અછાંદસ કાવ્ય :
તું અને હું,

વનમાં પ્રવેશી ગયા ,
તેનો પુરાવો,

આ સફેદ લટો આપે છે.

આ સબંધને ચાર દાયકા થયા,
તેનો પુરાવો,

શબ્દો વિનાની વાતો આપે છે.

આજે અચાનક મળવું થયું ,

હવા સ્થિર બની ગઈ

સમય પોરો ખાવા રોકાઈ ગયો.

ચોતરફ મંડરાતો રહ્યો

માત્ર

આપણો અહેસાસ.

જે મને વન માંથી ઉચકી,

અઢારની વસંતમાં લઇ ગયો.

કેટલી નિશબ્દ ખામોશી ,
છતાં.

કેટકેટલી વાતોનો ગુંજારવ.

આ અંગુલીઓનો આછડતો સ્પર્શ,

ગાઢ આલિંગનનું સુખ અર્પી ગયો.

આખરે મેં મૌન તોડ્યું

“હું નીકળું,

પૌત્રને આવવાનો સમય થયો”
છેવટે તે પણ મૌન તોડ્યું,

“મળતી રહેજે કઈ પણ આપ્યા વીના

અઘઘ આપવા માટે “.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)

https://vinodini13.wordpress.com