કવિતા અસ્થિકુંભ …
એક શ્વાસ હતો મારી ભીતર મુજને ત્યજી ક્યાં ગયો ?
હથેળીએ દેતો છાંયડા એ આગ તપાવી ક્યાં ગયો ?
ચાર દીવાલોનું ઘર બનાવ્યું રાખ્યા સહુને સાથમાં,
આયખાના બંધ ઓરડે તાળું લગાવી ક્યા ગયો ?
અમ છોરુંઓ ના જીવન મહી બોજ ભારેખમ ભર્યો,
આંસુઓ ની હેલી પાંપણને કોરે ભરાવી ક્યાં ગયો ?
અસ્ત એ સુરજ થયો અને અંધકારના ટોળા ઉમટ્યા
જીવનના સઘળા સાર સહુને સમજાવી ક્યા ગયો?
કાલનો જીવંત ચહેરો,વેરતો કેવા સ્મિત તણાં ફૂલડાં
હાર સુખડનો વીટીને ચિત્રમાં લટકાવી ક્યા ગયો?
આંખમાં દરિયો ભરાવી એ સ્મૃતિમાં રહી ગયા
મુઠી અસ્થિનો કુંભ બે હાથોમાં પકડાવી ક્યાં ગયો?
રેખા પટેલ (વિનોદિની)
મારા વ્હાલા પપ્પાને અને મારા સાસુમાં ને અર્પણ …
વિનોદીની.. 