ખીચોખીચ ભરાયેલાં
ગમતા અણગમતા,
જાણ્યા અજાણ્યા લોકોને સાથ
એ ,
રોજ અહી થી તહી 
ફંગોળાતી રહે છે.
જુદાજુદા સ્ટેશને
અંદર કેટલાય સારા-ખોટા સંવેદનો
ચડતાં ઉતારતા રહે છે.
આ બધાથી અલિપ્ત રહી
ખખડઘજ ના થાય ત્યાં સુધી,
હાંફતી વરાળો ઓકતી
એ,
મહાનગરને ચીરતી, ચીરાતી
એકથી બીજી તરફ
ધડિયારનાં કાંટે સતત દોડતી રહે છે.
એક ટ્રેન,
અને ટ્રેન જેવી જિંદગી.

રેખા પટેલઃ વિનોદિની)

 

હું કવિતા ….શબ્દે શબ્દને જોડું છું,
અર્થો સમજીને સજાવું છું.
પળ બે પળ એમાં જીવી
આખું જીવન મહી બતાવું છું.

ક્યારેક વહેતી નદી બની
પથરા પણ મહીં તણાવું છું.
સૂકા અફાટ દરિયા મહીં
સ્નેહની નાવ ચલાવું છું.
ફૂલોના રંગો ચોરીને
પાંખો પતંગિયાની સજાવું છું.

હું કવિતા…ભલે આંખો મહીં મોતી ભરું,
હોઠો પર હસીં વિખેરું છું.
કદીક ભીતરે મૌન ભરું,
પણ શબ્દોને અહી ઉછાળું છું.
વસંતનું હું બહાનું ધરીને
કોયલની કુહૂ વહાવું છું.
હું સૂરજને ભાલે ચોડું
હું કવિતા…તારલિયાથી માંગ સજાવું છું.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

પ્રતીક્ષા -રેખા પટેલ(વિનોદિની)
માનવ મહેરામણથી ભરચક
આ કોન્ક્રીટના જંગલમાં
તું નહિ આવે એ જાણવા છતાં,
હું,
બારીને જડેલાં સળીયાની પેલેપાર
ફેલાયેલા ડામરનાં સર્પો ઉપર
નજર માંડીને,
તારી રાહ જોવામાં મશગુલ હતી.
ત્યાંજ રસોડામાંથી આવતી
દુણાઈ ગયેલી દાળની ગંધે
મને આજમાં લાવીને પટકી દીધી.
કાશ એ અલ્લડતાના દિવસોમાં પણ,
સાવ રમતમાં
તે મનની વાત કહી દીધી હોત,
આજે, ઉકળતી દાળની સોડમ સાથે,
આપણાં ઘરના પ્રવેશ દ્વારે હું,
તારા આવવાની રાહ જોતી ઉભી હોત

 

અછાંદસ- અફસોસ,
ગઈકાલની ભવ્યતાને યાદ કરી
હું આખું જીવન રડતો રહ્યો.
અને છેક અંત વેળાએ સમજાયું
એ માત્ર દેખાડાથી વધારે કશુંજ નહોતું.
જીવનભર એકાંતના અડાબીડ
જંગલોમાં હું ભટકતો રહ્યો,
આંખ મીંચાય એ પહેલા જણાયું
ત્યાં બધીરતાથી વિશેષ કશુંજ નહોતું.
જીવનનાં તોફાની દરિયાને પાર કરવા
હું રાતદિવસ હલેસાં મારતો રહ્યો.
થાક ચડ્યો ત્યારે ભાન આવ્યું,
એ મૃગજળના દરિયાથી વધુ કશુંજ નહોતું.
આજે સરી ગયેલો એ સમય,
એકાંતનું જંગલ અને ભરેલો રેત દરિયો
દુર ઉભા રહી ખુબ હસ્યાં
મારી પાસે અફસોસથી વધારે કશુંજ નહોતું.
રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

 

ચાલ,
આપણે કંઇક અલગ કરીએ.

આજ સુધી કાગળ ઉપર

સાથસાથ બહુ ચાલ્યા.

આજ, મનનો મૂંઝારો વટાવી

આવને શબ્દોને પેલેપાર મળીયે.

તારા માંથી તું જરા બહાર નીકળ,

આજ મને હું છોડીને આવું છું.

જો તું આવેને!

તો રોષ, જોશ મુકીને આવજે.

હું મારો બધો અહં છોડીને આવું છું.

સમયનો સુરજ હવે માથે ચડ્યો છે.

જીવન તળાવ સુકાય એ પહેલા,

તું આવે તો જરા ડૂબકી લગાવીએ,

પછી તું તારી મહી પાછો વળજે,

અને હું,

જળસમાધી લઈશ.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

સળવળાટ

સુકા લંગોટિયા બાવા જેવા વૃક્ષો,

અને સળવળતાં રણના સર્પો જેવી ડાળીઓને,

વાસંતી પવન સાથે

અંકોડા ભીડીને આવેલી,

વરસાદની જળપરીઓ પીગળાવી ગઈ.

જોતજોતામાં ઇન્દ્રનો દરબાર ભરાઈ ગયો

કામદેવના બાણ ચારે દિશાને વીંધી ગયા,

ફૂલોના રંગીન લિબાસમાં

અપ્સરાઓ ડોલી ઉઠી.

ઓલ્યા બાવાઓએ પણ વૈરાગ્ય છોડ્યું,

પહેલા ભગવા અને પછીતો રંગીની ઘારણ કરી.

સુકા સર્પો લીલુડા બન્યા.

અને હૈયામાં સળવળતાં થયા.

રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

૨

અછાંદસ ; “સુખ દુઃખનો સાથી”

મારા જન્મ સાથે તું નહોતો છતાં,

મારા દરેક સુખમાં તે સાથ આપ્યો છે.

મસ્તીમાં તું દળો બની ફંગોળાતો રહ્યો,

પ્રેમની મીઠી પળોમાં તું હાથમાં અમળાતો હતો.

તને ટેકવીને,

જાતને કલાકો વિચારતી કરી છે.

વિરહની ક્ષણોમાં તને છાતીએ ભીડયો હતો.

મારી બધી વેદનાઓને તે

ચુપચાપ તારા મહી છુપાવી હતી.

તારા એકએક તાતણાંમાં

મારા કેટલાય સ્વપ્નો ધરબાઈને પડયાં છે.

અને

આજ ડચકા ખાતી મારી જીવન શૈયાએ,

મારા સુખ દુઃખનાં સાથી તુજ એક હાજરાહુજુર છે.

“મારું ઓશીકું”

રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

 

 

https://vinodini13.wordpress.com

 

સળવળાટ

અછાંદસ : સળવળાટ

સુકા, લંગોટિયા બાવા જેવા વૃક્ષો,
અને
સળવળતી રણના સર્પો જેવી ડાળીઓને,

વાસંતી પવન સાથે
અંકોડા ભીડીને આવેલી
વરસાદની જળપરીઓ પીગળાવી ગઈ.

પછી તો અહીં ,
જોતજોતામાં ઇન્દ્રનો દરબાર ભરાઈ ગયો.

કામદેવના બાણ ચારે દિશાને વીંધી ગયા,
ફૂલોના રંગીન લિબાસમાં
અપ્સરાઓ ડોલી ઉઠી.

ઓલ્યા બાવાઓએ પણ વૈરાગ્ય છોડ્યું,
પહેલા ભગવા અને પછીતો રંગીની ઘારણ કરી.
પેલા સુકા સર્પો લીલુડા બન્યા.
હૈયામાં સળવળતાં થયા.

રેખા પટેલ(વિનોદિની)

 

બ્રુઆરીની ગાત્રો થિજાવતી ઠંડીની કુખે
કોણ જાણે ક્યાંથી
વસંત જન્મી આવી.
જોઈ સહુ કોઈ બોલ્યાં ,
આતો આજ સુધીનો રેકોર્ડ તૂટ્યો,
તો કોઈ કહે આ ગ્લોબલ વોર્મિંગ.
પાનખરમાં ઠુંઠવાઇ ગયેલાં વૃક્ષો ,
પાન વિનાની અબુધ ડાળીઓ
એ બધા સમજ્યાં લો વસંત આવી.
ડાળડાળ કૂંપળ ફૂટી, લીલુડી થઈ.
ત્યાં આજ અચાનક,
આભે થી બરફનો વરસાદ વરસ્યો,
ઘરમાં ફરી હીટર ધમધમી ઉઠ્યાં.
બિચારા વૃક્ષો અસહાય બની
લાચાર થઈ કુંપણને મરતી જોઈ રહ્યા.
હવે આમને કોઈ
કેલેન્ડરની તારીખો સમજાવે તો સારું.
આતો દર વર્ષનું રહ્યું “ગ્લોબલ વોર્મિંગ”.
– રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

મને,
તારા વગરની એક સાંજ આપ
તો હું જરા મને ગોતી દઉં.
આ રેશમી કોશેટો જો ઘડીક છૂટે,
તો હું આળશ મરડીને મને જોઉં. …
મુક્ત આકાશ અને પંખ છે ખુલ્લાં,
જો મન છૂટે તો આભ આંબી લઉં.
આ સ્નેહની સાંકળ શું મજબૂત!
સઘળું જોર પછી હાર માની રહું.
મારી હારમાં જ તારી જીત છે,
આ વાત ને હું ગળે લગાવી જઉં
રેખા પટેલ ( વિનોદિની)

 

આ પતંગ જેવા સબંધો!

કેટલો વિશ્વાસ કરી શકાય?

સાથ આપતી વહેતી હવામાં

સઘળું નિયંત્રણમાં લાગે.

પવન પડતા,

ક્યારે તે હાથમાંથી સરકી જાય

સમજાય નહિ.

વળતા પવને બેચાર ઠુમકે

પોતીકો બને જાણેકે હાથવગો.

પછી આભ મહી વિસ્તરે જાણે કે મારૂ મન,

રમત કરતો કરાવતો એ,

બીજો પતંગ મળતાં ભળતો મહી.

પેલામાં અટવાઈ ક્યારે છેહ આપે

કેમ સમજાય ?

બહુ ઢીલ દેતા ક્યારેક સઘળું લુંટી જાય.

ખેંચતાણમાં ટેરવા લોહીલુહાણ કરી જાય.

સચવાઈ જાય તો સધળું દુઃખ માફ.

નહીતો માનવું રહ્યું,

હાથ સાથે નાક કપાવવા ઉડ્યો હતો

આ સબંધ, પતંગ જેવો.

પછી કપાઈ જઈ બીજે અટવાય,

ફરી લલચાવવા કોક મારા જેવાને.

એ પતંગ સબંધ જેવો.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)