,હાથે કરી તમારા પગ ઉપર કુહાડી નાં મારો

કદાચ મારી આજની પોસ્ટ એ કોઈ બોધપાઠ નથી બસ મારા વિચારોને વ્યક્ત કરું છું
ખાસ :કોઈએ બંધબેસતી પાધડી પહેરવી નહિ !!! આજકાલ વ્યસ્ત અને ઝડપી જીવનમાં હું જે જોતી સમજતી આવી છું તે ઉપરથી આ લખવાની ઇચ્છા થઇ આવી છે બસ।

હું આજે મારા માબાપ ની આંખોનો તારો છું , કાલે હું તેમની આંખોનું નુર બનીશ
હું આજે મારા માબાપના ટેકાથી આગળ વઘ્યો છું,કાલે તેમની હાથ લાકડી બનીશ

આવા ગીતો ગાનારા બહુ સાભળ્યા પણ આવા ગીતોને પાળનારા આજની દુનીયામાં કેટલા?

જ્યારે પણ સાંભળું છું કે જોઉં છું કે ઘરડા માં બાપ તેમના દીકરા વહુને માટે ઘરના ખૂણાનું જુનું પુરાણું ફર્નીચર માત્ર રહી જાય છે ત્યારે દુઃખ સાથે આક્રોશ અનુભવું છું ,
આવી વહુઓ માટે ફક્ત બેજ લાઈન કહીશ કે તમારા ઘરડાં સાસુ શ્વસુર સાથે અણછાજતો વ્યવહાર કરતા પહેલા એક વાર તમારા પોતાના મા બાપને આવી પરીસ્થિતિ માં મૂકી જોજો, જો તમારું મન જરા પણ દુભાય નહિ તો આવા અણછાજતા વર્તન કરતા રહેજો.. પરંતુ એક વાર પણ મન દુભાય તો સમજી જજો તમારામાં ખોટ છે

આવા દીકરાઓને બહુ સરળ ભાષામાં મનની કેટલીક વાતો અહી લખું છું……
કદી પણ વૃદ્ધ માતા પિતાનો અણગમો ના કરો,કારણ તમારી પાસે તો આખું જગ છે ,તેમની માટે તમેજ જગ આખું છો
તમને મળતી વિશાળતામાં તમે મોજથી મહાલી શકો છો ,તેમને મળતી તમારી સમયની સંકડાસ માં તે જીવી જાણે છે

ઘરડા માતા પિતા તમારી પાસે થી સ્નેહના બે ચાર શબ્દો ઉછીના માગે છે જે તમારા ઘડપણ માં તમારા પુત્ર પુત્રીઓ પાછા વાળશે ,
કારણ તમારા બાળકો તમને જોઇને શીખી રહ્યા છે તે વાત ઘ્યાનમાં રાખો
આજે તમે તમારા સંતાન માટે જે હાડમારી ભોગાવો છો તેવીજ હાડમારી તમારા માતા પિતાએ તમારી માટે ભોગવી છે ,
વિચારતા રહેજો જ્યારે તમારા બાળકો તમારી અવગણના કરશે ત્યારે તમને કેટલું દુઃખ થશે ?

જ્યારે શરીર સાથ નથી આપતું મન ત્યારે તન સાથે મન પણ ઘરડું બને છે તેવા વખતે તેમના દુઃખને વહેચવા કોઈ સાથી નથી હોતું અને જેમ કહેવત છે કે “સાઠે બુદ્ધિ નાઠે ” આ પ્રમાણે કદાચ બની શકે તેમનો સ્વભાવ પણ ચીડિયો બન્યો પણ આજ સમયે આપણે ફરજ બજાવવાની હોય છે
જેમ આપણા બાળપણ માં આપણા ગંદવાળ તેમણે હસતા મ્હોએ સાફ કર્યો અને જેમ આપણી દરેક જીદને પુરા પ્રેમથી પૂરી કરી, બસ આમજ આવા સમયે દીકરા દીકરીઓની ફરજ બને છે કે એકલા પડેલા માં બાપને સ્નેહ અને ધીરજ થી સાંભળે અને સાચવે , બસ આટલું કરીશું તો આપણો જન્મારો સુધરી જશે બાકી દાન ઘર્મનો કોઈ અર્થ નહિ સરે.

યાદ કરી જોજો એક પણ એવો પ્રસંગ જો યાદ આવે કે તમારા માબાપે એમના શોખ પુરા કરવામાં તમારા શોખને અવગણ્યા હોય… તો ભૂલી જજો મારી આ વાતને અને તમારી મરજી મુજબ વર્તજો … હું ચેલેન્જ મારું છું આવો એક પણ પ્રસંગ યાદ નહિ આવે

બીજી એક વાત માબાપના પ્રેમને પૈસા સાથે નાં સાંકળો ,પૈસા તો તેમને જીવનભર કમાયા છે અને તમારીજ પાછળ વાપર્યા છે
તેમને હવે બદલામાં પૈસા નહિ તમારા પ્રેમની જરૂર છે આ વાત યાદ રાખજો

તેમાય જ્યારે માતા કે પિતા વૃઘ્ઘવસ્થામાં એકલા પડે છે ત્યારે તેમની સ્થિતિ ખરેખર દયાનીય હોય છે
એકલતાનો ભરડો તેમને તન અને મન થી ભાગી નાખે છે બસ આવા વખતે તેમને તમારા બીઝી સમય માંથી સમયનો થોડો ટુકડો આપો, હું તો કહું છું ભલેને દયાના ભાવે આપો પણ આપો. તમારી હુંફમાં એ વૃદ્ધ જીવ જીવી જશે ,જેને તમને જીવ આપ્યો છે તે માં બાપને સમય કરતા પહેલા ના મારો …………….. નહિ તો કાલે જ્યારે તે નહિ હોય ત્યારે તમને આંસુ વહાવવાનો કોઈ હક નહિ રહે.

ભૂલતા નહિ આજે જ્યાં તે ઉભા છે કાલે ત્યાજ તમારો વારો છે,હાથે કરી તમારા પગ ઉપર કુહાડી નાં મારો

રેખા વિનોદ પટેલ
ડેલાવર (યુ એસ એ )

 

 

મારા વ્હાલા હૈયું સંભાળતો રહેજે

મારા વ્હાલા હૈયું સંભાળતો રહેજે
સાચા રસ્તાઓ તું દેખાડતો રહેજે

માયાનો કાદવ તો લાગે સુવાળો બહુ
પગ ખુંપે જ્યારે તું કાઢતો રહેજે

મર્કટ જેવું મન છે કુદતું રહે કાયમ
ચંચળતા એ મનની તું નાથતો રહેજે

જુગટા જેવી લાગે મોહ ને માયા
દેવું વધતાં હુંડી તું આપતો રહેજે

માણસનાં મનમાં શું છે જાણશું ક્યારે
મારા મનમાં કાયમ તું જાગતો રહેજે

મારું તારું કરતા જીવન ગયું આખું
જાતી વેળા અગ્નિને તું ઠારતો રહેજે
-રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ; બંનેની નશોમાં એકજ લોહી

સુલોચના અને સતીષના લગ્નને સાત વર્ષ થઇ ગયા હતા.છતાં એનાં ઘરે પારણું બંધાયું નહોતું.અમદાવાદ અને મુંબઇનાં નામી ગાયનેક સર્જન પાસે ઇલાજ કરાવ્યો છતા પણ શેર માટીની ખોટ ના પૂરી થઇ શકી.દવાની અસર ના થતાં બાધા આખડી અને ભગવાનનાં મંદિરોના પગથીયા તેમણે ઘસી નાખ્યાં … છેવટે સાત વર્ષ પછી સુલોચનાએ જણાવ્યું કે તેને  સારા દિવસો જાય છે, ઘરમાં ખુશીનું વાતાવરણ છવાઈ ગયું..

સુલોચનાને લાંબા સમય પછી ગર્ભ રહ્યો હતો.તેથી ડોક્ટર જોષીની સલાહ મુજબ સુલોચનાએ બહુ સાવધાની વર્તવાની હતી.તે ઉપરાંત તેને પ્રસુતી વખતે અનેક મુશ્કેલીઓનો સામાની કરવો પડશે એ બાબતે તેના ડોકટર જોષીએ અગાઉથી સુચના આપી હતી.

બધી મુશ્કેલીનો સુલોચના હસતા મ્હોએ સામનો કરવા તૈયાર હતી.બસ તેને તેનું બાળક હેમખેમ જોઈતું હતું.છેવટે પ્રસુતીનો દિવસ આવી ગયો.ડોક્ટર જોશીના કહ્યું હતું એવું જ બન્યું.બાળક હેમખેમ અવતરી ગયું.પરંતુ તેનું ગર્ભાશય ક્ષતિગ્રસ્ત થઇ ગયું હતું.પ્રસુતી વખતે પુષ્કળ લોહી વહી જતા તેને હંમેશને માટે શરીરનો દુખાવો રહી ગયો હતો
 
સુલોચનાં પહેલા જે રીતે થાક્યા વિના કામ કરી શકતી હતી.હવે એ જ કામ કર્યા પછી         સુલોચના તુંરત થાકી જતી હતી.છતાં પણ ખુશ હતી કે એક બાળકની માતા બની ગઈ હતી. નનકડા વેદાન્ત્તને મોટો કરવામાં અને લાલન પાલન કરવામાં તેનો બધો સમય પસાર થઇ જતો હતો.

વચ્ચે વચ્ચે સુલોચનાની તબિયત લથડતી રહેતી હતી.એને આમ બીમાર પડતી જોઈ સતીષ તેને ટોકતો હતો અને કહેતો કે,”સુલું….., તારી તબિયતનું ઘ્યાન રાખતી રહેજે.’
 
આ બાજું વેદાન્તની કિશોરાવસ્થા અને એને વધુ પડતા લાડને કારણે એ વધુ પડતો જીદ્દી થતો જતો હતો.હવે તો તેની જીદ પૂરી કરાવવા જમીન આસમાન એક કરતો હતો.અને એકનું એક સાત ખોટનું સંતાન હોવાથી વેદાન્તની મોટા ભાગની માંગણી પૂરી કરવામાં આવતી હતી.
           
હવે વેદાન્તની સોળમી વર્ષગાઠ આવી.તેને નાનકડું સ્કુટી જોઈતું હતું.ઘરમાં બઘાની નાં હતી.એ તે જાણતો હતો.એટલે  બરાબર કેક કાપવાના સમયે તે ઘરમાંથી ચાલ્યો ગયો કેટલીય શોધખોળ પછી તે પાછળના વાડામાં થી જડી આવ્યો.એની બસ એક જ જીદ હતી, મને સ્કુટી લાવી આપો તોજ હું કેક કાપીશ ….બસ દીકરાને કેક કાપતો જોવા માટે સુલોચનાએ બધાની ઉપરવટ જઈને સ્કુટી માટે હા કહી હતી

સમય સરતો ગયો,હવે વેદાન્ત એન્જીનીયર બની ચુક્યો હતો એણે માતા પિતા સમક્ષ ઘ સાથે ભણતી પરજ્ઞાતિની શિલ્પા સાથે લગ્ન કરવાની વાત મૂકી, તેની ખુશીમાં સુલોચના અને સતીષ ખુશ હતા શિલ્પા સાથે તેના લગ્ન લેવાઈ ગયા.

કહેવાય છે ને કે “પુત્રના લક્ષણ પારણે અને વહુના બારણે” શિલ્પાને ઘર અને વેદાન્ત ઉપર હકુમત કરતા આવડી ગયું હતું.આ વાત ચકોર સતીષ સમજી ગયો હતો.સતીષની અચાનકા આવેલી કેન્સરની ટુકી બીમારીના કારણે સમજી ચુક્યો હતો કે હવે તેનો જવાનો વખત આવી ચુક્યો છે.તેથી તેને સમજદારી વાપરી ઘર સુલોચનાને નામે કરી દીધું હતું. અને જતા જતા સલાહ આપતો ગયો કે “સુલું…..,હવે તારો દીકરો પરાયો બન્યો છે.તું તેનામાંથી જીવ બહાર કાઢી સુખેથી જીવજે અને પ્રભુ ભજન કરજે “

પણ એક માની મમતા ક્યા આ બધું સમજે છે.અને વેદાન્ત તો એકનું એક સંતાન હતુ.    
 
વેદાન્ત હવે શિલ્પા સાથે પાર્ટીઓ અને મોજ મજામાં મશગુલ રહેતો હતો.કદી પણ એકલી પડેલી માની મનોદશા સમજવાનો તેણે પ્રયત્ન કર્યો જ નહોતો.સુલોચના હજુ પણ વેદાન્ત માંથી જીવ બહાર કાઢી શકી નહોતી આથી વેદાંતની ઉપેક્ષા એના માટે ધીમું ઝેરનું કામ કરતી હતી.અને સુલોચના મનોમન રિબાતી હતી.

વેદાંતની એકત્રીસમો જન્મદિવસ હતો.માટે શિલ્પાએ ઘરમાં પાર્ટી રાખી હતી.તેના ઓફીસના બધા મિત્રોને અને તેની બહેનપણીઓને બોલાવ્યા હતા.શિલ્પાએ વેદાન્તને કહુ,”હવે આ વૃદ્ધ થઇ ગયેલી માનું શું કરવું? આ બહુ મોટો પ્રશ્ન છે…..વેદાન્ત આપણે માને  કહીએ કે આ મોર્ડન પાર્ટી છે.તેમને નહી ફાવે તો ત્રણ કલાક એ એનાં રૂમમાં રહે તો સારું રહેશે?” અને સ્ત્રી ચરિતર અજમાવી શિલ્પાએ વેદાન્તને મનાવી લીધો

સાજે પાર્ટી પહેલા સુલોચના વહેલી જમીને રૂમમાં જતી રહી.પણ માનું મન કચવાતું હતું છતાં પણ તેની માટે દીકરાની ખુશીમાં ખુશી હતી.માટે અંદરથી સુલોચનાં મનોમન સમાધાન કરી લીધું.      

બહાર હસી ખુશીના અને ઘોઘાંટીયા સંગીતના અવાજો સુલોચનાના કાનમાં સંભાળતા હતા. તેટલામાં હેપ્પી બર્થડે ટુ યું નું સમૂહ ગાન કાને પડ્યું અને સુલોચનાની આંખમાંથી એક ટીપું સરી પડ્યું.

 એટલામાં બારણું ખુલવાનો અવાજ આવ્યો”ચાલો મા,બહાર આવ જલદી,તારા વગર હું કેક કેમ કરી કાપી શકીશ? તું નહિ આવે તો હું ફરી સંતાઈ જઈશ.”

“મારા દીકરા ” સુલોચનાની આંખોમાં આંસુની ધારા વહી નીકળી.એક દિવસ તો દીકરાની આંખો ખુલાવાની જ હતી આખરે બંનેની નશોમાં એક જ લોહી દોડતું હતું.

સામે દીવાલ ઉપર લટકતો સતીશનો ફોટો  જાણે હસતો હતો અને સુલોચના કહી રહ્યો હતો,” સુલુ….આખરે માની મમતા જીતી ગઈ”

-રેખા પટેલ( વિનોદિની )
ડેલાવર (યુ.એસ.એ)

 

आज समजमें आ गया ,आइना बनाना आसान नहीं

 

आज मैंने एक आईना देखा ,मै हैरान परेशान थी
ना कोई उसके आगे था,ना कोई उसके पीछे थी,
अंदर झाँखकर देखा मै ही थी….

सोचा चलो आज में भी आईना बनकर देखू
अपना चेहरा बहोत देखा,सबका चहेरा पढ़कर देखू
सबको सच बोलकर देखू ….

पहले आया बचपन, मैंने बच्चा कहकर पुकारा था
उसे जल्दी बड़ा बनना था,अपनी मनमानी करनी थी,
वो मुँह फुलाके निकल गया……..

बादमे आई इठलाती जवानी, रंगरूप पर इतराती थी
तुम हो नहीं इतनी प्यारी जो सोचके तुम आई थी,
ना सत्य उसे कुछ सुनना था ……

अब झूमती आई ढलती जवानी,जो बड़ी मगरूर थी

मैंने झुरिया उसे दिखाई,बालोकी सफेदी बताई थी
जो गुस्सेमे वहाँ से चली गई ……

अब किसको दिखाएँ आईना,क्या कोई समज मुझे पायेगा ?
ना हमराज़ हैं ना यार दोस्त, ना किसीको सचसे प्यार रहा
यहाँ सबको झूठ से प्यार था…

तब आया बुढ़ापा गाता यहाँ, “आया है इक दिन जायेगा”
बात नई बतलाने लगा, इस भीड़को सचकी जरूरत नहीं
सचसे पर्दा उठाना आसान नहीं ….

मुझे देख वो मुस्कुराने लगा,मेरे जख़्म वो सहलाने लगा
आज समजमें आ गया ,आइना बनाना आसान नहीं
रेखा पटेल (विनोदिनी )

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ : સાચું સુખ

સરલાનો જન્મ એક સામાન્ય કુટુંબમાં થયો હતો.ચાર ભાઈ બહેનોમાં ત્રીજા નંબરે સરલા હતી.ઘરમાં વધું સભ્યો હોવાથી રૂપિયા પૈસાની ખેચનાં કારણે હંમેશા મનગમતી વસ્તુઓનો અભાવ રહેતો હતો.

 

સરલા આમ પણ બીજા ભાઈ બહેનોમાં વધારે શોખીન હતી.વધું પડતી મહત્વાકાંક્ષી,    આત્મકેન્દ્રીય,ફેશન પરસ્ત હતી. અને બદલાતા જમાના સાથે એ બદલતી રહેતી હતી.પોતાનો શોખ ગમેતેમ કરીને પુરા કરવાનો પ્રયત્ન કરતી રહેતી હતી.છતાં પણ અભાવોના ફૂલો દિવસે દીવસે તેની યુવાની સાથે વધુ ખીલતા જતા હતા.

 

બે મોટી બહેનોના લગ્ન પછી હવે તેનો વારો હતો.થોડી ઘણી બચત બંને બહેનોના લગ્નમાં ખર્ચાઈ ગઈ હતી.હવે તેના માં બાપ ગમે તેમ કરીને આ પ્રસંગ આટોપી લેવાની વેતરણમાં હતા.એવામાં એક સામાન્ય પરિવારમાંથી સરલાનું માંગું આવ્યું.સરલાનાં લગ્નની ઉતાવળમાં સારૂં ઠેકાણું હોવાંથી તુંરત હાં ભણી દેવામાં આવી.            

 

મુકેશ એમકોમ કરેલો સામાન્ય પરિવાર માંથી આવતો સંસ્કારી યુવાન હતો.દેખાવમાં ઠીકઠાક હતો.છતા દેખાવડી સરલાએ લગ્ન માટે તરત હા કહી એવું એક માત્ર કારણ એ હતું કે મુકેશ તેના માં બાપનું એક માત્ર સંતાન હતું.શહેરમાં તેના માતા પિતા સાથે નાનકડા પોતીકા મકાનમાં રહેતો હતો.

 

શોખીન મિજાજની સરલાને લગ્ન પછી  સમજાઈ ગયું કે મુકેશની પ્રાઈવેટ ઓફિસમાંની નોકરીમાં શહેરમાં રહેવાથી ખાસ બચત થતી નથી.અને આ રીતે તેના અધુરા શોખ ક્યારેય પુરા નહિ થઈ શકે.આમ તો મુકેશ એને બહુ જ પ્રેમ કરતો.પણ સરલા માનતી હતી પૈસા વિનાંનાં પ્રેમથી કઈ પેટ નાં ભરાય. 

  

શહેરનું આ બે રૂમનું મકાન સરલાને અને એનાં વિશાળ સપનાઓને નાનું પડતું હતું.આ જ કશ્મકશમાં સરલાનાં લગ્નને એક વર્ષ પુરું થયું.

  

હવે સરલા રોજ રોજ મુકેશને વધુ કમાણી કરવા દબાણ કરતી.ક્યારેક તો મેણા મારતી કે,   “તમારામાં કશું કરવાની તાકાત જ નથી.બાજુ વાળા રમેશભાઇ પાસે પાંચ વર્ષ પહેલા કશું નહોતું.આજે એની પાસે કાર છે.અને આંખું મકાન પાડીને નવેસરથી બનાવ્યુ.”            

 

 સરલાની રોજની કચકચથી ત્રાસી જઈને મુકેશે પોતાનું મકાન વેચીને માતા પિતા સાથે ભાડાના ઘરમાં રહેવા ચાલ્યા ગયા.એને મકાન વેંચીને આવેલા પૈસાથી નાનકડો ઘંધો શરુ કર્યો.

 

આ બાજુ જલદી પૈસા કમાવાની જીદમાં મુકેશ નીતિ અનીતિ બધું ભૂલી ગયો.અને આ બાબતમાં  મુકેશની બુદ્ધિ અને આવડત સાથે નશીબ પણ સાથ આપતું હતું.જોતજોતામાં તેને ધંધામાં સારું એવું નામ કમાઈ લીધું.અને જેમ પૈસો વધે એમ પૈસાની લાલચ વધતી જાય છે..અને જ્યારે પુરુષનાં મન ઉપર પૈસો હાવી થઇ જાય છે.ત્યારે લાગણીના સ્પંદનો,પ્રેમ જેવું બધું એક ખુણામાં રહી જાય છે.હવે મુકેશ રૂપિયા કમાવાની હોડમાં ગળાડૂબ ખુપવા લાગ્યો.પહેલા સમયસર ઘરે આવતો મુકેશ ધંધાકીય કારણોસર વધારે પડતો બહાર રહેવા લાગ્યો અને નવા નવા કલાયન્ટો સાથેની ઓળખાણ જેમ વધતી હતી સાથે સાથે સંસ્કારોને પણ ભૂલવા લાગ્યો.

 

ભાડાના ઘરમાંથી મુકેશે વિશાળ લોન વાળો બંગલો બનાવ્યો.અને બે ગાડીઓ વસાવી લીધી.શરૂ શરૂમાં આ સુખ સાહ્બી અને એશોઆરામના કારણે સરલાને સોનાના દિવસો અને ચાંદીની રાતો લાગવા માડી.

   

આ બાજુ એના સાસુ સસરા પોતાના વૃદ્ધાવસ્થાના દિવસોને શાંતિથી જીવવા ગામડે રહેવા ચાલ્યા ગયા હતા.પહેલેથી એક બાળક બસ છે એવી માન્યતા ધરાવતી સરલાએ મુકેશની ઇચ્છા હોવા છતા બીજું સંતાન પર રોક લગાવી હતી.એકના એક દીકરાને તેના  ઉજ્જવળ ભવિષ્ય માટે દૂર કોઈ હિલસ્ટેશની  હોસ્ટેલમાં દાખલ કરાવ્યા પછી સરલાવિલાસમાં સરલા જાણે મહેલોમાં મ્હાલતી હોય તેવું અનુભવવા લાગી હતી.

 

ઘરમાં સરલા સીવાય કોઇ ના હોવાથી થોડા જ સમયમાં સરલાને  આ બધું ભેકાર લાગવા માંડ્યું.કારણકે તેને પ્રેમ કરનાર પતિ હવે તેનાથી દુર રહેવા લાગ્યો. ક્યારેક તેને સાંભળવામાં આવતું કે બિઝનેશ ટુર ઉપર તે નવી નવી છોકરીને કંપની માટે લઇ જાય છે.

  

સમય જતા એકલતા ખાવા દોડતી હતી.સરલાને હવે આવડું મોટું ઘર હવે માત્ર મકાન લાગતું હતું.સમય જતા માત્ર વિચારો સાથી બન્યા હતા.હવે તે વિચારતી કે

 

 “કયું સુખ સાચું હતું??

આ  ભૌતિક ચીજ વસ્તુંઓથી ખરીદેલું સુખ કે

લાગણી અને પેમ ભર્યા હ્રદયમાંથી ઝરતું સુખ”?

-રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

પિંજરામાં કેદ કોણ?

પિંજરામાં કેદ કોણ?
——————–
ડીસેમ્બરની કડકતી ઠંડી હતી. મારા પાંચ હજાર સ્ક્વેર ફૂટના વિશાળ ઘરમાં આવેલા સન રૂમના વિન્ડો ગ્લાસમાંથી મકાનના પાછળના ભાગમાં નજર પડી.ત્યા મે જોયું કે એક તાજું જન્મેલું નાનકડું પીળું ચકલીનું બચ્ચું ઠંડીમાં થરથર ઠુંઠવાતું હતું.ત્યાં જઇ એને કોમળતાથી હાથમાં ઉચકીને ઘરમાં લઇ આવી.એને ગરમ રૂમાલમાં વીટાળી તેને ગરમાટો આપ્યો.સાથે સાથે મારા સ્નેહની ગરમી પૂરી પાડી અને તેને નામ આપ્યુ,’સોના’

નાનકડા બચ્ચાનો બહુ લાડકોડથી મારા બચ્ચા જેમ ઉછેરવાનું શરૂ કર્યુ.એના માટે આવ્યું એક નાનું મઝાનું પીંજરું.અને અંદર હિચકો લગાવ્યો.એક નાનકડો અરીસો મુક્યો.નાની નાની ઘૂઘરીઓ લગાવી.સાથે લગાવી ‘સોના’નામની તકતી.

જેમ જેમ ઉછેર થતો હતો એમ મારે સોના સાથે ગજબની માયા બંધાઈ ગઈ.રોજ સાજે કામ ઉપરથી આવું અને તેના બંધ પિંજરા પાસે જાઉં ત્યા તો મને જોઇને પાંજરામાં ઉછળકુદ કરતી કિલકારી કરી મુકે.સાવ પાસે જાઉં અને મારી ટચલી આંગળી પીંજરામાં નાખું તો મારી આંગળીને ચૂમવા અધીરી થઇ જતી.સ્પર્શ અને સંવેદનાં નાતે મારી અને એની વચ્ચે મમતાનો એક મીઠો અહેસાસ બંધાય ગયો હતો.

અને હું પણ દિવસ આખાનો થાક ભૂલી જતી અને તેની સાથે રમતમાં મશગૂલ બની જતી હતી.

ત્યારે મને મારી માં યાદ આવી જતી.એ પણ મારી પાછળ આમ જ દોડતી રહેતી.અને હું પણ માંને જોઈ આમ જ ઘેલી થતી હતી.આખો દિવસ માનો સાડલો પકડી આજુબાજુ ઘુમરાતી રહેતી હતી.

સોના મારી અને મારા ઘરની હેવાઈ બની ગઈ હતી.અને સમજદાર થઇ ગઇ હતી.આથી હવે તેને પીંજરાની પણ જરૂર ના હતી.એને પીંજરામાંથી બહાર કાઢુ ત્યારે હું મારું કામ કરતી હોંઉ ત્યારે મારી આસપાસ મંડરાયા કરે.ક્યારેક ખભા ઉપર બેસે તો વળી તે મારા હોઠોને પણ ચૂમ્યા કરે.એનું વ્હાલ જોઇને ક્યારેક હું મારું કામ છોડી તેની આસપાસ ફરતી રહેતી હતી.

એવાં શીયાળા પૂરો થતા ઉનાળો આવ્યો.મારા મનને હાશ થઇ કે હવે બહાર ખુલ્લી હવામાં ફરવા જવાનું મળશે.આ કાતિલ શીયાળાના પાંચ મહિના તો જાણે મણે સોનાના પીંજરા જેવા લાગતા હતા.હવે હું રોજ સાંજે મારા ઘરથી થોડે દુર આવેલા બગીચામાં ચાલવા જતી હતી.એક દિવસ એવી બહાર જવાની તૈયારી કરતી હતી ત્યા તો સોનાને જાણે મારી સાથે આવ્યું હોય એમ આવવા ચી..ચી..ચી.. કરી મૂકી.હું મનમાં હસીને વિચારવાલાગી કે હવે તું પણ મોટી થઇ ગઈ છે.

તેને પીંજરામાં લઇ હું બગીચામાં પહોચી ગઈ.કૂણાં કૂણાં પાંદડા અને ઝીણાં ફૂલોથી ભરેલા એક વૃક્ષની નીચે એક બાંકડા ઉપર પીંજરું મૂકી હું ચાલવા નીકળી જતી.થોડું આગળ ચાલી પાછળ વળીને જોયું તો સોના ગભરાએલી મૂંઝાયેલી લાગતી.એ દ્રશ્ય જોઇને મને મારો કોલેજનો પહેલો દિવસ યાદ આવી ગયો.હું પણ આમ જ મુઝાઇ ગઈ હતી.પછી સમય જતા ટેવાઈ હતી અને નજીકમાં જ થોડા ચક્કર લગાવી સોનાને લઇ ઘરે આવી.

હવે તો આ રોજનું થઇ ગયું હતું.સોનાને બહારની હવા લાગી ગઈ હતી.બગીચામાં તેના જેવા પાંખોવાળા ઘણા જીવોને જોઈ તે હરખાઇ જતી હતી.કેટલાક તો તેની નજીક આવી કાનમાં કંઈક કહી જતા હતાં.

એક દિવસ બહાર ચાલવા જવાના સમયે મારી એક સખીનો ફોન આવ્યો.અને વાતો વાતોમાં ચાલવા જવાની ઉતાવળમાં સોનાનાં પિંજરામાં બાકડા પર મુકીને ચાલવા માંડી.હું એ ભૂલી ગઈ કે પિંજરાનું બારણું અધખુલ્લું રહી ગયું હતું.એને બાંકડા ઉપર મૂકી સોનાને દૂરથી વ્હાલ કરી ત્યા જ નજીકમાં મારી નજર સામે પીંજરૂ રહે એ રીતે ચાલતી હતી.

થોડીવાર પછી હું પાછી આવી અને સામેનું દ્રશ્ય જોઈ અવાક બની ગઈ.સોના પોતાની પાસે આવેલા એના જેવાજ એક સોનેરી સાથી સાથે ઘડી બે ધડીમાં અલોપ થઇ ગઈ.

જે રીતે હું એમનો હાથ પકડીને જેમ ઉડી હતી એવી જ રીતે સોના ઉડી ગઇ.
હું ગભરાઈને આમતેમ જોવા લાગી.દુર ઉચે વૃક્ષની ટોચે સોના એના જેવા જ બીજા સાથી સાથે ચાચમાં ચાંચ પરોવી બેઠી હતી.મને યાદ આવી ગયું બસ આમ જ હું તેમનો હાથ પકડીને ઉડી હતી.ત્યારે મારી માના મનની સ્થિતિ પણ કદાચ આવી જ હશે.
ગભરાએલી,મુઝાએલી અને દુઃખી…….

હું જોઉં છું તો મારું પીંજરું ખાલી હતું.મારા હૃદયની જેમ જ સ્તો !!!

શું મારો પ્રેમ ઓછો હશે કે બે ચાર વખતની તેના આ નવા સાથીની મુલાકાત તેને ઓગાળી ગયો?શું હું સોનાના જવાથી દુખી છું કે તેની ખુશીમાં ખુશ છે?… માની જેમ જ
શું સોનાના મારા જીવનો ભાગ હતી કે પિંજરામાં કેદ હતી,????

રેખા પટેલ (વિનોદિની)
ડેલાવર (યુએસએ )

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ ; નાઈટ જોબ..

શ્રાવણ મહિનાની ખુશ્નૂમાં સવાર હતી.ઝરમર વરસાદના ફોર તન સાથે મન પણ ભીજવી રહ્યા હતા.સત્ય એના  ડેડીની હમણા જ જોઈન કરેલી બાંદ્રા વાળી ઓફિસે જવાં તેની બ્લુ બીએમ ડબલ્યુ લઈને જતો હતો.

અમીર લોકોને માટે તો ઠંડી અને ગરમી અને વરસાદની અલગ મઝા હોય છે.ગરમીમાં હિલ સ્ટેશનની સહેલગાહ અને શિયાળામાં ચોખ્ખા ઘી અને મસાલાથી બનેલા વસાણાઓનું સેવન અને ચોમાસાની મદભરી ઋતુમાં રાતની પાર્ટીઓમાં નશો અને ગરમાવો આપતા શરાબ અને શબાબ…..

સૂત્ય વહેલી સવારનો ટ્રાફિક ઓછો થયા પછી મસ્તીમાં વ્હીસલ વગાડતો વિદેશી મોંઘી કારને બેફિકરાઈથી ડ્રાઈવ કરતો સડસડાટ નીકળતો હતો.ત્યાં તેની નજર બાજુમાંથી પસાર થતા બસ સ્ટેશન ઉપર પડી એક વૃઘ્ઘ બીમાર સ્ત્રી સાથે એક યુવાન સુંદર યુવતી સલવાર કમીજ પહેરેલી અને છાતીનો ભાગ આખો સંતાય તેવી રીતે ઉપર ઓઢેલી ઓઢણી. કપાળ ઉપર નાની કાળી બિંદી.આ બધું ભેગું કરીને જોતા એક સુશીલ કન્યા લાગતી હતી.સત્યને એ  ચહેરો જાણીતો લાગતા એનો પગ અચાનક બ્રેક ઉપર દબાય ગયો.

તેને પહેરેલા સન ગ્લાસીસ માથે ચડાવી કારનાં ડાર્ક વિન્ડો ગ્લાસ માંથી જરા નજર બહાર દોડાવી.ઓહો……. તેના બે હોઠ ગોળ થઈ ગયા “ઓહો રાતકો કુછ ઓર દિનમે કુછ ઓર “

હમણા બે દિવસ પહેલા દોસ્તો સાથે સત્ય મસ્તાના બારમાં ગયો હતો ત્યારે બારના ડાન્સ ફ્લોર ઉપર કેટલાક યુવાન સ્ત્રી શરીર કાન ફાડી નાંખે એવા અવાજ સાથે વાગતા અર્થવિહીન યા તો દ્વિઅર્થી શબ્દોવાળા ઘોઘાટિયા મ્યુઝીક સાથે અભદ્ર ભાવભંગિમાઓ સાથેનું બીભત્સ લાગે તેવું નૃત્ય કરતા હતા.સંગીતના તાલે થીરકતા આવા શરીરોના ચહેરા ઉપર પ્લાસ્ટીકીયા સ્મિત ચીપકાવેલું રહેતું પણ એની આંખોમાં કઈક અલગ ભાવ છલકાતા રહેતા

આવા માહોલ વચ્ચે એક માત્ર વીસ બાવીસ  વર્ષની લાગતી યુવતી આંખોમાં શરમનાં ભાવ સાથે સંકોચથી નાચતી હતી.એને જોતા જ સમજી જવાય કે બારમાં આ નવી આવેલી યુવતી છે.બાજુના જ ટેબલ ઉપર નશાની હાલતમાં ઝૂમતા એક યુવાને જોશમાં આવીને આ યુવતીનો હાથ પકડી લીધો અને પેલી ગભરાઈ ગઈ.

હાથ છોડાવા ઘણા પ્રયત્નો કર્યા પણ પેલાએ બેહોશીની હાલતમાં વધુને વધુ જબરજસ્તીથી હાથ પકડી રાખ્યો સત્યએ એને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરી જોયો.પણ એ સત્યની એક પણ વાત સાંભળવાના મૂડમાં નહોતો.વિવશ આંખોમાં આંસુ તરી આવ્યા.બારના બાઉન્સર આવી પરિસ્થિતિ સંભાળે તે પહેલા સત્યથી આ અભદ્ર વર્તન સહન નાં થતા વચમાં પડી તેના મિત્રને ઘક્કો લગાવી દીધો અને છેવટે વાત મારામારી સુધી આવી ગઈ.છેવટે બધાએ વચમાં પડી વાતને વાળી લીધી.મીરાં સત્યની આ વગર ઓળખાણે કરેલી આ મદદને કારણે એક અહેસાનમાં દબાઈ ગઈ હતી. 

આ યુવતી સત્યની વગર ઓળખાણે કરેલી આ મદદને કારણે એક અહેસાનમાં દબાઈ ગઈ હતી.આંખોમાં ભરાએલા આંસુને લુછતી તે બે હાથ જોડી સૂર્યને સામે આવી ઉભી રહી,”સાહેબ આભાર.”

સત્ય તેની આંખોમાં લાચારી જોઈ રહ્યો માત્ર એટલુ જ બોલ્યો નો પ્રોબ્લેમ,આઈ એમ સત્ય અને તમારું નામ?”

સૂરીલા અવાજમાં ,”મારૂ નામ મીરાં છે.” કહી જવાબ આપ્યો.
એક વાત કહું,મીરાં જે કામમા આપણું મન અને આત્મા ના માને એ કામ ના કરવું જોઈએ.”આમ કહી સત્ય એના મિત્રો સાથે બારની બહાર નીકળી ગયો હતો

ઓટોમેટીક ગ્લાસને નીચે ઉતારી સત્યએ બુમ મારી”હાલો કેમ છો મીસ ,ઓળખાણ પડી કે નહિ ?”
પેલી યુવતી નજર ઝુકાવી આમ તેમ જોવા લાગી જાણે કંઇજ સાભળ્યું ના હોય.
ઓ હેલ્લો મિસ,તમને જ કહું હું કેમ છો ?
“જી કેમ છો..પણ ઓળખાણ નાં પડી.” ઘીમા સ્વરે પેલી યુવતીએ જવાબ આપ્યો
ચાલો હું જ ઓળખાણ આપી દઉં.યાદ છે ન્યુ યરની રાત્રે મસ્તાના બારની ધટના.?” 
ઓહ સોરી જેન્ટલમેન યાદ આવ્યું.આપ  કેમ છો કેમ છો.” સત્યને અધવચ્ચે બોલતો રોકીને મીરાં ઉતાવળે બોલી.

એને ડર લાગ્યો કે સત્ય  સાહેબ તેની બીમાર મા સામે જોશે તો છુપાવી રાખેલી વાત બહાર પડી જશે તો તેના માથે આભ તૂટી પડશે.

“ચાલ સારું થયું મીરાં તું ઓળખી ગઈ બાકી અહી તો “ગરજ સરી એટલે વૈદ વેરી” જેવું છે “

“સત્ય સાહેબ,આ મારી મા સવિતાબેન છે તેમને ફ્લુની અસર લાગે છે.અને સાથે દમના વ્યાધી છે.માટે હું એને હોસ્પિટલ લઈ જાઉં છું.અહી બસની રાહ જોઇને ઉભી છું.”

મીરાએ એની માતાને સત્યની ઓળખાણ કરાવતા કહ્યુ,”મા આ સત્ય સાહેબ છે.હું એક દિવસ રાત્રે હું મારી કોલ સેન્ટરની જોબ માટે જતી હતી ત્યારે અમારી વેનને પંચર પડ્યું હતું ત્યારે એમને અમને બધાને લીફ્ટ આપી મદદ કરી હતી.

મીરાની કોલસેન્ટર વાળી વાત પરથી સત્ય સમજી ગયો કે મીરાં તેની નાઈટ જોબને તેના પરિવારથી સંતાડવા માગે છે.સત્ય તેની ખુદ્દારી ઉપર ખુશ થયો..

-રેખા વિનોદ પટેલ 

 

કારણ વિનાં લોકો અહીંયા ચાંદની ચર્ચા કર્યા કરે છે

કારણ વિનાં લોકો અહીંયા ચાંદની ચર્ચા કર્યા કરે છે
ને રૂપ તારૂં જોઇને ખુદ ચાંદ અંદરથી જલ્યાં કરે છે

આખી ધરા ચમકી ઉઠે છે સૂર્યનું પ્હેલું કીરણ પડે ત્યાં
તારા વદનની તેજ કાંતી સૂર્યની ઝાંખી ભર્યા કરે છે

ઊંડો મહાસાગર છે સાબીત ખુદ સરિતાઓના જળ કરે છે
તારા નયનની આ અતળ ઉંડાંઇમાં સાગર ડુબ્યા કરે છે

ગુલમ્હોરની લાલાસમાં વગડો ભલે રંગ્યો બની નવોઢા
તારા રસીલા ગાલને ખુદ કેસુડૉ દિલથી અડ્યા કરે છે

પાતાળમાં પરવાળ મોઘાં ભાવનાં શોધે છે મરજીવાઓ
હોઠોની લાલી જોઇ તારી રત્ન પણ ખામી પૂર્યા કરે છે.

એ જામ,એ સાકી સૂરાહીને,ને મ્હેફીલૉ ભૂલી ગયો છું
ને જ્યારથી મારા ખભા પર ભાર ગરદનનો પડ્યા કરે છે

નાહકની મારી આ નજર મીઠી વગોવે છે તું હરઘડીએ
રુપ કેરુ કામણ બહુ એ જોગીનાં તપને વચમાં નડ્યા કરે છે

અટકી પડી મારી કલમ જોઇને તારા હુસ્નની નવાબી
મારી ગઝલના શબ્દ તારા રૂપની ગાથા કહ્યા કરે છે

-રેખા પટેલ(વિનોદીની)

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ : આઝાદી કોને કહેવાય ?

 

સેજપુર નામે ઉત્તર ગુજરાતનું એક નાનકડું શહેર.

આ નાનકડા શહેરના એક વિસ્તારમાં છબી એના માતા પિતા સાથે નાનકડા પોતીકા મકાનમાં રહેતી હતી.ચાર વર્ષની ઉમરથી બોલકી અને વિચારશીલ છબીના નાનકડા મગજમાં અવનવા સવાલો ઉગતા હતા અને એના કારણે એની માતાને આખો દિવસ દરમિયાન અવનવા સવાલોનાં જવાબ આપવા પડતા હતાં.

” મા ,બજારમાં ઠેરઠેર લાલ,લીલા અને સફેદ રંગના ઝંડા કેમ લટકાવ્યા છે? મા આ તોરણો પણ આ ત્રણ કલરના છે કેમ છે ?”

“છબી બેટા….,કાલે પંદરમી ઓગસ્ટ છે ભારતનો આઝાદી દિવસ છે.આ આઝાદી ગાંધીજી સહીત બધા નેતાઓએ અંગ્રેજો સામે લડત ચલાવીને અપાવી હતી. સડસઠ વર્ષ પહેલા આપણા દેશને આઝાદ દેશ થયો હતો.એટલે આ દિવસને મનાવવા આ ઝંડા અને તોરણ લગાવ્યા છે.” છબીના સવાલનો એની માતાએ જવાબ આપ્યો.

“મા…..,આઝાદી કોને કહેવાય ? ” નાનકડી છબી તેના ભોળપણ મા બહુ અઘરું પૂછી બેઠી હતી.

બે મિનીટ વિચાર કરી છબીને જવાબ આપતા કહ્યું “બેટા….., આઝાદી એટલે તું કોઈની રોકટોક વગર તારા મનગમતું કામ કરી શકે અને કાંઇ પણ બોલી શકે..જેમ તું ઘરમાં તારી મરજી મુજબ તારી ઢીંગલી સાથે રમે છે,દોડાદોડી કરે છે,એ આઝાદી છે બેટા “

જેમતેમ છબી માની વાત સમજવાનો પ્રયત્ન કરવા લાગી

બીજા દિવસે છબી બજારમાં ફરવા નીકળી એક દુકાનવાળા ને કોઈ બે ચાર મવાલી જેવા ગુંડા માણસો ધમકાવતા હતા.અહી દુકાન રાખવી હોય તો ભાઈને ખુશ રાખવા પડશે અને બદલામાં પેલો દુકાનદાર ભાઈ ભૂલ થઈ ગઈ માફ કરો કહીને ગલ્લામાંથી રૂપિયા કાઢી પેલાના હાથમાં મુકતો હતો.એ દુકાનદારની આંખોમાં ભય ચોખ્ખો દેખાતો હતો.

આ દ્રશ્ય જોઈને છબી માને પૂછવા લાગી
“મા ,આ દુકાનવાળા અંકલને પેલા બધા કેમ વઢે છે.?”

“બેટા તે લોકો ગંદા છે.અંકલ બીચારા સારા છે એટલી એની પાસે પૈસા માગે છે,અને અંકલ ના આપે તો આ રીતે હેરાન કરે છે.” મા બોલી

“હા મા સમજી ગઈ આ અંકલ આઝાદ નથી.” બોલી છબી નાચતી કુદતી આગળ ચાલી.

થોડે આગળ ગઈ ત્યાં રસ્તાની બાજુમાં ફૂટપાથ ઉપર એક નાકાકડો છોકરો બુટ પોલીશ કરવાની પેટી લઈને બેઠો હતો.ત્યાં એક સજ્જન લાગતા ભાઈ તેમના બુટને પોલીશ કરાવતા હતા પેલા છોકરાથી ભૂલથી સજ્જનના મોજાને પોલીશ રંગ લાગી ગયો. એટલે ગુસ્સે થઇને પેલા ભાઈએ પગથી ધક્કો મારીને છોકરાની પેટી અને સામાન નીચે પાડી નાખ્યો.અને છોકરા સાથે મારપીટ કરવા લાગ્યા.

આ જોઈ છબી બોલી ઉઠી “મા આ અંકલ શું કરે છે કેમ મારે છે આને ?”
“બેટા એ છોકરો ગરીબ છે અને એ અંકલ પૈસાવાળા છે.અને અંકલના મોજા આ છોકરાથી ભૂલથી ખરાબ થઈ ગયા માટે તે ગુસ્સ થઈ આમ મારે છે”

“સમજી ગઈ મા !!! આ છોકરો પણ આઝાદ નથી” છબી દુઃખી થતા બોલી

મા શું સમજાવે આ બાળકીનો હાથ પકડી મંદિર તરફ વળી ,બહાર ચંપલ કાઢી પગથીયા ચડતી હતી. ત્યાં મંદિરના પુજારી એક ગરીબ લાગતી મહિલાને જોરજોરથી બુમો પાડી લઢતા હતા .

” બહાર નીકળ અહીથી કેટલીવાર કહ્યું છે તને કે દર્શન કરવા તારે મંદિરની અંદર નથી આવવાનું, દર્શન કરવા હોય તો મંદિરની બહારથી કરીને ચાલતી થા.”

આ દ્રશ્ય જોઇને છબી બોલી,”મા…..,આ તો પેલી આપણા ઘરનું આગણું વાળવા આવે છે તે ગંગુબેન છે.એને કેમ પુજારી દાદા વઢે છે?”

છબીની માતા હવે છબીના સવાલા જવાબ આપવામાં સક્ષમ નહોતી.થોડી પળ જવાબ ના આપી શકતા,છબી સામેથી બોલી ઉઠી,””મા…..હવે હું સમજી ગઈ કે આ ભગવાન અને આ ગંગુબેન બંને આઝાદ નથી’
મા હું સાચું કહું છું ને?” ભોળા ભાવે છબી બોલી પડી

છબીની માતા પાસે આનો કશો જ જવાબ નહોતો.તે ચુપ રહી ગઇ, છેલ્લા સડસઠ વર્ષથી આપણી અંદર આરામ ફરમાવતા એક આઝાદ નાગરિકની જેમ.
આઝાદ તન
ક્યા છે આઝાદ મન ?
કેવી આઝાદી ?

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ – બહુ જલ્દી મારું સાંભર્યું

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ – બહુ જલ્દી મારું સાંભર્યું

આટલી ઠંડીતો આટલા વર્ષોમાં ક્યારેય પડી નથી.લાગે છે ઉપરવાસમાં બરફ વર્ષા થઇ હશે?.ડીસેમ્બર મહિનાની કાતિલ ઠંડીની અસર,આ બંધ મકાનોવાળાને પણ આટલી બધી નડતી હશે?

રાતે તો ઠીક છે.પરંતુ સવારના પ્હોરમાં પણ રસ્તાઓ સુમસાન હોય છે.ક્યાંક રડ્યું ખડ્યુ  મારા જેવું પાપી પેટનો ખાડો ભરવા રસ્તા પર નજર પડતુ હતુ.રસ્તા સાફ કરનારો એક હરિજન કામદાર,ખભે કોથળૉ નાખી કાગળ કચરો વિણનારો એક છોકરો.અને એકલદોકલ દુધવાળા સિવાય બાકીના લોકો સહુ સહુના માળામાં ભરાઈ રહેતા હતા.બજારોમાં દુકાનદારો પણ બારણા અડધા અટકાવી ગ્રાહકોની રાહ જોતા।

આખો દિવસ મજૂરી માટે  અહીંતહીં ભટક્યો પણ મને કોઈ કામ ના મળ્યું. આખો દિવસ ભટક્યા પછી સાંજે સુરજ ઢળવાની તૈયારીમા હતો.અને ગાત્રા થીજાવતી કાતિલ ઠંડી હતી. જ્યારે ઠંડીથી બિલકુલ  વિરુદ્ધ સાંજની વેળાએ પેટમાં જઠરાગ્ની સૂરજની જેમ જલતી હતી.અને ભૂખની ગરમીની અસર છેક મગજ પર પડતી હતી.છેવટે બેચાર જગ્યાએ હાથ લાંબો કરી જોયો.

તોય કઈ દિવસ ના ફળ્યો!
આવા અલમસ્ત  શરીર વાળાને ભીખ પણ કોણ આપે?

જ્યારથી ગામડામાં મારા એકના એક ખોળિયે આગ લાગી અને ઘરવખરી સાથે મારો આશરો પણ સળગી ગયો હતો.ત્યારથી હું એકલપંડ આ શહેરમાં આવ્યો.એ દિવસથી મારે આ રોજે રોજની મોકાણ છે.કોક દિવસ છુટક મજુરીનું કામ,તો કોક દિવસ કામ શોધવામાં જ  પૂરો થાય.ક્યારેક ભરેલા પેટે,તો ક્યારેક ખાલી પેટે હું રાત એકલતામાં વિતાવું છું.

હું ,મારી ગોદડી,એક માટલું અને જૂના મંદિર પાછળ સાંકડી ગલી …આજ મારો ભવ્ય રસાલો.

આજે ટાઢથી બચવા વ્હેલો આવીને ગોદડી પાથરી ભૂખ્યા પેટે લંબાવ્યું.અને આગળ મંદિરમાં રહેતા ઉપરવાળાને બે ચાર ચોપડાવી દીધી …”તને તો માથે છત છે અને સવાર સાંજ તૈયાર ખાવાનું પ્રસાદના નામે મળી જાય છે! રોજ રોજ શણગારેલા નવા વાઘાં પહેરવા મળે છે.બાજુમાં બિરાજેલા દેવીનો તને ચોવીસ કલાક સાથ મળે છે તો તું શું કામ મારું વિચારે?

ઓ મંદિરના દેવ…., તને કદી વિચાર આવે છે કે તારાથી ફલાંગ દુર કોક ભુખ્યા પેટે એકલવાયો થઈને ટાઢમાં થીજે છે ?તુ ય ભલા સ્વાર્થી નીકર્યો જગતના સ્વામી.”

“તું ભૂલતો હોય તો કાલ સાંજની વાત યાદ કરાવું। .. તારા મંદિરની બહાર ભૂખ્યા બે છોકરા અંદર તારા ચમકતા થાળમાં પ્રસાદના લાડવા જોઈ માનો ફાટેલો થીગડાં મારેલો સાડલો ખેચી રડતા હતા.તારા મંદિરની અંદર પ્રસાદની રેલમછેલ છે.અને તું ખાતો નથી ને ખાવા આપતો નથી આ તે તારો કેવો ન્યાય ? “

સ્હેજ આંખ મીંચાવા આવી ત્યાંતો કડકડતી ઠંડીમાં ગરમાવાનો અહેસાસ થયો લાગ્યું કો’ક મારી ગોદડીમાં આવી જોડે ભરાણું. કોણ ભરાણું… મેં બૂમ પાડી…એક સહેમી ગયેલો અવાજ સંભળાયો…’’આજની રાત અહી સૂવા દો મને અને આજે બહુ ટાઢ છે.અને આખો દિવસ પેટ ભરવા બહુ રઝળી છું.બહુ થાકી છું.આ અંધારામાં ક્યા જાઉં?’’-

હું પણ કઈ બોલ્યો!,થોડો સંકોચાઈ પેલી આવનારી માટે જગ્યા કરી.અને મેં મનોમન ઉપરવાળા નો આભાર માન્યો !

“વાહ જગત સ્વામી…તને મારૂં બહુ જલ્દી મારું સાંભર્યું,તે પેટની નહી તો શરીરને ગરમાવો દીધો… કદાચ તારી નજીક રહું છે એટલે જ ને?”
રેખા (પટેલ વિનોદિની)