જુના સ્મિતની ઓળખાણ

ટુંકી વાર્તા : જુના સ્મિતની ઓળખાણ

હંમેશાં એ બિલોરી કાચ જેવી બે તગતગતી આંખો સવારે મને ઉગતાં સૂર્યના દર્શન કરાવતી.
રોજ સવારના સાત ચાલીસની ટ્રેનને પકડવા હું સ્ટેશનના પગથીયા ચડતી હોઉં
ત્યારે સ્ટેશનની લગોલગ આવેલા ઝુંપડાની બહાર પાથરેલી ગોદડીમાં,
સુતી રહી એ એની ભોળી આંખોથી આભમાં તાક્યા કરતી હોય, જાણે આભમાં ઉડવાની એક માત્ર તમન્ના હોય.
તેની આંખોમાં ઉગતો સુરજ પડઘાતો રહી પાંપણના પલકારે આંખમિચોલી ખેલ્યા કરતો.
અમારી નજર મળતા તે સામે જોઈ મીઠું હસતી ,અને હું પણ સ્મિત થી  વળતો જવાબ આપતી.

મારે તો આ રોજનું થયું, હું સુંદર ચિત્ર આંખોમાં ભરીને સીડીઓ ચડી જતી .

ગઈ કાલ રાત થી વરસાદ હતો, સુરજના કોઈ ઠામ ઠેકાણા નહોતા .
સ્ટેશન પાસે આવતા વિચાર આવ્યો, ચાલો આજે વાદળાં ભરી ભૂરી આંખો જોવા મળશે.
પણ આ શું?
ના આભે સૂરજ, ના પેલી તગતગતી આંખો. અને ઝુંપડી સાવ ખાલી હતી. ખુણામાં પેલી ગોદળી ટુંટીયું વાળી પડી હતી.
મારા દાદર ચડતાં પગલાં ત્યાંજ રોકાઈ ગયા. આજુબાજુ નજર દોડાવી, ક્યાંય કોઈજ બીજો અણસાર નહોતો.
દૂર દેખાતાં એક પોલીસમેન ઉપર મારી નજર પડી.પૂછપરછ કરતા વાતનો તંતુ પકડાઈ ગયો.
રાત અહી ઝુંપડામાં રહેતાં વૃધ્ધની મોત થઈ હતી.જોડે રહેતી એની અપંગ દીકરીને અનાથાશ્રમમાં પહોચાડાઈ હતી.
પળવાર લાગ્યું મારા પગે લકવા મારી ગયો, એ દિવસે ટ્રેન પણ છૂટી ગઈ.
થોડા દિવસ ઉગતી સવાર કૈક અંશે ખાલી લાગતી.
પણ એક સંતોષ મનમાં રહેતો કે જ્યાં પણ હશે એ ભૂરી આંખો ખુશ હશે ,સલામત હશે.

છ મહિના પછી મારી વર્ષગાંઠના દિવસે અનાથાશ્રમમાં જવાનું થયું.

અચાનક મારી નજર ખુણામાં આવેલા ખુલ્લા ઓસરી જેવા ભાગમાં પડી. ખાટલામાં રહેલી માનવ આકૃતિ જોઈ હું ચમકી ઉઠી.

આતો એજ કાચ જેવી આંખો જે મને જોઈ વરસી પડી, કદાચ મને ઓળખી ગઈ હતી.

હું પાસે ગઈ,ત્યાંતો એ બોલી ઉઠી ” બહેન હું તમને રોજ યાદ કરતી હતી”

“અરે વાહ તું મને ઓળખી ગઈ” હું બોલી

” હા બહેન આ દુનિયામાં હવે તમે એકજ બાકી રહ્યા છો જેને હું ઓળખું છું ” કહી તેની આંખો વરસી પડી.

” અનાયાસ મારો હાથ તેના માથા ઉપર ફરવા લાગ્યો ” અમારી આ જુના સ્મિતની ઓળખાણ હતી “

રેખા પટેલ (વિનોદિની)