વાર્તા- “જિંદગી પ્યાર કા ગીત હૈ”.માર્ગી સપ્ટેમ્બર ૨૦૧૪નાં અંકમાં પ્રકાશિત

એક ચંચલ હરણી સમી ઊછળતી કૂદતી દસ વર્ષ બીના ઘરમાં પ્રવેશી..ઘરમા જેવી એ પ્રેવેશે,ઘરમાં એક એક આંનદ મોજુ પ્રસરી..દસ વર્ષની નાનકડી બાળા,એકદમ નિખાલસ અને નિર્દોષ રૂપ…હસે ત્યારે ગાલોમાં સહેજ ખાડા પડે,અને અવાજ જાણે એક કોયલ ટહુકતી હોય…એકદમ રૂપાળી અને ઉઘડતુ રૂપે અને લટકામાં એના હોઠ  પર બીરાજમાન એક તલ..

 

ઉછળતી કુદતી,કંઇક ગણગણતી રાબેતા મુજબ એ ઘરમા પ્રેવેશી અને અચાનક થંભી ગઇ અને એને જોયુ કે દિવાનખંડમાં આઠ-દસ અજાણ્યા ચહેરા બેઠા હતાં..એ બધાને જોતા જે એ એના રૂમમાં ચાલી ગઇ.એટલે  સ્મિતાબેન એની પાછળ ગયા અને બીનાનો હાથ પકડીને દિવાનખંડમા લઇ આવ્યા..

 

અને સ્મિતાબેને કહ્યુ,” અમારી દીકરી બીના છે.. અને બીના બેટા જો,આ આપણા નવા પાડોશી છે અને તારા પપ્પાનાં જુના મિત્ર છે અને એમના જ ગામના છે,હવે એ લોકો અહી આપણા બાજુવાળા મકાનમાં રહેવા આવ્યા છે.તારી જ ઉમરના 3 બાળકો છે.”

 

સ્મિતાબેન આ વાત સાંભળીને બીના ખુશ થઇ ગઈ વિચારવા લાગી કે સારૂં થયું હવે મને  નવા દોસ્તો મળશે.

 

થોડા દિવસોમાં નવા પાડોશી સાથે બંને ઘર એક હોય તેવો વાટકી વહેવાર વ્યવહાર બંધાઈ ગયો..અને અઠવાડિયામાં બે-ત્રણ દિવસ કોઇ પણ ઘરનાં એક જ રસોડામાં રસોઇ બનતી બંને પરિવાર એક ઘરના સભ્યોની સાથે ભોજનનો આંનદ માણતા થઇ ગયા

 

બંને ઘરમાં કુલ પાંચ બાળકો વચ્ચે પણ માયા બંધાઈ ગઇ જેમ જેમ સમય વીતતો ગયો  ,એમ બાળકોની ઉમર વધતા દોસ્તી અને પ્રેમ પણ ઘટવાને બદલે વધતો.બીના અને નવા પાડોસીના દીકરા વચ્ચે અતૂટ દોસ્તીનો નાતો બંધાય ગયો..

બચપણની એક આગવી દુનિયા હોય છે.

 

 પરંતુ જ્યારે યૌવન હુમલો છે ત્યારે બાળપણ ખુશીખુશી પીછેહઠ કરે છે.બીનાનામાંથી બચપણ ધીરે ધીરે સરકી ગયું હતું…એના ચહેરા પર એક યૌવનની લાલાશ ઉભરી આવી હતી..વિજાતિય સ્પર્શ અને લાગણીની ભાષા એનું શરીર સમજવા લાગ્યું હતું..એ હવે સપનાઓમાં આવતી રાજકુમારી સાથે પોતાની સરખાંમણી કરતી હોય એમ અરીસા સામે ઉભી રહેતી.

 

 ક્યારેક લડતા ક્યારેક મનાવતા સમય સાથે ઉડતા હતા..કોઈ એક  દિવસ એક નાની રકઝકમાં બંને રિસાઈ ગયા જીવનનો એક દિવસ તેમને એક ભવ જેવો લાગ્યો

આખર બકુલે પહેલ કરી ” કેમ હજુય મ્હો ચડાવીને ફરે છે આખી જિંદગી નહિ બોલવાની કે શું ? “

 

બોર બોર જેવા આંસુ બીનાના ગોરા ગાલ ઉપર ટપકી પડ્યા તેણે મ્હો ફેરવી લેતા કહ્યું તું નથી બોલતો..આ સાંભળતા બકુલના હોઠો ઉપર તેનું સદાયનું જીવંત હાસ્ય ફેલાઈ ગયું અને બોલ્યો ” એ દિવસ જીવનમાં કદી  નહી આવે કે હું તારી સાથે નાં બોલું ”  અને પળવારમાં ઝગડો બાસ્પ બની વિખેરાઈ ગયો..આવી કેટકેટલી સોનેરી ક્ષણોની ઝાંય હેઠળ બચપણ જવાનીના ઉમરે આવી ઉભું

 

બીનાની અને બકુલની દોસ્તીમાં હવે યૌવનની અનકહી કહી શકાય એવી મીઠી અને મનગમતી લાગણીઓનું આગમન થયુ,અણવ્યકત રહેતી લાગણીઓ હવે બંનેની આંખોની અસંજસની ભાષા બોલતી હતી..દોસ્તીના ક્યારામાં હવે પ્રેમનું અંકુર ફૂટી ચુકયું હતું..

બીના અને બકુલના સ્વભાવના કારણે બંનેમાથી કોઇ બોલવાનું હિમ્મત નહોતું કરી શકતું…જ્યારે  લાગણીઓ એક બીજા માટે આટલી બળવતર હોય ત્યારે “આઇ લવ યુ.” કે “હા..હું તને પ્રેમ કરૂં છુ.” એ શબ્દોની જરૂર પડતી નથી.આખરે દિલની પણ એક ભાષા હોય છે..પરંતુ

 

“હૈયામાં સંઘરેલા સબંઘો પણ જીવંતતા માગે છે

તે દરેક સબંધો લાગણી નું ખાતર પાણી માગે છે.”

 

બીના કે બકુલ એક બીજા સામે અંતરની લાગણી વ્યક્ત ના કરી શકયા પણ,વણકહ્યે એક બીજા ઉપર હકનો વધારો કરતા ગયા અને એક બીજાનાં સાનિધ્યમાં જવાનીના પગથીયા એક પછી એક ચડતા ગયા !!

 

        હવે બંને યુવાન હૈયા કોલેજમા આવી ગયા..બીના રોજ કોલેજે બકુલ સાથે જાય અને પાછી પણ બકુલ જોડે આવે.

 

         એક દિવસે બીના અને બકુલ કોલેજ થી ઘરે આવે છે અને બીના ધરમાં બંને પરિવાર ભેગા થયા છે અને બધાનાં ચહેરા પર ખૂશાલી દેખાય આવે છે.બીના અને બકુલને જોઇને બકુલની માતા તોરલબેન બીનાને બાથમાં લઇને કહ્યું કે,”બીના,આજે હું એકદમ ખૂશ છુ,તું મારા ઘરમા જ આવવાની છે.”

 

તોરલબેનની વાત સાંભળીને બંને યુવાન હૈયામાં આંનદની હેલી ઉછળી આવી.બીના તો શરમની મારી નજરોને જુકાવીને એના રૂમમાં દોડીને ચાલી ગઇ..અને બકુલ ચુપચાપ એના ઘર તરફ વળી ગયો.

 

બેઉ પ્રેમીઓ મનોમન એક થવાની ખૂશીને મંમળાવતા હતા…બીનાએ બારીને જરા ખોલીને બકુલના ઘર તરફ જોયુ અને શરમાયને સાસરીયાની કલ્પના કરીને બારી બંધ કરી દીધી..

 

બીચારી બીનાની કયાં ખબર હતી…આ નસીબ અને સમયનો ખેલ છે…પળભરની કાલ્પનિક ખૂશીને પણ ભરમાં કલ્પાંત રૂપે હક્કીતમાં બદલી નાખે છે..અને આવું જ અંમંગળ બીના સાથે બનવાનું હતુ…એ ભોળીને ક્યાં ખબર હતી..

 

બીના મીઠુ મીઠુ મલકતી પોતાના પલંગ પર માથા પર તકીયો રાખીને પોતાની મલકતા મુખને છુપાવતી હતી..ત્યા તો કોઇએ તકીઓ હટાવ્યો..બીના એ જોયું તો સામે તોરલબેન ઉભા હતાં.

 

તોરલબેન ફોડ પાડતા કહ્યું કે,”બીના,લંડન રહેતા મારા ફોઈના દીકરા ,”સૂર્ય” સાથે મે વાત ચલાવી હતી અને તારો ફોટૉ મોકલ્યો હતો…મારી બીનાનો ફોટૉ જોઇને કોઇ થોડી ના પાડી  શકે..એ લોકોએ તારા માટે હા પાડી છે….

 

તોરલબેને વાતને આગળ વધારતા કહ્યું,એ લોકો ગયા વરસે આવ્યા ત્યારે છોકરી માટે કહી ગયા હતા…અને મારી નજર સામે તારા જેવી ગુણિયલ અને રૂડી રૂપાળી છોકરી હોય તો મારે ક્યા બીજે ક્યા નજર દોડાવવાની જરૂર છે…સુર્ય તારાથી પાંચ વર્ષ મોટૉ છે..અને એ લોકોને ત્યાં ઘણા સ્ટૉર્સ છે…બસ હવે તારી હા નાં ઉપર બધું નિર્ભર છે..”

 

નીચી નજર રાખીને બીના તોરલબેનની વાતો સાંભળતી હતી,એટલે તોરલબેને બીનાની હડપચી ઉંચી કરીને અને કહ્યુ,”હવે મારી દીકરી લંડનમા રાણી બનીને રહેશે…” અને મજાક કરતા કહ્યું કે સાસરે જઇને તારી આ કાકીને ભૂલી ના જતી હો… ..”

 

જતા જતા તોરલબેન કહી ગયા…”એ લોકો ડીસેમ્બરમાં આવવાનાં છે અને ત્યારે જ ઘડીયા લગ્ન લેવાના છે….બસ હવે તો તું થોડા મહિના અમારી સાથે રહી શકશે..”

 

તોરલબેનની વાત સાંભળીને થોડી વાર સુધી અવાચક અને જડ થઇ થયેલી બીના અચાનક એના પંલગ પર ફસડી પડી અને ઘ્રુસકે ઘ્રુસકે રડી પડી, બીનામાં એટલી હિમ્મત નહોતી કે એના પરિવારના નિર્ણયની સામે થઇ શકે…

 

આ બાજુ બકુલ પણ સાવ ઉદાસ થઇને ફરતો હતો..એની પરિસ્થિતિ પણ બીના જેવીજ હતી.ખુદ એની માતાએ જ આ સંબંધ નક્કી કર્યો હતો..પ્રેમનો એકરાર ના કરી શકવાના આવઢવની આવી ભારે કિંમત ચૂકવવી પડશે.એ બીના કે બકુલને ક્યાં ખબર હતી..કદી પણ એક બીજાની સામે કોઈ વાત છુપાવતા નહિ કશુજ ખાનગી રાખતા નહી… પરંતુ આ એક વાત એકબીજાને જાણ છે માની કદીયે કહી નહિ અને તેનું પરિણામ આટલું દર્દનાક આવશે તેની જાણ આ ભોળા જીવોને નાં હતી। ..

 

ડીસેમ્બર મહિના પહેલા બીનાને અભ્યાસ પૂરો કરવાનો હતો..બીના એની પરિક્ષાની તૈયારીમા ગળાડુબ હતી..કોલેજે હજુ બંને સાથે જ જતા હતા.કોલેજે જતી વખતે અને આવતી વખતે પણ બકુલ બીના સાથે પહેલા જેમ એકદમ ઓતપ્રોત થઇને વાત નહોતો કરતો…ખપ પુરતી વાતો કરતા છતાય એકબીજાના સાનિઘ્ય માટે ઝંખના રાખતા ,બંને ભારે સમજુ હતા અને પોતાના પરિવારના હિત જોખમાય એવું કશું કરવા માગતા નહોતા , ખાસ બીના એના પીતાની એકદમ વ્હાલસોયી દીકરી હતી અને બીનાના સ્વભાવમાં અને વર્તનમાં પણ એના પિતાની અસર દેખાવ આવતી હતી તેના પાતાની સામે કોઈ આગલી પણ ચીંધે તે તેને મંજુર ના હતું

 

 એક દિવસ કોલેજેથી આવી ઉદાસ બીના રૂમમાં બેઠી હતી ત્યારે એની માતા સ્મિતાબેન ત્યા આવ્યા અને માથા ઉપર હાથ ફેરવીને પૂછવા લાગ્યા,”બેટા તું ખૂશ તો છે ને ? હું અને તારા પિતાજી  બહુ જ ખૂશ  છીએ.” માતા અને પિતાની ખુશી સામે એક પુત્રી શું જવાબ આપે ?

 

બીના મનોમન વિચારતી આમ પણ બકુલે ક્યા કદી તેના પ્રેમ નો એકરાર કર્યો હતો ? છેવટ તેણે મનોમન માની લીધું કે આ એક પક્ષીય પ્રેમ હતો….. કદાચ !!!!

છેવટે બીનાએ મન માનવી લીધું અને સમય થતા સૂર્ય અને તેનું ફેમીલી આવી ગયું.છ ફૂત લાંબો અને સરસ દેખાવડૉ સૂર્ય સ્વભાવે બહુ સાલસ અને પ્રેમાળ હતો..લગ્ન ર દિવસ પહેલા સૂર્ય બીનાને મળ્યો પણ ખરો ત્યારે બીના એની સામે બહું બોલી ના શકી…

અને આ બાજુંની લગ્નની તૈયારી શરૂ થઇ ગઇ..ગામનું પહોચતું પામતું ઘર હોવાથી..

સુંદર મજાની ફૂલોની સજાવટ અને રંગબેરંગી તોરણૉ અને રોશનીથી ઘર શણગારવામા આવ્યું.સુંદર મજાનો માંડવો બંધાયો અને ઝબુકતી રોશનીથી તેને સજાવ્યો,અને બીનાને ગમતા જુહી અને લીલીના ફૂલોથી આખો માંડવો મહેકાવ્યો.

 

આ બધા કામમાં બકુલે સૌથી વધારે મહેનત કરી હતી,એમ વિચારીને કે તેની પ્રિયને માટે કરવાનું આ છેલ્લું કામ છે.અંદર દુલ્હનના જોડામાં સજેલી બીના બહુ ખૂબસૂરત લાગતી હતી.અદલોઅદલ જાણે કોઇ પરી સજી હોય એવી લાગતી હતી..આ સજાવટ અને શણગારમાં પણ બીનાની આંખોમાં અજબ ઉદાસી દેખાતી હતી,આ જોઈને તેની સખી તેની પાસે આવે છે અને પૂછે છે કે,”હવે શું દુખ છે તને કશું  ખૂટે છે ?

 

બસ આટલું પુછતાની સાથે આંખમાંથી બોર બોર જેવડા આંસુડા ખરી પડયા.પરાણે આંસુ ખાળતા તે જવાબ આપે છે,”જરા જઇને બકુલને અહી બોલાવી લાવ!”

 

થોડીવારમાં તેનો સૌથી વહાલો મિત્ર બકુલ અંદર આવે છે .બંને એકબીજાના હાથ ક્યાય સુધી પકડીને બેસી રહે છે બંનેની આંખોમાં દુનિયા આખીનું દર્દ હતું।  અચાનક બકુલ બોલી ઉઠે છે “બીના લગ્ન મંડપમાં નહી આવું શકુ,તને કોઈ બીજાની થયા કેવી રીતે જોઈ શકુ…”આટલુ બોલતા તો બકુલ જાણે અંદરથી તૂટી ગયો હોય જાણે શરીરમાંથી અત્મા નીકળતો હોય એવું અનૂભવવા લાગ્યો..              

 

બીનાની આંખોમાં એક ચમકારો થાય છે તે સમજી જાય છે આ જુદાઈનું દુખ બંને પક્ષે સરખું  છે.

 

રૂમમાથી જવાન ડગ ભરતા બકુલનો હાથ પકડીને બીના કહે છે,”હવે આ શક્ય નથી મારી વિદાઈ વખતે છેલ્લી ઘડી સુધી હું તને જોવા માગું છું હું જાણું છું..તું મારો બોલ કદી નહી ઉથાપે ..આજે બંને પાસે એક બીજાને કહેવા માટે  કોઈ પાસે શબ્દો નહોતા..બસ વહેવાને આંસુનો ખારો દરિયો હતો…” બીનાની વાતનો મૌનસુચક જવાબ “હા”નો બકુલની આંખોમાથી બીનાને મળી ગયો..        

 

ત્યા તો ગોર મહારાજનો અવાજ બંનેના કાને પડયો..”કન્યા પધરાવો સાવધાન…એક વાર બે વાર….અને ત્રીજો સાદ પડે એ પહેલા તો બીનાની સહેલીઓ બીનાને લેવા આવી પહોચી…ઉદાસ બકુલ બીના સાથે હળવે પગલે ચાલવા લાગ્યો….બાજોઠ પર બીના બેસી ત્યારે એની નજર બકુલ પર પડી….બીનાની નજરમાં પોતાના અસ્તિત્વની ઝાંખપ સહન ના થતા બકુલ બીનાની નજરથી દૂર સરી ગયો.

 

રંગેચંગે લગ્નવિધિ પૂરી થઇ…બીના હવે સપ્તપદીના બંધન તળે સૂર્ય સાથે બંધાય ગઇ હતી…બકુલ માટે એના હ્રદયની રાણી સૂર્યના અંતઃપૂરની પટરાણી બની ગઇ હતી…લાગણીનું યુધ્ધ એક દીકરીના પીતાપ્રેમ સામે હારી ગયું હતું….એક રેખા જે હથેળીમાંથી સરકીને બીજાની હથેળીમાં સ્થાયી બની ગઇ હતી…

 

લગ્ન પછી સૂર્ય અને બીના પાંચ દિવસ માટે માલદિવ હનિમૂન માટે ઉપડી ગયા..  ..હનિમૂનમાથી પાછા ફરીને સૂર્ય બીનાને પીતાને ઘરે મૂકીને લંડન રવાના થયો…અને જતા જતાં બીનાને જોરથી બાથ ભીડીને કહ્યું,”મારી વ્હાલી!બસ થોડા મહિના રાહ જોવાની છે…પછી તું અને હું લંડનમાં સાથે રહીને જિંદગીની મૌજ માણીશુ…”

 

હવે બીના રોજ સેથીમાં સીંદુર પૂરતી હતી…બકુલ સામે જ્યારે આવતી એકદમ સહજ બની જતી..બકુલ પણ બને ત્યાં સુધી અંદરની ભળભળતી વેદનાંને હોઠોનાં સ્મિત તળે છુપાવી રાખતો હતો…

 

બીના સૂર્યની હોવા છતા પણ એના દિલના એક ખૂણે બકુલ માટેની લાગણી અને પ્રેમ અકબંધ સચવયેલો હતો.

 

અંતે લંડન એમ્બેસીમાં બીનાની ત્યાં જવાની પરવાનગીના બધા કાગળૉ પૂરા થયા અને બીનાની લંડનની ટીકીટ અને વિઝાનુ કામ પુરુ થયું.

 

       લંડન જવાની આગલી ઢળતી સાંજે બીના બકુલ સાથે ગામની પાછળી કોર નદીના ઢોળાવ પાસે પોતાની ગમતી જગ્યાએ લટાર મારવા ગઇ..એક કલાક સુધી બંને ભારે મનથી આંખોમાં દુઃખ છુપાવતા વાતો કરી.. છુટા  પડતી વેળા એ બકુલે એક નવીનક્કોર ડાયરી અને ગોલ્ડન પેન બીનાને હાથમા આપતા કહ્યુ,”બચપણથી લઇને અત્યાર સુધી તારી સઘળી ખૂશી અને દૂઃખ મારી સાથે વહેચ્યા છે….હવે હું તારી નજરથી દૂર સાત દરિયા પાર રહેવાનો છુ,હવે જ્યારે પણ મારી યાદ આવે ત્યારે તારી ખૂશી અને દૂઃખની વાતને આ ડાયરીમા લખતી રહેજે. …

 

 જેવી બીના ડાયરીને ખોલે છે,પહેલા પાના પર બકુલનાં સુકાએલા આંસુના બેચાર ટીપા ઉપર નજર પડે છે…આ જોઇને બીનાની આંખોમાંથી બીજા ચાર ટીપા ટપકી પડે છે પેલા સુકા પાનને ફરી ભીનાશ આપવા ….બીનાના આંસુ અને બકુલનાં આંસુનું ડાયરીના પહેલા પાને મિલન થયું….જતી વેળા બીના એના હાથને બકુલના હાથની મજબૂત પકડમાથી ધીરે રહીને છોડાવે છે….હજું તો થોડે દૂર ગઇ ત્યાં તો અચાનક દોડીને બકુલને ભેટીને મન મુકીને રડવા લાગી…..બકુલે એને સધિયારો આપીને માંડ છાની રાખી અને બીનાને ઘર સુધી વળાવી આવ્યો..જ્યાં સુધી બકુલ આંખોથી દૂર ના થયો ત્યાં સુધી બીના એના ધરના દરવાજા પાસે ઉભી હતી…બકુલ નજરથી ઓઝલ થયો હોવા છતા….બીનાનો એક હાથ બકુલને આવજો કહેવા ઉંચો થયો હતો એ કેટલીય વાર સુઘી એમને એમ યથાવત રહ્યો

 

બીજે દિવસે બીના પોતાની સાથે પહેલી દોસ્તી કે પ્રીત કશું ના સમજાય એની યાદોનો સામાન અણકથ્ય અધૂરી કહાનીના પ્રકરણના અનેક હિસ્સા અને પીતા તરફથી મળેલી કપડાની જોડોનો સામાન લઇને રનવે પરથી બ્રિટીશ એરવેઝના વિમાનમાં  લંડન તરફ પ્રયાણ કર્યું

    **************************************

લંડના હિર્થો એરપોર્ટ પર વહેલી સવારે બીના ઉતરી.લગેજ ચેકીંગ બધી વિધિ પતાવીને એરપોર્ટની બહાર આવી તો સામે જ સુર્ય હાથમાં લાલ ગુલાબનો મોટૉ બુકે લઇને પોતાની પ્રિયાને આવકારવા હસતા મુખે ઉભો હતો….સુર્યએ બીનાને જોતા જ હાથમાં બુકે થામીને પોતાની બાથમા ભીડી લીધી….બીનાને થોડું અજુગતું લાગ્યુ પણ આજુબાજુ નજર ફેરવી ને એને ભાન થયું કે આ હિંદુસ્તાનનું એનું ગામ નથી..આ પરદેશની ધરતી હતી…અહીંયા જાહેરમાં આંલિંગન કરવું સહજ છે..

 

સૂર્યના આ ઉષ્મા અને પ્રેમ ભર્યા આવકારે બીનાના તપતા મનને રાહત મળી.

 

સમય તેની ગતિએ વધતો રહ્યો પણ.. આ છુટા પડેલા જીવો બીના અને બકુલ માટે સમય ત્યા જ રોકાઈ ગયો હતો..જે નદીના પટ પાસે છેલ્લે મળ્યા હતા..ક્યારેક બકુલ બહું ઉદાસ થતો ત્યારે આ જગ્યાએ આવીને કલાકો સુધી બેસી રહેતો

 

આ બાજુ બીના પણ હવે ઘીમે ઘીમે લંડનના વાતાવરણમા પોતાના રોજિંદા જીવનમાં ગોઠવાતી જતી હતી..ક્યારેક વતનની બહુ યાદ આવે તો ફોન કે પત્ર દ્વારા ત્યાં પહોચી જતી..જેટલી વાર બીના એ બકુલનો સંપર્ક કરવા પ્રયત્ન કર્યો એ બકુલ તરફથી કોઇ જવાબ નહોતો મળતો..શરુ માં તો લાગતું કે તેમનું નશીબ જ આળું છે પછી તેને સમજાવા લાગ્યું કે જાણીજોઈ બકુલ તેને અવગણે છે..અથાક પ્રયત્ન કરવા છતાં ક્યારેય તેની વાત બકુલ સાથે બીનાની વાત થઇ ના શકી..આ વાતનો અજંપો સતત બીનાના દિલમાં રહ્યા કરતો..આ બાબતથી પીછો છોડાવવા એ સુર્યના સ્ટૉર્સ પર મદદ કરવા પહોચી જતી..બીનાને સ્ટોર્સમા કામ કરતી જોઇને સૂર્યને મનોમન ખૂશી થતી હતી

 

બીનાને ક્યારેક કોઈ સાથે મનદુઃખ થાય કે જીવનમાં અડચણ આવે ત્યારે તે બકુલે આપેલી ડાયરીના પાના ભર્યા કરતી..આમ ને આમને આમ ત્રણ વર્ષ પુરા થયા..એક દિવસ બીનાને સારા દિવસો જાય છે એવુ ડૉકટરે કહ્યું…એ દિવસથી સૂર્યએ બીનાને સ્ટોર્સ પર આવવાની મનાઇ કરી દીધી..બાપ બનવાની ખૂશીના કારણે બાળકના જ્ન્મ પહેલા ઘણા બધા રમકડા અને ટેડીબેર વસાવ્યા હતાં આખા ઘરમાં ખુશીનો માહોલ હતો

 

 સમય જતા  બીનાએ રૂપાળી દીકરીને પૂજા જન્મ આપ્યો સમયની અછતના કારણે અને તેની ડીલીવરીના છેલ્લા સમયને કારણે બીના એના ભાઈના લગ્નમાં ના જઇ શકી.. 

 

પરિણામે બીનાને પીયર તરફથી વતન આવવાનો વારમવાર તકાજો થતો હતો.અંતે માતા પીતાના અને ભાઇ-ભાભીના આગ્રહના કારણે એ વીસ દિવસ માટે હિંદુસ્તાન એની દીકરી પૂજા સાથે રવાના થાય છે.

 

હિંદુસ્તાનની ધરતી પર ઉતરતાની સાથે બીનાના વિચારોમાં બકુલ ધોળાય ગયો..મનોમન બીના વીચારતી હતી કે,બકુલ સાથે મુલાકાત થશે અને કોણ જાણ એ મને કેટકેટલું સંભાળવશે….કેટલી ફરિયાદ એક સાથે મારી સામે કરશે….બચપણથી લઇને યુવાની સુધીની યાદોની મીઠી મુશ્કાન બીનાને ચહેરે આવી ગઇ,અને થોડી હળવાશ અનૂભવે છે.

 

પણ હાય રે કિસ્મત!!!…જેને નશીબમાં પોતાના પ્રિય પાત્રને મળવાનું જ નહોતું લખ્યું.

તે દરેકની માટે કંઈક ને કંઈક યાદ્ગીરી સ્વ્રૂપે ભેટ લાવી હતી બધાને હાથોહાથ આપી આવી ,તે ખાસ બકુલ માટે એ સુંદર કાંડા ઘડીયાર લાવી હતી જેમાં  એલાર્મ ફીટ કરેલું હતું અને રોજ સવારે આઠ વાગ્યાનો સમય જ્યારે તે સાથે સ્કુલ જતા તે ગોઠવશે,તેની ખાસ ઈચ્છા હતી કે જાતે તેના હાથે બાધી દેશે.

 

પણ અહી આવીને બીનાને જાણવા મળ્યું કે બકુલ તો એક મહિના માટે પોતાના નવા બીઝનેસ માટે ચાયના ગયો છે..જેટલી ખુશી તેને સ્વજનોને મળવાથી બીનાને થઇ હતી,  તેનાથી બમણૂ  દુઃખ તેના આપ્તજન બકુલને નાં મળવાથી થયું..બચપણનાં સાથીની માટે મિલનનું જે આંદોલનો તેના હૃદયમાં ઉપડયુ તે એક ઝાટકા સાથે આવેગરહિત બની ગયું.

 

પાછળથી બીનાને જ્યારે જાણવા મળ્યું કે તેના આવવાની બકુલને ખબર પડી એટકે બકુલે જાણીજોઇને તેની બીઝનેસ ટ્રીપ બીના જ્યારે અહીંયા હોય એ સમય દરમિયાન ગોઠવી હતી. મનોમન હતાશા સાથે બીના દુઃખી દુઃખી થઇ ગઈ.આ  આઘાતે તેને સમજાવી દીધું કે જેને જીવનનું એક કેન્દ્ર માની રહી હતી તે એક મૃગજળની પ્યાસ હતી.

 

 

બસ એક આઘાતે તેને સાવ એકાકી કરી દીધી। જેટલા દિવસો અહી રહીને બીના બધાની સાથે બહારથી બહુ સાહજિક અને ખુશ જણાતી પણ અંદરથી તૂટતી જતી હતી.છેવટે બીનાને પાછા ફરવાનો સમય આવ્યો..જવાના આગલા  દિવસે તેના વતન અને ઘરને બહુ ઝીણવટથી નીરખી લીધુ,જાણે કે હવે આ તેની છેલ્લી સફર હોય એવી રીતે બધું નિહાળતી રહી.બીનાને મળવા આવેલા તોરલબેનને વળગીને બીના બહુ રડી..એટલુ તે એ એના વિદાયના દિવસે પણ નહોતી રડી.અને ભેટ લાવેલું બકુલ નું ઘડીયાર તેમને સોપી દીઘું .ફરી એકવાર તેનું પ્લેન રનવે પરથી ઉડાન ભરી લંડન તરફ રવાના થયુ…લંડન સુધી પહોચતા….પ્લેનમાં સતત એની આંખના ખુણે ભીનાશ ચમકતી હતી….આપ્તજનને ના મળી શકાયું એની ઝાંખપ આંખોમા ચોખ્ખી દેખાતી હતી.

 

સમય સરતો ગયો અને આ બાજુ બીનાને ના પામી શકવાથી બકુલે જાણે ના પરણવાનું પ્રણ લઈને બેઠો હતો.કેટલા લોકોએ એને બહુ સમજાવ્યો..જવાબમાં બકુલ માત્ર્મા એટલુ જ કહેતો કે,” નિર્જીવ વૃક્ષ કદી છાયાં પણ આપી શકતું નથી..તો તમે એમાં ફળની આશા ના રાખો…મારી જિંદગીને પાનખર આ જીવન અડી ગઇ છે..”

 

દરેકની કેટકેટલી સમજાવટ નકામી પુરવાર થતી હતી.બકુલનાં માતા પિતાએ બકુલ માટે જે ભાવી જીવનની કલ્પનાના ફૂલોની માળા ગુથી હતી,તે સુકાતી જતી હતી.બકુલની  બંને બહેનો પરણીને સાસરે ગોઠવાઈ ગઈ હતી,અને માતાપિતા નિવૃત થઇ ગયા હતાં.  બીઝનેસનો બધો દોર બકુલનાં હાથમાં સોંપી નિશ્ચિંત હતા બસ આમ જ જીવન ગાડું મંથર ગતિથી વધતું હતું ,

 

એક દિવસ લંડનમાં કોઈ કારણોસર ઉદાસ બીનાએ તેની વહાલી ડાયરીમાં બે ચાર લીટીઓ ટપકાવી તેના મનના ભાવો કઈક અસ્પષ્ટ રીતે આલેખ્યા હતાં.જેમાં તેનું દબાવી રાખેલું દુઃખ દેખાઈ આવતું હતું.અને લખતા લખતા તે ડાયરી બેડના સાઈડ ટેબલ ઉપર મૂકી બહાર ગઈ..

 

અચાનક એ ડાયરી પર સૂર્યની નજર પડી.કુતુહલ વશ ડાયરી ખોલીને વાંચવાનો પ્રયાસ કર્યો..આમ તો સૂર્યને ગુજરાતી બહુ ઓછું આવડતું હતું,છતાય સૂર્ય આ લખાએલા ભાવને સમજી ગયો કે એકદમ ખૂશખૂશાલ રહેતી બીના,મારી સાથે સંપૂર્ણપણે તો ખુશ નથી.

 

હિંદુસ્તાનમાં જેની યુવાની સુધી ઉછેર થયો હોય,એવા પુરુષને માટે આ આધાતજનક વાત હતી..આ ઘટનાને કારણે સૂર્યના પૌરૂષત્વને એક ઊંડો ઘક્કો લાગ્યો..આ ઘટના બીના અને સૂર્ય વચ્ચે સમયાંતર મૌનની અને મૈત્રિભાવ કે લાગણીભાવ વિનાની એક અદ્રશ્ય દીવાલ ચણાવા લાગી.

 

આમને આમ લગ્નજીવન ગાડુ ગબડતું રહ્યુ..અને લગ્નજીવનનાં બાવીશ વર્ષ વિતિ ગયા..બહારના લોકો માટે એકદમ ખૂશખૂશાલ દેખાતા યુગલ જ્યારે,શયનકક્ષમાં હોય ત્યારે ખપપુરતી વાતો કરવા લાગ્યા છતાય બને વચ્ચે  લાગણી નો તંતુ મજબુત હોવાના કારણે જીવન સહેલાઇથી આગળ વધતું હતું અને તેમની વચ્ચેનો મજબુત સેતુ હતો ..બીના અને સૂર્યની વ્હાલસોયી દીકરી પૂજા..જેના કારણે આ સબંધોમાં જીવંતતા લાગતી હતી દુનિયામાં મોટાભાગના યુગલોનું ખાનગી જીવન જોતા,જાણે સંતાનોનાં ઉછેર માટે સહિયારૂં જીવન જીવતા હોય એવું લાગે..

 

આટલા વરસોમાં બીનાના માતા પિતા બે વખત લંડન આવીને પોતાની દીકરીનો સુખી સંસસાર જોઇ ગયા…..

 

હવે પૂજાના લગ્ન ત્યાનાં બ્રિટીશબોર્ન યુવક સાથે થઇ ગયા…પૂજાના પતિને પેરીશ જવાનું થયુ,એટલે પૂજા પણ એની સાથે પેરીશ જતી રહી…હવે બીનાને થોડી એકલતા નડતી હતી….એકલતાને ટાળવા બીના પેઇન્ટીંગ પર હાથ અજમાવ્યો….પોતાના ફાજલ સમયમાં પોતાનાં જીવનનાં રંગોને પોતાના ચિત્રમાં ઉતારતી હતી.અને સૂર્ય તેનો ફાજલ સમય ક્લબ અને મિત્રો સાથે વિતાવી દેતો

 

        એક દિવસ શીયાળાની ઘુમ્મસભરી ઠંડી રાત્રે બીનાને કાને એક ગોઝારી ખબર પડી…માન્ચેસ્ટરથી પાછા વળતી વખતે રસ્તામાં ઘુમ્મસનાં કારણે કાર પર કન્ટ્રોલ ગુમાવતા સૂર્ય અને તેના એક મિત્રનું કાર અકસ્માતમાં મૃત્યુ થયું….બીનાને કાને આ ખબર પડતા જ જડ બની ગઇ…કશું બોલી શકવાની સ્થિતિમાં નહોતી…..બીજે દિવસે સૂર્યની લાશ ઘરે આવી….અને એને જોઇને બીનાના જડત્વમાં જાન આવી હોય એમ પોકે પોકે રડવા લાગી…..તેના જીવનનો રહ્યો સહ્યો રંગ પણ ઉડી ગયો .

 

સૂર્યના જવાથી બીના અંદરથી સાવ ભાંગી પડી હતી…સૂર્ય તેના  સાલસ અને પ્રેમાળ સ્વભાવ નાં કારણે અને બંને વચ્ચે અદ્રશ્ય દિવાલ હતી છતા,પણ કદી બીનાને કોઇ વાતની કમી ના રહે એ વાતનો હમેશા ખ્યાલ રાખ્યો હતો……ક્યારેક બીના એકદમ સરસ તૈયાર થઇ હોય ત્યારે સૂર્ય જાણે એવી રીતે જોતો કે જાણે આ પહેલા આવી સુંદર સ્ત્રી જોઇ ના હોય…ને પછી થોડી પળમાં એક ઘેરી ઉદાસી સૂર્યની આંખોમાં તરવરી ઉઠતી……

 

સૂર્યના અવસાન પછી ઘીમેઘીમે કરતા બીના અંતર્મુખી બનતી ચાલી.હવે ખાસ કારણ વગર બીના કોઈ સાથે બોલતી નહી.લગભગ એકાદ વર્ષ વિતિ ગયુ.એ દરમિયાન બીના એકલતા ટાળવા થોડા દિવસ પોતાની દીકરી પૂજાને ઘરે જઇ આવી પરંતુ તેની માનસિક અવસ્થમાં કોઈ ફર્ક  નાં જણાયો ….હવે સાસુને પણ તેની ચિંતા થવા લાગી..ક્યારેક તો બીના તેની જાતનું ઘ્યાન પણ રાખવાનું ચુકી જતી.

 

બીનાની આવી હાલત એના સાસુંથી ના જોવા અંતે બીનાને થોડા દિવસ હિન્દુસ્તાન મોકલવાની તજવીજ કરી,જેથી કરીને બીનાની માનસિક સ્થિતિમાં સુધારો આવે.

 

એક દિવસ સૂર્યના મિત્રનો સંગાથ મળતા બીના ઇન્ડીયા પોતાના ઘરે આવે છે ..બીનાની હાલત જોઇને એના માતા-પિતાની આંખમાં આંસુ આવી ગયા…આખા ગામમાં બીનાના રૂપની તોલે કોઇ છોકરી નહોતી…એ બીના આજે પચાશમાં વર્ષે રૂપ અને નૂર વિહોણી લાગતી હતી….બીનાને જોતા  જ એની વૃધ્ધ માંતાએ અને બે હાથ પહોળા કરી બાથમાં લઇ લીધી…મા દીકરી બેંઉની આંખોમાં શ્રાવણ ભાદરવો વહેવા લાગ્યા…..બીનાની પિતાની આંખો પણ ભીની થઇ ગઇ.

 

થોડા દિવસ માતા પિતા સાથે રહેવાથી બીના રાહત અનુભવતી હતી…બકુલને ખબર હતી કે હવે બીનાનો પતિ આ દુનિયામાં નથી…તેથી એ રોજ સાંજે ઘરે વહેલો આવ્યા લાગ્યો…અને સીધો બીના પાસે પહોચી જતો….પચાશ વર્ષ પાર કરી ચુકેલા હૈયાઓમાં શારિરીક નીકટતા કરતાં માનસિકતા કેળવી શકે એવા સાથીની જરૂર હોય છે…બીનાની જિંદગીમાં બકુલ હવે મલમનું કામ કરતો હતો….એક પુરુષ જાતનું મતલબી પણું છાને ખૂણે તો દેખાય જ આવે છે…..અને બકુલ જાણતો હતો કે બીનાનાં જીવનમા હવે મારા સિવાઇ કોઇ પુરુષ નથી….એટલે જાણે બીના માટે પાછલી કોઇ ફરિયાદ કરવાને બદલે બીનાને પળેપળ ખૂશ રાખી શકે એ બધો ખ્યાલ રાખવા માંડ્યો….

 

     બીનાને ક્યારેક સાંજે જ્યાં છુટા પડ્યા હતા એ નદી કીનારાવાળી જગ્યાએ લઇ જતો…ક્યારેક એની નવી કારમાં લોંગ ડ્રાઇવ પર લઇ જતો અને જતો અને પહેલાની જેમ બીના ક્યારેક ખોવાએલી લાગે તો હાથમાં તેનો હાથને પકડીને ઉષ્માનો સંચાર કરતો , બંનેનો પ્રેમ આત્માનો પ્રેમ હતો જે હમેશા શારીરિક આકર્ષણ થી પરે હોય છે.

 

બીનાને બકુલની સોબતની અસર દવા જેવી કામ કરી ગઇ…અહીંયા આવ્યાને ત્રણ મહિનામાં બીનાનો વાન ફરી ખીલવા લાગ્યો અને બીના પણ પોતાના શરીરનું ધ્યાન રાખતી હતી….દરેક કામ માં તેનો જીવ પરોવાતો ગયો,અને તેનામાં આવી રહેલા આવા પરિવર્તનથી ઘરમાં બધા ખુશ હતા..કહેવાય છે ને કે ક્યારેક દવા નહિ પણ દુવા કામ લાગે છે બસ આવું જ કૈક આ ઘટનામાં બન્યું હતું.!!

 

આ વાત બકુલની માતા તોરલબેનનાં ખ્યાલમાં પણ બરોબર આવી ગઇ હતી….તે જાણતા હતા કે બકુલના આજ દિવસ સુધી નાં પરણવાના નિર્ણય પાછળ બીના હતી તેથી મનોમન નક્કી કર્યુ કે એક બીજા માટે બનેલા હૈયાને આટલા વરસો નોખા પાડ્યા છે તો હવે બંનેને એક કરવાનું પુણ્ય કરી નાખવું જોઇએ.

 

તોરલબેનથી અજાણતા થયેલી ભૂલને સુધારવાનો મોકો હતો….એક દીવસ મોકો જોઇને બીનાનાં માતા-પિતા સમક્ષ આ પ્રસ્થાવ મુક્યો અને આ પહેલા લંડન તેમના ફોઈ એટલેકે બીનાના સાસુ ની સંમતી લઇ લીધી હતી , તેમની વાત સાભળતા બધાને એક આશા ભર્યા જીવનનો ચમકારો દેખાયો અને યોગ્ય સમયે બઘાએ સાથે મળી આવાત બકુલ બીના ને સમજાવી , બીના શરૂવાતમાં આનાકાની કરતી હતી પણ દરેકની સમજાવટ  કામ કરી ગઈ  અને છેવટે આવતા મહિનાનું એક સારૂ મુર્હત જોઇને બંનેના એક કરવાની તારીખ નક્કી કરી..

 

બીનાના વિઝા પુરા થતા હતા એ વિઝાની મુદતમાં વધારો કરવા માટે બીના અને બકુલ બંને સાથે મુંબઇ બ્રિટીશ હાઇકમિશ્નરની ઓફિસે જઈ આવ્યા

 

હવે બકુલ અને બીનાને એક થવાની તારીખ આવી ગઇ….પેરીશથી ખાસ બીનાની દીકરી પૂજા અને એનો પતિ આવી પહોચ્યા હતાં..બીનાના સાસુ ખાસ લંડનથી આવ્યા હતાં..બીનાને ફરીથી તૈયાર કરી અને સાદગીથી પાસેના મંદિરમાં વિધિવત બકુલ સાથે ફરીથી પરણાવી…

 

બીનાને સુંદર રીતે તૈયાર થયેલી જોઇને પૂજાના પતિએ મજાકમાં કહ્યું….”પૂજા સી’ઇઝ લુકસ લાઇક યોર ઓલ્ડર સિસ્ટર…..”

 

બધાને ચહેરે એક ખૂશી સભર સ્મિત આવી ગયુ….ફકત એક બીનાના ચહેરે આજે શરમનો ભાવ ઉપશી આવ્યો હતો…અને ગાલો પર લાલી ઉપશી આવી હતી….પૂજાએ એની મમ્મીના બંને ગાલોને ચૂમી લીધા…આને બોલી…”માઇ બ્યુટીફૂલ મોમ…લુકીંગ ગોર્જિયસ…..લવ યુ મોમ..ગોડ બ્લેસ યુ એન્ડ માઇ લવલી ડેડ…” આટલું બોલતા તેણે ઉપર આભ તરફ નજર કરી કે જાણે  દુરથી પણ સૂર્યનો આત્મા ખુશી પોતાની ચમકમાં    દર્શાવી રહ્યો એવું લાગ્યુ. 

 

રેખા પટેલ (વિનોદિની )

ડેલાવર ( usa )

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ : ” સાદગીમાં સૌદર્ય

આ જગત આખું સુંદરતાનું પુજારી છે.હમેશાં લોકોની નજર સુંદર અને દેખાવડી વસ્તુને પહેલી પસંદ કરે છે.પછી લગ્નવિષયક જાહેરાત હોય કે ઘરનું કોઇ રાચરચીલું હોય.

આ કારણે જ પોતાની બહેનથી ઓછી દેખાવડી શ્યામલી  શીતલ નાનપણથી મનોમન હિજતાતી રહેતી હતી,અને વાત પણ સાચી હતી કે બાળપણ થી તેને બીજા ભાઈ બહેનોમાં તેની તુલના માં તે રંગમાં શ્યામ હતી.ક્યારેક તો એનાં મા બાપ તેને અવગણતા હતા.

જ્યારે પણ ઘરમાં વસ્તુ કે કપડાં આવતા ત્યારે પહેલી પસંદગી હમેશાં તેની મોટી બહેન કરતી,અને બાકીનું લે આ તને સારું લાગશે કહીને શીતલને આપતી હતી.નાનો ભાઈ કદી શીતલ નામથી બોલવતો નહી.એને હમેશાં  કાળી કહી ચીડવતોહતો.એક માત્ર દાદી એને મારી શ્યામા કહી બોલાવતા.પછી કહેતા કે જે કૃષ્ણની પ્રિય સખી હોય તેને જ શ્યામા કહેવાય.દ્રૌપદી કૃષ્ણની પ્રિય સખી હોવાના નાતે એને શ્યામાં અને કૃષ્ણા ઉપનામ આપવામાં આપ્યું હતુ.

શીતલ રંગે શ્યામ હતી પણ તેની કાયા ઘાટીલી હતી અને સુંદર ચમકતી ચામડી ઘરાવતી હતી,અને બુદ્ધિમાં પણ એટલી જ તેજસ્વી હતી.સ્વભાવે નામ પ્રમાણે શીતલ અને બધા સાથે સહજતાંથી ભળી જતી.એની એક વિશેષતાં હતી કે કોઇને પણ હમેશાં કામમાં મદદરૂપ થવાની.

છતાં પણ એનાં શ્યામનાં રંગનાં કારણે સ્કુલ અને હાઈસ્કુલમાં પણ આ રંગ ભેદ હમેશા નડતો હતો.જ્યારે વાર્ષિક મહોત્સવ નિમિત્તે કલ્ચર પ્રોગ્રામ થતા ત્યારે તેની અભિનય કળા બીજા બધા કરતા વધારે વાસ્તવિક હોવા છતાં તેને ભાગે ખાસ સારા રોલ આવતા નહોતા.એનું એક માત્ર કારણ હતું તેનો શામળો રંગ છતાં,તેના મળતાવડા સ્વભાવને કારણે મિત્રોમાં તે પ્રિય હતી.

તેની મોટીબહેન રૂપા હંમેશા બ્યુટી પાર્લર અને સૌદર્ય પ્રસાધન પાછળ ખર્ચા કરતી અને જ્યારે પણ શીતલ આ માટે કઈ કહે તો તેને તરત જવાબ મળતો કે,”હું રૂપાળી છું અને એટલે જ મારા રૂપને સાચવવા હું પાર્લર જાઉં છું.તારે ક્યા રૂપ સાથે નહાવા નિચોવા જેવું છે.તારે ક્યા કોઈને બતાવવા તૈયાર થવાનું હોય છે.” આમ રૂપા દિવસે દિવસે અભિમાની થઇ ફરતી હતી

શીતલ હમેશા ચુપ રહેવામાં માનતી પરંતુ ક્યારેક બહુ દુઃખી થાય તો તે મમ્મીને કે બાને આ બાબતે ફરિયાદ કરતી.મમ્મી હંમેશા કહેતી કે,”એ તો છે જ એવી,તું તેની સાથે શું કામ જીભાજોડી કરે છે.”આમ કહી શીતલને ચુપ કરાવી દેતી.પણ બા ગુસ્સે થઈ રૂપાને કડવા વેણ જરૂર કહેતા .

હવે શીતલ કોલેજમાં આવી ગઈ હતી.જ્યાં રૂપા પણ ભણતી હતી.અહી રૂપાને તેના મિત્રો સામે તેની બહેન તરીકે ઓળખાણ કરાવતા બહુ સંકોચ થતો હતો.શીતલ આ વાત જાણી ગઈ હતી આથી તે સમજી કરીને તેનાથી દુર રહેતી હતી.કોલેજમાં બંને બહેનો હોવાં છતાં એક બિજાથી કિનારો કરી પોતપોતાનાં મિત્ર મંડળ સાથે રહેતા.

ધીમે ધીમે શીતલ એનાં મિલનસાર સ્વભાવને કારણે કોલેજના પહેલા વર્ષથી બધાને પ્રિય થઇ ગઈ હતી.જેમ જેમ ભણતર વધે તેમ ગણતર પણ વધે છે હવે બધાના મન અને વિચારો બહુ સંકુચિત નહોતા તેથી બધાએ શીતલને પ્રેમથી અપનાવી લીધી હતી.આ બાજુ જેમ જેમ શીતલ બધામાં પ્રિય થતી જતી હતી તેમ તેમ રૂપાને તેની નાની બહેનથી જલન થતી જતી હતી.

છતાય બંને બહેન હતી તો ઘરે આવતા બધું બરાબર થઈ જતું હતું.સમય જતાં રૂપાને કોલેજના ચાર વર્ષ પુરા થયા અને શીતલ હવે કોલેજના બીજા વર્ષમાં આવી હતી .
ઘરમાં હવે રૂપના લગ્નની વાત ચાલતી હતી.ક્યારેક મમ્મી બળાપો કાઢતા મારે રૂપાની કોઈ ચિંતા નથી પણ કોણ જાણે મારી આ શીતલ ને કેવો વર અને ઘર મળશે.

એ દિવસે અમેરિકાથી આવેલો રવિ રૂપાને જોવા માટે આવવાનો હતો.બધા ઘરમાં ખુશ હતા.રૂપા આગલા દિવસે પાર્લરમાં જઈ બ્યુટી ટ્રીટમેન્ટ કરાવી આવી હતી.તેથી તેનો ચહેરો ખુશીથી ચમકતો હતો.રૂપાનાં પગ તો જાણે જમીન ઉપર ઠરતા નહોતા.એ સુંદર રીતે તૈયાર થઈ રવિની રાહ જોતી હતી.ઘરમાં મહેમાન આવવાના હોવાથી શીતલે પણ સુંદર લાઈટ વાયોલેટ કલરનો ડ્રેસ પહેર્યો હતો તેણે લાંબા કાળા વાળને ખુલ્લા રાખ્યા હતા.કપાળમાં નાની લાલ બિંદી ચોટાડી હતી.બંને કાનમાં એનાં જ્ન્મદિવસમાં મામાએ આપેલા લાંબી શેર વાળા બુટીયા પહેર્યા હતાં.ખુલ્લા વાળા અને નાકમાં જમણી બાજું પહેરેલી વાળીને કારણે શીતલ બહુ સોહામણી લાગતી હતી..એને જોઇને પ્રતિતિ થઇ શકે તનવી શ્યામાંઓ પણ રૂપમાં ઉતરતી ના હોય.

રવિ અને તેના પરિવાર વાળા આવ્યા ત્યારે નાની બહેન હોવાના કારણે મમ્મી પાપા અને દાદી સાથે શીતલ બધાને આવકાર આપવા બહાર ઉભી હતી.રવિની નજર પહેલા શીતલ ઉપર પડી અને તે તેને જોતોજ રહી ગયો”અને મનોમન બોલી ઉઠયો-સાદગીમાં સૌદર્ય તે આનું નામ.”

થોડીવાર પછી રૂપા ચાની અને નાસ્તાની ટ્રે લઈને બહાર આવી.બધાએ સાથે મળી કેટલીક આવતો કરી.આ દરમિયાન અહી બધાને શીતલના શીતળ સ્વભાવનો અને વાંચાળતા સાથે સૌમ્યતાનો અનુભવ થઈ ચુક્યો હતો.થોડીવાર પછી રૂપ અને રવિ બંને વચ્ચે એકાંતમાં વાતચીત કરી અને જતી વેળાએ રવિના માતા પિતાએ બે દિવસ પછી જવાબ આપીશું કહી વિદાય લીધી.આ તરફ રૂપાને તો વિશ્વાસ હતો કે રવિ તેને હા જ કહેવાનો છે

બે દિવસ પછી રવિના પપ્પાનો ફોન આવ્યો અને કહ્યુ,”નવીનભાઈ,રવિને તમારી દીકરી પસંદ છે પણ માફ કરજો એને રૂપા પર નહી પણ શીતલ પર પસંદગી ઉતારી છે.”

“શું…….? “આટલું બોલ્યા તો  નવિનભાઈના હાથમાંથી ફોન પડતાં પડતાં રહી ગયો.ફકત એટલુ જ બોલી શક્યા,”પણ રૂપા મોટી છે અને વધુ દેખાવડી પણ છે.”
“નવીનભાઈ,તમારી વાત સાચી છે પણ મારા દીકરો અમેરિકામાં રહે છે ત્યાં છોકરીનાં વાન  અને રૂપ પરથી એનું મુલ્ય નથી અંકાતું,સાથે સાથે એની આંતરીક બાબતોની પણ નોંધ લેવાય છે.ઉપરાંત ત્યા  કાળા રંગનો કોઇ છોછ નથી.તમારી શીતલ તો નાજુક નમણી અને  સૌમ્ય સ્વભાવ અને વાંચાળતાં ધરાવતી દીકરી છે.

જુઓ નવિનભાઇ…..,અમને બધાને શીતલ પસંદ છે.જો તમારી હા હોય તો અમે શીતલનો માંગું નાખીએછીએ” રવિના પપ્પાએ છેલ્લો જવાબ આપ્યો

આટલું સારું ઘર અને છોકરો નવીનભાઈ છોડવા તૈયાર નહોતા આથી તેમને જવાબ આપ્યો,”ભલે જેવી તમારી મરજી.હું ઘરમાં બધાને પૂછીને જવાબ આપું છું.”આમ કહીને ફોન મુકયો.

ઘરમાં બધાને આ જાણીને બહુ નવાઈ લાગી.બા એ મોકો જોઇને હસતા હસતા કહ્યું,”મારી શ્યામાને તો રૂડો રૂપાળો કાન મળ્યો”

આજે પહેલી વાર રૂપાનું અભિમાન તૂટી પડ્યું,અને તે સમજી ગઈ કે સુંદરતાના દાયરામાં રંગ એકલો નથી આવતો..સાથે આંતરિક સૌંદર્યનાં મુલ્યોનું મહત્વ હોય છે.

રેખા વિનોદ પટેલ (વિનોદિની )
ડેલાવર (યુ એસ એ )

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ ;ખુશીનો અહેશાસ

આજે સવારથી હું બહુ ટેન્શનમાં હતો.એક મહિનામાં રીક્ષા ચલાવી પચાસ હજાર રૂપિયા હું કેવી રીતે ભેગા કરીશ?આખી જિંદગી તનતોડ મજુરી કરી રીક્ષા ચલાવી અને માંડ દોઠ લાખ રૂપિયા અને આ ચાર તોલા જેટલું સોનું જમા કરી શક્યો છું.એ  મારો નફો ગણો કે મૂડી જે કાંઇ હતું આ મારી જિંદગીનું જમાં ખાતું હતું.

મારી દીકરીને ગ્રેજ્યુએટ થઇ ગઇ.દીકરાને બીકોમ કરાવી બેંકીંગ સવિર્સનો  કોર્સ કરવા દાખલ કર્યો હતો,બસ હવે હું રાહ જોતો હતો કે ક્યારે બંને ભણીને પોતપોતાની નોકરીએ લાગે તો અમારા સારા દિવસો આવે.

એ જ કારણસર હું અને રમીલા ભગવાનને પ્રાર્થનાં કરતા કે,”બસ અમારું જીવન તો જેમ તેમ ગયું પણ દીકરા દીકરીનું જીવન સુધરી જાય અને બે પાંદડે સુખી થાય.
 
થોડા દિવસ પહેલા તો લાગતું હતુ કે અમારી પ્રાર્થના ફળી ગઇ.જ્યારે અમારી દીકરી નીલાને એક અમારા ઘર કરતા સારા ઘરના સુનીલનું માગું આવ્યું. કારણકે અમારી નાતમાં  છોકરીઓ બહુ ભણતી નહી.પણ અમારી નીલા ભણી હતી અને વધારેમાં તેની મા જેવી દેખાવડી પણ હતી.
 
સુનીલ એક ફેકટરીમાં સારા હોદા ઉપર હતો.અહી ભોપાલ શહેરના બીજા છેડે તેમનું નાનું પણ પોતાનું ઘર હતું.જ્યાં તેની નાની બહેન અને માં બાપ સાથે રહેતો હતો.

“હાશ રમીલા ! આ નીલાનું બહુ સારે ઠેકાણે ગોઠવાઈ ગયું હવે જોજે ને ઉપર વાળો આપણા કાન્તિને પણ આમજ ગોઠવી દેશે”નીલાનું સગપણ નક્કી થયાં પછી હાશકારો થયો.         

“હા તમારી વાત સાચી છે.આપણે કોઈ દિવસ કોઈનું ખોટું વિચાર્યું નથી.તો આપણું કશુ ખોટું ઉપરવાળો નહિ થવા દે….બસ હવે કાન્તિનું નોકરીનું ગોઠવાઈ જાય પછી હું તમને આ રીક્ષા ચલાવવા દેવાની નથી.”

બધાય ખુશ હતા બાદ આ દિવાળી પછી લગન નક્કી થયા.અને હું દીકરી જવાની વાતથી દુઃખી થતો.છતાંત દીકરી પારકું ધન માની એ સારે ઠેકાણે જવાની છે,એમ  વિચારી ખુશ થતો હતો.
 
પચાસ હજાર રૂપિયા લગ્ન પ્રસંગના જમણવારમાં ખર્ચાઈ જશે.બાકીનાં રૂપિયામાં નીલાના કપડા,કરિયાવરની વસ્તુઓ આવશે.આમ બધો હિસાબ અમે મનોમન માંડી રાખ્યો હતો.હું માનતો હતો કે અમારે ક્યાં ખોટા ખર્ચા કે દેખાડા કરવાના હોય.એટલે થોડી કરકસરથી પણ આ પ્રસંગ પાર ઉતરી જશે

હવે હું વધારેને વધારે સવારીઓ શોધતો.જેથી જે કઈ વધારાની બચત થાય.એમાંથી રમીલા અને કાન્તીને પણ સારા બે જોડ કપડા કરાવી દેવાય.

બસ હવે લગ્નને મહિનો આડો રહ્યો ત્યાજ એક સવારે વેવાઈ મળવા આવ્યા,અને બોલ્યા,”ભીખાભાઈ….., લગનના વહેવારની વાત કરવી હતી,માટે હું એકલો જ તમને   મળવા આવ્યો છું.”એમની વાત સાભળતા મારા પેટમાં ફાળ પડી.
“હા…હા,બોલોને વેવાઈ,શું કામ અચકાવ છો?”મેં પરાણે હસતું મ્હો રાખી મેં ઠાવકો જવાબ આપ્યો.
“જુવો વેવાઈ,અમને છોકરી સારી જોઈતી હતી અને એ તમારી નીલા દીકરી છે.પણ અમારી ઈચ્છા એવી છે કે,તમે જોડે પચાસ હજાર રોકડા આપો.જેથી હું સુનીલ અને નીલાના ભવિષ્યનું વિચારી શકું.”વેવાઈ દાણો દબાવી બોલ્યા
 
વેવાઇની વાત સાંભળીને મારા તો પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ.”હવે ક્યાંથી લાવું એક મહિનામાં પચાસ હજાર”એ વિચાર કરતાં કરતાં,”ભલે કહીને વેવાઈને વિદાય કર્યા।

અમારા સગાઓ પાસેથી જાણવા મળ્યું કે વેવાઈની દીકરીના લગ્ન નક્કી થયા છે.તેમાં સામે વાળાએ પચાસ હજાર દહેજમાં રોકડા માગ્યા હતા.જે અમારા વેવાઈને અમારી પાસે ખંખેરવાણ માંગતાં હતા.

“નીલા…, હું કાન્તીના લગ્નમાં આ ચીલો આગળ નહી વધવા દઉ પણ આ વખતે શું કરીશું” હું માથે હાથ દઈ બેસી ગયો. પણ હવે તો આ લગ્ન પતાવ્યા વિના છુટકો જ ક્યા હતો.નહીતર દીકરી નાતમાં બદનામ થઇ જશે

પરંતુ એક મહિનામાં આટલા રૂપિયા લાવવા?મારો એક બાપનો જીવ હતો.કેમેય કરીને દીકરીનું ભવિષ્ય બગડે એ હું કેમ જોઈ શકું?સવાર સાંજ બસ હું રીક્ષા દોડાવ્યે રાખતો હતો. આજે આખો દિવસ સવારી મળતી રહી.સાંજ પડતા તો થાકીને લોથપોથ થઇ ગયો હતો. રાતના દસ વાગ્યા હતા.આ છેલ્લી સવારી વિચારીને રીક્ષામાં બેઠેલી સવારીને શહેરથી દુર આવેલી રામ ગલીમાં છોડી ઘરે આવ્યો.

રીક્ષાને ફળિયામાં રાખીને ઘરમાં અંદર જતો હતો ત્યાં મારી નજર પાછલી સીટમાં પડેલી એક બેગ ઉપર પડી.હું એ બેગ ઉઠાવી અંદર આવ્યો અને બેગ ખોલીને જોયું તો,મારી આંખો ચાર થઇ ગઈ.અંદર રૂપિયાની થપ્પીઓ હતી.ગણીને જોયા તો પુરા બે લાખ રૂપિયા હતા.

આ રૂપિયા જોઇને તુરત જ વિચાર આવ્યો,”નીલાના લગ્ન માટે અને કાન્તીના ભવિષ્યની વ્યવસ્થા એક જ બેગમાં થઇ ગઇ.”
 
ત્યાજ રમીલાનો સ્નેહ ભર્યો હાથ મારા ખભે અડ્યો”આજ સુધી આપણે અનીતિનું ખાધું નથી.  તો હવે આ પારકાં ધન પર નજર કેમ ખરાબ કરવી.”

રમીલાની વાત સાંભળીને મારી આંખો ખુલી ગઈ.હું સ્વપ્ન છોડી બહાર આવી ગયો …
બેગને બરાબર તપાસી તો પાછળથી એક ઘરનું સરનામું લખેલી ચિઠ્ઠી જડી આવી.

એ બેગ હાથમાં લઇને,”રમીલા હું આવું છું”કહેતા બેગ લઇ નીકળી ગયો !!

હું સરનામા વાળી જગ્યા ઉપર પહોચી ગયો.એક બારી ખુલ્લી જોઈ મેં અંદર નજર નાખી તો ત્યા એક લગભગ મારી જ ઉંમરના એક ભાઈ ત્યાં બેસીને રડતા હતા.અને આ એ જ ભાઈ હતા જે મારી રીક્ષામાં બેઠા હતા.બાજુમાં તેમના પત્ની પણ આમ જ રડતા હતા.અને ખુણામાં તેમનો યુવાન દીકરો ખાટલામાં બીમાર પડ્યો હતો.બાજુમાં બેઠેલીપત્ની તેનો હાથ પકડીને ઉદાસ બેઠી હતી.

પેલા ભાઇ બોલ્યા,”આ મારી જ ભૂલ છે.બે લાખ ઉછીના મળ્યા હતા.જેનાથી હું દીકરાની કીડનીનું ઓપરેશન કરાવી શકત,પણ બહુ ચિંતામાં અને વિચારોમાં હું આખી બેગ  રીક્ષામાં ભૂલી ગયો.અને હાથે કરીને મારા દીકરાનું મોત માગી આવ્યો”આટલું બોલતા જ એસજ્જન ચોધાર આંસુ રડી પડ્યા.

મેં પળનો વિલંબ કર્યા વિના ખાલી વાસેલું બારણું ખોલી અંદર પહોચી ગયો.અને તેમની સામે એમની જ  બેગ મૂકી દીધી.બેગને જોઇને ત્યા બેઠેલાળ્ બધાની નજરમાં જાણે એક જીવંતતા છવાઈ ગઈ.ઉપરવાળાને હાથ જોડી આકાશ તરફ મીટ માંડી.

અને હોઠો ઉપર મારી માટે આશીર્વાદ વરસતા રહ્યા.બસ હું ખુશીથી ભરેલા  હદયને લઇ ઘરે આવ્યો.બરાબર ત્યા જ મારા ઘરે વેવાઈના સમાચાર આવ્યા કે તેમની દીકરીના વેવિશાળ દહેજના વિરોધનાં કારણે સગપણ તોડી નાખ્યું છે.અને અમે પણ નીલા દીકરીને પહેરેલા કપડામાં ઈચ્છીએ છીએ.

મારા અને રમીલાના હાથ આપોઆપ ઉપર વાળા સામે જોડાઈ ગયા.

રેખા વિનોદ પટેલ (વિનોદિની)
ડેલાવર (યુ એસ એ )

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ :એક ભૂલની સજા

બધા કહેવા લાગ્યા કે,”નશીબ ખુલી ગયા આ છોકરીના.”કેવો રૂપાળો અમેરિકન સિટીઝન છોકરો મળી ગયો.જોનારા જાણનારા મ્હોમાં આગળ નાખી જતા.આ વાત પણ સાચી હતી. અમીને આર્ણવનું લગ્ન નક્કી થયું ત્યારે બધા જ અમીને લકી કહેતા હતા.જોકે અમી પણ દેખાવની રૂપાળી અને ભણેલી સંસ્કારી યુવતી હતી. તેથી જ પહેલી નજરમાં આર્ણવને અને એની ભારતમાં રહેતી મમ્મીને અમી પસંદ આવી ગઈ હતી। .

વાત નક્કી થયાને એક અઠવાડિયામાં બંનેના લગ્ન લેવાઈ ગયા અને બીજું એક અઠવાડિયું અમી સાથે વિતાવી અર્ણવ પાછો અમેરિકા ચાલ્યો ગયો . આ અઠવાડિયા દરમિયાન અર્ણવે પુરા પાંચ દિવસ અમી સાથે ઉટીની હોટલ લેકવ્યુમાં વિતાવ્યા હતા.આ સમય દરમિયાન    અમી એટલું તો જાણી ગઈ હતી કે તેના પતિને એના શોખ અને અંગત લાગણીઓ કરતા એના શરીરમાં વધુ રસ હતો.
  
અર્ણવના અમેરિકા ગયા બાદ તેને ખાસ કરીને અમી સાથે વાતચીતના સબંધો રાખ્યા નહોતા.સામાન્ય રીતે કામ અને જરુરીયાત પ્રમાણે ફોન કરતો .મમ્મી હમેશા કહેતી કે બંને એકબીજાથી સાવ અલગ છે.માટે તમે સાથે રહેશો પછી એકબીજાને સમજી શકશો.
સમય થતા તેનો વીઝા કોલ આવી ગયો.અમી સાસુમાના આશીર્વાદ અને તેના મમ્મી પપ્પાના પ્રેમનું પોટલું ભરી પતિગૃહે અમેરિકા જવા નીકળી ગઇ.મનમાં એક અજ્ઞાત ડર અને રોમાંચ હતો.વર્ષોથી સેવેલું સ્વપ્ન પૂરું થવાનું હતું છતાં પણ આટલા બધા સ્વજનોને એક સાથે છોડી દેવાથી અમીનું મન મુઝાતું હતું.

એરપોર્ટ ઉપર અર્ણવને જોઈને મનમાં હાશ થઇ.ત્યાથી અમી અર્ણવના વેસ્ટ ન્યુયોર્કમાં બહુમાળી એપાર્ટમેન્ટનાં બારમાં માળે પોતાનાં નવા ધરમાં આવી.એનો ફલેટ  સુંદર હવા ઉજાસ વાળૉ અને વ્યવ્સ્થિત સજાવટ વાળૉ હતો.,ત્યાની દરેક વસ્તુ જોતા જ અર્ણવનો ટેસ્ટ કેવો છે તેનો ખ્યાલ આવી જતો.એની દરેક વસ્તુ અનોખી અને યુનિક હતી.

અમેરિકામાં નવી આવેલી અમીને અર્ણવે થોડા દિવસોમાં ન્યુયોર્ક અને આજુબાજુના વિસ્તારોમાં ઘણું બતાવી દીધું.સાત કલાક ડ્રાઈવ કરી કેનેડાની બોર્ડર પર  નાયગ્રાનો ધોધ બતાવવા લઇ ગયો.અત્યાર સુધી ફોટાઓમાં અને ચલચિત્રમાં જોયો હતો તે ધોધને આખો સામે નિહાળી અમી અવાક થઇ ગઈ હતી.અમીને આ રીતના  શરૂવાતના દિવસો સોનાના અને રાત ચાંદીની લાગતી હતી.

અર્ણવ કોપ્યુટર ડિઝાઈનર હતો.તેની પોસ્ટ બહુ સારી જગ્યા ઉપર હતી.એને અમીને કહ્યુ,
“અમી…..,તું હમણાં તું અહીની રહેણીકરણી અને વાતાવરણથી બરોબર ટેવાઈ જા.પછી ક્યાંક સારી જગ્યા ઉપર તને  જોબ માટે ગોઠવી દઈશું.”આ દરમિયાન અમીને 
બે મહિના પુરા થયા ત્યાંરે અમીને ખ્યાલ આવી ગયો કે,અર્ણવને વફાદારી કે જવાબદારીમાં કોઈ રસ નથી.તેને માત્ર આ લગ્ન તેની મમ્મીને ખુશ કરવા માટે કર્યા હતા.અને અહી અમીને સો કેશની એક પુતળીની જેમ ગોઠવી દીધી હતી.હવે અર્ણવ મરજી પ્રમાણે ઘરે આવતો.અને અલગ અલગ છોકરીઓ સાથે મિત્રતા રાખતો હતો.

અમી આ બાબતે ટકોર કરે તો તરત સંભળાવતો કે,”તને શું દુઃખ છે?અહી તું ઈચ્છે તો તારી રીતે જીવી શકે છે.અહીંયા આપણા દેશ જેવા કોઇ બંધન નથી.”  પણ સંસ્કારી અમી આમાનું કશુ જ કરી શકે તેમ નહોતી.એને છેવટના માર્ગ તરીકે એને વિચાર્યું કે જો અર્ણવ   પિતા બનશે તો કદાચ એનામાં સમજદારી આવશે અને એની ધર પ્રત્યેની જવાબદારીની સમજ આવશે.
             
ચાર મહિના પછી અમીએ એક રાત્રે અર્ણવ ને સમાચાર આપતા કહ્યું કે તે પ્રેગનેન્ટ છે .
અમીની આ વાત સાંભળીને ખૂશ થવાને બદલે એબોર્સન કરવાનું સુચન કર્યુ અને કહ્યુ કે એ         હમણાં આ જબાદારી માટે તૈયાર નથી.પરંતુ અમી મક્કમ રહી.કારણકે આ બાળકના આવવાથી બધું બરાબર થઇ જશે તેવી આશા હતી.
 
હવે અર્ણવ અમીનું ખ્યાલ રાખતો હતો પરંતુ બહાર નવીનવી ગર્લફ્રેન્ડ બનાવી ફર્યા કરતો.એની આ શોખ સાથેની કમજોરી હતી …
 
આ બધી ધટનાથી દુઃખી થયેલી અમી એક વખત તેની મમ્મીને આ બધું ફોનમાં કહેતી હતી.અને બરોબર એ જ વખતે અર્ણવ ઘરમાં આવે છે અને  બધું સાંભળી જાય છે.અને અર્ણવ છંછેડાઈ જાય છે.તેને લાગે છે અમી તેના મમ્મીને મળી મારા ઉપર દબાવ લાવવા માગે છે. ફોન ઉપર તેના વિરુદ્ધ થતી વાતો જાણવા માટે તેણે એને  ઘરમાં કેમેરા ગોઠવ્યા.તે બહાર જતો ત્યારે ઘરનાં ફોનમાં થતી બધી વાતો તે ટેપ કરતો અને હવે તેને આ માં અને દીકરી માટે મનમાં ગુસ્સો વધતો જતો હતો.   

સમય થતા અમીને દીકરીનો જન્મ થયો.હજુ બાળકીના જન્મને ત્રીસ દિવસ  માંડ થયા હતા અને અર્ણવ આજે પહેલી વખત તેની ગર્લફ્રેન્ડને ઘરે લઈને આવ્યો.આ જોઇને અમી ભડકી ઉઠી,બને વચ્ચે  પહેલી વખત સામસામી બોલાચાલી થઇ.અને અર્ણવે તેને ઘરમાંથી ચાલી જવાનું કહ્યું.સામે અમી પણ ગુસ્સામાંને ગુસ્સામાં ઘરમાંથી નીકળી ગઈ. અત્યારે તેની પાસે કોઈ રહેવાની ચોક્કસ જગ્યા નહોતી.આથી તે નવજાત બાળકીને છોડીને તેના દુરના કાકાના ઘરે ચાલી ગઈ.
 
ગુસ્સો ઉતરતા તેને યાદ આવ્યું કે મહિનાની બાળકી એકલી છે તેનાથી દુર છે તો તેને ઘરે આવવા કોશિશ કરી.અને અર્ણવને ઘણી વિંનતી કરી.પાકટ સમજદારીના અભાવે યુવાનીનાં અણધડ ખ્યાલે અર્ણવ હવે અમીને કોઇ પણ સંજોગે  અપનાવવા તૈયાર નહોતો.બીજી બાજુ તેને બાળકીની દેખરેખ માટે તેનો મમ્મીને તાત્કાલિક ભારતથી  બોલાવી લીધા હતા.

અર્ણવના મમ્મીને પુત્રનો પક્ષ લઇને અમીને તેની બાળકીને મળવા પણ નાં દીધી.આ વાતથી અમી મેન્ટલી ડીસ્ટર્બ થઈ ગઈ હતી અને ડીપ્રેશનની અવસ્થામાં તેને વધારે પડતી સ્લીપિંગ પિલ્સ લઇ લીધી. એ પછી  અમીને સામાન્ય થતા બીજા બે મહિના નીકળી ગયા.આ બાજું આ કારણ ધરીને અર્ણવે દીકરી મેહાને પોતાની પાસે રાખી લીધી

આજે આ વાતને વર્ષ પૂરું થઈ ગયું.હવે અમીને મેહાને મહિનામાં બે વાર મળવાની છૂટ આપવામાં આવી છે.પણ જ્યારે તે મેહાને મળવા જાય ત્યારે અર્ણવ ત્યા જ હાજર રહે અથવા એનાં મમ્મીની ચાપતી નજર હોય.કારણકે તેની પાસે બહાનું હતું કે અમીની માનસિક હાલત બરાબર નથી

મેહા કલાકો સુધી ખોળામાં લઈને રમાડ્યા કરે છે.પોતાના હાથે બનાવેલું બેબી ફૂડ તેને ચમચીથી જ ખવડાવવાની શરત રાખી હતી.અમી એની બાળકીને સતત સમજાવ્યા કરે છે કે હું તારી મોમ છું। .

આ બાજુ અમીએ પોતાનું ગુજરાન ચલાવવા માટે એક બેંકમાં જોબ મેળવી લીધી.હવે અમી ભારત પણ જઈ શકતી નથી. કારણકે મા હોવાને કારણે  મેહાને મહિનામાં બે વાર મળવાની લાલચ રોકી શકતી નથી.માતાનો જીવ એની બાળકીમા હતો.

આજે તે વિચારે છે કે,”શું ગુસ્સામાં એક વખત ઘર છોડી ગઈ એ એક માત્ર ભૂલની આટલી મોટી સજા હોઇ શકે ખરી… 

રેખા વિનોદ પટેલ (વિનોદીની)
ડેલાવર (યુ એસ એ )

 

फिर मै रोक नहीं पाउँगा , तुमको भी मेरी तरहा बेचेन होने से….

तुम्हारे बगैर मै ,मै नहीं होता,
मै और मेरा आईना बहुत बातें करते है,
सारी बातोंमें तुम्हारा जिक्र रहता है.
वैसे कितनी बाते कहनी है तुमसे,
पर तुझसे मिलके चुप हो जाता हु
सोचता हु मै बेचैन हु,तुम्हे क्यों बेचैन करू ?

किंतु प्यार मेरा तुमको कैसे बतलाऊ?
सोचा दूर एकांत में उगे फूलों को,
अब मैं दिलकी बाते कहूंगा !!
की तुमसे प्यार करता हूं मैं.
अब न मैं बेचैन रहूंगा
और न गुजरेगे तुज पर ये भारी पल
मैंने भी प्यार किया है तुमको….

बस अब तुम ,
उन फुलोके पास मत जाना.
वो कही बता न दे तुमको ,
की मै तुमसे ही प्यार करता हु
फिर मै रोक नहीं पाउँगा ,
तुमको भी मेरी तरहा बेचेन होने से….

रेखा पटेल (विनोदिनी)

 

 

 

એક મા…

“મારા આ બે હાથ કાપી નાખો ” એક સ્ત્રી આક્રંદ કરતી હતી
એની આંખો થી વહેતા આંસુઓ માં

આજુબાજુ બેઠેલા બધા અવશપણે ખેચાઈ રહ્યા હતા,
દરેકના ચહેરા આંસુઓ થી તરબતર હતા અને હૈયા દુઃખથી રેલાતા હતા.

આ સ્ત્રી બીજી કોઈ નહિ એક મા હતી,
બે વર્ષ પહેલા એના એકના એક દીકરાને માથે સહેરો સજાવ્યો હતો,
ભાલે કંકુ તિલક કર્યું હતું ,શણગારેલી સફેદ ઘોડી ઉપર ચડાવ્યો હતો,
દીકરાનું હૈયું વિશાળ હતું તેની વાતો સાંભળી મા…પોરસાતી હતી
આજે એજ હર્દય જરૂર કરતા વિશાળ થયું અને મા સોરસાતી હતી.

આજે એજ માએ દીકરાને ફરી શણગાર્યો હતો ,
કપાળે ચાંદલો કરી ,સફેદ કફન ઓઢાડીને અગ્નિ શૈયા ઉપર સુવાડ્યો હતો
આજે એક મા પોતાના હાથમાં ચિતરાએલી રેખાઓને કોસતી હતી
જે રેખાઓ માં દીકરાનું મોત લખ્યું છે તેવા આ હાથને તોડતી હતી
આતો પેટના જાણ્યા નું દુઃખ છે……

“તું નહિ તો જિંદગી મેં ઓર ક્યા રહે જાયેગા ”
રેખા પટેલ (વિનોદિની )

 

એક નાની ઘટના

ઉનાળાની રજાઓ પડી ,હોસ્ટેલમાં છોકરીઓ ઘરે જવા ઉતાવળી હતી,
બધી એક પછી એક ટાટા બાય કરી હસતી હસતી નીકળી પડી.
ખાલી હોસ્ટેલમાં હવે વોર્ડન ની શું જરૂર ?
મેં પણ સામાન બાંધ્યો અને સ્ટેશન આવી ,ટીકીટ લીધી,
વેઇટીંગ રૂમમાં ટ્રેનની રાહ જોતી બેઠી રહી
આજે ટ્રેન બે કલાક લેઇટ હતી ,
આમતો મારે ઘરે પહોચવાની ક્યા ઉતાવળ હતી ?
નાનો ભાઈ અને ભાભી ક્યા મારી રાહ જોતા બેઠા હશે?
સામેની ચેર ઉપર એક મુસાફિર હતો મારા જેવોજ
કેમ… છો? શું નામ ? ક્યા જવું છે ?
બે ચાર ટુકા વાક્યો પછી ઘેરી ચૂપકીદી છવાઈ,
અજાણ્યા લોકો સાથે વાત કરવું મને પસંદ નહોતું.
એકલતામાં જીવવા ટેવાઈ ગઈ હતી ને !
આજે સવારથી જ કંઈક તબિયત ખરાબ હતી
માથું ભારે હતું ,ક્યારેક બ્લડપ્રેશર ઓછું થઈ જતું,
અચાનક ચક્કર આવી જતા હું ત્યાજ ઢળી પડી
સામેની ચેરમાંથી તે અજાણ્યો મુસાફીર ઉભો થયો,
ઓહો શું થયું તમને ? કહેતાજ મને ઝાલી લીધી
પાસેની વોટર બોટલ માંથી પાણી આપ્યું
ચિંતાના ભાવ ચહેરા ઉપર ચોક્ખા તરવરતા હતા
એક નાની ઘટના બે અજાણ્યાને પાસે લાવવા પુરતી બની
રેખા પટેલ (વિનોદિની)

 

भूलकर सब रस्मो रिवाज चले आओगे तुम,

भूलकर सब रस्मो रिवाज सपनो मे मिल जाते हो तुम
इसी सोच में हर जगह दिनमें भी मिल जाते हो तुम

रातके अंघेरे ने जिस हकीकत को अधूरा छोड़ दिया था
बड़े नादाँ होकर उजालोमे उस की तस्वीर सजाते हो तुम

जिंदगी सूखे पत्त्तों का एक ढेर है तुम बखूबी जानते हो,
फिरभी आग तड़पन की इन में, बारबार लगाते हो तुम.

कच्ची उम्रमे कच्चे रंगोका ख़्वाब  इन आखों ने देखा था
गिराकर वक्त बेवक्त अश्कों को क्यों उन्हें मिटाते हो तुम.

जाकर हर बार हमसे दूर तुम कुछ नया लाओ भी कहां से,
तो वही पुराना इश्क में वापसी का इंतजार करवाते हो तुम.

मंज़िल का पता नहीं है ना कोई कदमों के निशाँ बाकी है
खुद चले गए हो,रास्ते मुड़ गए है अब क्यों याद आते हो तुम?

रेखा पटेल (विनोदिनी)

 

સંવેદનાનું સીમકાર્ડ :ખુશ રાખે તો કોને રાખે ?

આજે સવારથી ઘરમાં ચહલપહલ હતી.રમાબેન ગીતા પાસે આખા ઘરનાં ખૂણે ખૂણાની બારીકાયથી સાફ સફાઇ કરાવતા હતાં.

ખુણામાં મુકેલી ફૂલદાનીમાં તાજા ફૂલો તાજી ખૂશ્બૂ ફેલાવી રહ્યા હતા.આસપાસનું બધુ જ સુંદર લાગતું હતું.પણ આ ઘરનું એક મહામુલુ ફૂલ મૂરઝાએલુ લાગતું હતું.એ ફૂલનું નામ હતું   આ ઘરની લાડકી શિયાના.

આજે  શિયાનાને જોવા માટે છોકરાવાળા આવવાના હતા.પણ શિયાના આ લગ્નની વિરુધ્દમાં હતી.કારણકે તેનો જીવ તો ચાર વર્ષ પહેલા જ એના સહઅધ્યાયી  જીત સાથે મળી ગયો હતો.જ્યારે એ બંને કોલેજના પહેલા વર્ષમાં હતા ત્યારે બંનેની થયેલી પ્રથમ મુલાકાતથી  તેઓ એકબીજાના ખાસ મિત્રો બની ગયા હતા.આધુનિક મુક્ત વિચારસરણી અને મળતાવળાં સ્વભાવના કારણે ક્યારે મીત્રમાંથી આગળ વધી એક મેકમાં પરોવાઈ ગયા તેનો તેમને ખ્યાલ પણ નહોતો રહ્યો.મિત્રતા થકી મન મળ્યા.હવે બંનેનાં હ્રદય મળી ગયા હતાં.         

હવે જ્યારે કોલેજનું છેલ્લું વર્ષ હતું ત્યારે બંનેએ નક્કી કર્યું કે હવે આપણે પોતપોતાના માતાપિતાને આ સબંધ વિષે જણાવી દેવું જોઈએ.જેથી કરીને કાયમ માટે એક બીજા સાથે બાકીનું જીવન વ્યતીત કરી શકાય.
 
એક દિવસ શિયાનાએ સમય જોઈ તેની માં સામે આ વાત મૂકી,અને કહ્યુ,”મા…,તું જીતને મારા ખાસ મિત્ર તરીકે તો જાણે જ છે! આજે એથી વઘારે કહું તો હું અને જીત એકબીજાને પસંદ કરીએ છીએ.જો તારી અને પપ્પાની હા હોય તો,હું જીતને મારા જીવનસાથી તરીકે પસંદ કરીશ.”ઘીમા પણ મક્કમ સ્વરે શિયાના બોલી.

રમાબેન જીતને સારી રીતે જાણતા હતા,જીતનાં સ્વભાવની મીઠાશ અને નરમાશનો તેમને પણ અનુભવ થયો હતો.એક વખત શિયાના સાથે જીત ઘરે આવ્યો હતો.ગીતા તેની માટે ચાય બનાવી લાવી હતી.ઉતાવળમાં ગીતાનો હાથ ચાના પ્યાલાને વાગી જતા ચા જીતના નવા જીન્સ પેન્ટ ઉપર ઢોળાઈ ગઈ.  

શિયાના ગીતા ઉપર ચિલ્લાઈ ઉઠી પણ,જીત બહુ શાંતિથી બોલ્યો,”રહેવા દે…શિયાના, તેણે જાણીને તો ચા થોડો મારા પર ઢોળ્યો છે?ભૂલ તો બધાથી થાય છે.આ તો એક પેન્ટ છે.કાલે લોન્ડ્રીમાં આપીશ અને તે ચોખ્ખું થઈ જશે.પણ ગીતાનું મન ખારું થશે તો કેવી રીતે ચોખ્ખું કરીશું?”આમ કહીને જીતે હસતા વાતને વાળી લીધી હતી.

બસ ત્યારથી જીત ગીતાનો ફેવરીટ બની ગયો હતો, તે આવે કે તરત ગીતા તેની આદુ ફુદીના વાળી સ્પેશ્યલ ચાય બનાવી આપે
 
એક દિવસ બહાર બાગમાં માળી કાકા નવો છોડ લાવ્યા હતા. કોણ જાણે આજે તેમના હાથમાં જાણે જોર નહોતું.ખાડો ખોદવામાં થાકી જતા હતા.બરાબર એ વખતે જીત ત્યાં આવી ચડ્યો “અરે રામુકાકા રહેવા દો,લાવો મને આપી કોદાળી આપો,હું બે મીનીટમાં ખાડો કરી આપું છુ.” અને જીતએ માળીકાકાના હાથમાંથી કોદાળી છીનવી ખાડો કરી આપ્યો.બસ ત્યાર પછી તો જ્યારે જીત આવે રામુકાકા તેને સરસ મઝાનું ગુલાબનું ફૂલ આપે.

છેલ્લા ત્રણ વર્ષથી જીત આ ઘરનો જાણે એક સદસ્ય બની ગયો હતો.સાથે સાથે રમાબેનનો   પણ લાડકો બની ગયો હતો.

એક માત્ર રાજેન્દ્રભાઈ જીત સાથે અંતર રાખીને વાત કરતા હતા.છતાં પણ દીકરીનો દોસ્ત હતો તેથી કદી પણ ઘરમાં તેના આવનજાવનની રોકટોક કરી નહોતી.

આજે સુંદરભાઈના દીકરા ઇશાનની શિયાના માટે વાત આવી હતી.ઇશાન એના પિતાના ઘંઘામાં જોડાયો હતો.દેખાવમાં પણ શીયેના સાથે શોભે તેવો હતો. રમાબેનને પાસે ઇશાન માટે કોઈ ખોટ કાઢી શકાય એવું કારણ મળતું નહોતું.

આજે રમાબેનનું મન પણ અંદરથી  કચવાંતુ હતું.એ જાણતા હતા કે દીકરીનું મન અને હ્રદય જીતને જ ઝંખે છે.પણ રાજેન્દ્રભાઈના કડપ અને જીદીલા સ્વભાવના કારણે એની સામે બોલી શકવા અસમર્થ હતા.તે બહારથી ખુશ હતા.પણ અંતર તેમનું પણ દુખતું હતું.કરે તો શું કરે ?ખુશ રાખે તો કોને રાખે ?પિતાને કે દીકરીને?
 
એટલામાં રાજેન્દ્રભાઈ બહારથી અંદર આવ્યા.બહાર બારણા પાસે રાખેલું કુંડુ અચાનક એના પગમાં આવ્યું અને પગ સાથે કુંડુ અથડાતા.ગુસ્સામાં આવી ઉંમરલાયક રામુકાકાને ગમે તેવા શબ્દો કહી ઝાટકી નાખ્યા.એટલામાં દોડતી ગીતા વચમાં આવી તો બાકીનો ગુસ્સો તેના ઉપર ઠાલવી દીધો.

આવા સારા દિવસે પણ રાજેન્દ્રભાઈનો ગરમ સ્વભાવ રમાબેનને હચમચાવી ગયો.સાથે સાથે તેમને એક નિર્ણય લઇ લીધો.બસ મારી દીકરીને હું કોઈ  સોનાના પિંજરામાં નહી પૂરું.એનાં માટે  જીત નામનું ખુલ્લું આકાશ જ અનુકુળ છે