તું અને હું,

વનમાં પ્રવેશી ગયા ,
તેનો પુરાવો,

આ સફેદ લટો આપે છે.

આ સબંધને ચાર દાયકા થયા,
તેનો પુરાવો,

શબ્દો વિનાની વાતો આપે છે.

આજે અચાનક મળવું થયું ,
હવા સ્થિર થઈ ગઈ,

સમય પોરો ખાવા રોકાઈ ગયો.

ચોતરફ મંડરાતો હતો

ફક્ત આપણો અહેસાસ

જે મને વન માંથી ઉચકી,

અઢારની વસંતમાં લઇ ગયો.

કેટલી બધી નિશબ્દ ખામોશી ,
છતાં કેટકેટલી વાતોનો ગુંજારવ.

અંગુલીઓનો આછડતો સ્પર્શ,

ગાઢ આલિંગનનું સુખ અર્પી ગયો.

આખરે મેં મૌન તોડ્યું

“હું નીકળું આરતીનો સમય થયો”
છેવટે તે પણ મૌન તોડ્યું,

“મળતી રહેજે કઈ પણ આપ્યા વીના

અઘઘ આપવા માટે “.

રેખા પટેલ (વિનોદિની)