈક ઉપર મુકવા માટે આવ્યો હતો. સાથે તેણે જોયું કે બાઈકની ઘરઘરાટીનો અવાજ થતાં મંથન બારી પાસે આવીને ઉભો રહ્યો છે.. કારણ આજે તે આમેય ખાસ્સી મોડી હતી. વધારામાં સેલફોન જાણીને ઘરે મુકીને ગઈ હતી. બાય કહેવા માટે ધ્વ્નીએ જરા વધુ વાર પેલા યુવક સાથે વાત કરી, છેવટે બહુ હસતા ચહેરે ખુશખુશાલ ઘરમાં પ્રવેશી.
” ઓહ આવી ગયા, આજે ઘરે આવતા થોડું મોડું થયું છે તો હું બહારથી ફૂડ લઈને આવી છું. આવો જમી લઈએ.” જાણે કશુજ બન્યું ના હોય તેમ તે અંદર ચાલી ગઈ.
” તને મુકવા આવેલો યુવાન કોણ હતો” મંથને વ્યગ્રતા છુપાવી પૂછ્યું
” ઓહ મારો મિત્ર હતો.તમે જાણીને શું કરશો? એ ક્યા ઘરની અંદર આવ્યો હતો? તમેજ કહો છો ઘરની અંદર આવે તેની ઓળખાણ જરૂરી છે.” ઘ્વનીએ બે-ફીકરાઈથી જવાબ વાળ્યો.
” છતાં પણ એ કોણ હતો જાણવાનો મારો હક છે. તું મારી પત્ની છે.”
“સાવ સાચું , બરાબર એમજ ને કે હું ઘરમાં તમારી પત્ની છું.” ધ્વની પહેલી વાર વ્યંગમાં હસી. અને મંથનનું વર્ષોથી બંધ પડેલું સ્વકેન્દ્રી દ્વાર ખુલી ગયું.
” સોરી ધ્વની , હવે આવી ભૂલ ફરી નહિ થાય.” બધું ભૂલી ધ્વની મંથનને વળગી પડી.

 

 

ઝાટકો – રેખા પટેલ (વિનોદિની)
ઈચ્છાઓ માલવને ક્યાંથી ક્યાં પહોચાડી આવી હતી. આજે તેને આ વાત બરાબર સમજાઈ રહી હતી. સાવ સામાન્ય પરિવારના સુરેશ અને સરોજના દીકરા તરીકે માલવને નાનપણથી પોકેટમનીની તંગી રહેતી. અમેરિકા આવ્યાના બીજાજ વર્ષે માલવનો અને તે પછી સંઘ્યાનો જન્મ થયો. સામાન્ય જોબ કરી બંને બાળકોને ઉછેરવામાં, ભણાવવામાં સુરેશ અને સરોજની યુવાની વીતી જવા આવી હતી. ત્રણ વખત ઇન્ડીયા જવા સિવાય ખાસ ક્યાય ફરવા જવાનું શક્ય નહોતું બન્યું. માલવ અને સંઘ્યાને લઈને ફ્લોરીડા ડીઝની વલ્ડ જઈ મન મનાવી લીધું હતું. છતાં તેઓ બાળકોને ખુશ રાખવાની કોશિશમાં બધુજ ભૂલી ખુશ હતા.
ઉંમર વધતા માલવની ઈચ્છાઓ અને શોખ વધતા ચાલ્યા હતા. તેની હમઉમ્ર બીજા બાળકોને બ્રાન્ડેડ કપડાં અને આઈફોન લઈને ફરતા જોતો ત્યારે માલવને ડોલરની તંગી વધુ ખુંચતી હતી. એ માટે તેણે પાર્ટ ટાઈમ જોબ પણ શરુ કરી દીધી. છતાં સ્ટડી સાથે તેના શોખ પુરા કરી શકે તેટલું તે કમાઈ શકતો નહોતો. કોલજના પહેલા વર્ષમાં તેની મુલાકાત અમેરિકન સ્ટુડન્ટ જોહન સાથે થઇ. જોહન ડ્રગ ડીલીંગ કરતો હતો. કોલેજમાં પ્રથમ વર્ષમાં આવનારા સ્ટુડન્ટ ઘર છોડી ડોમમાં રહેવા આવે છે ત્યારે તેઓ ઘરના રોકટોક ભર્યા વાતાવરણને છોડી મુક્તાતાનો અનુભવ કરે છે.

નવા મિત્રો બિન્દાસ જીંદગી જીવવાના કોડમાં ખરાબ સંગત અને ડ્રગ્સ જેવી નશા ખોરીમાં ઝડપથી ફસાઈ જતા હોય છે. માલવ સાથે આમજ બન્યું. ડ્રગ્સ જેમ તન મનથી માણસને ખોખલો કરે છે તેવીજ રીતે ધનથી પણ પાયમાલ કરી નાખે છે. માલવને પહેલેથી ડોલરની અછત પડતી હતી, તેમાં હવે આ મોંઘો નશો. ખર્ચને પહોચી વળવા તેણે કોલેજમાં બીજા વિઘ્યાર્થીઓને ડ્રગ સપ્લાય કરવાનું કામ શરુ કરી દીધું. જેના પરિણામે તેની આવકમાં વધારો થયો. સાથે નાશાખોરીમાં સપડાએલા યુવક યુવતીઓ ડ્રગ્સના કારણે અને હાથમાં ડોલરની થ્પ્પીઓને કારણે તેની આજુબાજુ ફરવા લાગ્યા હતા. આ બધાથી માલવની અંદરનો અહં પોષાવા લાગ્યો. સામાન્ય ગુજરાતી પરિવારનો દીકરો અમેરિકામાં જલ્દી ડોલર ભેગા કરવાની દોડમાં અંધારી ગલીઓમાં પ્રવેશી ચુક્યો હતો.
આ ચમકદમક બહુ થોડા દિવસ ચાલી . ત્યાતો એક દિવસ અચાનક કોલેજની બહાર પોલીસની રેડ પડી જેમાં એ ઝડપાઈ ગયો. નશીબ સારું હતું કે તેની પાસેથી એકજ ડ્રગ્સની પડીકી મળી આવી. બીજા ડ્રગ ડીલરો સાથે તેને પણ પોલીસસ્ટેશન માં લઇ જવાયો.
આ સમાચાર જાણતાં સરોજ અને સુરેશને માથે આભ તૂટી પડયું. જે બાળકોને સંસ્કારો સીંચી મોટા કર્યાનો ગર્વ હતો તે એકજ ઝાટકે તૂટી પડ્યો. સુરેશ હંમેશા કહેતો કે ભલે આપણે ડોલર્સ ભેગા આનાથી કર્યા પણ આપણી પાસે બે અણમોલ હીરા જેવા બાળકો છે. આજે એ બધું કકડભૂસ થઈ તૂટી પડ્યું હતું. દીકરા પ્રત્યેના પ્રેમને કારણે તે ખચકાતા ડરતા પોલીસ સ્ટેશન પહોચી ગયા. દીકરાને આવી સ્થિતિમાં જોતા તેમનું કાળજું કપાઈ ગયું. તેને બહાર કાઢવા માટે બોન્ડના પચાસ હજાર ડોલર ભરવાના હતા. જે રકમ આ સામાન્ય દંપતી માટે ઘણી હતી. છતાં પણ દીકરાને “બને તેટલી જલ્દી છોડાવી જશે” એવું આશ્વાસન આપી દુઃખી થઈ પાછા ફર્યા.
આ દરમિયાન માલવ જોતો હતો કે તેની સાથે પકડેલા બે અમેરિકનો તેમના દીકરાઓને બોન્ડ ઉપર છોડાવીને લઇ ગયા. બે કાળિયા ડ્રગ ડીલરોને માટે આવી છ આઠ મહિનાની સજા જાણે કોઈજ મોટી વસ્તુ નહોતી. બસ ઇન્ડિયન તરીક માલવની હાલત દયાજન થઇ ગઈ હતી. ગમેતેમ તોય નાનપણથી જે બધું શીખવવામાં આવ્યું હતું તે આજે આગળ આવીને તેને ડરાવી રહ્યું હતું. અહી કસ્ટડીમાં ભેદભાવ પૂર્વકનો વહેવાર થતો હતો. છેવટે કેટલીય માનશીક યાતનાઓ પછી માલવ એ પુરવાર કરી શક્યો કે તે પડીકી પોતાની ડ્રગ્સ લેવાની આદત માટે ખરીદીને લાવ્યો હતો. અને એ પણ વિશ્વાસ અપાવ્યો કે હવે આ ખરાબ સંગતમાંથી બહાર આવવા માટેના ઉપાયો કરશે.
આ દસ દિવસની સજાનો ઝાટકો આડા પાટે ચડેલી તેની જિંદગીની ગાડીને સીધા માર્ગે લાવવા પુરતી રહી. જે તેને સમજાવી ગઈ કે ગળથુથીમાં મળેલા સંસ્કારો અને શરમને નેવે મૂકી શકાતાં નથી.. સરોજ અને સુરેશે પોતાની બચત હવે માલવની ડ્રગ્સ છોડાવવાની આદત પાછળ લગાવી દીધી. દીકરાને સાચી સમજ આવી ગઈ હતી તેની ખુશી વધારે હતી, સામે બચત વપરાઈ જવાની કોઈ ચિંતા નહોતી.

 

ગુલાબી છાંટા – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
લગ્ન પછી સુચિત્રાની જીંદગી સાવ પલટાઈ ગઈ હતી, માતાપિતાના ઘરે હતી ત્યારે, સવારે તેના પપ્પા નોકરી ઉપર જવા નીકળતા અને તે સાથેજ સુચિત્રા આઠથી નવ વાગ્યા સુધી અગાસીમાં બેસી રાગ આલાપતી રિયાઝ કરતી રહેતી.
અને હવે આજ સમયમાં સુચિત્રા બે હાથ વડે બને તેટલા કામ કરી લેવાની ગણતરીમાં ભાગતી રહેતી હતી. કારણ હવે તે પણ આલાપ સાથે ખભેખભા મિલાવી કામ કરતી વર્કિંગ વુમન હતી. તેને એક ગવર્મેન્ટના સંસ્થામાં નોકરી મળી ગઈ હતી. વધારામાં લગભગ કાયમ બીમાર રહેતા સસરાની જવાબદારી પણ તેનાજ માથે આવી પડી હતી. નોકરી ઉપર જતા પહેલા તેમની માટે બધું તૈયાર રાખીને જવું પડતું. આ બધામાં તે અટવાઈ ગઈ હતી.
આખાય દિવસની આ દોડાદોડીમાં સુચીત્રાના રાગ ક્યાંય ખોવાઈ ગયા હતા. જ્યારે કોલેજમાં દરેક મ્યુઝીક કોમ્પીટીશનમાં અવ્વલ આવતી ત્યારે મિત્રો સાથે શિક્ષકોના માથાં ગર્વથી ટટ્ટાર થઇ હતા. પરંતુ આનાથી વિરુધ્ધ તે ઘરે આવે ત્યારે પપ્પાની એકજ રોકટોક રહેતી ” આ બધામાં ઘ્યાન આપ્યા કરતા ભણવામાં ઘ્યાન આપવાનું રાખ. પરણીને સાસરે જઈશ ત્યારે આ બધુ કામમાં નથી આવવાનું.” જોકે અંદરથી એ પોરસાતા હતા તે વાત ખુબ પાછળથી મમ્મીએ જણાવી હતી. એક રીતે પપ્પાની વાત પણ ક્યાં ખોટી હતી આજે તેના ઘરસંસારની ગાડીને દોડતી રાખવા માટે તેનું ભણતર કામમાં આવ્યું હતું.
તે દિવસોમાં મમ્મી બધાથી છુપાવીને સુચિત્રાના શોખમાં સાથ આપતી તે વાત તેની માટે મોટો સહારો હતી. સ્કુલ પૂરી થયા પછી ત્યાંના સંગીત શિક્ષક પાસે વધારાનું જ્ઞાન લેવા મમ્મીએ છૂટ આપી હતી જે પપ્પાની જાણ બહાર હતી.
હંમેશા સુચિત્રા એક સ્વપ્નાને સજાવ્યા કરતી કે બાકીનો શોખ પતિના સાનિધ્યમાં પૂરો કરીશ. પરંતુ અહીની પરિસ્થિતિ જોતા તેને સમજાઈ ગયું કે રાખ નીચે તેનું સ્વપ્નું ઢબુરાઈ ગયું છે. કારણ આલાપને સંગીતમાં કોઈજ રસ નહોતો. “કોણ જાણે તેની ફોઈએ તેનું નામ આલાપ ક્યા કારણોસર રાખ્યું હશે!” તે વિચારતી સુચિત્રા એકલતામાં ગીત ગુનગુનાવી સંતોષ માની લેતી.
આવા દિવસોમાં અચાનક એવી કંઇક બની ગયું કે સુચિત્રાની જીંદગી બદલાઈ ગઈ. સુચિત્રા જે ગવર્મેન્ટ સંસ્થામાં કામ કરતી હતી ત્યાંની ઓફિસમાં કોઈ નેતાના સન્માનમાં નાનકડી પાર્ટી આયોજિત કરવાણી યોજના હતી. અહી સુચિત્રાને સ્વાગત ગીત ગાવાનો અવસર સાંપડયો. તેના અવાજની મીઠાશ અને સ્વરના આરોહ અવરોહને કારણે સ્વાગત ગીતે આખીય ઓફીસના સ્ટાફ સાથ નેતાજીને સંમોહિત કરી દીઘા.
” સુચીત્રાજી શહેરમાં આવનાર ગીતમાલા કોમ્પીટીશનમાં તમે ભાગ લો તો કેમ? આના કારણે આપણી સંસ્થાનું પણ નામ આગળ આવશે” પ્રમુખશ્રી એ નિવેદન કર્યું.
” જરૂર પરંતુ મારે આ બાબતે મારા પતિની રજામંદી લેવી જરૂરી છે.” કહી સુચિત્રાએ વાતને ત્યાં અધુરી છોડી. છતાં તેના સ્વપ્નાઓ ઉપર જાણે શીતલ જળનો છંટકાવ થયો હોય તેવું લાગ્યું.
પરંતુ તેની આ વાતમાં સમર્થન આપવાને બદલે આલાપે શરુઆતથીજ આ કામ માટે સાવ ઘસીને ના પાડી દીધી. સુચીત્રાને લાગ્યું આ એક સોનેરી અવસર છે પોતાના શોખને આગળ વધારવાનો. તેણે આલાપને સમજાવવાનો બહુ પ્રયત્ન કર્યો. પરંતુ પરિણામ શૂન્ય આવ્યું. તેને લાગ્યું કે તેના સ્વપ્નાઓ સદાયને માટે ઝુંટવાઈ રહ્યા છે. સુચિત્રા આંસુ સારીને ચુપ રહી. નાનકડાં ઘરમાં એક વાત બહુ સારી બનતી હોય છે કે કશુજ છુપાવી શકાતું નથી. તેના સસરા પથારીમાં પડ્યા રહી આખી વાત સાંભળતાં સમજતા હતા. તેઓ જાણતા હતા કે સુચિત્રાના અવાજમાં મીઠાશ છે તેનો શ્વર કેળવાએલો છે.
” આલાપ દીકરા સુચિત્રા આપણા ઘરની જ્યોતિ છે, તેમાં જો ખુશીનું તેલ ભરવામાં અહીં આવે તો તે ઝંખવાઈ જશે. દીકરા તેનું સંગીત મેં સાભળ્યું છે તું તેને મરજી પ્રમાણે જીવાવવાની થોડીક છૂટ આપ,અને આપણા ઘરના ઉજાસને કાયમી બનાવી લે. તેની જીત થશે તો તે આપણી પણ જીત હશે. અને જો હાર થશે તો તેને ભાગ નાં લીધાનો અફસોસ જીવનભર નહિ સતાવે.” પિતાના સમજાવટને કારણે આલાપે સુચીત્રાને ગીતમાલામાં જવાની છૂટ આપી. વધારામાં સંગીતના ક્લાસ જોઈન્ટ કરાવી આપ્યા.
આખો દિવસની નોકરીમાં સંગીત ક્લાસમાં જવાનો સમય ગોઠવાતો નહોતો. આ માટે તેની સંસ્થાએ તેને કામમાં થોડી છૂટ કરી આપી. આવે રિયાઝનો સમય અને સવારના ઘરકામ સાથે આવી પડતા જેમાં આલાપે ખુબ મદદ કરી. આલાપ વહેલા ઉઠી સુચીત્રના ઘણા કામ પતાવી આપતો. આમ ઓફીસના સ્ટાફનો સાથે અને પતિના સહકારને કારણે સુચિત્રા ગીતમાલા જીતી ગઈ. તેના કારણે મળેલી પ્રસિદ્ધિના ગુલાબી છાંટા તે સહુના જીવનને રંગોથી ભરી ગયા….ડેલાવર(યુએસએ)

 

 

ખુશી ખોવાઈ – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
ધનના ઢગલા આજે મનનને સાચા સુખથી દુર કરી દેતા લાગતા હતા. આજુબાજુ પોતાના હાથોમાં નાની ખુશીઓની ફૂલઝડીઓ ઝરમરતા લોકોને જોતો ત્યારે દુર હવામાં ફૂટતા રોકેટ તેને દેખાડો લાગતા. લગ્નની શરૂઆતના કેટલાક વર્ષોને બાદ કરતા મનન, બીજાઓની હરોળમાં પોતાનું સ્થાન જમાવી રાખવા માટે મનન જોર લગાવી કામ કરતો હતો. થી બચત ભેગી થતા પોતાનો ધંધો શરુ કર્યો. હવે સમાજમાં માન મેળવવા અને ધનના ઢગલાં એકઠાં કરવામાં મોટાભાગનો સમય ઘર બહાર કામકાજમાં વ્યતીત કરતો રહ્યો. શરૂઆતમાં તેની પત્ની રૂપાને વાર તહેવારે તેની ગેરહાજરી કઠતી હતી. ઘણી વાર તે મનનની રાહ જોતા ટેબલ ઉપર માથું નાખીને બેસી રહેતી અને આમજ સુઈ પણ જતી. ત્યારે તેને મનન ઉપર બહુ ગુસ્સો આવતો અને બંને વચ્ચે ચકમક પણ ઝરી જતી. છેવટે ઘરમાં થતી ઘન વર્ષામાં મહાલતી વેળાએ બધુજ ભૂલી જતી. છેવટે તેને પણ મોજશોખની આદત પડી ગઈ હતી. અને મનન વિનાની જીંદગી હવે ખાસ કઢતી નહોતી.
તેમાય બાળકો આવ્યા પછી રૂપા અને બાળકો એકબીજામાં વ્યસ્ત રહેતા હતા. મનન પણ ખુશ હતો કે હવે તેને બહાર કામ કરવા માટે પુરતી છૂટ રહેતી હતી. બદલામાં પત્ની અને બાળકોને મનગમતી વસ્તુઓ ભેટમાં અપાવી પોતાનો પ્રેમ જતાવતો રહેતો.
હવે પચાસે પહોચવા આવેલા મનનને કામકાજ થી થાક લાગ્યો હતો. વાપરવા કરતા વધારે ભેગું કરી લીધું હતું. સમાજમાં ચાર જણની વચ્ચે હવે પુછવા લાગ્યો હતો. હવે તેની નજર પાછી ઘર તરફ વળી. હાશ હવે બાકીનો સમય હું શાંતિથી રૂપાના ખભા ઉપર માથું મુકીને બાળકોની આંખોમાં ઉગતા સ્વપ્નાઓ જોવામાં વીતાવીશ.
વર્ષોની મહેનત પછી છેવટે મનનને સ્વર્ગ હાથવેંતમાં લાગવા માંડ્યું હતું. તેને લાગતું હવે સુખની નીંદ આવશે. પરંતુ એની એ આશા ઠગારી નીવડી. કેટલાક સમયથી મનનનું મન ઉદાસ રહેતું, તેને લાગતું જીવનમાં કશુંક ખૂટે છે. સમાજમાં માન મળ્યું પરંતુ મનની શાંતિ દુર વધુ દુર જવા લાગી હતી.
કારણ હતું, આધુનિક જીવનશૈલીમાં જીવવા ટેવાઈ ગયેલી રૂપા પોતાની મસ્તીમાં, ફેશન અને કિટીપાર્ટી વચમાં બીઝી રહેતી હતી. તેના પગલે ચાલતાં તેમના બે ટીનેજર્સ બાળકો પણ આધુનિક જીવનશૈલી અપનાવી આઈફોન અને કોમ્પ્યુટરમાં વ્યસ્ત રહેતા અને બાકીનો સમય તેમના મિત્રો સાથેની મૌજ મસ્તીમાં વીતી જતો.
ઘનની ઈચ્છા પૂરી થઇ જતા હવે મનનને પ્રેમની ભૂખ જાગૃત થઇ આવી હતી. પરંતુ આધુનિકતા વચ્ચે જીવતા બાળકો અને રૂપાને મનનની આવી માંગણી બેવકૂફી ભરી લાગતી. તેમને લાગતું કે પપ્પા નકામી તેમની લાઈફમાં ડખલ અંદાજી કરે છે.
ક્યારેક થાકીને મનન તેમને કહેતો પણ ખરો” રૂપા તું અને બાળકો ઘરથી અને મારાથી દુર થતા જાઓ છો, મને કેમ એવું લાગે છે કે એક છત નીચે રહેવા છતાં આપણે બધા દૂર છીએ!”
રૂપા કહેતી ” આ બધી તમારા મનની બીમારી છે હવે તમે કામમાં ઓછું ઘ્યાન આપો છો માટે આ બધાનો ખોટો વિચાર આવે છે.”બદલમાં મનનને લાગતું આ ઘરમાં માત્ર પૈસાની પૂજા થાય છે. તેની લાગણીઓને તેની ઈચ્છાઓને કોઈ સમજતું નથી.
દોમદોમ સાહ્યબી અને ભરેલા ઘર વચમાં આમ જોતા તો લાગે કે અહી ભલા શું ખૂટતું હશે!
આજે સવારે મહારાજે મનનને પૂછી તેનો ભાવતો ગરમ બ્રેકફાસ્ટ ખવરાવ્યો તોય સંતોષ નહોતો લાગ્યો. સામે ગોરી ચિટ્ટી રૂપાને કોફીના શીપ ભરતી જોઈને પણ ઉમંગનો ઉત્સાહ નહોતો જન્મ્યો. શું કારણ હશે? વિચારતો મનન ચુપચાપ તૈયાર થઇ બાય કહી ડ્રાઈવર સાથે તેની ઈમ્પોર્ટેડ કારમાં ઓફીસ જવા નીકળી પડ્યો.
ટ્રાફિક લાઈટની લાલ બત્તી સામે તેની કાર અટકી ગઈ. મનનની નજર સામેની ફૂટપાથ ઉપર નાની તાડપત્રીથી બનાવાએલી ઝુંપડીની બહાર ફેલાએલાં વાળ વાળી અને મેલો ઘેલો સાડલો પહેરેલી એક સ્ત્રી ઉપર પડી. જે સામે બેઠેલા પુરુષને ટીનના કાળા પડી ગયેલા ડબલામાં ઉકળતી ચા અને ચૂલા ઉપર શેકાતો બાજરાનો રોટલો ભાવ કરી ખવડાવી રહી હતી. બરાબર એજ વખતે મનનને એ પુરુષના ચહેરા ઉપર તેની ખોવાઈ ગયેલી ખુશી ઝળહળતી દેખાઈ ગઈ. ત્યાંજ ગ્રીન લાઈટ થતા થતા ડ્રાઈવરે ગાડી હંકારી મૂકી.
મનનના મનમાં એકજ પ્રશ્ન વારંવાર ઉદ્ભવતો હતો ” હવે આ ખુશીને પાછી કેવી રીતે લાવવી જે આ ઐશ્વર્યને પામતા ખોવાઈ ગઈ છે, રૂપાને પાછી કેમ વાળવી જે આધુનિકતાની રેસમાં આગળ વધી ગઈ છે. આજ સુધી તે પોતાઈ મરજી મુજબ ઈચ્છાઓને પરિપૂર્ણ કરવા પરિવારથી અલગ બીજા રસ્તે આગળ વધી ગયો હતો. હવે તે ઈચ્છે છે કે અલગ રાહ ઉપર આગળ વધતા પરિવાર જનો પોતાના માર્ગને મૂકી તેની પાસે આગળ આવે.

 

ખાલી જગ્યા – રેખા પટેલ (વિનોદિની)
મિતેશ અને વનીતા બહુ વખતે શોપિંગ મોલમાં મળી ગયા. એકબીજાને જોઈ બંને ખુશીથી છલકાઈ ગયા.
” અરે વનીતા તું કેટલા વર્ષે તને જોઈ, તું તો વીસ વર્ષ પછી પણ એવીને એવીજ રૂપકડી લાગે છે, જાને હમણાંજ કોલેજની સ્ટડીઝ કમ્પ્લીટ કરી હોય.” મિતેશ વનિતાને મળી બહુ ખુશ હતો.
” થેક્સ, પણ સાચું કહું તું સાવ બદલાઈ ગયો છું. હડપચી ઉપરનો તારો આ તલ જો સાક્ષીના પુરતો હોત તો કદાચ આટલી જલ્દી તને ના ઓળખી શકી હોત.” વનીતા બોલી
” વનિતા તારી પાસે સમય હોય તો આવ કાફેમાં થોડીવાર બેસીએ. તું ક્યા છે શું કરે છે? ઘણું પૂછવું છે અને કહેવું છે.”
” હા મિતેશ ચાલ તારી માટે હું સાવ ફ્રી બસ.” મિતેશ અને વનિતા મોલની વચ્ચોવચ આવેલા ફૂડ કોર્ટમાં એક કોર્નરમાં સામસામે ગોઠવાઈ ગયા.”
મિતેશે બે કોફી અને સેન્ડવિચનો ઓર્ડર આપ્યો. પછી આજે તું ક્યાં છે? શું કરે છે? થી શરુ કરીને એકબીજાને પોતપોતાના વર્તમાનથી પરિચિત કરી દીધા, અને ઝડપભેર વર્તમાનના પર્વતને ઓળંગી બંને હાઈસ્કુલનાં સમયની તળેટીમાં ઉપરથી ઢળતાં ઝરણાની માફક ઝડપભેર ઢળવા લાગ્યા.
” મિતેશ કેટલા મઝાના એ દિવસો હતા કેમ? મેં તને કડી જણાવ્યું નહોતું પરંતુ આજે કહું છું કે હું તને હાઈસ્કૂલના સમયથી પસંદ કરતી હતી” વનિતા હસતાં બોલી.
” રીયલી? તારે મને કહેવું જોઈતું હતું, હું પણ તને પસંદ કરતો હતો. પરંતુ તું નારાજ થઇ જાય તો? એ બીકે તને એ વાત જણાવી શક્યો નહોતો.”
“ખેર હવે તો બહુ મોડું થઈ ગયું. કઈ નહિ આજે આપણે આપણી મેરેજ લાઈફમાં સુખી છીએ એટલે બસ.” વનીતા બોલી આંખો ઝુકાવીને બોલી.
” વની, પરંતુ મારી ચુપકીદીને કારણે તને ખોયાનો અફસોસ હવે જીવનભર ડંખવાનો.” મિતેશે વનિતાના હાથ ઉપર હાથ મુકીને જવાબ વાળ્યો.
બસ એક મુલાકાત બંનેના સરળ ચાલતા જીવનમાં હળવો આંચકો આપતી ગઈ. એકબીજાને ફોન નંબરની આપલે કર્યા પછી ક્યારેક મળતા રહીશું કહી છૂટ્યા પડ્યા.
હવે રોજ સમય મળતા તું કેમ છે ? શું કરે છે? જેવી ટુંકી વાતોનો દોર લંબાઈને
” મને યાદ કરે છે? તારા આવવાથી મારા જીવનમાં રહેલી ખાલી જગ્યા ભરાઈ ગઈ છે. તું વાત કરે તો સારું લાગે છે.” જેવી વાતોનો દોર લંબાવા લાગ્યો.
ક્યારેક મળતાં રહીશું ને આગળ વધારી અઠવાડિયામાં એક બે વાર મુલાકાત ગોઠવાવા લાગી.
મિતેશ તેની પત્ની મોનાને આપવાનો મોટાભાગનો સમય વનિતાને ફોન કોલ ઓનલાઈન ચેટીંગ કે મિલન મુલાકાતમાં આપી દેતો. અને વનિતા પણ તેના પતિના ઘરે નાં આવે ત્યાં સુધી મિતેશ સાથે ચેટીંગમાં વ્યસ્ત રહેતી. પરિણામે તેના પતિને સમયસર જમવાનું મળતું નહિ. પરિણામે તેમની વચ્ચે નાનીમોટી ચકમક ઝરી જવા લાગી.
” મિતેશ હમણાંથી તમારું ઘ્યાન ઘરમાં નથી રહેતું. ઘરે આવો છો તો પણ કોણ જાણે કોની સાથે ચેટીંગમાં બીઝી રહો છો. તમારું ઓફિસનું કામ ઘરે લઈને આવશો નહિ ” કહી મોના મિતેશ ઉપર ગુસ્સો કરી લેતી.
આ બધાથી આ બંનેને ખાસ ફર્ક પડતો નહોતો કારણ તેમની ખુશી મેળવવાની પ્રાયોરીટીઝ હવે બદલવા લાગી હતી. એકબીજા સાથે વાતો કરતા મળતી વેળાએ તેઓ વધુ યુવાન હોવાનો અનુભવ કરતા હતા.
એક બપોરે લંચ ટાઈમમાં મિતેશ અને વનિતા તેની ઓફીસની બાજુમાં આવેલા લવલી રેસ્ટોરન્ટના ફેમીલી રૂમમાં દુનિયાથી બચવા માટે ભરાઈને બેઠા હતા.
” મિતેશ આપણે આમ મળીને કશું ખોટું તો નથી કરતા ને!” વનિતાએ પૂછી લીધું.
” નાં વની આપણે આપણા દાપંત્યજીવનને હોડમાં મુક્યા વગર જીવનની ખુશીઓને એકઠી કરીએ છીએ. આપણા સાથીદારને તેનાથી કોઈ નુકશાન નથી. માટે તું કોઈજ જાતની ગિલ્ટી રાખ્યા વિના આ ક્ષણોનો આનંદ માણી લે” કહી વનિતાનો હાથ પકડી તેને સમજાવવા લાગ્યો. બરાબર તેજ સમયે બહારતી આવતા કોઈના ખડખડાટ હાસ્યને કારણે તેની નજર બારણાં ઉપર લટકતાં પડદાની તિરાડ માંથી બહાર ખેંચાઈ ગઈ…..
ત્યાં સામેનાં ખુણાની ચેરમાં તેની પત્ની મોના તેના હમઉમ્ર કોઈ યુવાન સાથે વાતો કરવામાં મશગુલ હતી. અને બહુ વખતે મળેલા મિત્રની જૂની વાતો ઉપર તે મુક્ત મને હસી રહી હતી. આ જોઈ મિતેશ ચમકી ગયો! શું મોના તેમની વચ્ચમાં પડેલી આ ખાલી જગ્યાને પુરવા માટે તૈયાર તો નહિ થઇ હોય ને! જો આમ બને તો?
અને મીતેશના હાથમાંથી વનીતાનો હાથ છૂટી ગયો.
ડેલાવર (યુએસએ)

 

રીટાયર્ડમેન્ટ – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
પતિના સ્વર્ગે સિધાવ્યા પછી દેશમાં સુધાબેન સાવ એકલા પડી ગયા હતા. આ સમય દરમિયાન મિલન અને તેની પત્ની મોના હંમેશા સુધાબેનને અમેરિકા આવી જતા સમજાવતા રહેતા. સારું હતુકે સુધાબેન અહી પ્રાથમિક શાળામાં શિક્ષિકા તરીકે કામ કરતા હતા. આથી દિવસ જેમતેમ ટુંકો થઇ જતો.
” મમ્મી અહી આવી જાઓ તો તમારે પૌત્ર પૌત્રી સાથે રહેવાય અને અમને તમારી સાથે રહેવાનો લ્હાવો મળે.ખાસ તો તમારી દેખરેખમાં બાળકોની ઉછેર થાય તો તેમનામાં થોડાંક ભારતીય સંસ્કારો આવે.” મોના કહેતી રહેતી.
દીકરો અને વહુનું આટલું બધું મન જોઈને અને ખાસ તો બાળકોની કેળવણીની વાતે સુધાબેન પીગળી ગયા. આમ પણ એકલતા તેમને માફક આવતી નહોતી. પતિના મરણ બાદ તેમને ચિંતા રહેતી કે ઉંમર થતા બીમારી આવે તો તેમની દેખભાળ હવે કોણ કરશે. વધારામાં એકનો એક દીકરો પરદેશમાં છે તો તેની પાસે જવા પણ મન તલપાપડ થઈ જતું. છેવટે નીકરી ઉપરથી અર્લી રીટાયર્ડમેન્ટ લઇ સુધાબેન અમેરિકા આવી ગયા.
અહી મોના અને મિલન બહાર નોકરી કરતા હતા આથી સુધાબેને ઘરકામ સાથે પીન્કી અને મોન્ટુનું બધું કામ હસતા મ્હોએ ઉપાડી લીધું. “પૌત્ર પોત્રીઓ જ્યાં સુધી નાના હોય ત્યા સુધી વૃદ્ધોની જરૂરીયાત પ્રમાણે તેમનું માન બરાબર જળવાય છે”
પીન્કી અને મોન્ટુ દાદીની આગળપાછળ ઘૂમતા રહેતા. તેમની બનાવેલી રસોઈ પ્રેમથી જમતા હોય. દાદીનો હાથ પકડી વોક કરવા જતા અને રાત્રે ટચુકડી વાર્તાઓ સાંભળતાં બાના ગળે હાથ વિટાળી સુઈ જતા. મોના પરાણે તેમનાં રૂમમાં મૂકી આવતી. મમ્મીના આવ્યા પછી મિલન અન મોનાને ઘણી રાહત હતી. ખાસ મોનાને બાળકો અને ઘરની કોઈ ખાસ ચિંતા હવે નહોતી રહેતી. તેઓ પણ સુધાબેનને વીકેન્ડમાં બહાર લઇ જતા, નજીકમાં મંદિર લઇ જતા. જેથી મમ્મીનું મન અહી ગોઠી શકે.

આ બધી સહુલિયત સુધાબેનને પાંચ વર્ષ સુધી બરાબર મળતી રહી. બંને બાળકો બાર અને ચૌદ વરસનાં થઈ ગયા. હવે ટીનેજર બાળકોને સુધાબેનના હાથની ઇન્ડિયન રસોઈ ભાવતી નહોતી,કારણ તેમને ઇન્ડિયન ફૂડ પસંદ નહોતું આવતું. તેમને બા સાથે રમવા અને વાતો કરવા કરતા મિત્રો ચેટીંગ કરવામાં બહાર ફરવામાં વધારે રસ રહેતો. છતાં બાળકો ક્યારેક આવતા જતા હલ્લો બા ,હાય બા કહી જતા ત્યારે સુધાબેનને એક હાશકારો જરૂર થઈ આવતો.
મોનાને બાળકો મોટા થઇ જતા આ બાબતે રાહત હતી. સાથે ઘરની કે રસોઈની ચિંતા નહોતી આથી તે પણ વધુ સમય બહાર પસાર કરતી. વીકેન્ડમાં તેમની પાર્ટીઓ રહેતી. આમ કાળક્રમે સુધાબેન એકલા પડતા ચાલ્યા. અહી કોઈ આજુબાજુમાં ખાસ ઇન્ડિયન નહોતા રહેતા કે સુધાબેન જાતે તેમની પાસે જઈ શકે, મનની વાત કહી થોડા હલકા થઇ શકે. બહુ તો ફોનમાં તેમના જેવા બે ચાર સગાઓ સાથે સામાન્ય વાતોની આપલે કરી લેતા હતા. એકલતામાં સમય કરતા સુધાબેન સમય કરતા વહેલા વૃદ્ધ થઇ ગયા હતા.
સુધાબેન જોતા હતા કે હવે મિલન પણ આવતાની સાથે મોના સાથે વાતો કરવામાં, આખા દિવસની દિનચર્યા પૂછવામાં વ્યસ્ત રહેતો અથવા તો બાળકો સાથે બીઝી થઈ જતો. માત્ર કેમ છો મમ્મી અને જયશ્રી કૃષ્ણ જેવા બે ચાર શબ્દોની આપલે સિવાય તેમની વચ્ચે વાતોની કોઈ દોર સંધાતો નહોતો.

એક દિવસ ભરેલા ઘર વચ્ચે એકલતાનો સામનો કરતા સુધાબેનને દેશ, ફળિયું અને પાડોશીઓ યાદ આવી ગયા. જે તેમની એક બુમે શું કામ હતું કહી દોડતા આવી જતા. તેનું ખાસ કારણ હતું આજે બહાર જરા વધારે ઠંડી હતી, વા ને કારણે સુધાબેનથી સવારમાં બેઠું થવાતું નહોતું. તેમણે રૂમમાં બેડ ઉપરથી બહાર સંભળાય તેવી રીતે બે ત્રણ બુમો પાડી. મિલન અને બાળકો નીકળી ગયા હતા. મોના ઉતાવળમાં હતી તેણે આ સાભળ્યું નાં સાભળ્યું કરી હું જાઉં છું મમ્મી કહી નીકળી ગઈ. બહુ વાર પછી સુધાબેન જાત સંભાળતા માંડ બેઠા થયા. આજે પહેલી વાર તેમને અપાહીજ હોવાનો અનુભવ થઇ આવ્યો.
એ સાંજે ડીનર ટેબલ ઉપર તેમણે મિલન સામે પોતે ઇન્ડીયા પાછા જવા માગે છે એવી વાત મૂકી. માત્ર આ સમય પુરતો તેમનો દીકરો પાંચ મિનીટ તેમની સામે બેઠેલો જોવા મળતો. સાવ એવું નહોતું કે મિલનને તેની મમ્મીની પરવા નહોતી. પરંતુ અહીની ફાસ્ટ લાઈફમાં તેની પ્રાયોરિટી બદલાઈ ગઈ હતી. તે સમયે મિલન હા કે ના કંઈ બોલ્યો નહોતો. માત્ર પૂછ્યું હતું ” મમ્મી તમારી તબિયત તો સારી છે ને?” અને આશ્ચર્ય વચ્ચે મોનાએ બીજાજ અઠવાડિયે ઇન્ડીયાની વનવે ની ટીકીટ મમ્મીના હાથમાં થમાવી દીધી. સુધાબેનને લાગ્યું કે હવે રીટાયર્ડમેન્ટ મળી ગયું છે.

 

સાચા અર્થમાં જિંદગી એટલે,
રોજ સવારે તારી ખુલતી આંખો સામે
ઉગતાં સૂરજની સાખે વિખરાઈ જવું.
અને રાત્રીમાં ઘેરાતાં અંધકારમાં
તારી બાહોમાં સમેટાઈ જવું.
આ વચ્ચેની દરેક પળોમાં,
મારી અંદર હળુહળુ ઉગતાં રહેવું
તારા અંતરમાં સુગંધ બની મહેકતા જવું.
વિનોદિની

 

મારું નથી તે બીજા કોઈને, હું કેમ આપું?
શબ્દોમાં લખી લાગણીઓને કેમ માપું.
સહુ સાથે હસી મજાક, મીઠાં વેણ કહું
બાકી મનમંદિરમાં હું,એકજ મૂર્તિ સ્થાપું
સાંભળું ચારે કોરનું ,ને હોઠે ચુપ્પી સાધુ
એકાંતે વાગોળી સઘળું,સારું સંઘરી રાખું
જો કરે કોઈ મારી બુરાઈ, મન મોટું રાખું
તારા ઉપરનો હળવો ધા હું કેમ સાખું?
સોંપ્યું છે તનમન તેનું સર્વ સુખ સાચું
એ સ્નેહાળ છાયા તણે સર્વ સુખ સાધુ.
રેખા પટેલ વિનોદિની)