હેપ્પી વેલેન્ટાઈન

હેપ્પી વેલેન્ટાઈન- રેખા પટેલ (વિનોદિની)

“વોટ ઇસ યોર વેલેન્ટાઈન પ્લાન?” શૈલુએ પૂછી લીધું.
“આઈ એમ વેરી એક્સાઈટ ધીસ યર. સીડ સાથેના મારા એન્ગેજમેન્ટ પછી અમારી આ પહેલી વેલેન્ટાઈન છે.” કર્લીએ ખુશીથી ઝૂમી ઉઠતાં જવાબ આપ્યો.
” તો તારી શું ઈચ્છા છે તેના તરફથી ગીફ્ટમાં મેળવવાની?”
” ઓહ ડીયર આઈ એમ આસ્કીંગ ડાયમંડ નેકલેસ, તે મને બહુ પ્રેમ કરે છે માટે હું જે માંગીસ તે જરૂર અપાવશે.”
” હું જાણું છું તારા શોખ ,સ્વપ્નો બહુ ઊંચા છે અને તેથીજ તને એન્ગેજમેન્ટ વેળાએ સીડે મોંઘીદાટ ડાયમંડ રીંગ અપાવી હતી ને! વધારામાં તેનાં બિઝનેસની પણ હજુ શરૂઆત છે. તો શું કામ તેને તહેવારોના બહાને ખોટા ખર્ચાઓ કરાવે છે.”
” તહેવારો તો આમજ ઉજવાય. અને તોજ તે વરસોના વરસ યાદગીરી સ્વરૂપે જળવાઈ રહે.”કર્લીએ બેફિકરાઈ થી જવાબ આપ્યો.

કર્લીના આ જવાબે શૈલુંને વિચારતી કરી મૂકી. “શું ડોલર્સ અને મોંધી વસ્તુઓનો આવો ખોટો દેખાડો પ્રેમને વ્યક્ત કરવા પૂરતાં છે?”

દરેક તહેવારની પાછળ કોઈને કોઈ કારણ હોય છે તેને ઉજવવાની અલગ દ્રષ્ટી હોય છે. આ વાત આપણે ઉજવણી પહેલા સમજવી રહી. વેલેન્ટાઈન એ પ્રેમની અભિવ્યક્તિ માટેનો ખાસ તહેવાર છે. દરેક પ્રેમીઓને એવી ઈચ્છા હોય કે તેને પ્રેમ કરનાર પ્રેમ જતાવે અને તેની કદર કરે. પરંતુ પ્રેમને માંગીને પરાણે નાં લેવાય. તેમજ પ્રેમમાં ભેટ પણ ગજા બહારની નહિ કે તેની આશા નાં રખાય. આમ કરવાથી પ્રેમનું અમે પ્રેમીની લાગણીઓનું અપમાન છે. એ માંગનાર વ્યક્તિ ભૂલી જાય ત્યારે પ્રેમ પ્રેમ નાં રહેતા બોજો બની જાય છે.
“સામે વાળાની સ્થિતિને જાણ્યા સમજ્યા વિના જ્યારે કોઈ માંગણી કરવામાં આવે છે ત્યારે તેની અસર સબંધો ઉપર ચોક્કસપણે થાય છે.” કેટલાક માંગતા નથી પણ આશા ચોક્કસ રાખતાં હોય છે. આવી સ્થિતિમાં જ્યારે અપેક્ષા પ્રમાણે ભેટ કે વાતાવરણ નાં મળે તો સ્વાભાવિકપણે દુઃખ પણ અચૂક થવાનું. આવી સ્થિતિમાં તે તહેવારનું મહત્વ અને ખુશી અધુરી રહી જાય છે.
આ તે કેવો પ્રેમ જ્યાં તેમની વચમાં અપેક્ષાઓ નો આખો ભંડાર પડેલો હોય , કહેવાય છે પ્રેમમાં તો સૂકો રોટલો અને ખાલી ઓટલો પણ ખપે. પરંતુ અહી દેખાદેખી કેન્દ્રમાં હતી. કર્લીએ તેની એક ફ્રેન્ડને તેના લગ્નની ભેટ સ્વરૂપે મળેલી લક્ઝુરીયસ કાર જોઈ ત્યારથી તેના કરતા વધુ આગળ બતાવી આપવાની જીદમાં તે નવા બંધાતા સબંધને દોલતના ત્રાજવે તોળવા તૈયાર થઇ ગઈ હતી. જે કદાચ તેના સોનેરી ભવિષ્ય માટે અંધકાર પણ સાબિત થઇ શકે તેમ હતો.

જ્યારે કોઈ વેલેન્ટાઈન ગીફટની સામે ચાલી માંગણી કરતા જોઈએ ત્યારે વિચાર આવે છે કે શું ગિફ્ટનું મહત્વ લાગણી કરતા સ્ટેટસ વધુ છે? વેલેન્ટાઈન એટલે પ્રેમ અને ખુશીનો તહેવાર …ગીફ્ટ આપવી લેવી એ બધું સબંધોને ઉષ્માભર્યા રાખવાની ટેકનીક માત્ર છે. જેનાથી રોજબરોજની લાઈફ સ્ટાઈલમાં થી બહાર નીકળી પ્રેમી માટે કંઈક અલગ કર્યાની અનુભુતી જન્મી જાય.

જ્યારે વહેવારમાં સબંધમાં લેવડદેવડ વધી જાય ,ત્યારે તેની અસર હેઠળ પ્રેમની મીઠાશમાં ઓછપ આવી જાય છે, ગમે તેવા મીઠાં સબંધનો વિચ્છેદ થતા વાર લાગતી નથી.
વેલેન્ટાઈનનો સાચો અર્થ છે પ્રેમ. પાંચમી સદીની શરૂઆતમાં યુરોપમાં સંત થઇ ગયા જેનું નામ હતું વેલેન્ટાઈન … તેમણે રોમમાં ચાલતાં એક પુરુષના બહુ સ્ત્રીઓ સાથેના સબંધને અનૈતિક કહી લગ્નપ્રથાને મહત્વ આપવા વિશે પ્રચાર કર્યો. કારણ તે વખતે સ્ત્રીઓને દિલ બહેલાવવાનું રમકડું ગણાતું હતું. જેમાં લગ્નપ્રથા ખોરવાઈ રહી હતી. વેલેન્ટાઇનની આ વાત રોમના ક્રૂર રાજાને પસંદ આવી નહિ અને વેલેન્ટાઈનને ૧૪ ફેબ્રુઆરી ૧૪૯૮નાં રોજ સંત વેલેન્ટાઈનને ફાંસી પર ચડાવી દીધો. બસ તેમની દુ:ખદ યાદમાં વેલેન્ટાઈન ડે મનાવવાની શરૂઆત થઇ હતી.
અમેરિકા પાશ્ચાત સંસ્કૃતિ ઘરાવતો દેશ છે. અહી નાનપણથી જ બાળકોને પ્રેમનું મહત્વ અને તેને વ્યક્ત કરવાનું શિખવાડવામાં આવે છે. નાના બાળકોને સ્કુલના દિવસો થીજ આ તહેવારને સેલીબ્રેટ કરતા શીખવાડે છે. દરેક બાળકોને બીજા બાળકો માટે નાના વેલેન્ટાઈન કાર્ડ અને કેન્ડી કે નાની ગીફ્ટ લાવવાનું કહેવામાં આવે છે. ત્યારબાદ તેઓ આ બધું એકબીજા સાથે એક્સચેન્જ કરે છે, આ સમયે નાતજાત કે રંગભેદ કે છોકરા છોકરીઓનો ભેદ જોવાતો નથી માત્ર બાળકોને મિત્રતાની સાચી સમજ આપવામાં આવે છે.
પ્રેમની યાદગીરી સમાન આ તહેવાર એટલે કોઈ મનગમતી વ્યોક્તિત સાથે આત્મીીયતા અને પ્રેમની લાગણી વ્યેકત કરવાનો દિવસ. દરેક લાગણીભીના હૈયા પોતાની ગમતી વ્યક્તિને ,ફ્લાવર્સ, કાર્ડ,સ્વીટસ કે ગીફ્ટ આપીને લાગણી વ્યક્ત કરે છે. વળી ખાસ ટેબલ બુક કરાવી રેસ્ટોરન્ટમાં ડીનર અને લંચ માટે જતા હોય છે. કેટલાક તો આનાથી આગળ વધીને આ દિવસે એડલ્ટ ડે કેર , નર્સિંગ હોમ કે ચિલ્ડ્રન હોમની મુલાકાતે જાય છે ત્યાં જઈ તેમને ફ્લાવર, કેન્ડી વગેરે ભેટમાં આપી તેમની સાથે સમય વ્યતીત કરીને ઉજવે છે.
આજકાલ પશ્ચિમના તહેવારો, સમાજને અને સમજને કોઈ અછૂત દ્રષ્ટીએ જોવાની પણ ફેશન ચલણમાં આવી છે. કેટલાક આ બધા પાછળનો હેતુ સમજ્યા વિના વિરોધ કરવામાં પાવરધાં બન્યા છે. તે લોકોએ ખાસ સમજવા જેવી વાત છે કે આ વેલેન્ટાઈનની ઉજવણી કંઈ માત્ર પ્રેમીઓનો ઈજારો નથી. કોઈ દેશ કે જાતિનો આ તહેવાર નથી. આને એ દરેક ઉજવી શકે છે જેના મનમાં પ્રેમ લાગણી હોય, મિત્ર મિત્રને કે બાપ દીકરીને કે ભાઈ બહેનને “બી માઈ વેલેન્ટાઇન” કહી શકે છે જેનો સાદો અર્થ ” જે તે સબંધે પણ તું મારી સાથે રહે ” આ સમજને આપણે લાંબે સુધી લઇ જવી જોઈએ.
“પ્રેમ એ એક અનોખી વસ્તુ છે તેને સમજવી અને સાચવવી બહુ જરૂરી છે. પ્રેમમાં ગીફ્ટ કરતા લાગણીની ખાસ જરૂર છે.”

એ લાગણીઓ જે દેખાતી નથી છતાં તેનું ચલણ બહુ ભારે હોય છે. તેના ભાર નીચે ગમે તેવો પથ્થર દિલ માણસ પણ દબાઈ જાય છે. અને બહુ હોશિયાર વ્યક્તિ પણ ભોળવાઈ જાય છે.

આ બધી પ્રવર્તતી લાગણીનું જોડાણ માત્ર આપણી અપેક્ષાઓ અને આપવા મેળવવાની લાલસાને આધારિત રહી અસરકારક બને છે. સામા માણસ પાસે થી આપણને કેટલું જોઈએ છે અને તે કેટલું આપી શકે તેમ છે તે આધારે લાગણીઓ સ્પર્શતી હોય છે. બહુ ઓછા એવા નશીબદાર હોય છે જેમને કોઈ પણ લેવડદેવડ વિના પ્રેમ અને લાગણીઓની લ્હાણી મળે છે. જે પણ નામે એ મળી આવે તેને બે હાથે એકઠી કરી સાચવી લેવી જોઈએ…

વધારામાં આજકાલ બહુ ચર્ચિત એવો એક પ્રશ્ન ભારતમાં અને ભારત બહાર ચર્ચાઈ રહ્યો છે.”લવ જેહાદ”. પ્રશ્ન થાય છે આ લવ જેહાદ એટલે શું? પ્રેમના બહાને હિંદુ યુવતીઓને ફસાવીને પહેલા પોતે હિંદુ છે કહી પછી પ્રેમના ખોટા વચનો આપીને ફસાવવામાં આવે છે. લગ્ન પછી તેમને ધર્માંતર કરવાની ફરજ પાડવામાં આવે છે. આ રીતે તેમને હિંદુ માંથી મુસ્લિમ બનાવની ફરજ પાડવામાં આવે છે. જે સ્ત્રી સ્વાતંત્ર્ય ઉપર બહુ મોટો ફટકો અને ખતરો ગણી શકાય. જ્યાં પ્રેમ હોય ત્યાં ધર્મને વચમાં નાખવો એ પ્રેમની વિરુદ્ધ કહેવાય. આવી ઘટનાઓ સમાજમાં વધી રહી છે. આજે એકલા ભારતમાં પાંચ હજાર કરતા વધારે યુવતીઓ આ રીતે લવ જેહાદનો ભોગ બની છે ત્યારે સ્ત્રીઓએ જાતેજ આંખો ખુલ્લી રાખવાની જરૂર છે.
આવું માત્ર ભારતમાં બને છે તેમ નથી અહી અમેરિકા જેવા આધુનિક દેશમાં પણ આવાજ દાખલાઓ જોવા મળે છે. હિંદુ છોકરીઓ મુસ્લિમ યુવકો સાથે પ્રેમમાં ફસાઈને ધર્માંતર કરી નાખતી હોય છે. પાછળથી તેમને આમ કરવાનો પસ્તાવો પણ થાય છે. જોકે બધેજ આમ થાય છે તેમ કહેવું અયોગ્ય કહેવાય. છતાં જ્યારે પણ આવા દાખલાઓ જોવા સાંભળવા મળે ત્યારે દુઃખ થાય સ્વાભાવિક છે.
જોકે અહી અમેરિકામાં, અમેરિકન કે આફ્રિકન અમેરિકન યુવક યુવતી સાથેના લગ્નમાં આવી ખાસ મુશ્કેલીઓ નથી આવતી. હા રહેણીકરણી, વિચારસરણી અલગ હોવાને કારણે થોડા પ્રોબ્લેમ્સ આવતા રહેવાના. છતાં ધર્મનો પ્રોબ્લેમ હિંદુ મુસ્લિમ જેટલો વચમાં આવતો નથી.
એક જુના હિન્દી ફિલ્મ ખામોશી નાં ગીતની કડી યાદ આવી ગઈ.
“હમને દેખી હૈ ઉન આંખોકી મહેકતી ખુશ્બુ, હાથ સે છૂકર ઇન્હેં રિસ્તોકા ઇલ્જામનાં દો”
આવો પ્રેમ હવે ભાગ્યેજ જોવા મળે છે. આજે તો સામસામે મળ્યા પછી આંખો ચાર કર્યા પછી પ્રેમ કરવાનું તો બાજુ ઉપર રહ્યું ,ઈન્ટરનેટ માં જોયા વગર પણ પ્રેમ થઇ જતો હોય છે. અને મળ્યા વિના લગ્ન અને છૂટાછેડા પણ થઇ જતા હોય છે. આવા સમયમાં સાચો પ્રેમ શોધવો બહુ મુશ્કેલી ભર્યો બની જાય છે. છેલ્લે એકજ વાત ઉપર ભાર મુકવાનો ગમેં છે કે ” જો નશીબ થી આવો પ્રેમ મળી આવે તો તેને સંભાળીને જતનથી રાખવો જરૂરી છે”.

 

ટકળ- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
કોલેજના છેલ્લા વર્ષમાં ભણતી શ્રુતિ જેટલી દેખાવડી હતી એટલીજ મેઘાવી અને તેજસ્વી હતી. તેના રૂપ અને ગુણથી અંજાઈ ગયેલા કેટલાય પતંગિયાઓ જાણે સળગતા દીવડાની આજુબાજુ ફનાહ થવા મંડરાતા રહેતા. શ્રુતિ કોઈને પણ મચક આપતી નહોતી. હા તેનું મિત્ર વર્તુળ ભારે હતું વધારામાં મઝાના રમતિયાળ સ્વભાવને કારણે બધામાં ખાસ્સી લોકપ્રિય પણ હતી.
શ્રુતિને ગ્રેજ્યુએટ થયા પછી આગળ આઇએસઆઇ માટેની ઈચ્છા હતી. આઝાદ વિચારોની તે માનતી કે સ્ત્રી અને પુરુષ વચમાં કોઈજ ઝાઝો ફર્ક નથી. એ દરેક કામ સ્ત્રી કરી શકે છે છે જે પુરુષ નથી કરી શકતો. વધારામાં બાળકને જન્મ આપવાનું ગૌરવ માત્ર સ્ત્રીનાં મસ્તકે લખાએલું છે. તો આ ગણતરીમાં સ્ત્રી આગળ ગણાય.
મિત્રોનાં પ્રેમનાં ગળાડૂબ રહેતી શ્રુતિ જીવનને મસ્તીથી જીવતી હતી. આ છેલ્લા વર્ષ પછી કોલેજ જીવનને ટાટા બાય કહેવાના દિવસો નજીક આવતાં હતાં. એવામાં હિન્દીનાં પ્રોફેસર મીસીસ વ્યાસને મેટરનિટી લીવ ઉપર જવાનું બન્યું. તેમના બદલામાં થોડા સમય માટે ભોપાલથી આવેલા યુવાન પ્રોફેસર સુબોધ મહેતાએ ચાર્જ સંભાળ્યો.
હિન્દીનાં એ સમયે ચાલી રહેલા કાલીદાસ મેઘદૂતનાં મહાકાવ્યને સુબોધની આગવી છટામાં વંચાતા ત્યારે માત્ર છોકરીઓ જ નહિ છોકરાઓ પણ દિલ ઉપર હાથ મૂકી સાંભળી રહેતા.
“આભમાં કાળા વાદળાઓ એકઠાં થઈ ધરતીને ભીંજવી દેવા આતુર બને, વનમાં નાચતા મયુર ટહુકા ભરે જોઈ તેમની અદા નિરાળી ઢેલડીઓ મદહોશ બને….” હવામાં ઉછળતી લટોમાં ઘેરા મદહોશી ભર્યા અવાજમાં સુબોધ મેઘદૂતને સમજાવી રહ્યો હતો. તેની પ્રણય નીતરતી વાતોમાં શ્રુતિ પલળતી ચાલી. વર્ષા ભીજવે ઘરતીને અને મને ભીજવે તું ” બબડતી શ્રુતિ ક્યારે સુબોધના પ્રેમમાં ઝબોળાઈ ગઈ તેનો તને ખ્યાલ સુધ્ધાં ના રહ્યો.
પ્રેમભર્યા પાઠ ભણાવનાર સુબોધ પણ પ્રેમની મૂર્તિ સમી શ્રુતિથી દુર રહી શક્યો નહોતો. તેને પણ શ્રુતિ આકર્ષી રહી હતી.
સુબોધની મધ ઝરતી વાણીમાં શ્રુતિ લપેટાઈ ગઈ હતી. એક નાનકડાં શ્લોક વિષે વધારે જાણવાની ઉત્કંઠા લઈને એક દિવસ શ્રુતિ સુબોધને મળવા સ્ટાફ રૂમમાં પહોંચી ગઈ.
” સર મને જરા આ વિષે વિસ્તારથી સમજાવશો”
સાવ લગોલગ અને જરા નીચે વાળીને પૂછી રહેલી શ્રુતિના શરીરની વિશેષ સુગંધ અને લાંબા વાળની લહેરાતી લટોના હળવા સ્પર્શે સુબોધના મનનો સાગર બેવળી ગતિથી ઉછળવા લાગ્યો.
” શ્રુતિ અત્યારે તો મારે બીજા ક્લાસનો સમય થવા આવ્યો છે. પરંતુ તું કોલેજ પછી મને મળેલા સ્ટાફ ક્વાટર્સમાં આવી શકે છે હું તને બરાબર સમજાવી દઈશ.”
શીખવા શીખવાડવાનું તો નજીક આવવાનું બહાનું માત્ર હતું. એ પછીની બેચાર મુલાકાતોમાં જ
” હવે તું મને સર કહેવાનું છોડી માત્ર સુધીર કહે તો વધુ ગમશે. આમ પણ હું તારા કરતા માંડ પાંચ વર્ષ મોટો છું.” કહી સુધીરે શ્રુતિને નજીક આવવા આહવાન આપ્યું અને બંને થોડાજ દિવસોમાં ખાસ્સા નજીક આવી ગયા.
આજ સુધી પ્રેમ અને લાગણીઓથી દુર રહેનારી એ હવે પ્રેમમાં ડૂબવા લાગી અને સુબોધ સાથે લગ્ન કરી જીવન વસાવવાના સ્વપ્નો જોવા લાગી. સુબોધે પણ બહુ ચતુરાઈ થી અને શ્રુતિને પ્રેમના બધાજ પાઠ ભણાવી દીધા.
આ બધાની વચ્ચે શ્રુતિને સુધીરના ફેમિલીમાં કોણ છે,તેનું ભવિષ્ય કેટલું સધ્ધર છે તે વિષે જાણવાની જરૂરીઆત લાગી નહોતી. ચોરી છુપીથી મળતી ક્ષણોને બંને પ્રેમની લેવડ દેવડમાં વિતાવી દેતા. એક દિવસ શ્રુતિને તેના શરીરમાં થતા ફેરફારો વિષે ચિંતા થવા લાગી. ચોરી છુપીથી બાજુના કેમિસ્ટની દુકાનેથી લાવેલી પ્રેગનેન્સી કીટ દ્વારા પોતે મા બનવાની છે નાં એંધાણ આવી ગયા. ગઈ. થોડીક ક્ષણો જાણે એ બેસુધ બની ગઈ. કાનમાં લોકોના અટ્ટહાસ્ય ગુંજવા લાગ્યા. બધુજ પડતું મુકીને તે સીધી સુધીરના ઘરે દોડી.
“સુધીર હવે શું કરી શું? તું બધું સંભાળી લઈશ ને?” સુધીરના બંને હાથ પકડીને શ્રુતિ આદ્ર સ્વરે પૂછવા લાગી.
” જો શ્રુતિ હું પરણેલો છું, મારાથી મારી પત્ની અને બે વર્ષના બાળકને તેમના કોઈ વાંક ગુના વગર કંઈ છોડી નાં શકાય. મારું માની તું પણ બધું ભૂલી અજન્મ્યા ગર્ભનો નિકાલ કરાવી દે.હજુ કઈ ખાસ મોડું થયું નથી.”
” પણ મને આ વાત વિષે તે કદી જણાવ્યું નથી. મારી સાથે આટલી મોટી છેતરપીંડી?” શ્રુતિ માથે હાથ દઈને ઢગલો થઇ ગઈ.
” જો તને મેં છેતરી નથી, આ વિષે તે પહેલા કદીયે મને પુછ્યુ જ નથી. અને મેં તારી સાથે કોઈ બળજબરી પણ નથી કરી. માટે તું મને કોઈજ પ્રકારનો દોષ નાં દઈ શકે. તને મારી માટે આકર્ષણ હતું અને મને તારી માટે. તો હવે કોઈને દોષ આપવો જોઈએ નહિ.” કહીને સુબોધ શ્રુતિને એકલી રડતી મૂકી અંદરના રૂમમાં ચાલ્યો ગયો.
સુબોધના યૌવનના આવેગને પ્રેમ સમજી જીવનનું સર્વસ્વ સોંપી દેવાની ભૂલ કરીને શ્રુતિ તેના જીવનમાં મોટો ઝંઝાવાત લઇ આવી હતી. તેને આજે ભૂલ સમજાઈ રહી હતી ,પરંતુ હવે ઘણું મોડું થઈ ગયું હતું.
આજે શ્રુતિને સ્ત્રી અને પુરુષની વચ્ચેનો આ મોટો ભેદ સમજાઈ રહ્યો હતો. એક પુરુષ હાથ ખંખેરી ચાલી નીકળ્યો હતો. જ્યારે એક સ્ત્રી એ પ્રેમ સબંધના બીજને પોતાના તન મનમાં કાયમી સ્થાન આપી ચુકી હતી. “સાચી વાત હતી કે સ્ત્રી અને પુરુષની બરોબરી કદીયે થઈ શકે નહિ”.
બીજા દિવસે કોલેજમાં “સુબોધ સર અચાનક નોકરી છોડી કેમ ચાલ્યા ગયા? શું થયું હશે ?” ના અટકળ ચાલવા લાગ્યા. એકલી શ્રુતિ જાણતી હતીકે એક કાયર પુરુષ કેમ ભાગી ગયો.
ત્રણ મહિનાં સુધી છુપાવી રાખેલી વાત હવે વધારે સમય સંતાડી રાખવી શક્ય નાં લાગતા એક રાત્રે શ્રુતિએ મમ્મીના ખોળામાં માથું નાખી હળવી કરી નાખી. થોડી બુમાબુમ રોકકળ વચ્ચે છેવટે ” હવે સમાજમાં શું મ્હો બતાવીશું? આ છોકરીએ આપણી આબરૂ કાઢી.” નાં કકળાટ વચ્ચે માં બાપે બળજબરીથી શ્રુતિનું અબોર્શન કરાવી દીધું. સ્ત્રીના જીવનનું અતિ અમુલ્ય એવું માતૃત્વનું સુખ શ્રુતિને જીવનમાંથી પરાણે દુર કરવું પડ્યું.
બહારથી બધું સામાન્ય થઇ ગયું. માં બાપની આબરૂ બરાબર સચવાઈ ગઈ. માત્ર એનેસ્થેસિયાના વધારે પડતા ડોઝને કારણે શ્રુતિના મગજને અસર થઇ ગઈ. બહુ લાંબી સારવાર પછી પણ તેની માનસિક અવસ્થામાં કોઈ ઝાઝો સુધારો થયો નહિ અને એક તેજસ્વી તારલો ઘૂમકેતુ બની ગયો. એક પ્રતિભાશાળી અને મહત્વાકાંક્ષી યુવતી શૂન્ય બનીને રહી ગઈ.
આજે તેને પોતે ક્યા છે શું કરે છે તેનું કોઈ તેને ભાન રહેતું નથી. માત્ર ક્યારેક મેઘદૂતની કાવ્ય પંક્તિઓ હજુ પણ એકલી બેસીને ગુંચાઈ ગયેલા વાળમાં આંગળીઓ ખોસીને બબડતા ગણગણતી જોવા મળે છે.
શ્રુતિ જાણનારા બધાને એક વાતનું આશ્ચર્ય થયા કરે છે કે “આને અચાનક શું થઈ ગયું? શું કોઈ આ સુંદર ખીલતા ફૂલને ક્રુરતાથી કોણ મસળી ગયું હશે? કોણે તેની આવી અવદશા કરી હશે” સમાજમાં ફરી આવી અટકળ ચાલવા લાગી…
ડેલાવર (યુએસએ)

 

વળતો પ્રહાર- રેખા પટેલ(વિનોદિની)

આ શબ્દ અલિપ્ત જેમ બોલવામાં સરળ નથી તેમ તેને અનુસરવું પણ ક્યાં સરળ છે?” કહેવા માત્રથી જો સંપુર્ણપણે અલિપ્ત થઇ શકાયું હોય તો હું ક્યારની આ બધાથી દુર જઈને બેઠી હોત. છતાં પણ બદલાવની શરૂઆત હવે ક્યાંયથી તો કરવીજ પડશે. કારણ અતિશય આસક્તિ માત્ર અને માત્ર દુઃખ આપે છે.” વિચારોમાં ખોવાએલી ધ્વની પડખું ફરી ગઈ.

કારણ બાજુમાં નસકોરા બોલાવતા મંથનથી બને તેટલું દુર જવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતી હતી. એકાદ આંચકો કે અણગમતો અનુભવ વિચારોને ફેરવી જવા પુરતો છે. લગ્ન થયા ત્યારથી મંથનની બીજી સ્ત્રીઓ સાથેના સબંધોની વાતો તેના કાને અથડાતી રહેતી. શરૂઆતમાં આ બાબતે પતિ સાથે થોડી ચકમક ઝરતી હતી. પરંતુ તેની વિરોધમાં મંથન સાવ નફફટ બની જવાબ આપતો

” જો ધ્વની હું તો બિન્દાસ જીંદગી જીવવામાં માનું છું. તને તારી રીતે જીવવાનો હક છે. તું તારે મસ્તીથી જીવ. તને અહી કોઈ તકલીફ નહિ પડે. બસ મારી લાઈફમાં દાખલ અંદાજી કરી આપણા સહજીવનમાં આગ ના લગાવીશ.”

છેવટે થાકી હારીને ધ્વનીએ આંખ આડા કાન કરવાનું શરુ કરી દીધું. ઊંડે એક આશા પણ હતી કે સમય જતા સમજણ પરિપક્વ થશે, તેમાય બાળકો થતા પરિસ્થિતિ થાળે પડી જશે. પરંતુ એવું કઈ થયું નહિ. આર્થિક રીતે વધારે સધ્ધર થતા તેની બહાર રખડવાની વૃત્તિઓ પણ વકરવા માંડી.

ધ્વની વધારે કરી બાળકોની પાછળ સમય વ્યતીત કરતી અને બાકીના સમયમાં નજીકની ફ્લાવર શોપમાં ફ્લાવર એરેન્જમેન્ટ માટે જતી. આ તેનો ગમતો વિષય હતો. સમય સરતો જતો હતો. બાકી બીજી કોઈ રીતે ધ્વનીને દુઃખ નહોતું,

બે દિવસ પહેલા મંથન સાથે એક મિત્રની મેરેજ એનીવર્સરીની પાર્ટીમાં જવાનું થયું. અને ત્યાં બનેલી એક ઘટનાથી ધ્વનિની વિચાર શક્તિ બદલાઈ ગઈ. ચારેબાજુ ઉલ્લાસનો માહોલ હતો. તે પોતે પણ ખુબ ખુશ હતી. તેમાય આજે તે વધારે સુંદર રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી. આથી દરેકની નજરમાં અહોભાવ વાંચી તે પણ મનોમન પોરસાતી હતી.

ધ્વનિની જોડે ઉભો રહીને વાતો કરતો મંથન અચાનક બારણામાં પ્રવેશતી એક મોર્ડન ડ્રેસમાં તૈયાર થયેલી યુવતીને જોઈ તે તરફ ધસી ગયો. તેને ગળે લગાવી હાય મિન્ટી કહી હાથ પકડી પાર્ટીના યજમાન તરફ દોરી ગયો. ત્યારબાદ તે યુવતીની ઘણા બધા સાથે ઓળખાણ કરાવતો રહ્યો. આ તરફ ધ્વની વિચારમાં પડી ગઈ, કે કોણ હશે આ યુવતી જેને તેનો પતિ આટલું બધું મહત્વ આપી રહ્યો છે. છેવટે તે સામે ચાલીને તેમની તરફ ગઈ. સામેથી ત્યાં આવેલી જોતા મંથન માત્ર એટલું બોલ્યો

” મિન્ટી આ ધ્વની છે.” બસ ધ્વની! તેના હૈયે ચીરો પડી ગયો. તે વધુ ઓળખ આપવા જાય ત્યાતો તે તેને બીજા મિત્રો સાથે મૂકી આવ્યો. આજે બહુ વખત પછી ધ્વનીને ફરી લાગી આવ્યું હતું. ઘરે પાછા ફરતા તેણે આ વાતને ફરી ઉખેળી.

“જો ધ્વની તારે સંતોષ માનવો જોઈએ કે રાત્રે ઘરે તો હું તારી સાથેજ આવું છું. બાકી બહાર જે કોઈ મળે તે મારી અંગત વાત છે. બાકી મે તારો પરિચય કરાવ્યો જ હતો. મારે ઘરની અંદર કોઈ આવે તેની સાથે તારી ઓળખાણ કરાવવાની હોય! બાકી તને સાથે પણ પત્ની તરીકે જ લઇને ગયો હતો ને!” આમ તેણે વાતને ત્યાજ ચુપ કરાવી દીધી.

તે રાત ધ્વ્નીએ પડખાં ફેરવતા કાઢી નાખી. બીજા દિવસની સવારે બધું પરવારી ફ્લાવર શોપ ઉપર પહોચી ગઈ. બાળકો વેકેશન હોવાથી મમ્મી પપ્પાને ઘરે ગયા હતા. છેક સાંજ પડી ત્યારે શોપના માલિકના નાનાભાઈને ઘરે મુકવા આવવા તેણે રીક્વેસ્ટ કરી. સામાન્ય રીતે અડધો માઈલ દુર તે ઘરે ચાલતાં આવી જતી. આટલી મોડી સાંજે તેને કોઈ હેન્ડસમ યુવાન તેની બાઈક ઉપર મુકવા માટે આવ્યો હતો. સાથે તેણે જોયું કે બાઈકની ઘરઘરાટીનો અવાજ થતાં મંથન બારી પાસે આવીને ઉભો રહ્યો છે.. કારણ આજે તે આમેય ખાસ્સી મોડી હતી. વધારામાં સેલફોન જાણીને ઘરે મુકીને ગઈ હતી. બાય કહેવા માટે ધ્વ્નીએ જરા વધુ વાર પેલા યુવક સાથે વાત કરી, છેવટે બહુ હસતા ચહેરે ખુશખુશાલ ઘરમાં પ્રવેશી.

” ઓહ આવી ગયા, આજે ઘરે આવતા થોડું મોડું થયું છે તો હું બહારથી ફૂડ લઈને આવી છું. આવો જમી લઈએ.” જાણે કશુજ બન્યું ના હોય તેમ તે અંદર ચાલી ગઈ.

” તને મુકવા આવેલો યુવાન કોણ હતો” મંથને વ્યગ્રતા છુપાવી પૂછ્યું

” ઓહ મારો મિત્ર હતો.તમે જાણીને શું કરશો? એ ક્યા ઘરની અંદર આવ્યો હતો? તમેજ કહો છો ઘરની અંદર આવે તેની ઓળખાણ જરૂરી છે.” ઘ્વનીએ બે-ફીકરાઈથી જવાબ વાળ્યો.

” છતાં પણ એ કોણ હતો જાણવાનો મારો હક છે. તું મારી પત્ની છે.”

“સાવ સાચું , બરાબર એમજ ને કે હું ઘરમાં તમારી પત્ની છું.” ધ્વની પહેલી વાર વ્યંગમાં હસી. અને મંથનનું વર્ષોથી બંધ પડેલું સ્વકેન્દ્રી દ્વાર ખુલી ગયું.

” સોરી ધ્વની , હવે આવી ભૂલ ફરી નહિ થાય.” બધું ભૂલી ધ્વની મંથનને વળગી પડી.

 

સ્ત્રીની સાથીદાર સ્ત્રી”- રેખા પટેલ(વિનોદિની) ડેલાવર (યુએસએ)
કાવ્યાને લગ્ન કરીને સાસરીમાં આવ્યાને બે વર્ષ થવા આવ્યા હતા. ચંચલ હસમુખી કાવ્યાનાં મનમાં શરૂઆતના દિવસોમાં અઢળક સપનાઓ હતા. ઘરમાં મનોજ પોતે અને સરીતાબેન જેવા સ્નેહાળ સાસુ, જીંદગી મઝાથી જશે તેવું વિચારતી કાવ્યાને થોડાજ દિવસોમાં સમજાઈ ગયું કે જેવું વિચારતી હતી તેનાથી અહી ઘણું બધું ઉલટું છે. માત્ર સાસુના સ્વરૂપમાં મા મળી એ વાત સાચી હતી. મનોજ કાવ્યાને પ્રેમ તો ઘણો કરતો હતો છતાં નાની વાતમાં પણ ગુસ્સો કરવાની તેને ખરાબ આદત હતી. શક્કી અને મિજાજી મનોજના ડરને કારણે કાવ્યા ખુલ્લા મને હસતાં પણ ડરતી હતી. તેના સાસુ સરીતાબેનની નજરથી આ બધું કઈ અજાણ નહોતું. એ પણ મિજાજી દીકરાના ગુસ્સાથી બચવા માટે , અને નાકમાં દીકરા વહુના સંસારમાં ડખલ નાં કરવું વિચારી આ બધાથી દુર રહી પોતાના કાર્યમાં વ્યસ્ત રહેવાનો ડોળ કરતા રહેતા. છતાં નવી પરણીને આવેલી પારકી દીકરી માટે તેમનો જીવ બળતો હતો. મનોજના ઘરથી બહાર જતાની સાથે તે કાવ્યાને કામકાજમાં પુરતો સહકાર આપવાનો પ્રયત્ન કરતા. પરંતુ એ ખીલતા ફૂલ જેવી કાવ્યા અકાળે મુરઝાઈ ગઈ હતી.
એક દિવસે નાનકડી ભૂલને કારણે મનોજે પોતાનો સંયમ ગુમાવી દીધો અને કાવ્યાને તડાતડ બે લાફા લગાવી દીધા. સરીતાબેનને લાગ્યું હવે પાણી માથાથી ઉપર જઈ રહ્યું છે, તે દિવસે તો તે કશુંજ બોલ્યા વિના ત્યાંથી દુર ખસી ગયા. તે પછી કાવ્યા ખુબ રડી હતી.
બીજા દિવસની સાંજે મનોજ નોકરી ઉપરથી પાછો આવ્યો ત્યારે કાવ્યા તેની પથારીમાં બ્લેન્કેટ ઓઢી સુતી હતી.
” કેમ આજે શું થયું? તું બહાર નથી આવી, ચાલ ચા બનાવી લાવ.” મનોજને ઘરે આવતાની સાથે કાવ્યા સામે આવીને ઉભી રહે તેવું ઈચ્છતો. તેમાય ગઈકાલની બીના બન્યા પછી મનોજને પણ પસ્તાવો હતો. આથી તે કાવ્યાને ખુશ કરવા તેના ભાવતા સમોષા અને ચટણી લઈને આવ્યો હતો.
ત્યાંતો સરીતાબેન ત્યાં આવી ઉભા રહ્યા “મનોજ કાવ્યા સવારે બાથરૂમમાં લપસી પડી હતી. તું કામમાં વ્યસ્ત હશે વિચારી હું જાતેજ તેને હોસ્પીટલમાં લઇ ગઈ હતી. એક્સરેમાં જાણવા મળ્યું છે કે કમરમાં ઝીણી ક્રેક પડી છે માટે હમણાં તેને સંપૂર્ણ આરામની જરૂર છે. હવે તું પણ કાલથી વહેલો ઘરે આવવાનું રાખજે. મારી એકલીથી ઘરનું અને કાવ્યાનું કામ નહિ થાય, હવે મારી પણ તબિયત બહુ સારી નથી રહેતી”.
આ લગ્ન પછીના બે વર્ષમાં મનોજે રાજાશાહી ભોગવી હતી. તેના બદલે હવે ઘરે આવતાની સાથે કાવ્યાની દેખભાળ કરવાનું રહેતું ઉપરાંત માને પણ થોડી મદદ કરવાની થતી. બે અઠવાડિયામાં મનોજ થાકી ગયો હતો.
” મા આ કાવ્યાને ક્યારે સારું થશે? હું તો થાકી ગયો. કાવ્યા સાજી નરવી હતી ત્યારે આપણે કેટલી શાંતિ હતી. મને પાણી માંગતા દૂધ મળતું હતું. અને હવે મારે તેની સેવા કરવી પડે છે”. મનોજ કાવ્યા માટે દુઘ ગરમ કરતાં બોલ્યો.
” હા બેટા સાચી વાત છે. જ્યારે તે સાજી હતી ત્યારે હું પણ તેની મહત્તા સમજી શકી નહોતી. હવે લાગે છે કે એ છોકરી કેટલું કામ કરતી અને તોય તું તેની ઉપર ચિડાતો રહેતો. આજે સમજાય છે કે તેના વગર આપણા સંસારની ગાડી ડગમગવા લાગી છે”.
સાચી વાત છે મા મને લાગે છે હું પણ કાવ્યા સાથે ખરાબ વ્યવહાર કરતો હતો. કદીયે તેની ઈચ્છા સમજવા પ્રયત્ન નથી કર્યો. આજે મને ભૂલ સમજાય છે.”
મનોજ ચુપચાપ ગરમ દુધ લઈને કાવ્યા પાસે ગયો ” કાવ્યા ચાલ આ દૂધ જલ્દીથી પૂરું કરી લે”.
” મનોજ પ્લીઝ મને દૂધ નથી ભાવતું”.
” ડીયર તું જલ્દી સાજી થઇ જા તારા વિના હું અધુરો છું, તને આમ પથારીમાં પડેલી જોઈ લાગે છે હું પણ બીમાર થઈ ગયો છું.” કાવ્યાના માથા ઉપર સ્નેહથી હાથ ફેરવવા લાગ્યો.
બીજા દિવસે મનોજના નોકરી ઉપર ગયા પછી કાવ્યા રસોડામાં આવી ” બા હવે મને લાગે છે આપણે આ નાટકને બંધ કરી લેવું જોઇયે, મારી બીમારીના કારણે મનોજ બહુ દુઃખી લાગે છે. અને તેમને આમ જોઈ મને બહુ દુઃખ થાય છે.”
” બસ બેટા બે દિવસ વધુ. આજે કહીશું ડોક્ટર પાસે જઈને આવ્યા હવે સારું છે. પણ જોયુંને બેટા મારો મનોજ કેવો સુધરી ગયો”. કહી સરીતાબેન હસવા લાગ્યા.
“હા બા તમારા વિના આ ક્યા શક્ય હતું, તમારા સાથને કારણે હું મારા સંસાર સુખને પામી શકી છું”.
” બેટા સ્ત્રી જો સ્ત્રીની સાથીદાર બને તો સઘળા દુઃખ હસતાં દુર કરી શકાય છે. ચાલ હવે મઝાની ચાય બનાવી સાસુ વહુની ટીવી સિરિયલોની મઝા માણીએ”…..
અને આખું રસોડું બંનેના ખીલખીલાટથી ભરાઈ ગયું.

 

વળતો પ્રહાર- રેખા પટેલ(વિનોદિની)
આ શબ્દ અલિપ્ત જેમ બોલવામાં સરળ નથી તેમ તેને અનુસરવું પણ ક્યાં સરળ છે?” કહેવા માત્રથી જો સંપુર્ણપણે અલિપ્ત થઇ શકાયું હોય તો હું ક્યારની આ બધાથી દુર જઈને બેઠી હોત. છતાં પણ બદલાવની શરૂઆત હવે ક્યાંયથી તો કરવીજ પડશે. કારણ અતિશય આસક્તિ માત્ર અને માત્ર દુઃખ આપે છે.” વિચારોમાં ખોવાએલી ધ્વની પડખું ફરી ગઈ.
કારણ બાજુમાં નસકોરા બોલાવતા મંથનથી બને તેટલું દુર જવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતી હતી. એકાદ આંચકો કે અણગમતો અનુભવ વિચારોને ફેરવી જવા પુરતો છે. લગ્ન થયા ત્યારથી મંથનની બીજી સ્ત્રીઓ સાથેના સબંધોની વાતો તેના કાને અથડાતી રહેતી. શરૂઆતમાં આ બાબતે પતિ સાથે થોડી ચકમક ઝરતી હતી. પરંતુ તેની વિરોધમાં મંથન સાવ નફફટ બની જવાબ આપતો
” જો ધ્વની હું તો બિન્દાસ જીંદગી જીવવામાં માનું છું. તને તારી રીતે જીવવાનો હક છે. તું તારે મસ્તીથી જીવ. તને અહી કોઈ તકલીફ નહિ પડે. બસ મારી લાઈફમાં દાખલ અંદાજી કરી આપણા સહજીવનમાં આગ ના લગાવીશ.”
છેવટે થાકી હારીને ધ્વનીએ આંખ આડા કાન કરવાનું શરુ કરી દીધું. ઊંડે એક આશા પણ હતી કે સમય જતા સમજણ પરિપક્વ થશે, તેમાય બાળકો થતા પરિસ્થિતિ થાળે પડી જશે. પરંતુ એવું કઈ થયું નહિ. આર્થિક રીતે વધારે સધ્ધર થતા તેની બહાર રખડવાની વૃત્તિઓ પણ વકરવા માંડી.
ધ્વની વધારે કરી બાળકોની પાછળ સમય વ્યતીત કરતી અને બાકીના સમયમાં નજીકની ફ્લાવર શોપમાં ફ્લાવર એરેન્જમેન્ટ માટે જતી. આ તેનો ગમતો વિષય હતો. સમય સરતો જતો હતો. બાકી બીજી કોઈ રીતે ધ્વનીને દુઃખ નહોતું,
બે દિવસ પહેલા મંથન સાથે એક મિત્રની મેરેજ એનીવર્સરીની પાર્ટીમાં જવાનું થયું. અને ત્યાં બનેલી એક ઘટનાથી ધ્વનિની વિચાર શક્તિ બદલાઈ ગઈ. ચારેબાજુ ઉલ્લાસનો માહોલ હતો. તે પોતે પણ ખુબ ખુશ હતી. તેમાય આજે તે વધારે સુંદર રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી. આથી દરેકની નજરમાં અહોભાવ વાંચી તે પણ મનોમન પોરસાતી હતી.
ધ્વનિની જોડે ઉભો રહીને વાતો કરતો મંથન અચાનક બારણામાં પ્રવેશતી એક મોર્ડન ડ્રેસમાં તૈયાર થયેલી યુવતીને જોઈ તે તરફ ધસી ગયો. તેને ગળે લગાવી હાય મિન્ટી કહી હાથ પકડી પાર્ટીના યજમાન તરફ દોરી ગયો. ત્યારબાદ તે યુવતીની ઘણા બધા સાથે ઓળખાણ કરાવતો રહ્યો. આ તરફ ધ્વની વિચારમાં પડી ગઈ, કે કોણ હશે આ યુવતી જેને તેનો પતિ આટલું બધું મહત્વ આપી રહ્યો છે. છેવટે તે સામે ચાલીને તેમની તરફ ગઈ. સામેથી ત્યાં આવેલી જોતા મંથન માત્ર એટલું બોલ્યો
” મિન્ટી આ ધ્વની છે.” બસ ધ્વની! તેના હૈયે ચીરો પડી ગયો. તે વધુ ઓળખ આપવા જાય ત્યાતો તે તેને બીજા મિત્રો સાથે મૂકી આવ્યો. આજે બહુ વખત પછી ધ્વનીને ફરી લાગી આવ્યું હતું. ઘરે પાછા ફરતા તેણે આ વાતને ફરી ઉખેળી.
“જો ધ્વની તારે સંતોષ માનવો જોઈએ કે રાત્રે ઘરે તો હું તારી સાથેજ આવું છું. બાકી બહાર જે કોઈ મળે તે મારી અંગત વાત છે. બાકી મે તારો પરિચય કરાવ્યો જ હતો. મારે ઘરની અંદર કોઈ આવે તેની સાથે તારી ઓળખાણ કરાવવાની હોય! બાકી તને સાથે પણ પત્ની તરીકે જ લઇને ગયો હતો ને!” આમ તેણે વાતને ત્યાજ ચુપ કરાવી દીધી.
તે રાત ધ્વ્નીએ પડખાં ફેરવતા કાઢી નાખી. બીજા દિવસની સવારે બધું પરવારી ફ્લાવર શોપ ઉપર પહોચી ગઈ. બાળકો વેકેશન હોવાથી મમ્મી પપ્પાને ઘરે ગયા હતા. છેક સાંજ પડી ત્યારે શોપના માલિકના નાનાભાઈને ઘરે મુકવા આવવા તેણે રીક્વેસ્ટ કરી. સામાન્ય રીતે અડધો માઈલ દુર તે ઘરે ચાલતાં આવી જતી. આટલી મોડી સાંજે તેને કોઈ હેન્ડસમ યુવાન તેની બાઈક ઉપર મુકવા માટે આવ્યો હતો. સાથે તેણે જોયું કે બાઈકની ઘરઘરાટીનો અવાજ થતાં મંથન બારી પાસે આવીને ઉભો રહ્યો છે.. કારણ આજે તે આમેય ખાસ્સી મોડી હતી. વધારામાં સેલફોન જાણીને ઘરે મુકીને ગઈ હતી. બાય કહેવા માટે ધ્વ્નીએ જરા વધુ વાર પેલા યુવક સાથે વાત કરી, છેવટે બહુ હસતા ચહેરે ખુશખુશાલ ઘરમાં પ્રવેશી.
” ઓહ આવી ગયા, આજે ઘરે આવતા થોડું મોડું થયું છે તો હું બહારથી ફૂડ લઈને આવી છું. આવો જમી લઈએ.” જાણે કશુજ બન્યું ના હોય તેમ તે અંદર ચાલી ગઈ.
” તને મુકવા આવેલો યુવાન કોણ હતો” મંથને વ્યગ્રતા છુપાવી પૂછ્યું
” ઓહ મારો મિત્ર હતો.તમે જાણીને શું કરશો? એ ક્યા ઘરની અંદર આવ્યો હતો? તમેજ કહો છો ઘરની અંદર આવે તેની ઓળખાણ જરૂરી છે.” ઘ્વનીએ બે-ફીકરાઈથી જવાબ વાળ્યો.
” છતાં પણ એ કોણ હતો જાણવાનો મારો હક છે. તું મારી પત્ની છે.”
“સાવ સાચું , બરાબર એમજ ને કે હું ઘરમાં તમારી પત્ની છું.” ધ્વની પહેલી વાર વ્યંગમાં હસી. અને મંથનનું વર્ષોથી બંધ પડેલું સ્વકેન્દ્રી દ્વાર ખુલી ગયું.
” સોરી ધ્વની , હવે આવી ભૂલ ફરી નહિ થાય.” બધું ભૂલી ધ્વની મંથનને વળગી પડી.

 

 

ઝાટકો – રેખા પટેલ (વિનોદિની)
ઈચ્છાઓ માલવને ક્યાંથી ક્યાં પહોચાડી આવી હતી. આજે તેને આ વાત બરાબર સમજાઈ રહી હતી. સાવ સામાન્ય પરિવારના સુરેશ અને સરોજના દીકરા તરીકે માલવને નાનપણથી પોકેટમનીની તંગી રહેતી. અમેરિકા આવ્યાના બીજાજ વર્ષે માલવનો અને તે પછી સંઘ્યાનો જન્મ થયો. સામાન્ય જોબ કરી બંને બાળકોને ઉછેરવામાં, ભણાવવામાં સુરેશ અને સરોજની યુવાની વીતી જવા આવી હતી. ત્રણ વખત ઇન્ડીયા જવા સિવાય ખાસ ક્યાય ફરવા જવાનું શક્ય નહોતું બન્યું. માલવ અને સંઘ્યાને લઈને ફ્લોરીડા ડીઝની વલ્ડ જઈ મન મનાવી લીધું હતું. છતાં તેઓ બાળકોને ખુશ રાખવાની કોશિશમાં બધુજ ભૂલી ખુશ હતા.
ઉંમર વધતા માલવની ઈચ્છાઓ અને શોખ વધતા ચાલ્યા હતા. તેની હમઉમ્ર બીજા બાળકોને બ્રાન્ડેડ કપડાં અને આઈફોન લઈને ફરતા જોતો ત્યારે માલવને ડોલરની તંગી વધુ ખુંચતી હતી. એ માટે તેણે પાર્ટ ટાઈમ જોબ પણ શરુ કરી દીધી. છતાં સ્ટડી સાથે તેના શોખ પુરા કરી શકે તેટલું તે કમાઈ શકતો નહોતો. કોલજના પહેલા વર્ષમાં તેની મુલાકાત અમેરિકન સ્ટુડન્ટ જોહન સાથે થઇ. જોહન ડ્રગ ડીલીંગ કરતો હતો. કોલેજમાં પ્રથમ વર્ષમાં આવનારા સ્ટુડન્ટ ઘર છોડી ડોમમાં રહેવા આવે છે ત્યારે તેઓ ઘરના રોકટોક ભર્યા વાતાવરણને છોડી મુક્તાતાનો અનુભવ કરે છે.

નવા મિત્રો બિન્દાસ જીંદગી જીવવાના કોડમાં ખરાબ સંગત અને ડ્રગ્સ જેવી નશા ખોરીમાં ઝડપથી ફસાઈ જતા હોય છે. માલવ સાથે આમજ બન્યું. ડ્રગ્સ જેમ તન મનથી માણસને ખોખલો કરે છે તેવીજ રીતે ધનથી પણ પાયમાલ કરી નાખે છે. માલવને પહેલેથી ડોલરની અછત પડતી હતી, તેમાં હવે આ મોંઘો નશો. ખર્ચને પહોચી વળવા તેણે કોલેજમાં બીજા વિઘ્યાર્થીઓને ડ્રગ સપ્લાય કરવાનું કામ શરુ કરી દીધું. જેના પરિણામે તેની આવકમાં વધારો થયો. સાથે નાશાખોરીમાં સપડાએલા યુવક યુવતીઓ ડ્રગ્સના કારણે અને હાથમાં ડોલરની થ્પ્પીઓને કારણે તેની આજુબાજુ ફરવા લાગ્યા હતા. આ બધાથી માલવની અંદરનો અહં પોષાવા લાગ્યો. સામાન્ય ગુજરાતી પરિવારનો દીકરો અમેરિકામાં જલ્દી ડોલર ભેગા કરવાની દોડમાં અંધારી ગલીઓમાં પ્રવેશી ચુક્યો હતો.
આ ચમકદમક બહુ થોડા દિવસ ચાલી . ત્યાતો એક દિવસ અચાનક કોલેજની બહાર પોલીસની રેડ પડી જેમાં એ ઝડપાઈ ગયો. નશીબ સારું હતું કે તેની પાસેથી એકજ ડ્રગ્સની પડીકી મળી આવી. બીજા ડ્રગ ડીલરો સાથે તેને પણ પોલીસસ્ટેશન માં લઇ જવાયો.
આ સમાચાર જાણતાં સરોજ અને સુરેશને માથે આભ તૂટી પડયું. જે બાળકોને સંસ્કારો સીંચી મોટા કર્યાનો ગર્વ હતો તે એકજ ઝાટકે તૂટી પડ્યો. સુરેશ હંમેશા કહેતો કે ભલે આપણે ડોલર્સ ભેગા આનાથી કર્યા પણ આપણી પાસે બે અણમોલ હીરા જેવા બાળકો છે. આજે એ બધું કકડભૂસ થઈ તૂટી પડ્યું હતું. દીકરા પ્રત્યેના પ્રેમને કારણે તે ખચકાતા ડરતા પોલીસ સ્ટેશન પહોચી ગયા. દીકરાને આવી સ્થિતિમાં જોતા તેમનું કાળજું કપાઈ ગયું. તેને બહાર કાઢવા માટે બોન્ડના પચાસ હજાર ડોલર ભરવાના હતા. જે રકમ આ સામાન્ય દંપતી માટે ઘણી હતી. છતાં પણ દીકરાને “બને તેટલી જલ્દી છોડાવી જશે” એવું આશ્વાસન આપી દુઃખી થઈ પાછા ફર્યા.
આ દરમિયાન માલવ જોતો હતો કે તેની સાથે પકડેલા બે અમેરિકનો તેમના દીકરાઓને બોન્ડ ઉપર છોડાવીને લઇ ગયા. બે કાળિયા ડ્રગ ડીલરોને માટે આવી છ આઠ મહિનાની સજા જાણે કોઈજ મોટી વસ્તુ નહોતી. બસ ઇન્ડિયન તરીક માલવની હાલત દયાજન થઇ ગઈ હતી. ગમેતેમ તોય નાનપણથી જે બધું શીખવવામાં આવ્યું હતું તે આજે આગળ આવીને તેને ડરાવી રહ્યું હતું. અહી કસ્ટડીમાં ભેદભાવ પૂર્વકનો વહેવાર થતો હતો. છેવટે કેટલીય માનશીક યાતનાઓ પછી માલવ એ પુરવાર કરી શક્યો કે તે પડીકી પોતાની ડ્રગ્સ લેવાની આદત માટે ખરીદીને લાવ્યો હતો. અને એ પણ વિશ્વાસ અપાવ્યો કે હવે આ ખરાબ સંગતમાંથી બહાર આવવા માટેના ઉપાયો કરશે.
આ દસ દિવસની સજાનો ઝાટકો આડા પાટે ચડેલી તેની જિંદગીની ગાડીને સીધા માર્ગે લાવવા પુરતી રહી. જે તેને સમજાવી ગઈ કે ગળથુથીમાં મળેલા સંસ્કારો અને શરમને નેવે મૂકી શકાતાં નથી.. સરોજ અને સુરેશે પોતાની બચત હવે માલવની ડ્રગ્સ છોડાવવાની આદત પાછળ લગાવી દીધી. દીકરાને સાચી સમજ આવી ગઈ હતી તેની ખુશી વધારે હતી, સામે બચત વપરાઈ જવાની કોઈ ચિંતા નહોતી.

 

ગુલાબી છાંટા – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
લગ્ન પછી સુચિત્રાની જીંદગી સાવ પલટાઈ ગઈ હતી, માતાપિતાના ઘરે હતી ત્યારે, સવારે તેના પપ્પા નોકરી ઉપર જવા નીકળતા અને તે સાથેજ સુચિત્રા આઠથી નવ વાગ્યા સુધી અગાસીમાં બેસી રાગ આલાપતી રિયાઝ કરતી રહેતી.
અને હવે આજ સમયમાં સુચિત્રા બે હાથ વડે બને તેટલા કામ કરી લેવાની ગણતરીમાં ભાગતી રહેતી હતી. કારણ હવે તે પણ આલાપ સાથે ખભેખભા મિલાવી કામ કરતી વર્કિંગ વુમન હતી. તેને એક ગવર્મેન્ટના સંસ્થામાં નોકરી મળી ગઈ હતી. વધારામાં લગભગ કાયમ બીમાર રહેતા સસરાની જવાબદારી પણ તેનાજ માથે આવી પડી હતી. નોકરી ઉપર જતા પહેલા તેમની માટે બધું તૈયાર રાખીને જવું પડતું. આ બધામાં તે અટવાઈ ગઈ હતી.
આખાય દિવસની આ દોડાદોડીમાં સુચીત્રાના રાગ ક્યાંય ખોવાઈ ગયા હતા. જ્યારે કોલેજમાં દરેક મ્યુઝીક કોમ્પીટીશનમાં અવ્વલ આવતી ત્યારે મિત્રો સાથે શિક્ષકોના માથાં ગર્વથી ટટ્ટાર થઇ હતા. પરંતુ આનાથી વિરુધ્ધ તે ઘરે આવે ત્યારે પપ્પાની એકજ રોકટોક રહેતી ” આ બધામાં ઘ્યાન આપ્યા કરતા ભણવામાં ઘ્યાન આપવાનું રાખ. પરણીને સાસરે જઈશ ત્યારે આ બધુ કામમાં નથી આવવાનું.” જોકે અંદરથી એ પોરસાતા હતા તે વાત ખુબ પાછળથી મમ્મીએ જણાવી હતી. એક રીતે પપ્પાની વાત પણ ક્યાં ખોટી હતી આજે તેના ઘરસંસારની ગાડીને દોડતી રાખવા માટે તેનું ભણતર કામમાં આવ્યું હતું.
તે દિવસોમાં મમ્મી બધાથી છુપાવીને સુચિત્રાના શોખમાં સાથ આપતી તે વાત તેની માટે મોટો સહારો હતી. સ્કુલ પૂરી થયા પછી ત્યાંના સંગીત શિક્ષક પાસે વધારાનું જ્ઞાન લેવા મમ્મીએ છૂટ આપી હતી જે પપ્પાની જાણ બહાર હતી.
હંમેશા સુચિત્રા એક સ્વપ્નાને સજાવ્યા કરતી કે બાકીનો શોખ પતિના સાનિધ્યમાં પૂરો કરીશ. પરંતુ અહીની પરિસ્થિતિ જોતા તેને સમજાઈ ગયું કે રાખ નીચે તેનું સ્વપ્નું ઢબુરાઈ ગયું છે. કારણ આલાપને સંગીતમાં કોઈજ રસ નહોતો. “કોણ જાણે તેની ફોઈએ તેનું નામ આલાપ ક્યા કારણોસર રાખ્યું હશે!” તે વિચારતી સુચિત્રા એકલતામાં ગીત ગુનગુનાવી સંતોષ માની લેતી.
આવા દિવસોમાં અચાનક એવી કંઇક બની ગયું કે સુચિત્રાની જીંદગી બદલાઈ ગઈ. સુચિત્રા જે ગવર્મેન્ટ સંસ્થામાં કામ કરતી હતી ત્યાંની ઓફિસમાં કોઈ નેતાના સન્માનમાં નાનકડી પાર્ટી આયોજિત કરવાણી યોજના હતી. અહી સુચિત્રાને સ્વાગત ગીત ગાવાનો અવસર સાંપડયો. તેના અવાજની મીઠાશ અને સ્વરના આરોહ અવરોહને કારણે સ્વાગત ગીતે આખીય ઓફીસના સ્ટાફ સાથ નેતાજીને સંમોહિત કરી દીઘા.
” સુચીત્રાજી શહેરમાં આવનાર ગીતમાલા કોમ્પીટીશનમાં તમે ભાગ લો તો કેમ? આના કારણે આપણી સંસ્થાનું પણ નામ આગળ આવશે” પ્રમુખશ્રી એ નિવેદન કર્યું.
” જરૂર પરંતુ મારે આ બાબતે મારા પતિની રજામંદી લેવી જરૂરી છે.” કહી સુચિત્રાએ વાતને ત્યાં અધુરી છોડી. છતાં તેના સ્વપ્નાઓ ઉપર જાણે શીતલ જળનો છંટકાવ થયો હોય તેવું લાગ્યું.
પરંતુ તેની આ વાતમાં સમર્થન આપવાને બદલે આલાપે શરુઆતથીજ આ કામ માટે સાવ ઘસીને ના પાડી દીધી. સુચીત્રાને લાગ્યું આ એક સોનેરી અવસર છે પોતાના શોખને આગળ વધારવાનો. તેણે આલાપને સમજાવવાનો બહુ પ્રયત્ન કર્યો. પરંતુ પરિણામ શૂન્ય આવ્યું. તેને લાગ્યું કે તેના સ્વપ્નાઓ સદાયને માટે ઝુંટવાઈ રહ્યા છે. સુચિત્રા આંસુ સારીને ચુપ રહી. નાનકડાં ઘરમાં એક વાત બહુ સારી બનતી હોય છે કે કશુજ છુપાવી શકાતું નથી. તેના સસરા પથારીમાં પડ્યા રહી આખી વાત સાંભળતાં સમજતા હતા. તેઓ જાણતા હતા કે સુચિત્રાના અવાજમાં મીઠાશ છે તેનો શ્વર કેળવાએલો છે.
” આલાપ દીકરા સુચિત્રા આપણા ઘરની જ્યોતિ છે, તેમાં જો ખુશીનું તેલ ભરવામાં અહીં આવે તો તે ઝંખવાઈ જશે. દીકરા તેનું સંગીત મેં સાભળ્યું છે તું તેને મરજી પ્રમાણે જીવાવવાની થોડીક છૂટ આપ,અને આપણા ઘરના ઉજાસને કાયમી બનાવી લે. તેની જીત થશે તો તે આપણી પણ જીત હશે. અને જો હાર થશે તો તેને ભાગ નાં લીધાનો અફસોસ જીવનભર નહિ સતાવે.” પિતાના સમજાવટને કારણે આલાપે સુચીત્રાને ગીતમાલામાં જવાની છૂટ આપી. વધારામાં સંગીતના ક્લાસ જોઈન્ટ કરાવી આપ્યા.
આખો દિવસની નોકરીમાં સંગીત ક્લાસમાં જવાનો સમય ગોઠવાતો નહોતો. આ માટે તેની સંસ્થાએ તેને કામમાં થોડી છૂટ કરી આપી. આવે રિયાઝનો સમય અને સવારના ઘરકામ સાથે આવી પડતા જેમાં આલાપે ખુબ મદદ કરી. આલાપ વહેલા ઉઠી સુચીત્રના ઘણા કામ પતાવી આપતો. આમ ઓફીસના સ્ટાફનો સાથે અને પતિના સહકારને કારણે સુચિત્રા ગીતમાલા જીતી ગઈ. તેના કારણે મળેલી પ્રસિદ્ધિના ગુલાબી છાંટા તે સહુના જીવનને રંગોથી ભરી ગયા….ડેલાવર(યુએસએ)

 

 

ખુશી ખોવાઈ – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
ધનના ઢગલા આજે મનનને સાચા સુખથી દુર કરી દેતા લાગતા હતા. આજુબાજુ પોતાના હાથોમાં નાની ખુશીઓની ફૂલઝડીઓ ઝરમરતા લોકોને જોતો ત્યારે દુર હવામાં ફૂટતા રોકેટ તેને દેખાડો લાગતા. લગ્નની શરૂઆતના કેટલાક વર્ષોને બાદ કરતા મનન, બીજાઓની હરોળમાં પોતાનું સ્થાન જમાવી રાખવા માટે મનન જોર લગાવી કામ કરતો હતો. થી બચત ભેગી થતા પોતાનો ધંધો શરુ કર્યો. હવે સમાજમાં માન મેળવવા અને ધનના ઢગલાં એકઠાં કરવામાં મોટાભાગનો સમય ઘર બહાર કામકાજમાં વ્યતીત કરતો રહ્યો. શરૂઆતમાં તેની પત્ની રૂપાને વાર તહેવારે તેની ગેરહાજરી કઠતી હતી. ઘણી વાર તે મનનની રાહ જોતા ટેબલ ઉપર માથું નાખીને બેસી રહેતી અને આમજ સુઈ પણ જતી. ત્યારે તેને મનન ઉપર બહુ ગુસ્સો આવતો અને બંને વચ્ચે ચકમક પણ ઝરી જતી. છેવટે ઘરમાં થતી ઘન વર્ષામાં મહાલતી વેળાએ બધુજ ભૂલી જતી. છેવટે તેને પણ મોજશોખની આદત પડી ગઈ હતી. અને મનન વિનાની જીંદગી હવે ખાસ કઢતી નહોતી.
તેમાય બાળકો આવ્યા પછી રૂપા અને બાળકો એકબીજામાં વ્યસ્ત રહેતા હતા. મનન પણ ખુશ હતો કે હવે તેને બહાર કામ કરવા માટે પુરતી છૂટ રહેતી હતી. બદલામાં પત્ની અને બાળકોને મનગમતી વસ્તુઓ ભેટમાં અપાવી પોતાનો પ્રેમ જતાવતો રહેતો.
હવે પચાસે પહોચવા આવેલા મનનને કામકાજ થી થાક લાગ્યો હતો. વાપરવા કરતા વધારે ભેગું કરી લીધું હતું. સમાજમાં ચાર જણની વચ્ચે હવે પુછવા લાગ્યો હતો. હવે તેની નજર પાછી ઘર તરફ વળી. હાશ હવે બાકીનો સમય હું શાંતિથી રૂપાના ખભા ઉપર માથું મુકીને બાળકોની આંખોમાં ઉગતા સ્વપ્નાઓ જોવામાં વીતાવીશ.
વર્ષોની મહેનત પછી છેવટે મનનને સ્વર્ગ હાથવેંતમાં લાગવા માંડ્યું હતું. તેને લાગતું હવે સુખની નીંદ આવશે. પરંતુ એની એ આશા ઠગારી નીવડી. કેટલાક સમયથી મનનનું મન ઉદાસ રહેતું, તેને લાગતું જીવનમાં કશુંક ખૂટે છે. સમાજમાં માન મળ્યું પરંતુ મનની શાંતિ દુર વધુ દુર જવા લાગી હતી.
કારણ હતું, આધુનિક જીવનશૈલીમાં જીવવા ટેવાઈ ગયેલી રૂપા પોતાની મસ્તીમાં, ફેશન અને કિટીપાર્ટી વચમાં બીઝી રહેતી હતી. તેના પગલે ચાલતાં તેમના બે ટીનેજર્સ બાળકો પણ આધુનિક જીવનશૈલી અપનાવી આઈફોન અને કોમ્પ્યુટરમાં વ્યસ્ત રહેતા અને બાકીનો સમય તેમના મિત્રો સાથેની મૌજ મસ્તીમાં વીતી જતો.
ઘનની ઈચ્છા પૂરી થઇ જતા હવે મનનને પ્રેમની ભૂખ જાગૃત થઇ આવી હતી. પરંતુ આધુનિકતા વચ્ચે જીવતા બાળકો અને રૂપાને મનનની આવી માંગણી બેવકૂફી ભરી લાગતી. તેમને લાગતું કે પપ્પા નકામી તેમની લાઈફમાં ડખલ અંદાજી કરે છે.
ક્યારેક થાકીને મનન તેમને કહેતો પણ ખરો” રૂપા તું અને બાળકો ઘરથી અને મારાથી દુર થતા જાઓ છો, મને કેમ એવું લાગે છે કે એક છત નીચે રહેવા છતાં આપણે બધા દૂર છીએ!”
રૂપા કહેતી ” આ બધી તમારા મનની બીમારી છે હવે તમે કામમાં ઓછું ઘ્યાન આપો છો માટે આ બધાનો ખોટો વિચાર આવે છે.”બદલમાં મનનને લાગતું આ ઘરમાં માત્ર પૈસાની પૂજા થાય છે. તેની લાગણીઓને તેની ઈચ્છાઓને કોઈ સમજતું નથી.
દોમદોમ સાહ્યબી અને ભરેલા ઘર વચમાં આમ જોતા તો લાગે કે અહી ભલા શું ખૂટતું હશે!
આજે સવારે મહારાજે મનનને પૂછી તેનો ભાવતો ગરમ બ્રેકફાસ્ટ ખવરાવ્યો તોય સંતોષ નહોતો લાગ્યો. સામે ગોરી ચિટ્ટી રૂપાને કોફીના શીપ ભરતી જોઈને પણ ઉમંગનો ઉત્સાહ નહોતો જન્મ્યો. શું કારણ હશે? વિચારતો મનન ચુપચાપ તૈયાર થઇ બાય કહી ડ્રાઈવર સાથે તેની ઈમ્પોર્ટેડ કારમાં ઓફીસ જવા નીકળી પડ્યો.
ટ્રાફિક લાઈટની લાલ બત્તી સામે તેની કાર અટકી ગઈ. મનનની નજર સામેની ફૂટપાથ ઉપર નાની તાડપત્રીથી બનાવાએલી ઝુંપડીની બહાર ફેલાએલાં વાળ વાળી અને મેલો ઘેલો સાડલો પહેરેલી એક સ્ત્રી ઉપર પડી. જે સામે બેઠેલા પુરુષને ટીનના કાળા પડી ગયેલા ડબલામાં ઉકળતી ચા અને ચૂલા ઉપર શેકાતો બાજરાનો રોટલો ભાવ કરી ખવડાવી રહી હતી. બરાબર એજ વખતે મનનને એ પુરુષના ચહેરા ઉપર તેની ખોવાઈ ગયેલી ખુશી ઝળહળતી દેખાઈ ગઈ. ત્યાંજ ગ્રીન લાઈટ થતા થતા ડ્રાઈવરે ગાડી હંકારી મૂકી.
મનનના મનમાં એકજ પ્રશ્ન વારંવાર ઉદ્ભવતો હતો ” હવે આ ખુશીને પાછી કેવી રીતે લાવવી જે આ ઐશ્વર્યને પામતા ખોવાઈ ગઈ છે, રૂપાને પાછી કેમ વાળવી જે આધુનિકતાની રેસમાં આગળ વધી ગઈ છે. આજ સુધી તે પોતાઈ મરજી મુજબ ઈચ્છાઓને પરિપૂર્ણ કરવા પરિવારથી અલગ બીજા રસ્તે આગળ વધી ગયો હતો. હવે તે ઈચ્છે છે કે અલગ રાહ ઉપર આગળ વધતા પરિવાર જનો પોતાના માર્ગને મૂકી તેની પાસે આગળ આવે.

 

ખાલી જગ્યા – રેખા પટેલ (વિનોદિની)
મિતેશ અને વનીતા બહુ વખતે શોપિંગ મોલમાં મળી ગયા. એકબીજાને જોઈ બંને ખુશીથી છલકાઈ ગયા.
” અરે વનીતા તું કેટલા વર્ષે તને જોઈ, તું તો વીસ વર્ષ પછી પણ એવીને એવીજ રૂપકડી લાગે છે, જાને હમણાંજ કોલેજની સ્ટડીઝ કમ્પ્લીટ કરી હોય.” મિતેશ વનિતાને મળી બહુ ખુશ હતો.
” થેક્સ, પણ સાચું કહું તું સાવ બદલાઈ ગયો છું. હડપચી ઉપરનો તારો આ તલ જો સાક્ષીના પુરતો હોત તો કદાચ આટલી જલ્દી તને ના ઓળખી શકી હોત.” વનીતા બોલી
” વનિતા તારી પાસે સમય હોય તો આવ કાફેમાં થોડીવાર બેસીએ. તું ક્યા છે શું કરે છે? ઘણું પૂછવું છે અને કહેવું છે.”
” હા મિતેશ ચાલ તારી માટે હું સાવ ફ્રી બસ.” મિતેશ અને વનિતા મોલની વચ્ચોવચ આવેલા ફૂડ કોર્ટમાં એક કોર્નરમાં સામસામે ગોઠવાઈ ગયા.”
મિતેશે બે કોફી અને સેન્ડવિચનો ઓર્ડર આપ્યો. પછી આજે તું ક્યાં છે? શું કરે છે? થી શરુ કરીને એકબીજાને પોતપોતાના વર્તમાનથી પરિચિત કરી દીધા, અને ઝડપભેર વર્તમાનના પર્વતને ઓળંગી બંને હાઈસ્કુલનાં સમયની તળેટીમાં ઉપરથી ઢળતાં ઝરણાની માફક ઝડપભેર ઢળવા લાગ્યા.
” મિતેશ કેટલા મઝાના એ દિવસો હતા કેમ? મેં તને કડી જણાવ્યું નહોતું પરંતુ આજે કહું છું કે હું તને હાઈસ્કૂલના સમયથી પસંદ કરતી હતી” વનિતા હસતાં બોલી.
” રીયલી? તારે મને કહેવું જોઈતું હતું, હું પણ તને પસંદ કરતો હતો. પરંતુ તું નારાજ થઇ જાય તો? એ બીકે તને એ વાત જણાવી શક્યો નહોતો.”
“ખેર હવે તો બહુ મોડું થઈ ગયું. કઈ નહિ આજે આપણે આપણી મેરેજ લાઈફમાં સુખી છીએ એટલે બસ.” વનીતા બોલી આંખો ઝુકાવીને બોલી.
” વની, પરંતુ મારી ચુપકીદીને કારણે તને ખોયાનો અફસોસ હવે જીવનભર ડંખવાનો.” મિતેશે વનિતાના હાથ ઉપર હાથ મુકીને જવાબ વાળ્યો.
બસ એક મુલાકાત બંનેના સરળ ચાલતા જીવનમાં હળવો આંચકો આપતી ગઈ. એકબીજાને ફોન નંબરની આપલે કર્યા પછી ક્યારેક મળતા રહીશું કહી છૂટ્યા પડ્યા.
હવે રોજ સમય મળતા તું કેમ છે ? શું કરે છે? જેવી ટુંકી વાતોનો દોર લંબાઈને
” મને યાદ કરે છે? તારા આવવાથી મારા જીવનમાં રહેલી ખાલી જગ્યા ભરાઈ ગઈ છે. તું વાત કરે તો સારું લાગે છે.” જેવી વાતોનો દોર લંબાવા લાગ્યો.
ક્યારેક મળતાં રહીશું ને આગળ વધારી અઠવાડિયામાં એક બે વાર મુલાકાત ગોઠવાવા લાગી.
મિતેશ તેની પત્ની મોનાને આપવાનો મોટાભાગનો સમય વનિતાને ફોન કોલ ઓનલાઈન ચેટીંગ કે મિલન મુલાકાતમાં આપી દેતો. અને વનિતા પણ તેના પતિના ઘરે નાં આવે ત્યાં સુધી મિતેશ સાથે ચેટીંગમાં વ્યસ્ત રહેતી. પરિણામે તેના પતિને સમયસર જમવાનું મળતું નહિ. પરિણામે તેમની વચ્ચે નાનીમોટી ચકમક ઝરી જવા લાગી.
” મિતેશ હમણાંથી તમારું ઘ્યાન ઘરમાં નથી રહેતું. ઘરે આવો છો તો પણ કોણ જાણે કોની સાથે ચેટીંગમાં બીઝી રહો છો. તમારું ઓફિસનું કામ ઘરે લઈને આવશો નહિ ” કહી મોના મિતેશ ઉપર ગુસ્સો કરી લેતી.
આ બધાથી આ બંનેને ખાસ ફર્ક પડતો નહોતો કારણ તેમની ખુશી મેળવવાની પ્રાયોરીટીઝ હવે બદલવા લાગી હતી. એકબીજા સાથે વાતો કરતા મળતી વેળાએ તેઓ વધુ યુવાન હોવાનો અનુભવ કરતા હતા.
એક બપોરે લંચ ટાઈમમાં મિતેશ અને વનિતા તેની ઓફીસની બાજુમાં આવેલા લવલી રેસ્ટોરન્ટના ફેમીલી રૂમમાં દુનિયાથી બચવા માટે ભરાઈને બેઠા હતા.
” મિતેશ આપણે આમ મળીને કશું ખોટું તો નથી કરતા ને!” વનિતાએ પૂછી લીધું.
” નાં વની આપણે આપણા દાપંત્યજીવનને હોડમાં મુક્યા વગર જીવનની ખુશીઓને એકઠી કરીએ છીએ. આપણા સાથીદારને તેનાથી કોઈ નુકશાન નથી. માટે તું કોઈજ જાતની ગિલ્ટી રાખ્યા વિના આ ક્ષણોનો આનંદ માણી લે” કહી વનિતાનો હાથ પકડી તેને સમજાવવા લાગ્યો. બરાબર તેજ સમયે બહારતી આવતા કોઈના ખડખડાટ હાસ્યને કારણે તેની નજર બારણાં ઉપર લટકતાં પડદાની તિરાડ માંથી બહાર ખેંચાઈ ગઈ…..
ત્યાં સામેનાં ખુણાની ચેરમાં તેની પત્ની મોના તેના હમઉમ્ર કોઈ યુવાન સાથે વાતો કરવામાં મશગુલ હતી. અને બહુ વખતે મળેલા મિત્રની જૂની વાતો ઉપર તે મુક્ત મને હસી રહી હતી. આ જોઈ મિતેશ ચમકી ગયો! શું મોના તેમની વચ્ચમાં પડેલી આ ખાલી જગ્યાને પુરવા માટે તૈયાર તો નહિ થઇ હોય ને! જો આમ બને તો?
અને મીતેશના હાથમાંથી વનીતાનો હાથ છૂટી ગયો.
ડેલાવર (યુએસએ)

 

રીટાયર્ડમેન્ટ – રેખા પટેલ(વિનોદિની)
પતિના સ્વર્ગે સિધાવ્યા પછી દેશમાં સુધાબેન સાવ એકલા પડી ગયા હતા. આ સમય દરમિયાન મિલન અને તેની પત્ની મોના હંમેશા સુધાબેનને અમેરિકા આવી જતા સમજાવતા રહેતા. સારું હતુકે સુધાબેન અહી પ્રાથમિક શાળામાં શિક્ષિકા તરીકે કામ કરતા હતા. આથી દિવસ જેમતેમ ટુંકો થઇ જતો.
” મમ્મી અહી આવી જાઓ તો તમારે પૌત્ર પૌત્રી સાથે રહેવાય અને અમને તમારી સાથે રહેવાનો લ્હાવો મળે.ખાસ તો તમારી દેખરેખમાં બાળકોની ઉછેર થાય તો તેમનામાં થોડાંક ભારતીય સંસ્કારો આવે.” મોના કહેતી રહેતી.
દીકરો અને વહુનું આટલું બધું મન જોઈને અને ખાસ તો બાળકોની કેળવણીની વાતે સુધાબેન પીગળી ગયા. આમ પણ એકલતા તેમને માફક આવતી નહોતી. પતિના મરણ બાદ તેમને ચિંતા રહેતી કે ઉંમર થતા બીમારી આવે તો તેમની દેખભાળ હવે કોણ કરશે. વધારામાં એકનો એક દીકરો પરદેશમાં છે તો તેની પાસે જવા પણ મન તલપાપડ થઈ જતું. છેવટે નીકરી ઉપરથી અર્લી રીટાયર્ડમેન્ટ લઇ સુધાબેન અમેરિકા આવી ગયા.
અહી મોના અને મિલન બહાર નોકરી કરતા હતા આથી સુધાબેને ઘરકામ સાથે પીન્કી અને મોન્ટુનું બધું કામ હસતા મ્હોએ ઉપાડી લીધું. “પૌત્ર પોત્રીઓ જ્યાં સુધી નાના હોય ત્યા સુધી વૃદ્ધોની જરૂરીયાત પ્રમાણે તેમનું માન બરાબર જળવાય છે”
પીન્કી અને મોન્ટુ દાદીની આગળપાછળ ઘૂમતા રહેતા. તેમની બનાવેલી રસોઈ પ્રેમથી જમતા હોય. દાદીનો હાથ પકડી વોક કરવા જતા અને રાત્રે ટચુકડી વાર્તાઓ સાંભળતાં બાના ગળે હાથ વિટાળી સુઈ જતા. મોના પરાણે તેમનાં રૂમમાં મૂકી આવતી. મમ્મીના આવ્યા પછી મિલન અન મોનાને ઘણી રાહત હતી. ખાસ મોનાને બાળકો અને ઘરની કોઈ ખાસ ચિંતા હવે નહોતી રહેતી. તેઓ પણ સુધાબેનને વીકેન્ડમાં બહાર લઇ જતા, નજીકમાં મંદિર લઇ જતા. જેથી મમ્મીનું મન અહી ગોઠી શકે.

આ બધી સહુલિયત સુધાબેનને પાંચ વર્ષ સુધી બરાબર મળતી રહી. બંને બાળકો બાર અને ચૌદ વરસનાં થઈ ગયા. હવે ટીનેજર બાળકોને સુધાબેનના હાથની ઇન્ડિયન રસોઈ ભાવતી નહોતી,કારણ તેમને ઇન્ડિયન ફૂડ પસંદ નહોતું આવતું. તેમને બા સાથે રમવા અને વાતો કરવા કરતા મિત્રો ચેટીંગ કરવામાં બહાર ફરવામાં વધારે રસ રહેતો. છતાં બાળકો ક્યારેક આવતા જતા હલ્લો બા ,હાય બા કહી જતા ત્યારે સુધાબેનને એક હાશકારો જરૂર થઈ આવતો.
મોનાને બાળકો મોટા થઇ જતા આ બાબતે રાહત હતી. સાથે ઘરની કે રસોઈની ચિંતા નહોતી આથી તે પણ વધુ સમય બહાર પસાર કરતી. વીકેન્ડમાં તેમની પાર્ટીઓ રહેતી. આમ કાળક્રમે સુધાબેન એકલા પડતા ચાલ્યા. અહી કોઈ આજુબાજુમાં ખાસ ઇન્ડિયન નહોતા રહેતા કે સુધાબેન જાતે તેમની પાસે જઈ શકે, મનની વાત કહી થોડા હલકા થઇ શકે. બહુ તો ફોનમાં તેમના જેવા બે ચાર સગાઓ સાથે સામાન્ય વાતોની આપલે કરી લેતા હતા. એકલતામાં સમય કરતા સુધાબેન સમય કરતા વહેલા વૃદ્ધ થઇ ગયા હતા.
સુધાબેન જોતા હતા કે હવે મિલન પણ આવતાની સાથે મોના સાથે વાતો કરવામાં, આખા દિવસની દિનચર્યા પૂછવામાં વ્યસ્ત રહેતો અથવા તો બાળકો સાથે બીઝી થઈ જતો. માત્ર કેમ છો મમ્મી અને જયશ્રી કૃષ્ણ જેવા બે ચાર શબ્દોની આપલે સિવાય તેમની વચ્ચે વાતોની કોઈ દોર સંધાતો નહોતો.

એક દિવસ ભરેલા ઘર વચ્ચે એકલતાનો સામનો કરતા સુધાબેનને દેશ, ફળિયું અને પાડોશીઓ યાદ આવી ગયા. જે તેમની એક બુમે શું કામ હતું કહી દોડતા આવી જતા. તેનું ખાસ કારણ હતું આજે બહાર જરા વધારે ઠંડી હતી, વા ને કારણે સુધાબેનથી સવારમાં બેઠું થવાતું નહોતું. તેમણે રૂમમાં બેડ ઉપરથી બહાર સંભળાય તેવી રીતે બે ત્રણ બુમો પાડી. મિલન અને બાળકો નીકળી ગયા હતા. મોના ઉતાવળમાં હતી તેણે આ સાભળ્યું નાં સાભળ્યું કરી હું જાઉં છું મમ્મી કહી નીકળી ગઈ. બહુ વાર પછી સુધાબેન જાત સંભાળતા માંડ બેઠા થયા. આજે પહેલી વાર તેમને અપાહીજ હોવાનો અનુભવ થઇ આવ્યો.
એ સાંજે ડીનર ટેબલ ઉપર તેમણે મિલન સામે પોતે ઇન્ડીયા પાછા જવા માગે છે એવી વાત મૂકી. માત્ર આ સમય પુરતો તેમનો દીકરો પાંચ મિનીટ તેમની સામે બેઠેલો જોવા મળતો. સાવ એવું નહોતું કે મિલનને તેની મમ્મીની પરવા નહોતી. પરંતુ અહીની ફાસ્ટ લાઈફમાં તેની પ્રાયોરિટી બદલાઈ ગઈ હતી. તે સમયે મિલન હા કે ના કંઈ બોલ્યો નહોતો. માત્ર પૂછ્યું હતું ” મમ્મી તમારી તબિયત તો સારી છે ને?” અને આશ્ચર્ય વચ્ચે મોનાએ બીજાજ અઠવાડિયે ઇન્ડીયાની વનવે ની ટીકીટ મમ્મીના હાથમાં થમાવી દીધી. સુધાબેનને લાગ્યું કે હવે રીટાયર્ડમેન્ટ મળી ગયું છે.